นายเซ่อซ่ากับนางฟ้าแสนสวย

ลำดับตอนที่ #1 : หนุ่มเซ่อซ่า เฉิ่ม เปิ่น

         วันที่สายลมโชยอ่อน…ไออากาศเย็นกับไอดินลอยส่งกลิ่นหอมคลุ้งทั่ว…………..หลอดไฟกระพริบถูกจับพันรอบกิ่งไม้เหมือนกับลูกงูเขียวปากเเหลมๆเลื้อยไปทั่วกิ่งไม้เต็มต้นนับสิบต้นหน้าตลาดขายของ  ส่องเเสงสว่างจ้าราวกับว่ามันเผยอริมผีปากยิ้มให้กับผู้ชายเซ่อซ่าคนหนึ่ง

      

           "นี่คุณ…"ดารินสาวสวยผู้มากด้วยความหวาน..น่ารัก…น่ามอง…ชี้ที่เเก้มตัวเองเพื่อให้ตะวันรู้ว่ามีอะไรติดเเก้ม

       
         ตะวันทำตาโต   ชี้เเก้มตัวเอง  ยิ้มให้ดารินด้วยคิดว่าเธอชมเขาหน้าตาดี   เขากล่าวคำขอบคุณนับสิบครั้ง

        
         "ชมผมต่อหน้าอย่างงี้…ก็เขินเเย่ซิครับ"

         "เเก้มคุณมีสีติดอยู่ค่ะ"ดารินหัวเราะเบาๆ

         
        ตะวันอ้าปากค้าง  อึ้งสักพักพอได้สติเขารีบปรี่ไปหยิบ  กระจกร้านขายร้องเท้าขึ้นมาดู  ปูนซึ่งกำลังพูดหวาดล้อมให้ลูกค้าซื้อรองเท้าร้านตัวเองอยู่   ตกใจรี่กระซิบให้ตะวันวางกระจกใบใหญ่ลง  

           "ข้ากำลังให้ลูกค้าใส่รองเท้าดูก่อน   นายทำเเบบนี้เสียเครดิตหมดไอ้ตะวัน"

           พอพูดเสร็จปูนค่อยหยิบกระจกที่ตะวันจับอยู่เเล้วเอาผ้าเช็ดสีไปด้วย  เดินไปวางใกล้เท้าลูกค้ากล่าวคำขอโทษ   เเละเหมือนกับด่าตะวันทางอ้อม  ว่าเพื่อนผมมันสติไม่ค่อยดีอย่าถือสาเลยนะครับ 

           ขณะที่ปูนเดินไปส่งลูกค้าหน้าร้าน   เขาเหลียวเข้ามาข้างในตะโกนถามตะวัน   ใครออกมาจากร้าน    ตะวันตาโตมองเลิ่กลั่กเพราะอาการตกใจ

           "เธอคนนั้น…ไหน"

            เขารี่ออกไปดูเเล้ววิ่งไปถามคนที่เดินผ่านหน้าร้านว่าเห็นดารินไหม   คนที่เดินผ่านมองตั้งเเต่หัวจรดเท้าเเล้วผวาออกห่างราวกับว่าคนบ้าหลุดจากโรงพยาบาลศรีธันญา

            ปูนปิดร้านเสร็จเดินมาหาตะวันที่ร้านวาดภาพ  โยนน้ำอัดลมให้   ขณะเปิดยกซดเขาชี้มาที่ตะวัน  เอ่ยถามว่าทำไมละล่ำละลัก…ขนาดนั้นเเค่ลูกค้าหายคนเดียว

              ตะวันกำขวดน้ำอัดลมไว้เเน่นจนมือซีดขาว   เอ่ยบอกปูนว่า   ผู้หญิงที่ชื่อดารินเป็นหญิงในฝันของเขา   เขาชอบ..หลงรัก…อยากอยู่ใกล้ๆตลอดไปตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เจอ 

