ห้องนอน ออริ ห้ามเข้านะเออ

ลำดับตอนที่ #138 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

ใบสมัคร

"นี่หาเรื่องสินะ นี่มองหน้าตูหาเรื่องใช่ป่ะ! มองแบบนี้มาไฟว์(?)กันเลยดีกว่า!!"

ชื่อ - นามสกุล : มิลันเด้ อาเทลล์ [Milande Atale]

ชื่อเล่น : มิลัน [milan]

เพศ : ชายสิตัวเธอว์(?)

บท : ไม่คนในดินแดนมหัศจรรย์ ก็อลิซ

นิสัย : เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักสวยหวานราวกับเด็กผู้หญิง รูปร่างเล็กไซส์พกพาง่าย แต่ไข่ เอ้ย!  ใจนั้นไม่เล็กเลยสักนิด เขาทั้งห้าวโหน เอ้ย ห้าวหานชาญชัยประหนึ่งลิงเผือกจากวรรณคดีเรื่องหนึ่งของไทย (?) ถึงจะตัวเล็กแต่กับทำตัวกร่าง..แค่ก...ทำตัวกล้าหาญเกินขนาดตัวไปไกล ปากร้ายและปากจัดขัดกับหน้าตาที่คิขุโมเอะบ้องแบ๊ว คำพูดสุภาพที่อย่าได้หวังว่ามันจะหลุดออกมาจากปากเล็กๆ นั่นเลยเหอะ มิลันทั้งขี้รำคาญและขี้หงุดหงิด ไม่ว่าจะอะไรๆ ก็สามารถระเบิดลงองค์มาได้ตลอด อารมณ์เสียง่ายประหนึ่งภูเขาไฟที่ใกล้ประทุ คำว่าใจเย็นไม่มีในสารนุกรมหรือซีรีบรัมสมองเขาคนนี้เลยเเม้แต่นิด ถึงจะมีใบหน้าที่ทำให้คนใจเต้นหรือนิ่งค้างได้ในวินาทีแรกที่เห็น แต่วินาทีต่อมามิลันก็จะทำให้ไอ้คนนั้นวิ่งป่าราบไปด้วยนิสัยของเจ้าตัว (?) นอกจากนี้เขายังขี้งอนมากเป็นอันดับหนึ่ง มิลันหยิ่งมาก ไม่รับความช่วยเหลือหรือความหวังดีกับใคร (คิดภาพเจ้าตัว กอดอก สบัดหน้าหนี แล้วพูดว่า  'ไม่จำเป็น' เสียงสูงนะ) ไม่เคยไว้ใจใครง่ายๆ ตั้งแง่และตั้งอคติกับทุกสิ่งมีชิตที่มันผ่านสายตา แต่ข้อดี คือเสแสร้งและโกหกไม่เป็นสักกะนิดเดียว มักพูดจาตรงๆ แบบขวานผ่าซาก จะพูดว่าจริงใจก็ได้ ไม่เห็นหัวใครก็ไม่เชิง(??) ค่อนข้างเป็นคนเอาแต่ใจอยู่ (ไม่) เล็กน้อย และไม่ยอมคน ใครมาทำอะไรเจอเขาสวนกลับเท่าตัวแน่นอน! ถ้าจิถามว่าแล้วตัวเล็ก (เตรี้ย //โดนลูกถีบกระเด็น)อย่างกับเด็กสิบขวบแบบนี้จะไปตอบโต้หรือทำอะไรใครเขาได้ ขอบอกเลยวาอย่าได้ดูแค่รูปลักษณ์ภายนอกกกก เพราะถึงเขาจะเตี้ย (อั่ก!) แต่แรงนั้นเป็นความถึก (อุ๊ฟ!) ก็มิปานนะเเจ๊ะ! ยิ่งกว่าโคลนทองของไทย (เอ๊ะ ไม่เกี่ยว) ยิ่งกว่าเอาช้างตกมันห้าเชือกมารวมกัน! นางนั้นเป็นอภิมหาเด็กแรงช้างเลยทีเดียว สามารถต่อยคุณกระเด็นไปไกลห้ากิโลอย่างต่ำแบบสบายๆ จุดอ่อนอย่างเดียวคือความสูงนั่นแหละ  เอ้ยไม่สิ มีแมงมุมอีกอย่างหนึ่ง แต่ก็มีนิสัยที่เข้ากับหน้าตาอยู่บ้าง คือชอบแดรก เอ่อ หมายถึงชอบทานขนมหวานต่างๆ นาๆ เป็นที่สุด! จะอารมณ์ดีขึ้นห้าสิบเปอร์เซ็นต์ถ้าได้กินของหวาน และถ้ามีคนเอาขนมมาให้มิลันจะยอมญาติดี (ในที่นี้คือ ไม่ด่า ไม่ต่อย) ด้วย 

