คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter2
@ ห้องสมุด
วันนี้ตอนเย็นฉันมานั่งเล่นอินเตอร์เน็ตที่ห้องสมุด เพราะว่าเฮียกลับบ้านดึกอีกตามเคย
ฉันนั่งเล่นเพลินจนตอนนี้ปาเข้าไป6โมงครึ่งแล้ว รีบกลับบ้านดีกว่าเดี๋ยวประตูโรงเรียนจะปิด
ฉันทำการชัตดาวน์เครื่องคอมพิวเตอร์แล้วออกจากห้องสมุดเพื่อจะกลับบ้าน
พอลงไปชั้นล่างฉันก็เจอคนหน้าตาคุ้นเคย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร นายแกงส้มจอมเย็นชานั่นเอง
“นายยังไม่กลับบ้านอีกหรอ” นี่ฉันหายโกรธนายนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย คงตั้งแต่ได้ยินคำขอโทษ
(ที่ไม่ค่อยเต็มใจ) จากเค้าล่ะมั้ง ฉันก็อย่างนี้แหละ โกรธง่ายหายเร็ว
“แล้วเห็นฉันนั่งอยู่ตรงนี้รึเปล่าล่ะ ถ้าฉันกลับเธอจะเห็นฉันหรอ”
ถ้ารู้ว่าจะได้รับคำตอบแบบนี้ฉันไม่มาถามนายให้เมื่อยปากหรอก
“นายกลับเย็นอย่างนี้ทุกวันเลยหรอ” ฉันพยายามระงับอารมณ์โกรธเพราะอยากจะผูกมิตร ยังไงมีมิตรก็ยังดีกว่ามีศัตรู
“หุบปากไปเลย เสียงเธอน่ารำคาญชะมัด” ปรี๊ด!!เลย ดูมันพูด ไอ้บ้าฉันอุตส่าห์พูดดีๆกับนายแล้ว
นะ ฉันไม่น่ามาเสียเวลาผูกมิตรกับคนอย่างนายเลยให้ตายเถอะYY
“นี่นายเป็นเด็กมีปัญหารึไงวะ” ฉันตะโกนออกไปอย่างเหลืออด ความอดทนของฉันสิ้นสุดลงแล้ว
หลังจากตะโกนใส่หน้านายนั่นฉันก็รับรู้ได้ถึงรังสีความอันตรายของเค้า ท่าทางนายนั่นจะโกรธจัด
หน้าแดงกล่ำจ้องฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกันอย่างนั้นแหละ
แล้วเค้าก็เริ่มขยับมาใกล้ ใกล้ ใกล้ฉัน จนฉันต้องเขยิบหนี แงๆแต่ตอนนี้ไปไหนไม่ได้แล้ว
เพราะหลังฉันติดกำแพง ฉันชักจะกลัวแล้วน้า >_< นายนี่จะฆ่าฉันหมกส้วมมั้ยนะ
“เมื่อกี้เธอว่าไงนะ” แงๆ นายนั่นพูดนิ่งแต่น้ำเสียงเย็นเยียบ พูดอย่างเดียวก็ได้แต่หน้านายไม่ต้อง
เอามาใกล้ฉันได้มั้ย มันใกล้เกินไปแล้วนะ แต่สมายซะอย่าง ต้องไม่กลัว เดี๋ยวเสียฟอร์ม
“ฉันบอกว่านายเป็นไอ้เด็กมีปัญหา” ฉันทำเป็นใจกล้าพูดแล้วจ้องหน้านายนั่น
แต่พอพูดจบปุ๊บสิ่งที่ฉันไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น นายนั่นดันไหล่ฉันทั้ง2ข้างติดกับกำแพง
มือทั้งสองข้างของเค้าประคองหน้าฉันไม่ให้หนีไปไหน ใบหน้าของเค้าเลื่อนมาใกล้ฉัน
จนตอนนี้จมูกเราสองคนชนกัน ริมฝีปากเค้าประกบเข้ากับริมฝีปากของฉันอย่างหนักหน่วง
ร้อนแรง สักพักก็เปลี่ยนเป็นนุ่มนวลและอ่อนโยน จนฉันแทบละลาย
“O_O” ตอนนี้สติสตังฉันกระเจิดกระเจิงหายไปหมดแล้ว ฉันได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น
ทำอะไรไม่ถูก แขนขามันก็หมดแรงไปเลยเฉยๆ แถมหัวใจยังเต้นรัวด้วย
ไม่ได้!!!!!เราจะยืนเฉยๆให้นายนั่นจูบไม่ได้ ฉันพยายามเรียกสติกลับมา แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักเค้าออกจนเค้าล้มลง
“เอ่อ...คือฉัน” นายนั่นพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจจะฟังอะไรแล้ว
ฉันรีบใส่เกียร์วิ่ง4x100 ออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดก่อนที่นายนั่นจะทำมากกว่านี้
นี่ฉันโดนขโมยจูบแรกไปแล้วหรอเนี่ย ทำไมจูบแรกของฉันต้องเสียไปให้กับคนเย็นชา ปากร้าย
อย่างนายด้วย ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงง TT
ไอ้แกงส้มบ้า!!!!!!!!!!!ฉันเกลียดนายยยยยยยยยยยย
เช้าวันต่อมา.....
