คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter1
วันเปิดเทอม
วันนี้เป็นวันที่ฉันไม่อยากให้มาถึงที่สุด Y_Y ทำไมน่ะหรอ????
ก็วันนี้เป็นวันเปิดเทอมอ่ะดิ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ><
ไอ้วันเปิดเทอมน่ะไม่เท่าไหร่แต่ที่ต้องย้ายโรงเรียนนี่สิ ขอร้องไห้อีกทีได้มั้ย ฮือๆๆๆๆ
“เสร็จยังเนี่ยไอ้หมวยเล็ก สายแล้วนะเนี่ย!!”เสียงพี่ฮั่นพี่ชายฉันตะโกนมาจากด้านล่าง
อยู่กันแค่เนี้ยจะตะโกนทำไมเนี่ย เดี๋ยวข้างบ้านก็ได้ดักตีหัวเอาหรอก
“เสร็จแล้วจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละเฮีย” ว่าแล้วฉันก็รีบหยิบสัมภารก เอ้ย!!สัมภาระแล้วรีบลงไปขึ้นรถ
“ทำไมช้าจัง..วันเปิดเทอมวันแรกรถมันติดรู้ปะ” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวขาขึ้นรถ
พี่ชายสุดที่เลิฟของฉันก็บ่นทันที ทำตัวเปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของฉันจริงๆ
“แหมเฮียบ่นเป็นคนแก่ไปได้ ยิ่งบ่นก็ยิ่งสายนะคร้า” พูดเสร็จฉันก็รีบขึ้นรถ ส่วนพี่ฮั่น
ก็ได้แต่ยืนตีหน้าโหด แต่ก็ไม่ได้เถียงอะไร เพราะรู้ว่าเถียงยังไงก็ไม่มีทางชนะฉัน หุหุ
วันแรกของฉันที่โรงเรียนใหม่จะเป็นยังไงบ้างนะ???
“อ่ะถึงแล้ว..ไปเรียนได้แล่ว ตั้งใจเรียนด้วยแล้วก็อย่าไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครเค้าล่ะรู้มั้ย”
นี่ให้พรหรือหลอกด่าน้องฟะเนี่ย ฉันออกจะเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ (แล้วเอาเท้าเขี่ย)
“จร้า~~เข้าใจแล้ว ขับรถดีๆล่ะ”ฉันลงจากรถพร้อมกับโบกมือบ๊ายบ่ายพี่ฮั่น
แล้วหันไปมองโรงเรียนที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าฉัน นี่น่ะหรอโรงเรียนที่ฉันต้องมาเรียนตลอด3ปี
โรงเรียน KSSM
โรงเรียนนี้มีตึกเรียนอยู่ 4ตึก แต่ละตึกมี5 ชั้น และก็มีสนามกีฬาทั้งในร่มและกลางแจ้ง
ที่สำคัญมีสระว่ายน้ำด้วย กิ๊ว ก๊าว เลิศที่สุด..แต่มองไปทางไหนฉันก็ไม่รู้จักใครสักคน เฮ้อ~~
ออด~~~
เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้นแปลว่าเป็นเวลาที่ฉันต้องเข้าห้องเรียนแล้ว วิชาแรกฉันต้องเข้า
Home room ที่ห้อง 68 ฉันรีบเดินหาห้องโฮมรูมสักพัก ก็เจอ อยู่นี่เอง ห้อง 68 พอฉันเดินเข้าไป
ก็เห็นนักเรียนมากันหมดแล้ว แต่อาจารย์ยังไม่มา ดีนะที่มาทันนึกว่าจะหลงซะแล้ว
สมองฉันยิ่งเหมือนปลาทองอยู่ด้วย^^
ในระหว่างที่รออาจารย์ฉันไม่มีอะไรทำเลยนั่งมองเพื่อนๆในห้องดูแล้วท่าทางจะเป็นเด็กเรียน
กันทั้งนั้น ท่าทางเคร่งขรึม ไม่ค่อยสนใจอยากจะรู้จักกับใครมากนัก
หวังว่าคุยด้วยแล้วคงไม่กัดช้านนนนน้า >< เฮ้อนี่เหรอเพื่อนร่วมชั้นที่ฉันต้องเจอตลอด3ปี
แงๆ ฉันคิดถึงเพื่อนที่โรงเรียนเก่าจังเลย
มาเรียนวันแรกก็ไม่มีอะไร ให้นักเรียนแนะนำตัว ซึ่งก็ไม่มีใครอยากจะรู้จักฉัน T_T!
