คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter5
เช้าวันต่อมา
วันนี้เฮียให้ฉันหยุดอยู่บ้าน1วัน เพราะดูจากสภาพของฉัน คงจะไปโรงเรียนไม่ไหว
จะว่าไปเริ่มรู้สึกหิวและ ลงไปหาอะไรกระแทกปากข้างล่างดีกว่า ฮิฮิ
พอฉันลงไปก็ได้กินหอมของข้าวต้มลอยมาเตะจมูกเข้าอย่างจัง
“อื้ม....หอมจัง” ฉันหลับตาพริ้มสูดกลิ่นหอมของข้าวต้มเข้าปอด
“หอมหรอ...ถ้างั้นกินเลยมั้ย เดี๋ยวพี่ตักให้” เอ๊ะ ทำไมเสียงเฮียเปลี่ยนไปหว่า??? ฉันค่อยๆลืมตา
เพื่อมองคนตรงหน้าว่าเป็นใคร..........
“พี่แคนนนนน”
“สวัสดีตอนเช้าครับ” พี่แคนพูดแล้วยิ้มกว้างให้ฉัน
“พี่แคนมาอยู่นี่ได้ไง??”
“ไอ้ฮั่นให้พี่มาดูแลเราน่ะ พอดีวันนี้มันไม่ว่างเลยให้พี่มาอยู่เป็นเพื่อนเรา”
“เฮียนะเฮีย..ลำบากพี่แคนเปล่าๆ ความจริงมายอยู่คนเดียวได้นะ”
“ไม่เป็นไร พี่เต็มใจครับ...แล้วนี่หิวหรือยัง”
“หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วคร้า5555”
“ถ้างั้นไปนั่งรอที่โต๊ะเลยเด็กน้อย เดี๋ยวพี่ตักเข้าต้มมาให้” พี่แคนพูดยิ้มๆแล้วลูบหัวฉัน
“คร้า” ฉันพูดแล้วเดินกระเพกๆไปนั่งรอพี่แคนที่โต๊ะกินข้าว
“ข้าวต้มมาแล้วคร้าบบบ” พี่แคนพูดแล้ววางชามข้าวต้มไว้ตรงหน้าฉัน
“โห น่ากินสุดๆ ขอบคุณนะคร้า” ฉันหันไปยิ้มให้พี่แคนแล้วรีบตักข้าวต้มเข้าปากทันที
“เป็นไง...พอใช้ได้มั้ย”
“โห ไม่ใช่แค่พอใช้ได้แต่มันอร่อยมากเลย มายกินแล้วหายป่วยเลย”
“ขนาดนั้นเชียว”
“แฮะๆ ความจริงก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่มันอร่อยมากจริงๆนะ”
“อร่อยก็กินเยอะๆนะครับเด็กน้อย” พี่แคนพูดแล้วลูบหัวฉันเบาๆ ฉันขอเปลี่ยนพี่แคนให้มาเป็น
พี่ชายฉันแทนได้มั้ย.. ดูพี่ชายแท้ๆของฉันสิ น้องเจ็บขนาดนี้ยังไม่สนใจเลย ชิส์ งอน ><
“จะกินให้พุงกางเลยคร้า”
“555”
วันนี้ทั้งวันพี่แคนคอยดูแลและทำนู่นทำนี่ให้ฉันลองชิมหลายๆอย่าง.......
พี่แคนช่างเป็นคนที่แสนดีอะไรเช่นนี้ ถ้าผู้หญิงคนไหนได้พี่แคนไปเป็นแฟนต้องเป็นผู้หญิง
ที่โชคดีที่สุดในโลกเลย^^
“เย็นแล้ว...พี่คงต้องกลับแล้ว” พี่แคนพูด
“ขอบคุณมากนะคะพี่แคน...ที่คอยดูแลมาย”
“ไม่เป็นไรครับ...พี่ไปก่อนนะ” พี่แคนพูดแล้วโยกหัวฉันเบาๆ
“ค่ะ..กลับบ้านดีๆนะคะ...บ๊าย บ่าย^___^” ฉันโบกมือลาพี่แคน พี่แคนไม่พูดอะไรแต่พยักหน้ายิ้มๆ
ฉันติดหนีบุญคุณพี่แคนสองรอบแล้ว ครั้งที่แล้วก็เลี้ยงอาหารญี่ปุ่นฉัน ครั้งนี้ยังมาดูแลฉันอีก
เห็นทีฉันต้องหาโอกาสตอบแทนบุญคุณพี่ชายที่แสนดีคนนี้สักหน่อยแล้ว
เช้าวันต่อมา......
