คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : chapter7
วันต่อมา
ในขณะที่ฉันกำลังจะงีบหลับzzZ ก่อนคาบเรียนแรก
“ยัยเด็กใหม่!!!ฉันมีเรื่องจะเคลียร์กับเธอ” เอาแล้วไง ตัวขัดขวางความสุขฉันมาอีกแล้ว -_-!
“ฉันว่าฉันเคลียร์จบไปตั้งแต่วันนั้นแล้วนะ”
“แต่ฉันยังไม่จบ!!! เธอคิดหรอว่าแกงส้มเค้าจะจริงจังกับเธอ..คนอย่างแกงส้มเค้าไม่สนใจผู้หญิง
อย่างเธอหรอกรู้ไว้ซะด้วย!!”
“หรอ แต่เท่าที่เห็นแกงเค้าก็ดูจริงจังกับฉันนะ เมื่อวานนี้เค้ายังไปส่งฉันที่บ้านแล้วก็ยังไปไหว้พี่ชาย
ฉันอยู่เลย” ฉันพูดเรื่องจริงนะ....แต่จริงแค่ครึ่งเดียว55555
“ไม่จริ๊ง!!!!” ยัยเกรซโวยวายเสียงดังด้วยความโกรธ
“ถ้าไม่เชื่อเธอก็ไปถามแกงดูสิว่าเค้าไปส่งฉันที่บ้านจริงหรือเปล่า”ฉันพูดยิ้มๆ
“ยัยเด็กใหม่!!!!! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” ยัยเกรซพูดด้วยความโกรธ แถมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
แล้ววิ่งออกไปเลย 5555 สะใจเป็นบ้า...แต่อีกใจนึงฉันก็แอบสงสารยัยนั่นนะ
เธอก็คงจะชอบนายแกงส้มไม่น้อยไปกว่าฉันT_T
ตอนเย็น...
ถึงเวลากลับบ้านฉันรีบเดินตามหาแกงส้ม เพื่อวันนี้จะได้กลับบ้านกับเค้าอีก แต่ก็หาไม่เจอ หายไปไหนของเค้านะ????
“สมาย” ใครเรียกชื่อฉันนะ เสียงคุ้นๆ ฉันหันไปมองตามเสียง ก็ได้พบกับเค้า...พี่แคนยิ้มสยาม
กำลังยืนส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจมาให้ฉัน^_____^
“พี่แคนมาได้ไงคะ”
“เอ่อ พอดีพี่มาทำธุระแถวนี้..ไอ้ฮั่นก็เลยให้พี่มารับสมาย” เฮียอีกแล้วTT
“เอ่อ..ความจริงมายกลับเองก็ได้นะ ลำบากพี่แคนเปล่าๆ”
“ไม่ลำบากสักหน่อย ปะรีบกลับกันเถอะเย็นแล้วนะ” พี่แคนพูดแล้วจูงมือฉันไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์
ของเค้า ฉันชะเง้อมองเข้าไปในโรงเรียนอีกรอบก็ยังไม่เจอแกงส้ม สงสัยกลับไปแล้วมั้ง
เฮ้อ~~ว่าจะมากลับบ้านด้วยสักหน่อย
“มองหาอะไรหรือเปล่าครับ” พี่แคนถาม
“ไม่มีอะไรค่ะ กลับกันเถอะ” ฉันหันไปบอกกับพี่แคน พี่แคนหยิบหมวกกันน๊อคมาใส่ให้ฉัน
แล้วยิ้มให้ฉันอีก1ที อารมณ์ดีไปมั้ย ผู้ชายคนนี้5555
“เรียบร้อยแล้ว ไปกันครับ” พี่แคนพูดแล้วขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ ส่วนฉันก็นั่งซ้อนท้าย
@ บ้านของฉัน
“ขอบคุณพี่แคนมากๆนะคะ ที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ให้พี่ไปรับอีกนะ”
“เอ่อ พอดีพรุ่งนี้มายนัดกับเพื่อนไว้แล้วค่ะ”
“อ๋อหรอ..งั้นไม่เป็นไรครับ”
“ค่ะ งั้นเดี๋ยวมายเข้าบ้านก่อนนะคะ พี่แคนจะเข้าไปกินข้าวเย็นด้วยกันมั้ย”
“ไม่ล่ะครับ พี่กลับก่อนดีกว่า”
“ค่ะ ขับรถกลับดีๆนะ” ฉันพูดแล้วกำลังจะเดินเข้าบ้าน
“เดี๋ยวครับสมาย”
“คะ??”
