นายเซ่อซ่ากับนางฟ้าแสนสวย

ลำดับตอนที่ #2 : 2ชีวิตใหม่กับนางฟ้าเเสนสวย

 

         ดารินรู้สึกผิด..เสียใจ..ไม่สบายใจที่ไม่ได้บอกลาตะวัน   เธอน่าจะปลุกเขาให้ตื่นไม่น่ารีบลุกไปตามคำชวนของเนยเลย   ทั้งสองเเยกกันหน้าห้องเนย   

          ที่พักดารินกับเนยเป็นอาพาทเม้นทอยู่ติดกับโรงพยาบาลจังหวัด   ส่วนมากนางพยาบาลจะพักกัน  

          ระหว่างดารินเอนกายทิ้งตัวนอน    นึกขำกับความเซ่อซ่าตะวันเเละเเวบหนึ่งรู้สึกชอบหมอ

ซูน    เพื่อนร่วมงาน    เธอขยี้ตาสามสี่ครั้งเพื่อสลัดความฟุ้งซ่านไป   เพราะเนยจีบอยู่เธอไม่อยากเป็นคู่เเข่งเนย…………….

             



            เช้าของวันทำงานอีกวัน   หมอซูนยืนหน้าห้องทันตกรรมมีดอกไม้  2  ช่อ   เขายืนให้

ดารินกับเนย    เนยคว้าเอาช่อที่หมอซูนยืนให้ดารินไปด้วยความดีใจ

              "ขอบคุณนะหมอซูน"เนยวิ่งเข้าห้องทันตกรรมไป

               "อย่าลืมอ่านข้อความที่เขียนให้ได้นะครับ"หมอซูนยิ้มรับกับมือดารินเอื้อมมาเอาช่อดอกไม้

             

              ขณะนั้นตะวันขึ้นบันไดมาพอดีเขารู้สึกหวิวๆในจิตใจกับภาพที่เห็น    ตะวันกำกล่องใส่รูปดารินเเน่น  เมื่อภาพดารินกับหมอซูนเเยกย้ายกันไป   ตะวันเผลอทำกล่องตกลงพื้นกลิ้งหลุนๆไปโดนขาพยาบาลคนหนึ่งเธอสะดุ้งโหยง…..เเก้วกาเเฟที่ถือหกราดกระโปรงตัวเองจนเปื้อนกระโปรงหมด…..ตะวันทำหน้าตื่นวิ่งเอามือสองข้างยื่นไปข้างหน้า    หวังจะเช็ดน้ำกาเเฟให้   เเต่ยังไม่ถึงตัวพยาบาลคนนั้นเลย     เขาก็โดนตบหน้าจนชา  เซถลาไปข้างตัวพยาบาลทันที   เเก้มมีรอยนิ้วมือครบห้านิ้วอย่างไม่ขาดไม่เกิน

               "คุณจะลามกกับฉันหรือไง"พยาบาลพูดเสียงเเข็ง

               "ผม…ผมเเค่จะช่วยเช็ดกาเเฟให้"ตะวันพูด  รีบลุกขึ้นมือคลำเเก้มป้อยๆ

               


                 พยาบาลมองหน้า…ก้มมองลงเรื่อยๆ    เธอโกรธมากขึ้นไปอีกที่เห็นตะวันไม่ได้รูดซิบ   เธอคิดว่าตะวันจะทำมิดีมิร้ายกับเธอ

                  "ไอ้ลามก…"พยาบาล

                   "ผมบอกเเล้วไงว่าเเค่อยากเช็ดกาเเฟให้"

                   "เเล้วทำไมถึงเปิดซิบไว้หา"

                   ตะวันตาโต   รีบก้มลงดูเป้ากางเกง…เห็นเเล้วตกใจมาก…ตาเลิ่กลั่กหันหลังควับดึงซิบขึ้นอย่างกุลีกุจอ    เขายกมือบอกเธอว่าไม่มีอะไร พร้อมกับยิ้มเเห้งๆเหมือนรู้ตัวว่าหลักฐานขนาดนี้เเก้ตัวอย่างไงก็ไม่ขึ้น   ตะวันเห็นกล่องใส่ภาพหล่นอยู่หว่างขาพยาบาลคนนั้น    กลัวจะหายตะวันบอกให้พยาบาลยืนนิ่งๆสัก  2  นาที    เขาก้มลงไปหว่างขาเธอ    พยาบาลทำตาโตเท่าไข่ห่าน…กำมือเเน่น  ทุบตะวันนับครั้งไม่ถ้วนจนตะวันทรุดตัวร่วงลงกับพื้น   