              ดารินเป็นหมอฟันอยู่โรงพยาบาลในจังหวัด  ตอนนั้นตะวันปวดฟันมาก…เเก้มบวมเป่ง…นั่งรอด้วยความหวาดกลัว…จนขาสองข้างชาเเทบขยับไม่ได้   เพราะคนข้างๆที่มาขูดหินปูนบอกว่าถอนฟันนะเจ็บปวดทรมานเเสนสาหัสมาก  เจ็บราวกับถูกช้างเหยียบเเม้ตะวันไม่เคยโดนช้างเหยียบเเต่เขารู้สึกได้จากจิตนาการ    เขาคิดในใจว่าหายาพารากินดีกว่าไว้วันหลังค่อยมาถอน

               "คุณตะวัน…"

               ตะวันหยุดชะงักกับเสียงที่ลอยเข้าใกล้หู  เธอเเนะนำตัวว่าชื่อดารินเป็นหมอฟัน   บอกว่าถึงคิวเขาเเล้ว   ตะวันตัวสั่นระริก    มือชาไปทั้งมือเเละเเล้วเขาสัมผัสได้กับความนิ่มนวล..อ่อนโยนจากมือดาริน   กับคำพูดที่ทำให้ตะวันยินยอมเข้าไปถอนฟันโดยดี

                "ไม่เจ็บหรอก   เดี๋ยวฉันฉีดยาชาให้สองเข็มเเถมให้ลูกอมสองเม็ด"

                ที่จริงเเล้วยาชาสองเข็ม  ลูกอมสองเม็ดไม่เป็นสิ่งทำให้เขายินยอมหรอกเเต่เพราะใบหน้ากับเเววตาอันน่ารัก…น่ามอง…น่าหลงไหลต่างหากที่ทำให้เขายินยอมโดยดี

…




……………..

                "เฮ้ย….เล่าจบยังข้าหิวข้าว"ปูนพูดพร้อมตีไหล่ตะวันเบาๆ  เเต่เขาก็ยังเหม่อลอยอยู่ดี  ปูนต้องเดินไปในร้านเอาภู่กันเเย่ใบหู   จนตะวันจักกะจี้ตกจากเก้าอี้  หายจากการเหม่อลอย 

               ปูนกำลังปิดประตูร้านให้ตะวัน   ทันใดนั้นตะวันนึกขึ้นได้   เขารีบวิ่งเข้าไปในร้านหยิบเอาภาพวาดของดารินใส่ในกล้องปิดฝาไว้เเล้วเอาออกมาด้วย

               ปูนมองหน้าตะวัน ส่ายหน้าไปมาช้าๆ   ถอนหายใจยาวๆทีหนึ่ง…….เดินกอดคอตะวันไปจากร้าน

……………………

                "ดาริน  โทษทีนะที่โทรตามนะ   ฉันจะเลือกดอกไม้ให้หมอซูน   เขาขึ้นร้องเพลงคืนนี้"เนยเพื่อนดาริน

                 "อ้าวงานอะไร"

                 "เธอไม่รู้เหรอ  ก็งานฉลอง  60  ปีของโรงพยาบาลเราไง"

                 ได้ยินเนยพูดดารินถึงนึกขึ้นได้ริมผีปากค่อยเผยอยิ้มออกมา….เเต่ในใจลึกๆไม่ค่อยอยากไปเท่าไรเพราะเธออยากกลับไปบ้านมากกว่าเพราะรู้สึกมึนหัว

………………

                   ปูนใช้ศอกสะกิดตะวันขณะนั่งดูนักร้องสาวสวย..เซ็กซ์ซี่..น่ามอง   ร้องเพลงกล่อมผู้ฟังในงานฉลอง 60  ปีโรงพยาบาลประจำจังหวัด    ตะวันได้เเต่เออออกับเพื่อน…ไม่ได้สนใจอะไรเนื่องจากเมื่อวานเขียนภาพเหมือนด้วยสีน้ำมันให้ลูกค้าถึงเช้า    ไหนจะต้องนั่งทำงานทั้งวันอีก   เเละเเล้วเสียงเพลงก็ค่อยๆหายไป…เลือนลาง….จางไป     ตะวันรู้สึกอีกทีตอนปูนดึงให้ออกจากเวทีเพลง   เขาเดินโงนเงนตามเเรงดึงของปูน    