วันนี้ฉันมาโรงเรียนตามปกติเพราะว่าอาการดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บขาอยู่นิดๆ
ว่าแต่นายแกงส้มหายไปไหนของเค้าวันนี้ยังไม่เห็นเลย..แต่ถ้าฉันเจอเค้าฉันจะทำตัวยังไงดี
เมื่ออยู่ต่อหน้าเค้า...คิดแล้วก็เขิน>///<
“นี่ยัยขี้โกหก!!!!” ไมต้องสงสัยเลยค่ะว่าเสียงใคร ยัยเกรซเจ้าเก่าYY
“ฉันไปโกหกอะไรเธอตอนไหนไม่ทราบ”
“เธอทำให้แกงส้มไม่รักฉัน...ฉันเกลียดเธอ” เอ่อ...ทำอย่างกับฉันรักเธอ
“นายนั่นไม่รักเธอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน บางทีที่นายนั่นไม่สนใจเธอเพราะเค้าอาจจะไปชอบ
ผู้หญิงคนอื่นก็ได้ ทำไมต้องมาโทษฉันด้วย”
“ไม่จริง!!แกงส้มไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน ที่เค้ารู้จักก็มีแค่ฉันกับเธอ” นี่ยัยเกรซตามติดแกงส้ม
เป็นเหาฉลามเลยรึไง ถึงได้รู้เรื่องของแกงส้มซะละเอียดยิบเชียว น่าหมั่นใส้ ......
“ฉันไม่เกี่ยว ที่เค้าไม่ชอบเธอก็อยู่ที่ตัวเค้า แล้วก็เลิกยุ่งกับฉันซักที ฉันรำคาญเรื่องของเธอจะแย่อยู่แล้ว”
“คอยดูนะ ฉันจะแย่งแกงส้มคืนมาให้ได้” ทำอย่างกับเธอเคยเป็นอะไรกับแกงส้มอย่างนั้นแหละ
“ตามสบาย เธออยากจะทำอะไรก็เรื่องของเธอ ฉันไปก่อนนะ” ฉันพูดแล้วเดินออกมาจากตรง
นั้นทันที ปล่อยให้ยัยนั่นยืนเป็นเสาอยู่คนเดียว ฉันว่าป่านนี้ยัยนั่นคงโกรธจนหน้าเขียวไปแล้ว
ในห้องเรียน.....
ขณะนี้ฉันกำลังเรียนวิชาสังคมศึกษาอยู่ แต่กระจิตกระใจของฉันตอนนี้ไม่ได้จดจ่ออยู่กับวิชานี้เลย
เพราะฉันกำลังคิดถึง....เค้า วันนี้นายหายไปไหนของนายนะแกงส้ม
“โสรญา!!”
“โสรญา!!!”
“โสรญา ฐิตะวชิระ!!!!!” ครูเรียกชื่อใคร?? เฮ้ย!!!โสรญาชื่อเรานี่หว่า ตายแล้ว!!!
ฉันหันไปมองอาจารย์ที่ยืนทำหน้าโหดแล้วส่งยิ้มแหยๆไปให้อาจารย์
“แฮะๆ อาจารย์เรียกหนูหรอคะ”
“ก็ใช่น่ะสิ เธอนั่งเหม่ออะไรอยู่ได้ฮะ”
“ปะ เปล่า นะคะอาจารย์ หนูก็ตั้งใจฟังอาจารย์สอนนะ”
“อ่ะ ถ้าเธอบอกว่าตั้งใจฟังครู ไหนบอกมาซิว่าเมื่อกี้ครูสอนอะไรไปบ้าง”
งานเข้าแล้วไง ยัยสมายเอ้ย ไม่น่าไปแถใส่อาจารย์เลย จะตอบได้ไงก็เมื่อกี้ที่อาจารย์
สอนมาไม่ได้เข้ามาอยู่ในโสตประสาทของฉันเลยสักนิด ฮือๆTT
“อ้าว!! ว่าไงล่ะ ตอบมาสิ” เฮือก O_O! อาจารย์เค้าพูดแล้วหยิบไม้เรียวมาฟาดที่โต๊ะฉัน
“เอ่อ...เอ่อ....คือ หนูตอบไม่ได้ค่ะ”
“นี่ฉันสอนมาทั้งหมดเธอไม่ได้ฟังเลยใช่มั้ย!!”
