นายเซ่อซ่ากับนางฟ้าแสนสวย

ลำดับตอนที่ #3 : สาวน้อยเเสนสวยเเสนน่ารักเเละเเสนกวน

 

            เเสงเเดดจ้า…ส่องเเสงเเทงตาสองข้างดวงตาลืมโพลง   ตะวันขยี้ตาสองสามครั้งเพื่อให้ชินกับเเสงพระอาทิตย์  ผู้คนยืนมุงกันนับสิบส่งเสียงอืออึงทั่ว    ตะวันชันเข่าขึ้นกัดฟันค่อยๆประคองร่างที่เจ็บปวดทั่วทั้งตัวลุกขึ้น   เขาสังสัย…งุนงง..สับสน  สิ่งที่เจอเมื่อสักครู่เป็นเรื่องจริงหรือความฝัน

            
              "เฮ้ยทำไมไม่ตายวะ"เจ้าของรถเดินมาตวาดใส่

            
               ตะวันงง….รอดตายผิดด้วยเหรอ    เจ้าของรถทรุดตัวร้องไห้บ่นว่าไม่เหลืออะไรเเล้ว   เเฟนทิ้ง   ตกงาน  ไม่มีเงินส่งงวดรถ  บ้านกำลังโดนยึด   อยากติดคุกอย่างเเรง….เขาแหวกวงล้อมผู้คนออกมาเดินโงนเงนไปข้างหน้า    ปูนวิ่งเข้ามาหาถามว่าเขามุงดูอะไรกัน

              
               "ออ…….อย่าไปสนใจเลย"ตะวันพูดในใจ  ข้าเกือบตายไม่รู้อะไรเลยเหรอ

               ตะวันวิ่งเข้าไปในวงล้อมอีกครั้งเเล้วออกมาพร้อมกล่องใส่ภาพดาริน   ปูนเดินเข้าไปในร้านขายรองเท้า   ตะวันเดินเลยร้านปูนเพื่อไปร้านตัวเอง

             

                ขณะตะวันนั่งวาดภาพให้ลูกค้าอยู่รูปที่เเขวนโชว์บนผนังร้าน   เกิดตกลงมาโดนหัวลูกค้า…โป๊ก….ลูกค้าโกรธมาก   บีบบดมืออย่างรุ่นเเรงราวกับว่าอยากขยี้อากาศในมือให้เละไปพร้อมกับความโกรธ…เเววตาเเดงก่ำ…มองมาที่ตะวันตะโกนถามว่าเเขวนรูปเเบบไหนถึงตกโดนหัวเขา    ตะวันทำตัวไม่ไหวติง  อึ้ง…ตกได้ไง   จากนั้นไม่คิดอะไรต่อรีบกล่าวขอโทษลูกค้าคนนั้นเขาขอไถ่โทษด้วยการเขียนรูปให้ฟรี  ขณะเขียนตะวันจามใส่รูปสีที่ยังไม่เเห้ง  น้ำมูกไหลเยิ้มเปื้อนรูปหมด

            

              ลูกค้ารู้สึกเมื่อยเอ่ยถามว่าวาดเสร็จหรือยัง    ตะวันตกใจ..กังวล..ร้อนรนรีบเอาเท็ดชู่เช็ดภาพ   เเต่กลับเเย่ไปใหญ่  เขาร้องโอ….ด้วยไหวพริบ  ตะวันคว้ารูปวิวที่เเขวนไว้ให้ลูกค้าเเทน   ลูกค้าขมวดคิ้วไม่พอใจนิดๆเเต่ได้รูปวิวสวยๆอย่างงี้ก็โอเค

                 ตะวันเอารูปเเขวนไว้ที่เดิม   ยืนพินิจวิเคราะห์ว่าตกได้ไง   ตกลงพื้นไม่น่าสงสัย  เเต่นี่ลูกค้าอยู่ห่างจากผนังเป็นวา   โดนหัวเขาได้ไง

