คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter4
วันจันทร์
เวลานี่ผ่านไปไวเหมือนโกหก และแล้วเช้าวันจันทร์ที่ไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงจนได้
และฉันก็ต้องไปโรงเรียนเหมือนปกติ แล้วมันก็เหมือนเดิม เรียน กินข้าว และก็กลับบ้าน เย่ๆๆๆ
ฉันออกไปรอรถที่ป้ายรถเมลล์แต่วันนี้รถเมลล์มาช้ามาก ฉันจึงตัดสินใจเดินไปขึ้นรถแท็กซี่
แต่เฮ้ย!!! แถวนี้มันเกิดอะไรขึ้น เกิดสงครามกลางเมืองหรือไง ยังกะบางระจันแหน่ะ (เวอร์ไป)
เด็กนักเรียนถือไม้ ถือกระบองตีกันอยู่ เด็กพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย อยู่ประเทศเดียวกันแท้ๆ
ยังจะมาตีกันเองอีก ไม่รู้จักคิดเอาซะเลย
“มึงตายย!!!!!!” ผู้ชายตัวดำๆ ถึกๆ ตะโกนขึ้นอย่างคึกคะนอง แล้ววิ่งจะไปชกหน้าคู่อริ
ฉันมองตามไอ้ถึกนั่นว่าเค้าจะวิ่งไปต่อยใคร.....OMG!!!!!!นั่นมันนายแกงส้มนี่หว่า
“แกงส้ม!!!!!ระวัง”
พลั่ก TT
ทุกคนคงคิดว่าเสียงนี้เป็นเสียงนายแกงส้มโดนต่อย...แต่มันไม่ใช่คนที่โดยต่อยก็คือฉันเอง YY
ไม่รู้ฉันคิดอะไรในหัว ฉันวิ่งจะเข้าไปเตือนนายนั่น แต่กลับกลายเป็นว่าฉันโดนลูกหลงซะเอง
พลั่ก!!!! ตุ๊บตับๆๆๆๆ!!!!!!!!!
นายแกงส้มสอยหมัดต่อยไอ้ดำถึกนั่นซะหงายเงิบไปเลย
“เธอมาได้ไงฮะยัยบ้า!!!!” นายแกงส้มย่อตัวลงมาถามฉัน ที่ตอนนี้นั่งกองอยู่กับพื้น
ดูท่าทางเค้าจะโมโหและตกใจในเวลาเดียวกัน แต่ตอนนี้นายเลิกตกใจแล้วมาช่วยฉันก่อนได้มั้ย
ฉันจะตายอยู่แล้วTT นี่มันเวลากลางคืนแล้วหรอ??? ทำไมฉันเห็นดาวด้วย วิ้งเลยYY
“เธอลุกไหวมั้ย...เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ” นายแกงส้มพยุงฉันให้ลุกขึ้น แต่เดี๋ยวนะ
เมื่อกี้ใช่นายแกงส้มตัวจริงหรือเปล่า ทั้งแววตา และคำพูดมันดูอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก
แถมใช้คำว่าเรากับฉันอีก >///< โอ้ย!!! แล้วใจจะมาเต้นแรงอะไรตอนนี้นะ
เจ็บจะตายอยู่แล้วยังมีกะจิตกะใจมาเขินอีกนะช้านนนนนนนน
“ไม่ไหวอ่ะ...ฉันเจ็บขา”
“เธอโดนต่อยไม่ใช่หรอแล้วทำไมถึงเจ็บขาล่ะ”
“ก็เมื่อกี้ที่ฉันโดนต่อยล้มลงไป มีใครก็ไม่รู้มาเหยียบขาฉัน”
“เธอทนอีกนิดเดียวนะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอออกจากที่นี่” แกงส้มพยุงฉันออกจากสนามรบ
แล้วพาฉันมาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“นั่งตรงนี้ก่อน พอเธอหายเหนื่อยฉันจะพาเธอไปหาหมอ”
“ไม่เอานะ..ฉันไม่หาหมอนะ ฉันกลัวT^T” พอพูดคำว่าหมออาการกลัวของฉันก็กำเริบขึ้นมา
ฉันเป็นโรคกลัวหมอฝังใจมาตั้งแต่เด็ก เพราะตอนเด็กๆฉันป่วยบ่อยเลยเข้าออกโรงพยาบาล
เป็นว่าเล่น ฉีดยานับครั้งไม่ถ้วน แถมยังโชคร้ายเจอหมอดุอีก ทำให้ฉันฝังใจตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
และเข็ดขยาดกับการไปโรงพยาบาล
“แต่สภาพเธออย่างนี้ต้องไปหาหมอ”