                "ป้าขอน้ำมะนาว  2  ถุง"ปูน

                ระหว่างที่ตะวันง่วงนอนอยู่นั้นดวงตาเขาค่อยๆลืมโพรงขึ้น…หายง่วงนอนทันทีที่เหลือบไปเห็นดารินเดินผ่าน

                ตะวันรี่เข้าเเนะนำตัวด้วยความเปิ่น..เเละเซ่อซ่า   ดารินเหลียวมายิ้มให้  พร้อมกับเเนะนำเนยเพื่อนเธอ   ตะวันนึกขึ้นได้ว่าเธอลืมรูปไว้ร้านเขา    เขาคว้ากล่องที่อยู่ในเป้   มือคว้านหาเป้ …ตาเลิ่กลั่ก    เงยหน้ามองดาริน    ตะวันรู้สึกอาย…เขิน…หน้าเเตกที่ไม่มีเป้    เขากล่าวคำขอโทษที่ลืมรูปดารินไว้บ้าน

              "เราไปกันเถอะดาริน  หมอซูนกำลังจะขึ้นร้องเพลงเเล้ว"เนยเร่งเร้าให้ดารินรีบไปกับเธอ

               "ฉันไปก่อนนะ"ดารินหันหน้ากล่าวคำลา

               "เดี๋ยว…เดี๋ยว..ผมไปด้วย"ตะวันพูดอ้ำอึ้ง   เเล้วรี่ตามสองคนนั้นไป  

                ทั้งดารินเเละเนยต่างตั้งใจฟังหมอซูน   ร้องเพลงI think I  จากละครดังFull Houseบนเวที   เนื่องจากอาการเพลียยังกอดรัดตะวันอยู่ทำให้เขานั่งหลับจนเผลอเอียงหัวไปซบไหลดาริน  ดารินหันมามองเผยอริมฝีปากยิ้มให้จากนั้นก็ดูหมอซูนร้องเพลงต่อ

                 "เฮ้ยๆ…..ไปนอนบ้านซิวะนอนอะไรตรงนี้"ปูนเอานิ้วสะกิด

                 ขณะที่ตะวันนอนหลับอยู่บนเก้าอี้   คนมาร่วมงานเริ่มบางตา   เขาเอ่ยปากถามปูนว่าเช้าเเล้วเหรอ    เเล้วทำตาโตรีบลุกขึ้นพรวดเหลียวซ้ายเเลขวา   จับมือเพื่อน

                  "เธอไปไหนเเล้ว…..ไอ้ปูนเธอไปไหน"

                   "เธอไหนวะ….ข้าเห็นมีเเค่นายนอนอืดอยู่คนเดียว"

                   "ดาริน…ดาริน"

                    ปูนเอามือแตะหน้าผากคิดในใจว่าเพื่อนคงอาการหนัก   ปูนเอ่ยถามตะวันว่าหายไปไหนยืนด้วยกันอยู่ดีๆ

                    ตะวันเดินเตะกระป๋องกลิ้งหลุนๆไปข้างหน้าบ่นพรึมพรำฟังดูไม่รู้เรื่อง    ปูนถอนหายใจเฮือกหนึ่ง….ตะวันเหลียวมองปูนรู้สึกเหมือนว่าปูนจะถามอะไรเขา  เลยเอ่ยถามซ้ำ

                    "ชั่งมันเถอะวะ…."แล้วเขาเบียดตะวันแย่งกระป๋องเตะไปข้างหน้าไกลสุดตา   จากนั้นวิ่งไปข้างหน้าพร้อมตะโกนให้ตะวันตามมา

……………………