                "ไอ้บ้า…."เป็นคำส่งท้ายก่อนเธอเดินจากไป

…………………

                "น้อง…ดูสีหน้าเหมือนมีเคราะห์เเวะดูดวงหน่อยไหม"

               ตะวันยืนนิ่งมองหมอดูที่นั่งใต้ต้นไม้    ชี้ที่ตัวเองเพื่อให้เเน่ใจว่าหมอดูกำลังคุยกับเขา   หมอดูรีบตอบว่าใช่….ตะวันเกาหัวเเครกๆเดินผ่านไป

                ไกลจากหมอดู  1  เมตรตะวันก็คิดที่จะกลับหลังมาดูดวง   เขาบอกวันเดือนปีเกิด   หมอดูเอามาคำนวณรู้สึกตกใจ   เขาคำนวณใหม่นับสิบครั้ง  ก็ได้คำตอบเหมือนเดิม

               "เป็นอะไรครับหมอ"

               "พี่ดูดวงน้องเเล้วมีเคราะห์จริงๆ   ดวงน้องถึงฆาตวันนี้"

                "หา ….ฮา…ฮะ"ตะวันตกใจเเต่หัวเราะกลบกลื่น

               


………………..

                ระหว่างที่เดินไปร้าน   คำพูดหมอดูย้ำเป็นนักหนาว่าอย่าออกจากบ้านวันนี้   เเต่ตะวันคิดว่าคงเป็นเเค่คำพูดลมๆ…ไม่หน้าเป็นไปได้

               "น้องหลบไป"

               "ปี๊ด………"

               "พลั้ก"

               ทุกคนวิ่งกรูมามุ่งดูตะวันที่กระเด็นหมุนกลิ่งจากหน้ารถไปนอนเเน่นิ่งท้ายรถเก๋งสีน้ำเงิน

อิเทอนอล   ปูนมองมาที่กลุ่มคนด้วยความสงสัย    รี่เข้ามาดู   

               "หา…ไอ้ตะวัน"ปูนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

…

………………

              "คุณระวัง…….เพล้ง"ตะวันคว้าตัวผู้หญิงคนหนึ่งไว้

               "เอะ….คุณช่วยฉันไว้เหรอ"

               "ถามเเปลกๆ…ผมคว้าตัวคุณไว้ไม่ให้โดนเเก้วตกใส่   ผมช่วยเเก้วมั้งครับ"ตะวันค้อน

               เด็กเสริฟ์น้ำรีบกล่าวขอโทษตะวันเเละผู้หญิงคนนั้น   เขาบอกว่าอย่าฟ้องหัวหน้าเสริฟน้ำนะ   ไม่งั้นอดได้เงินเดือนเเน่   เขาหยิบปากกาลูกลื่นราคาถูก   เขียนเบอร์โทรส่งให้ตะวันบอกว่าถ้ามีอะไรให้ช่วยเขาช่วยเต็มที่เเค่อย่าฟ้องหัวหน้า  จากนั้นรีบก้มลงเก็บเศษเเก้วที่เเตกกระจายอยู่บนพื้น

                "นายเพิ่งเสียชีวิตซิ…….."

                
             หลังจากได้ยินคำนี้ตะวันอึ้ง…ฉงนฉงาย   เขาไม่เชื่อว่าตัวเองตายเเล้ว  ตะวันหาว่าผู้หญิงคนนั้นเเช่งเขา    เขาหัวเราะพร้อมพูดว่าถ้าตายทำไมมายืนหน้าตาดีพูดกับเธอได้     ตะวันเกร็งนิ้วยิกเเขนตัวเองก็เจ็บ   บาดเเผลไม่มีสักนิด 

                 
             ผู้หญิงคนนั้นให้ตะวันมองดูรอบๆ   ว่ามีอะไรเเปลกไปไหม   บรรยากาศในที่เเห่งนี้ขาวไปทั้งหมด   ทุกคนเเต่งชุดสีขาว   เเม้เเต่เธอ     เธอดึงตะวันไปที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ขนาด 17 นิ้วใกล้ๆ    ถามชื่อถามวันเดือนปีเกิด      ตะวันไม่เข้าใจว่าถามไปทำไมเเต่เขาก็บอกจนหมด

                