ฉันหิวข้าวมากเพราะเมื่อคืนฉันกินอะไรไม่ลงเลย เลยมากินข้าวที่โรงอาหาร
มาแต่เช้าแบบนี้โรงอาหารคนน้อยดีแฮะ ^^ ฉันเดินไปซื้อข้าวเสร็จก็มานั่งกินข้าวแบบ
ไม่ลืมหูลืมตา แต่ฉันก็เกือบสำลักข้าวตาย ก็เพราะนายแกงส้มดันมานั่งโต๊ะตรงข้ามกับฉัน
ยิ่งฉันอยากจะหลบหน้านายนั่นเท่าไหร่ แต่ทำไมกลับเจอมันบ่อยวะ???
“แกงส้มจะทานอะไรดีคะ เดี๋ยวเกรซไปซื้อให้” ยัยเกรซถามนายแกงส้มเสียงหวาน
นี่สองคนนี้กิ๊กกันหรอเนี่ย...ไม่น่าล่ะยัยนั่นหึงฉันใหญ่เลย จะว่าไปก็สมกันดีนะ
นายปากสุนัขกับยัยปากปลาร้า หุหุ สะใจเว่ย ได้ด่าคนในใจ
“เอาอะไรก็ได้” นายนั่นพูดแต่ก็ยังคงคอนเซปต์หน้านิ่งเหมือนเดิม นายนี่มีความรู้สึก
กับเค้าบ้างมั้ยเนี่ยหรือเป็นพวกตายด้าน ส่วนยัยเกรซก็ส่งยิ้มหวานให้แล้วก็เดินไปซื้อข้าว
ให้นายนั่น เป็นง่อยหรือไงยะถึงทำอะไรเองไม่ได้ ฉันแอบหันไปมองนายนั่นนิดนึง
สายตาก็สบเข้ากับสายตาเค้าพอดี นี่นายนั่นก็มองฉันอยู่เหมือนกันหรอเนี่ย><
“เรื่องเมื่อวาน” อยู่ดีๆนายนั่นก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา อร้ายยย จะมาเปิดประเด็นเรื่องเมื่อวานทำไมคนเค้ายิ่งอยากจะลืมๆอยู่
“นายหยุดพูดไปเลยนะ”
“อย่าคิดว่าฉันพิศวาสเธอนะ..ฉันก็ทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคน”
‘ทำอย่างนี้กับผู้หญิงทุกคน’ นี่นายพูดคำนี้ออกมาได้ยังไง นายเห็นผู้หญิงทุกคนเป็นของเล่น
หรือไงกันฮะ นายมันไอ้คนเลว ไม่มีหัวใจ
“นายมันทุเรศที่สุด ตั้งแต่ฉันเคยเจอมาเลย” พอฉันด่านายนั่นจบปุ๊บยัยเกรซก็เดินมาปั๊บ
“ข้าวมาแล้วจร้า หิวมั้ย”
“นิดหน่อยอ่ะ” นายนี่ตอบแบบเฉยเมยมากๆ
“งั้นเดี๋ยวเกรซป้อนให้นะ” โถแม่คุณดูทำเข้า ไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเค้าเลย
เห็นแล้วหมั่นใส้...แหวะ ฮึ่ม!! แล้วทำไมฉันต้องอารมณ์เสียด้วยเนี่ย????
ตอนที่2แล้ว วันนี้เอาสองตอนก่อนเนอะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นๆมาอัพต่อแน่นอนจร้า
ความคิดเห็น