แนะนำรายวิชาและบอกจุดประสงค์ของแต่ละวิชา ซึ่งตลอด4ชม.ที่อาจารย์แต่ละคนเข้ามาพล่ามเนี่ย
ฉันหลับทุกวิชาเลยคร้า 5555 ดีนะที่นั่งหลังห้อง
ออด
นี่แหละคือเสียงสวรรค์ของฉันในที่สุดก็ผ่านเวลาที่น่าเบื่อมาได้แล้วครึ่งวัน ^___^
ส่วนอีกครึ่งวันที่เหลือฉันจะสู้กับมันด้วยการหลับ zzZ( เด็กๆอย่าเอาเยี่ยงอย่างนะคะ:ไรท์เตอร์)
ว่าแล้วฉันก็รีบออกจากห้องแล้วตรงไปที่โรงอาหารทันที แต่ว่ามันเต็ม....
เต็ม เต็ม เต็ม มองไปทางไหนก็เต็มไปหมดไม่มีที่ให้ฉันนั่งเลย ฉันอยากจะกระชากคอเสื้อเจ้าของ
โรงเรียนแล้วถามว่า มีปัญญาสร้างโรงเรียนให้ใหญ่ได้ทำไมไม่สร้างโรงอาหารให้มันใหญ่
ตามขนาดโรงเรียนฮะ??? ไม่สมดุลเอาซะเล้ยยย
เวรกรรมแล้วสิ แล้วอย่างนี้ฉันจะไปนั่งกินข้าวที่ไหนเนี่ย???
ปิ๊ง-ป่อง+_+
ฉันนึกออกแล้วว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหนดี ตอนที่อยู่โรงเรียนเก่ากลุ่มฉันมีที่สิงสถิตอยู่ที่นึง
นั่นก็คือดาดฟ้าของโรงเรียน ว่าแล้วฉันก็ไปซื้อขนมปังแล้วรีบเดินขึ้นไปที่ดาดฟ้า
ว้าว ว้าว ว้าว บนนี้เงียบสงบและอากาศดีสุดๆ แถมยังมีม้านั่งอยู่บนนี้อีก เหมือนรู้ว่าฉันจะมา หุหุ
แต่เอ๊ะ!! นั่นใครไปยืนอยู่ตรงนั้น??? แถมยังทำท่าจะกระโดดลงไปข้างล่างด้วย
ตายแล้วO_O พระเจ้ากล้วยช่วยลูกด้วย หรือว่านายนั่นจะฆ่าตัวตาย
อร้ากกกกก ไม่ได้การละ ฉันต้องรีบไปช่วย
“นี่นาย!!จะทำอะไรเนี่ย” ฉันรีบวิ่งไปห้ามนายนั่น ก่อนที่เค้าจะกระโดดลงไป
“อย่ายุ่ง ออกไปเลยไป” เฮ้ย!!ไอ้นี่คนอุตส่าห์จะช่วยยังมาไล่กันอีก ฉันว่าฉันขอฆ่านายนี่ก่อนที่
นายจะกระโดดลงไปเองดีกว่ามั้ง
“นี่นายรู้มั้ยว่าฆ่าตัวตายมันบาป ตกนรกขุมที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แล้วนายรู้หรือเปล่าว่ากว่านายจะเกิดมา
ได้พ่อแม่นายต้องลำบากขนาดไหน นายไม่สงสารพ่อแม่นายบ้างหรอ”
“ฉันบอกว่าให้ออกไป หูหนวกหรือไง!!” เฮ้ย!!ไอ้นี่มันเอาอีกแล้ว มันกวนฉันอีกแล้ว
ฉันอุตส่าห์สอนแทบตายนอกจากไม่สำนึกแล้วยังมาตวาดใส่ฉันอีก มันน่าถีบตกตึกเสียจริง
ใจเย็นไว้สมาย ใจเย็นไว้
“นี่นายอย่าฆ่าตัวตายเลยนะ ปัญหามีไว้ให้แก้ไม่ได้มีไว้ให้หนีซะหน่อย”
ฉันพยายามพูดกับนายนั่นอย่างใจเย็นที่สุด ถ้านายนั่นตวาดใส่ฉันอีกทีฉันจะไม่ทนแล้ว
ฉันนี่แหละจะฆ่านายเอง
“นี่เธอ!!! ใครจะฆ่าตัวตายฮะ!!”
เพล้ง!!!!