              
                  "หรือว่ารูปมันเป็นนักกระโดดไกลวะ"ขณะนั้นจับคางตัวเองกระดิกนิ้วไปมา

            
                   "เฮ้ยตะวันลูกค้าเข้าเยอะไหม"ปูนเดินมาทักทาย

              
                   "ไอ้ปูนนายว่า  รูปนี้ถ้ามันตกมันจะตกไกลเป็นเมตรไหมวะ"ตะวันมองที่รูปเจ้าปัญหา

               
                    "จะตกไกลได้ไง….มันก็ต้องร่วงใกล้ผนังซิ"

            
                    "ข้าไปก่อนนะลูกค้าเข้าร้าน"ปูนเดินจากไป

……………………….

               เด็กน้อยเดินไหล่ห่อตัวเกร็งใบหน้าผืดซีดขึ้นนอนบนเตียง  เธอรู้ว่าเขากลัวมาก   ดารินพยายามพูดปลอบเพื่อให้คลายความกลัวลง   เธอบอกว่าเป็นคนเข้มเเข็งมากที่ไม่กลัวหมอฟัน  เด็กน้อยดีใจที่ได้รับคำชม  เขาคลายความกลัวลง    ดารินทำฟันให้เสร็จเธอเดินไปที่โต๊ะหยิบลูกอมมาห้าเม็ด

             
               "เก่งมากครับ…นี่รางวัลของคนเก่ง"ดารินยื่นลูกอมให้เด็กน้อย

              
               "ขอบคุณครับพี่"เขารับมาพร้อมเอ่ยคำขอบคุณ

             
               "ไม่เป็นไรครับ"ดารินเอามือลูบหัว

             
              เนยรี่มาหาชวนไปกินข้าวเที่ยง    ดารินรีบเก็บของเปลี่ยนชุด  เเล้วทั้งสองลงจากตึก

ทันตกรรม    ดารินกับเนยสั่งก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นเนื้อ….ควันบนชามลอยขึ้นมาเตะจมูกหอมคลุ้ง    ดารินจับตะเกียบขึ้นมาคีบเส้นขึ้นกิน    เนยใช้ช้อนชิมน้ำซุบ  เเล้วเพิ่มน้ำปลากับพริก   

              
                "นี่ดาริน  หมอซูนเขาเขียนข้อความอวยพรให้ฉันหลับฝันดี  เธอคิดว่าเขาชอบฉันไหม…ฉันสับสนจังเลย"เนยพูดเเววตามีประกายเเห่งความหวังส่องสว่างจ้า

                
                 "คงชอบมั้ง"ดารินพูดเอาใจเพื่อน

             
                  "ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ"หมอซูน

               

                  หมอซูนเดินไปนั่งใกล้ดาริน  เนยกวักมือเรียกให้ดารินไปนั่งฝั่งเธอ  ด้วยความเกรงใจเพื่อนเธอลุกขึ้นไปนั่งข้างเนย    หมอซูนถูมือตัวเองพูดขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวทั้งสอง

               
                  ก่อนดารินเข้าไปทำงานหมอซูนถามว่าได้อ่านข้อความที่เขียนหรือยัง  ดารินเผยอริมฝีปากยิ้มให้เเล้วเดินเข้าห้องทำงาน    เนยที่เพิ่งเข้าห้องน้ำมา   เห็นหมอซูนยังอยู่รี่ไปคุยด้วย  เเต่หมอซูนเเค่ยิ้มให้    จากนั้นหันหลังลงลิฟท์ไป

…………………..