“หนูฟังนะคะแต่ว่าความจำหนูไม่ค่อยดีค่ะ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว..ลุกขึ้นยืนเดี๋ยวนี้ แล้วออกไปยืนขาเดียวนอกห้อง”
ฮือๆTT ลำพังแค่ยืนสองขาก็จะไม่รอดอยู่แล้ว นี่ยังให้ฉันไปยืนขาเดียวอีก ดีนะไม่ให้คาบไม้บรรทัด
“555 สมน้ำหน้า” ฉันหันไปมองต้นเสียงก็พบว่าเป็นยัยเกรซที่กำลังหัวเราะเยาะฉันอย่างสะใจ
หนอย อย่าให้เธอโดนทำโทษบ้างและกัน แม่จะหัวเราะให้ฟันหลุดเลย ฮึ่ย!! แค้น
และแล้วตอนนี้ฉันก็ถูกจรลีออกมายืนนอกห้องเป็นที่เรียบร้อย เมื่อไหร่จะหมดชั่วโมง
สักทีนะ ฉันยืนมาเป็นช่วงโมงปวดขาจะแย่อยู่แล้ว แล้วไอ้วิชานี้ก็ดันเรียนตั้งสองชั่วโมง
ฉันก้มมองดูขาที่ตอนนี้เริ่มจะบวมขึ้นมานิดๆเพราะยืนนาน แต่พอเงยหน้าขึ้นมาฉันก็ได้เจอกับ...
นายแกงส้มเค้ากำลังเดินมาทางนี้แล้ว ในที่สุดฉันก็ได้เจอนายสักที............
ฉันส่งยิ้มให้เค้าไป...แต่เค้ากลับไม่สนใจเดินผ่านฉันไปเฉยเลย
“อะแฮ่ม..เดี๋ยวนาย ขาฉันยังเจ็บอยู่เลย” ฉันรีบพูดก่อนที่นายนั่นจะเดินไป นี่เป็นวิธีเรียกร้อง
ความสนใจที่แย่ที่สุดเลย แต่ทำไงได้ฉันแค่อยากหาเรื่องคุยกับนายแกงส้มนี่หน่า
“ใครถาม” เค้าหยุดเดินพร้อมกับหันมามองฉันแล้วถามนิ่งๆ
โอเคซึ้งYY นายแกงส้ม นายมันใจดำที่สุดเลย
“นายไม่ถามแต่ฉันอยากบอก”
“แต่ฉันไม่อยากรู้”
“ขอโทษที่บอก..นายจะไปไหนก็ไปเหอะ” แต่แทนที่เค้าจะไปตามที่ฉันบอกแต่เค้ากลับเดิน
เข้ามาหาฉัน......????????
“อ่ะ เอาไป” แกงส้มพูดแล้วยัดอะไรบางอย่างใส่มือฉัน แล้วเค้าก็รีบเดินออกไปเลย
ฉันมองสิ่งของในมือ...มันก็คือยาทาแก้ฟกช้ำ ^___^
ถึงแม้ว่านายจะให้ฉันด้วยความเต็มใจหรือไม่ แต่ฉันก็ดีใจที่อย่างน้อย
.........นายก็ยังเป็นห่วงฉัน.......
มาแว้วๆ นายแกงส้มเย็นชา ปากร้าย แต่แอบใจดีนะเนี่ย อิอิ
ปล. ขอคอมเม้นท์ให้ไรท์หน่อยนะจ๊ะ คอมเม้นท์น้อยจังแอบน้อยใจTT
วันนี้เอาตอนเดียวก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวไปปั่นฟิคอีกเรื่องนึงก่อน อิอิ
ความคิดเห็น