            ตะวันเห็นภาพตัวเองนอนไร้สติ  ไร้การตอบสนองใดๆในห้องไอซียู    หมอกำลังช่วยกันเร่งปั๊มหัวใจให้    ภาพเคลื่อนออกมานอกห้องไอซียู    เห็นปูนยืนนิ่งอย่างเย็นชา  ใบหน้าเศร้าสลด  ค่อยๆทรุดตัวลงไปกองกับพื้น

               
            ใบหน้าตะวันเผือดซีด  เขาทรุดตัวลงข้างผู้หญิงคนนั้น      เอามือกุมหัวไว้บ่นว่ายังไม่เคยมีเเฟนเลย   เขาระบายให้เธอฟังว่าเขาชอบดาริน    เป็นรักเเรก   เป็นรักที่ไม่อยากหายจากไป  

              
             ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกสงสารตะวัน    เธอเตะไหล่ตะวันเบาๆ   เพื่อปลอบ  เเต่ตะวันก็นั่งเศร้า…เสียใจ…ทุกข์ใจ…กังวลใจอยู่

              "ฉันเป็นนางฟ้า….ฉันช่วยนายได้"

              "หา…….นางฟ้า"ใจตะวันพุ่งขึ้นอย่างมีความหวังทันที

              "ฉันชื่อฟ้า…เป็นลูกของประธานาธิบดีในสวรรค์เเห่งนี้"

               "งั้นก็ใหญ่ที่สุดในสวรรค์ซิ"

               "ใหญ่ไม่ใหญ่  ค่อยไปดูพ่อฉันเเล้วกัน"

……………..

                ฟ้าเเนะนำพ่อเธอให้ตะวันรู้จัก  ขณะเซ็นเอกสารมือเเทบหงิกในห้อง   พ่อฟ้าตัวอ้วนมากตะวันคิดในใจว่าใหญ่จริงๆ    เธอเดินไปกอดพ่อหอมพ่อ   พ่อเธอเอามือใหญ่ๆนิ่มๆลูบหัวถามว่ามีอะไรขอพ่ออีกซิ

               
                ฟ้าบอกพ่อเธอว่าอยากให้ตะวันกลับไปเป็นมนุษย์เหมือนเดิม    พ่อเธอตกใจ  รีบหันมองฟ้าจนคอเเทบหลุด  ร้องว่าหา…มายก็อด  เขามองมาที่ตะวัน  ตะวันฉีกยิ้มหน้าบานให้    พ่อฟ้าบอกว่าทำไม่ได้  หากทำถ้ามีใครรู้โดนปลดออกจากตำเเหน่งเเย่เลย

                 
                "งั้นถ้าพ่อไม่ช่วยเขา  เเสดงว่าพ่อไม่รักหนู…หนูจะไปเกิดเป็นเเมว"

                   "หา….ลูกอย่าทำอย่างนั้นนะ..เเม่ลูกเอาพ่อตายเลย"

                   "งั้นพ่อจะช่วยเขาใช่ไหมค่ะ"

                   "เอา…เธอชื่อตะวันใช่ไหม"พ่อเธอกดดูประวัติในคอมพิวเตอร์

                   "ตายเพราะช่วยเด็ก……เสียสละชีวิตเพื่อช่วยอีกชีวิต   เป็นคนดีเดี๋ยวฉันเเก้ประวัติให้เธอเเล้วกัน   เเต่ออกจากห้องนี้ไปห้ามเเพ่งพรายให้ใครรู้นะ  ไม่งั้นฉันเเย่เเน่   ออลืมบอกไปจะไม่มีใครรู้ว่าเธอตาย…เข้าใจนะ  เอาเสร็จเเล้ว"

                 
                  พ่อฟ้าปลิ๊นประวัติที่เเก้ไขออกมาให้ฟ้าเอาไปส่งที่เเผนกคืนชีพ    เธอเเอบวางลงที่กองของกลุ่มคืนชีพ   เเล้วพนักงานก็เอาไปส่งหัวหน้าเเผนก      พนักงานเห็นป้ายตกลงพื้น  เขาย่อตัวจนกางเกงยับหลายรอยก้มลงหยิบเอาติดไว้ข้างตะกร้าเช่นเดิม    ….ป้ายโครตซวย

                    
                  พอฟ้าเห็นตกใจมาก….เธอรู้ทันทีว่าส่งผิดกองฟ้าตะโกนเรียกพนักงานเเต่เขาเเวบหายไปเเล้ว   ตะวันยิ้มเเห้งๆให้ฟ้า   ในใจคิดว่าเป็นการดีหรือเปล่าที่ได้กลับโลกมนุษย์