“คืนนี้ฝันดีนะครับ” พี่แคนพูดแล้วยิ้มให้ฉัน
“ค่ะ พี่แคนก็เหมือนกันนะ” ฉันพูดแล้วยิ้มกลับไปให้เค้า
วันต่อมา....
ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้เย็นฉันยังไม่เจอกับนายแกงส้มเลย นายหายไปไหนของนายกันนะ???
หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับแกงส้มหรือเปล่านะ ฉันชัดเป็นห่วงแล้วสิT_T
“ระวัง!!!!!!!” ระวังอะไร ไฟไหม้หรอ หรือ เด็กตีกัน
พลั่ก!!!!!!!
ฉันรู้แล้วว่าระวังอะไร ระวังลูกบาสนี่เอง แต่ไม่ทันแล้ว มันกระแทกเข้าหน้าฉันเต็มๆเลย
โอ๊ย รู้สึกเหมือนโลกมันหมุนได้ นี่มันพึ่งเย็นอยู่เลยทำไมฉันเห็นดาวด้วยล่ะ
วูบ............
ทุกสิ่งตรงหน้าค่อยๆเลือนรางไป แล้วค่อยๆดับวูบไปในที่สุด มารู้สึกตัวอีกทีฉันก็มานอนอยู่ที่ไหนไม่รู้
“ตื่นแล้วหรอยัยบื้อ” คนที่ฉันคุ้นเคยดี เอ่ยถาม...นายแกงส้มนั่นเอง >///< ในที่สุดก็เจอจนได้
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ยังจะมาถาม ฉันนี่แหละที่เป็นคนแบกเธอมาห้องพยาบาล”
“ฉันเป็นอะไรหรอ”
“นี่เธอความจำเสื่อมหรือไง...เธอเดินยังไงให้ลูกบาสมากระแทกหน้าได้ฮะ”
อ้าว ไอ้นี่พูดแปลกๆ ฉันก็เดินเฉยๆของฉันนี่แหละ
“ตกลงฉันผิดหรอ นายต้องไปโทษพวกที่เล่นบาสสิถึงจะถูก”
“เธอนั่นแหละที่ผิด เดินไม่ดูตามาตาเรือ” โอเค ยังไงฉันก็ผิดอยู่ดีYY
“นี่เรากลับบ้านกันได้ยัง เย็นมากแล้ว” ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะขี้เกียจเถียงกับเค้าแล้ว
“ใครบอกว่าฉันจะกลับกับเธอ”
“นายไง”
“ฉันไปบอกเธอตอนไหน”
“ถึงนายไม่บอกฉันก็รู้ว่านายอยากกลับกับฉัน”
“หลงตัวเอง เธอกลับไปกับผู้ชายของเธอนู่นไป”
“หือ??? ผู้ชายของฉันนายหมายถึงใคร?? อ๋อพี่แคนอ่ะหรอ พี่แคนเค้าเป็นเพื่อนพี่ชายฉัน
แต่ก็มีศักดิ์เป็นเหมือนพี่ชายฉันอีกคนนั่นแหละ ไม่ใช่ผู้ชายของฉันสักหน่อย”
“ใครถามเธอ”
“ก็นึกว่าอยากรู้ก็เลยบอก” ฉันพูดยิ้มๆ
“ฉันไม่อยากรู้” แกงส้มพูดแล้วเดินนำหน้าออกไป ส่วนฉันก็ได้แต่วิ่งตามเค้าต้อยๆเหมือนอย่างเคย
ก็ฉันขาสั้นนี่หน่า แต่ถึงฉันจะต้องวิ่งตามเค้าสักเท่าไหร่ ฉันก็รู้สึกมีความสุข
“รอด้วยดิ กลัวบ้านหายไง”
“ยัยขาสั้น”
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันมีความสุข ถึงเค้าจะไม่ได้พูดดีกับฉันมากมาย แต่อย่างน้อยวันนี้
เค้าก็พูดกับฉันเยอะมากกว่าทุกวัน>////<
มาแว้วๆ ความสัมพันธ์ของแกงยิ้มเริ่มจะดีขึ้นแล้ว
ความรักของสมายจะสมหวังหรือไม่ ต้องติดตามนะจ๊ะ
ปล.อย่าลืมเม้นท์ด้วยนะ เพราะมันสิ่งเดียวที่ทำให้ไรท์มีกำลังใจแต่ง
ความคิดเห็น