“ไม่เอา!!!!!ฉันไม่ไปนะ..ฉันไม่ไป” ฉันพูดตัวสั่นด้วยความกลัว
“โอเค ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นเธอนั่งรอฉันอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันมา” นายแกงส้มพูดนิ่งๆตามสไตล์
ของเค้าแต่ครั้งนี้มันกับแฝงความอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก
“นายจะไปไหน..อย่าทิ้งฉันไว้นะ...ฉันกลัว” ฉันพูดแล้วจับแขนนายแกงส้มไว้แน่นด้วยความกลัว
อยู่ดีๆความกลัวก็เกิดขึ้นในใจฉัน...ฉันกลัวว่าเค้าจะทิ้งฉันไว้
“ฉันไปแป๊บเดียว เดี๋ยวมา”
“ไม่เอา เดี๋ยวนายก็ทิ้งฉัน”
“ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก..ฉันจะไปซื้อยามาให้เธอ”
คำว่า ‘ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก’ คำพูดสั้นๆ แต่ทำไมมันถึงทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจได้ถึงขนาดนี้
เวลาผ่านไปสักพัก
ทำไมนายแกงส้มยังไม่กลับมาอีกนะ ฉันชักกลัวแล้วนะT^T หรือนายนั่นจะหลอก
ว่าไปซื้อยาให้ฉันแต่ทิ้งฉันไปแล้ว นายนั่นยิ่งเกลียดๆฉันอยู่
“นี่นายแกล้งฉันอีกแล้วใช่มั้ย ฮือๆๆๆ”
“ยัยบ้า เธอร้องไห้ทำไม..เธอเจ็บมากหรอ” นายแกงส้มรีบวิ่งเข้ามาหาฉันอย่างหอบๆ
“นายกลับมาแล้ว..ฉันคิดว่านายจะทิ้งฉันไปแล้ว”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่ทิ้งเธอ” เค้าพูดแล้วนั่งลงข้างๆฉัน
“แล้วทำไมไปนานจัง”
“ก็แถวนี้หาร้านขายยายากชะมัด ฉันต้องวิ่งไปตั้งไกลกว่าจะเจอ” แกงส้มบ่นอุบอิบ
เค้าบีบยาจากหลอดมาทาให้ที่มุมปากและตามใบหน้าของฉัน หน้าฉันกับเค้าอยู่ใกล้กันมากอีกแล้ว
ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงเป็นจังหวะ ชะ ชะ ช่า ได้แล้วมั้ง ฮือๆ วันนี้หัวใจฉันทำงานหนักจังเลย
“ โอ๊ย! เจ็บ เจ็บ”
“ยัยโง่เอ้ย..จะมายุ่งกับฉันทำไมก็ไม่รู้” แกงส้มต่อว่าฉันแต่น้ำเสียงกลับดูอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก
ทำให้ฉันเผลอมองใบหน้าของนายแกงส้ม ขณะที่เค้ายังทายาให้ฉันอยู่
นายแกงส้ม....จริงๆแล้วนายเป็นคนยังไงกันแน่นะ???
“มองหน้าฉันทำไม” แกงส้มมองตาฉันแล้วถามนิ่งๆ อร้ากก>///< แค่สายตานิ่งๆที่นายมองฉัน
ทำไมมันถึงมีอิทธิพลกับหัวใจของฉันจัง ทำให้ฉันต้องหลบตาเค้าด้วยความเขิน ><
“ปะ เปล่า ซักหน่อย”
“แล้วขาเธอเป็นยังไงบ้าง”
“เจ็บอ่ะดิ”
“แล้วจะกลับบ้านยังไง”
“นายเรียกแท็กซี่ให้ฉันก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันกลับเอง”
“เธอไม่กลัวหรือไง ถ้าแท็กซี่มันหน้ามืดขึ้นมาปล้ำเธอจะทำยังไง ขาก็เจ็บอยู่”
“งั้นนายจะให้ฉันนอนอยู่ตรงนี้หรือไง”
“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปส่งเธอก็ได้” นายแกงส้มบอกฉันห้วนๆ อ้าวทำไมเริ่มกลับมาเย็นชา
เหมือนเดิมแล้วล่ะ ตกลงนายจะอารมณ์ไหนเนี่ย ฉันเดาอารมณ์นายไม่ถูกแล้วนะโว้ย!!!