ไม่ต้องสงสัยว่าเสียงอะไร เสียงหน้าฉันเองแตกยับเยิน >< อับอายอ่ะ
“แหะๆ นายไม่ได้จะกระโดดลงไปหรอกหรอ ขอโทษนะฉันเข้าใจผิดอ่า..อะเอ่อ คือฉันชื่อ
สมายนะ แล้วนายชื่ออะไรหรอ” ฉันทำเป็นเนียนแนะนำตัวกับเค้าแล้วถามชื่อเค้าเผื่อจะได้มีเพื่อน
แต่คำพูดที่ได้รับกลับมาทำฉันหุบยิ้มแทบไม่ทัน
“ฉันไม่ได้อยากรู้จักเธอ” โอเค ซึ้ง เกิดมาฉันเพิ่งเคยเห็นคนกวน Teen ขนาดนี้ แถมพูดเสร็จ
มันก็เดินออกไปเลย เซ็งจิตเจอคนแบบนี้
“ชิ หยิ่งเป็นบ้า นึกว่าฉันอยากรู้จักนายนักหรือไงฮะ!!!!”
ฉันตะโกนด่าไล่หลังนายนั่น คิดแล้วก็โมโห หน้าตาก็ดีแต่นิสัยเสียชะมัด
โอ๊ย!!!!มาโรงเรียนวันแรกก็ซวยซะแล้ว YY
ตอนเย็น
เย่!!!!!ในที่สุดครึ่งวันหลังที่แสนน่าเบื่อของฉันก็ผ่านพ้นไป ฉันก็เลยอยากจะรีบออกจากโรงเรียน
ให้เร็วที่สุด ขณะที่ฉันกำลังเดินจะกลับบ้าน สายตาพลันไปเห็นคนหน้าตาคุ้นๆ แล้วอารมณ์ฉันมัน
ก็ขึ้นทันที มันปรี๊ดดดดเลยอ่ะ ยังไงวันนี้ฉันต้องเอาคืนนายให้ได้ ไม่อย่างนั้นคืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับ
“นี่นาย!!เมื่อตอนกลางวันที่นายว่าฉัน นายหัดดูตัวเองบ้างนะ ฉันก็ไม่ได้อยากรู้จักนายหรอกนะ
นิสัยอย่างนี้สิถึงไม่มีใครคบ” วะ ฮะ ฮ่า 5555 สะใจเป็นบ้า ได้ด่าคืนแล้ว
“ทำอย่างกับเธอมีคนคบ” อร้ากกกกกโดนมันสวนกลับ นี่นายเพราะฟาร์มสุนัขไว้ในปากหรือเปล่าเนี่ย
“นายว่าใครฮะ!!!???”
“เธอนี่ก็ไม่ฉลาดเอาซะเลย..ฉันคุยกับเธอฉันก็ว่าเธอไง”
อร้ากกกกก ฉันทนไม่ไหวแล้วโว้ย!!! นายจะกวนTeenฉันไปถึงไหน ฉันปล่อยหมัดไปกะจะสอย
นายนั่นให้หงายเงิบไปเลย แต่นายนั่นกลับไวกว่าคว้าแขนฉันไว้ได้ทัน
นายนั่นก็คงจะโกรธฉันเหมือนกัน เพราะเค้าบีบแขนฉันแรงมาก
“ปล่อยฉันนะ...ฉันเจ็บนะเว่ย เป็นผู้ชายอะไรรังแกผู้หญิง” ฉันเจ็บจนน้ำตาไหลออกมาเอง
อัตโนมัติ นายนั่นพอเห็นน้ำตาฉันก็ตกใจรีบปล่อยมือฉันแล้วเดินออกไปหน้าตาเฉย
โธ่ไอ้คนใจร้าย ทำคนอื่นเค้าเจ็บแล้วยังไม่ขอโทษอีก ชาตินี้ขออย่าให้เจอนายอีกเลย
เช้าวันต่อมา
ฉันมาโรงเรียนตามปกติ กะจะมางีบซะหน่อยก่อนเข้าเรียน
“นี่เธอ” มีเพื่อนผู้หญิงคนนึงเรียกฉัน แต่ฉันไม่เข้าใจว่าฉันเคยไปฆ่าใครในครอบครัวเค้าตาย
หรือเปล่ามองฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ อ่อ ฉันจำได้แล้วเธอคนนี้มีชื่อว่าเกรซล่ะ
“มีอะไรหรอ” ฉันถามกลับไปอย่างสงสัย
“เธอไปยุ่งกับแกงส้มทำไม”
“แกงส้ม???? เธออยากกินแกงส้มหรอ อยากกินก็ไปซื้อสิ ฉันทำไม่เป็นหรอก”
“นี่เธออย่ามากวนฉันนะ ฉันหมายถึงคนไม่ใช่อาหาร” คนบ้าไรวะ ชื่อแกงส้ม
“แกงส้ม??? แกงส้มไหน ฉันไม่รู้จักหรอก”
“โกหก!!!ไม่รู้จักได้ไง เธอยังคุยกับเค้าอยู่เลยเมื่อวานนี้”
“ก็ฉันไม่รู้จัก..จะให้รู้จักได้ไงล่ะ” เออยัยนี่นี่มันยังไงกันนะ คนบอกไม่รู้จัก จะยัดเยียดให้รู้จัก
ให้ได้เลยใช่มั้ย...ว่าแต่เมื่อวานฉันก็ไม่ได้คุยกับใครเลยนะ นอกจาก........
