คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำแสนเศร้า...TOT
บทนำแสนเศร้า (รึป่าว)
บทนำที่ไม่สนุก
ระบายความทุกข์ที่อัดอัน
อยากให้เธอได้รู้เหมือนกัน
ถ้ามีอะไรกับฉันแล้วจะสนุกไหม อิอิ
-
-
-
-
-
ฉันรักใครไม่ได้อีกแล้ว...ขอโทษนะถ้าฉันจะบอกว่า
ฉันรักนาย
-
-
-
-
-
ในเช้าวันเสาร์ที่อากาศสดใสแต่มีชายคนหนึ่งที่กำลังกลุ้มใจอย่างหนักและกำลังมองท้องฟ้าอย่างไร้ความหมายเขากำลังคิดถึงอนาคตว่ามันจะเป็นเช่นไร ในเมื่อใจของเขามันไม่รักดีเพราะดันไปหลงรักเพื่อนสนิทของตัวเองแล้วอีกอย่าที่ควรจำว่าเพื่อนคนนี้มันมีเจ้าของแล้ว
“เอ้า ! ปาน...มานั่งทำอะไรตรงนี้กำลังตามหาเลย”
“มีเรื่องอะไรอีกล่ะ”
“...นี่แกว่าฉันควรเลิกกับจุ๊บแจงดีไหมวะ”
เมื่อเขาได้ยินชื่อนี้...ใจของเขาแทบสลาย...เพราะความรักที่เขามีให้กับเพื่อนคนนี้คงเป็นไปไม่ได้...
...เพราะจุ๊บแจง
“แล้วทำไมอะ...ทะเลาะอะไรกันอีกล่ะ”
“ก็นิดหน่อย...ฉันก็แค่ฉันไปไม่ทันเวลานัด”
“แล้วแกอยากเลิกรึป่าวล่ะ”
“...ไม่รู้วะ...บอกไม่ถูก”
“แล้วแต่แกเรื่องความรักมันบังคับไม่ได้”...แต่ถ้ามันบังคับได้ฉันจะให้แกมารักฉัน
เส็งส่ายหัวเล็กน้อยก่อนที่จะตัดสินใจ...
“เลิกดีกว่ารำคาญว่ะ”
แล้วเขาก็หยิบโทรศพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาผู้หญิงคนนั้น
“ฮัลโหล จุ๊บแจงหรอ”
แล้วเขาเดินหนีหายออกไปจากที่ตรงนี้...ทิ้งให้ปานผู้เป็นเพื่อนสนิทของเขานั่งอยู่เพียงลำพังคนเดียวตามเคย
หากแต่เพียง...ฉันไม่เกิดมาเป็นแบบนี้
หากแต่เพียง...เราไม่ใช่เพื่อนสนิทกัน
หากแต่เพียง...ฉันดีกว่าผู้หญิงคนนั้น
เพียงเท่านี้...นายคงมามองฉันบ้างสินะ เส็ง
เขาคนนี้ที่นั่งมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมายนั้นกำลังกลุ้มใจอย่างนักเมื่อไปทำแบบทดสอบ
คุณเป็นเคะหรือเมะ...ตอนแรกเขาก็คิดว่ามันตลก...แต่ป่าวเลย...มันทำให้เขาได้รู้ว่าเขาเป็น...และแอบหลงรักเพื่อนสนิทอย่างเส็ง...เลยทำให้เขายิ่งคิดหนัก
“ไม่หรอกน่า...ฉันไม่ใช่หรอก”
ปานพูดพลางสะบัดหัวไร้ความคิดบ้าๆนี่ออกไป...หากแต่ภาพของเส็งยังคงพุขึ้นมาให้เห็นอยู่เลยๆ
ทั้งตอนที่ ยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ เก๊กหล่อ กอดคอ กินข้าว ดื่มน้ำ อีกมากมาย...
“น่ารักจริงๆ”
“ใครน่ารักวะ”
ปานหันไปมองตามต้นเสียงก่อนยิ้มแล้วร้องทักไป
“เฮ้ย...มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ...ไอ้ตี๋”
“ก็นานพอที่ได้ยินวะ ”
“ได้ยินอะไร”
ตี๋เข้ามาใกล้ปานเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อย แล้วค่อยๆก้มลงมาที่หูของปานแล้วกระซิกเบาๆ
“น่ารักจริงๆนะ...ไม่ได้เจอกันตั้งนาน...นายน่ารักขึ้นมากเลย”
ปานทำอะไรไม่ถูกนอกจากลุกขึ้น...แล้วก้มหน้าก้มตาไม่กล้าจองหน้ากับตี๋
“อะไรไอ้ปาน...ทำอะไรไมถูกเลยหรอ หึ”
“ไอ้บ้า...มาพูดอะไรใกล้ๆแบบนี้...ขนลุกหมด”
“หรอ...งันฉันช่วยนายดีไหม”
แล้วตี๋ก็เดินเข้ามาใกล้ปานมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น
“ฉันก็จะช่วยนายปลดปล่อยงัย...ปาน”
ตี๋เดินเข้ามาใกล้ จนชิดกับหน้าของปาน แล้วพูดขึ้น
“คืนนี้เลยเป็นงัย”
-
-
-
-
-
วันนี้เอามาลงแค่บทนำก่อน...เพิ่งแต่งเป็นครั้งแรกดีหรือไม่ดียังงัยก็บอกกันด้วยนะคร้าบบบบ...
ความคิดเห็น