ลักษณะรูปร่างหน้าตา : เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทองเป็นประกายเหมือนดวงจันทร์ กับนัยน์ตากลมโตบ้องแบ๊วเหมือนลูกแมว (ภที่ภายในนี่หมาบ้า เอ้ย หมาป่าดีๆ นี่เอง) สีทองสว่าง ส่วนดวงตาอีกข้างมีผ้าพันแผลปิดไว้เสียมิดจนไม่รู้ว่าดวงตาอีกข้าของมิลันเป็นอะไร (ถ้าใครถามมันเจอจับทุ่ม!) ใบหน้าน่ารักดุจสาวน้อยแรกแย้ม แก้มนุ่มนิ่มสีแดงอ่อนๆ ริมฝีปากได้รูปสีพีชโดยธรรมชาติ ผิวขาวอมชมพูระเรื่อ รูปร่างบอบบางน่าถะนุถนอม (แท้จริงแล้วเธอคือโคลนทอง....#แอ้ก!) โดนรวมแล้วเป็นเด็กหนุ่มที่ถือได้ว่า หน้าตาดี (ใครรู้จักพี่เอก HRK ให้คิดถึงเสียงพี่แก) แต่หน้าตาสุดน่ารักนั้นไม่สามารถลดความห่าม โหด เถื่อนของพี่แกได้เล๊ยยยยยย

ลักษณะการพูด : พูดเสียงดังประหนึ่งจะปลุกประชาชีทั่วราชอาณาจักรมาฟัง ส่วนใหญ่จะเป็นเสียงที่ใส่อารมณ์ กระแทก ดุดัน และคำพูดคำจาแต่ละคำนี่ก็..นะ อย่าไปพูดถึงมัน รู้แค่ว่าหมอนี่มันพูดสุภาพไม่เป็นก็พอ

ยกตัวอย่างสักนิด

"นี่นาย! หาเรื่องฉันสินะ ที่เดินถือเค้กผ่านหน้าฉันแบบนี้น่ะ หาเรื่องแน่ๆ!!"

"ก็..จะพูดขอบคุณก็ได้นะ!" (มีคนให้ขนม)

"เฮ้ย! ไอ้หมวกงี่เง่า นี่แกจะหาเรื่องฉันใช่มั้ย!! แบบนี้มาต่อยกันเลยมั้ยห๊าาา!?"

"กรี๊ดดด!!!(???) ม่ายยยย อย่าเอามันมาใกล้ฉ้านนนน!" (วิ่งป่าราบ)

สิ่งที่บ่งบอกเลยว่านี่คือตัวละครนี้! : ผ้าพันแผลที่ตาข้างขวา และ เสียงอันดังลั่นกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเดซิเบลในการพูดแต่ละครั้ง (?) 

งานอดิเรก : หาขนมกิน เดินเล่น นอนกลางวันบนต้นไม้

ชอบ / เกลียด / กลัว : ชอบขนมหวาน ป่าดงพงไพรสงบๆ / เกลียดพวกที่น่ารำคาญ (ในทุกความหมาย ทุกนิยาม) , ยาขมๆ / กลัวแมงมุมมมมมมม

ความทรงจำที่แย่ที่สุด : กินเค้กแล้วแมงมุมเข้าไปอยู่ในปาก......

ความทรงจำที่ดีที่สุด : วันที่ได้กินเค้กไปสิบเจ็ดชิ้น...และขนมอื่นๆ อีกนับไม่ถ้วน โดยไม่ต้องจ่ายตัง 

อยากมีคู่ไหมคะ? : อยากจ้ะ

อื่นๆ : ไม่มีแล้วนะ อ้อ มีๆ มิลันเลี้ยงนกไว้หนึ่งตัว เป็นเพื่อนคู่หูคู่ใจ สีเหลือง ชื่อวาเรน