                ตะวันเข้าไปร้านขายปลา   เพื่อซื้อปลาไปฝากเจ้าทอมมี่เเมวที่บ้าน   อยู่ดีๆตู้ใส่ปลาที่ตั้งโชว์เเตกเพล้ง….ทั้งน้ำเเละตัวปลานับสิบพุ่ง..กระเด็นใส่ตัวตะวันจนเข่าสองข้างรับไม่ไหว    ล้ม …เเผละ   เจ้าของร้านปลารี่มาดูรีบพยุงตะวันขึ้น    ตะวันบอกว่าไม่เป็นไรมาก   เเค่ตัวเปียก   เขารู้สึกมีอะไรดิ้นกระเเด่วๆอยู่ในกางเกง  เขาขยับตัวไปมาเหมือนกำลังเต้นเพลงฮิปพ็อป…แขม่วท้องเอามือล้วงเข้าในกางเกงรู้สึกว่าเป็นปลา  ตะวันกำตัวปลาเเน่น   เเต่ต้องกระโดดโหย่ง  พร้อมโยนปลาทิ้งสุดเเรงเหวี่ยง   ครีบปลาต่ำมือจนเลือดไหล…เเดงเถือกเต็มมือ

                  
                   "คุณเป็นไรไหมครับ"

                  
                    "นิดหน่อย  ไม่เป็นมากหรอก"ตะวันพูด

                 
                    ตะวันล้วงเอาผ้าเช็ดหน้ามาพันมือไว้  เเล้วคว้าถุงปลาที่ซื้อเดินกลับบ้าน    ตะวันคิดในใจหรือว่าที่เขาได้ไปสวรรค์มันเป็นเรื่องจริง   เขาส่ายหน้าสามสี่ครั้งถี่ๆเพื่อสลัดความคิดนี้ออก

                

                     ขณะรอรถเมล์มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาใกล้ตะวัน   โน้มตัวมาใกล้ถามว่าวันนี้ซวยทั้งวันหรือเปล่า  ตะวันตาโต   เธอเดินไปนั่งที่ป้ายรถเมล์   ตะวันหันไปมองรู้สึกคล้ายๆเเต่จำไม่ได้ว่าเคยเจอที่ไหน      ผู้หญิงคนนั้นทำเป็นไม่สนใจยกหนังสือวิชาภาษาอังกฤษเล่มหนาเท่าอิฐสร้างบ้านขึ้นมาอ่าน

                
                     พอขึ้นรถเมล์เขาได้เเต่ส่งสายตาเพ่งมองผู้หญิงคนนั้นเเล้วนึก  เเต่นึกอย่างไงก็นึกไม่ออก   จนที่ข้างๆผู้หญิงคนนั้นว่าง   ตะวันค่อยๆลุกขึ้นเดินกระย่องกระเเย่งไปนั่งใกล้

                 

                 "เพิ่งเรียนเสร็จเหรอครับ"ด้วยที่เห็นเเต่งชุดนักศึกษาตะวันเอ่ยถาม

               
                 "คิดว่าฉัน  ทำงานเสร็จหรือไงเเต่งชุดนี้"เธอพูดกวนใส่

              

                 ตะวันทำปากเบ้  ยิ้มเเห้งๆ   มองเธอตั้งเเต่หัวจรดเท้า   มองขึ้นมองลงมองขึ้นมองลงซ้ำๆจนเธอรำคาญ  

          
                  "ฉันไม่เหมือนผู้หญิงเหรอมองอยู่นั้นนะ"

              
                  "เอ่อ…….เปล่า…เปล่าครับเเค่"

              
                   "เเค่อะไรไม่งั้นฉันร้องตะโกนเเน่"

              
                    "ร้องทำไมก็ไม่มีอะไรนี่ครับ"

               
                    "ช่วยด้วยไอ้โรคจิต  เเตะอั๋งฉัน"เธอตะโกนดังลั่น

                
                   รถเมล์จรดเอียด…….ตะวันถูกถีบลงจากรถหัวเเทบทิ่มลงพื้น    พร้อมกับโยนสิ่งของลงมาตาม    ตะวันคลำก้นป้อยๆคว้าเอาถุงปลาลุกขึ้นเดิน   ทันใดนั้นนึกได้ว่าลืมกล่องรูปไว้ในเป้บนรถเมล์   เขารีบวิ่งตามรถพร้อมตะเบ็งคอตะโกนสุดเสียงบอกให้หยุด  เเต่รถเมล์ไม่หยุด…..แถมปล่อยควันดำใส่  ตลบอบอวนไปทั่ว…เคลื่อนไกลห่างไปจนลับตา