อร้ากกกก อย่าบอกนะว่าเป็น ไอ้บ้านั่น
“เดี๋ยวๆ แกงส้มที่เธอว่า ใช่ไอ้คนตัวสูงๆ หน้ายาวๆ กวนๆปะ”
“ใช่ แล้วฉันก็ขอสั่งเธอนะยัยเด็กใหม่ให้เลิกยุ่งกับแกงส้มซะ เข้าใจมั้ย” ยัยนี่เป็นใครมีสิทธิ์อะไร
มาสั่งฉันให้เลิกยุ่งกับคนนู้น คนนี้ ขนาดพ่อฉันยังไม่เคยสั่งขนาดนี้เลย
“ไม่เข้าใจ ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วย เธอไม่ต้องมาสั่งฉันหรอกนะยังไงฉันก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนายนั่นอยู่แล้ว”
“ก็ดี ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน” ยัยนั่นพูดเสร็จก็เดินเชิดกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง แต่ก็ยังไม่วาย
ส่งสายตาจิกกัดมาให้ฉัน หนอยมันจะมากไปแล้วนะ คนที่นี่นิสัยอย่างนี้ทุกคนหรือไงกันนะ
เมื่อวานก็นายปากสุนัข วันนี้ก็ยัยปากปลาร้า ฉันยังไม่มีเพื่อนแต่ดันมีศัตรูเพิ่มมาตั้ง2 คน
เฮ้อ ชีวิตของโสรญาทำไมมันน่าเศร้าเยี่ยงนี้ แงๆๆๆๆๆ
ตอนเย็น.....
วันนี้ฉันว่าจะกลับบ้านเย็นๆ เพราะว่าวันนี้เฮียหรือพี่ฮั่นของฉันไปทำรายงานบ้านเพื่อน
กว่าจะกลับก็คงดึก กลับไปฉันก็ต้องนั่งแหง่วอยู่บ้านคนเดียว เหงาจะตาย
ว่าแต่ฉันจะไปไหนดีล่ะ? ขึ้นไปบนดาดฟ้าดีกว่า หวังว่าคงไม่เจอนายนั่นนะ
ไม่เจอหรอกเนอะ เย็นขนาดนี้ นายนั่นคงกลับบ้านไปแล้ว
“ อ๊า~~~ ^___^ บนนี้อากาศดีจังเลย” ฉันพูดแล้วสูดลมหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอด
เวลาอยู่บนนี้แล้วมันทำให้ฉันสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ฉันคิดถึงเพื่อนที่โรงเรียนเก่า
มากๆเลย เพราะเวลาเย็นๆ พวกกลุ่มของฉันมักจะนั่งเล่นกันบนดาดฟ้า
“คิดถึงพวกเธอจัง ป่านนี้พวกเธอจะเป็นยังไงบ้างนะ” ฉันนั่งพึมพำอยู่คนเดียว
“ออกไปจากที่นี่” เฮ้ย!!! เสียงใครอ่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นเสียง...ผะ ผะ ผี
แงๆ ใช่แน่ๆเลยนี่มันก็เย็นมากแล้วด้วย
“นะโมตัสสะ ภัคคะวะโต อะระโต สัมมาสัมพุทธัสสะ” ฉันหลับหูหลับตาท่องบทสวดมนต์
อย่ามาหลอกมาหลอนหนูเลยนะคะหนูกลัวแล้ว
“นี่เธอบ้าไปแล้วหรือไง” เอ๊ะ เสียงนี้มันคุ้นๆแฮะ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ผี
แต่น่ากลัวกว่าผีอีก นายแกงส้ม หรือนายปากสุนัข ฉายาที่ฉันพึ่งตั้งให้ใหม่ เหมาะกับนายมาก
“นะ นายยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”
“ออกไปจากที่นี่” เอะอะไล่ตลอด เห็นฉันเป็นอะไรวะ??
“นายมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน ฉันไม่ไปนายนั่นแหละที่ต้องไป”
“ที่นี่เป็นที่ของฉัน”
“ที่ของนายงั้นหรอ นายเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนรึไงยะ”
“ฉันบอกให้ออกไปไง!!! ฉันอยากอยู่คนเดียว” นายนั่นไม่พูดเปล่าแต่ฉุดกระชากลากถูฉัน
จะให้ออกไปจากที่นั่นให้ได้ แต่อยู่ดีๆนายนั่นมองมือฉันแล้วก็รีบปล่อย
“แขนเธอ”
ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้วฉันร้องไห้ออกมาแบบกลั้นไม่อยู่
“ฮึกๆ ฮือๆๆๆ ทำไมนายต้องมาไล่ฉันด้วย ฉันก็แค่คิดถึงเพื่อนที่โรงเรียนเก่าก็เลยมาอยู่ที่นี่
ใช่สิ..นายมันไม่เข้าใจความรู้สึกฉันหรอก ก็นายไม่เคยมีเพื่อนหนิ อยู่ที่นี่ฉันไม่มีเพื่อนสักคน
แถมยังต้องมาเจอคนใจร้ายแบบนายอีก ฉันไปทำอะไรให้นายหรอ นายถึงต้องไล่ฉันอย่าง
กับหมูกับหมาอย่างนี้ ฮือๆๆๆๆๆ”
ฉันร้องไห้ไม่หยุดระบายสิ่งที่อัดอั้นออกไป นายนั่นทำอะไรไม่ถูกได้แต่ถอนหายใจ
หรือนายจะแพ้น้ำตาผู้หญิง จริงซินะ ผู้ชายส่วนใหญ่มักจะแพ้น้ำตาผู้หญิง
“เธอหยุดร้องไห้ซะที ฉันรำคาญ” นายนั่นพูดน้ำเสียงอ่อน แต่ฉันก็ยังร้องไห้ต่อไป มันหยุดไม่ได้จริงๆ
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“งั้นเธอรออยู่นี่ก่อนนะ ห้ามไปไหนนะ” นายพูดแล้วรีบวิ่งไปไหนไม่รู้ หรือเค้าโมโหที่ฉันไม่หยุด
ร้องไห้เลยไปหามีดมาปาดคอฉันตายรึเปล่านะ แงๆๆๆ ม่ายน้า
เวลาผ่านไปสองนาที นายนั่นก็วิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมา ในมือไม่ได้ถือมีดอย่างที่คิด
แต่ถือหลอดยาอะไรไม่รู้ หรือว่านายนั่นหามีดไม่เจอเลยเอายามากรอกปากฉันแทน
เฮ้อ คิดได้เนอะ ช้านนนนนน
“ยื่นมือมา” อยู่ดีๆนายนั่นก็มานั่งข้างๆฉันแล้วสั่งให้ฉันยื่นมือไปให้เค้า
“นายจะทำอะไร”
“ยื่นมาเหอะหน่า ฉันไม่ฆ่าเธอหรอก” ฉันยื่นมือทั้ง2ข้างไปให้นายนั่นอย่างกล้าๆกลัว นายนั่น
บีบยาจากหลอดมาทาให้ฉัน นี่ฉันพึ่งสังเกตว่าแขนทั้ง2ข้างของฉันเขียวเป็นจ้ำๆขนาดนี้
ยังดีนะที่นายยังรู้จักสำนึกผิดกับเค้าด้วยนะ
“เสร็จแล้ว” นายนั่นพูดเสร็จแล้วก็รีบลุกไปเลย
“เดี๋ยว! ทำฉันเจ็บไม่คิดจะขอโทษสักคำหรอ”
“ขอโทษ พอใจยัง” ไม่เต็มใจพูดก็ไม่ต้องพูดก็ได้ย่ะ นายนี่เป็นคนยังไงกันแน่นะ
เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย แต่ส่วนใหญ่จะร้ายซะมากกว่า ตั้งแต่เจอกันมาฉันยังไม่เคยเห็นนายนี่ยิ้มเลย
แถมยังชอบทำตัวเย็นชาอีกต่างหาก ฉันอยากรู้จริงๆว่านายนั่นมีเรื่องอะไรในใจกันนะ???
ช่างมันเถอะ จะไปสนใจเรื่องของนายนั่นทำไม......กลับบ้านดีกว่า
มาแว้ว ตอนที่1เป็นไงบ้างเอ่ย พี่แกงเย็นชามากมั้ย555
เรื่องอื่นๆอาจจะเห็นพระเอกของเรา้อบอุ่น อ่อนโยน แต่เรื่องนี้ฉีกแนวโดยสิ้นเชิง
ปล.อ่านแล้วอย่าลืมโหวต+เม้นท์ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น