พอหลังจากนั้นนายแกงส้มก็พยุงฉันเพื่อไปเรียกรถแท็กซี่ แต่แถวนี้รถแท็กซี่หายากชะมัด
ยืนรอตั้งนานแล้วยังไม่มีผ่านมาสักคัน
“ถ้าขืนรออยู่อย่างนี้ไม่ได้กลับแน่” แกงส้มพูดขึ้นแล้ว แล้วพยุงพาฉันเดิน
“นายจะไปไหน??”
“เราคงต้องเดินไปขึ้นรถเมลล์แล้วแหละ”
หลังจากนั้นไม่นานฉันและแกงส้มก็มาอยู่ป้ายรถเมลล์เพื่อรอรถเมลล์
“นั่นไงๆ รถเมลล์มาแล้ว ขึ้นสายนี้แหละ” ฉันบอกแกงส้ม
เราสองคนขึ้นมานั่งบนรถเมลล์โชคดีที่มีที่ว่างอยู่สองที่พอดี ฉันนั่งรถมาเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึก
ง่วงเพราะลมเย็นๆที่โกรกหน้า บวกกับความอ่อนเพลีย ไม่ไหวแล้วของีบหน่อยแล้วกัน
“ยัยเพี้ยน เธอง่วงหรือไง”
“อืม” ฉันตอบไปสั้นๆ แต่ตานี่ปิดแล้ว
“เฮ้อ..เธอนี่นะ” เสียงนายแกงส้มบ่นเบาๆ แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ขอยืมไหล่นายหน่อยนะ
อืม....สบายจังเลย แล้วฉันก็หลับไปไม่รู้เรื่อง มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่นายแกงส้มปลุกฉัน
ด้วยการเอามือเขย่าหัวฉันเบาๆ
“ตื่นได้แล้วยัยขี้เซา”
“ฮ้าว...ถึงแล้วหรอ” ฉันถามขึ้นอย่างงัวเงีย
“อืม” เค้าตอบสั้นๆ แล้วค่อยๆพยุงฉันลงจากรถ
“เธอจะเดินเข้าซอยไหวมั้ย” แกงส้มถามฉันหลังจากที่ลงรถเมลล์
“ไม่รู้อ่ะ..แต่เดี๋ยวฉันโทรหาพี่ชายให้ออกมารับก็ได้ นายกลับไปเถอะ..เดี๋ยวฉันรอพี่อยู่ตรงนี้แหละ”
“เธอจะบ้าหรอ!! ที่นี่มันมืดแล้วก็เปลี่ยวจะตาย..เธอจะรออยู่คนเดียวได้ไง” ทำไมเค้าพูดเหมือน
เป็นห่วงฉันเลยอ่ะ หือ ไม่ใช่มั้ง อย่างตานี่นะจะห่วงเรา
“งั้นนายจะให้ฉันทำไงล่ะ ไอ้นู่นก็ไม่ได้ ไอ้นี่ก็ไม่ดี”
“ขึ้นหลังฉันมา แล้วก็ห้ามทำตัวหนักเข้าใจมั้ย” เอ่อ มันห้ามยังไงฟะ ไอ้ตัวหนักเนี่ย???
“เอ่อ...”
“จะขึ้นไม่ขึ้น..ไม่ขึ้นฉันจะปล่อยเธอไว้กับไอ้พวกนั้นแน่” แกงส้มพูด ฉันหันไปมอง
กลุ่มวัยรุ่นที่นั่งกินเหล้ากันอยู่หน้าปากซอย พวกนั้นมองมาทางฉันแล้วทำสายตาหื่นๆใส่
ฉันด้วย T^T แงๆ น่ากลัวง่า
“ขึ้นๆ ขึ้นแล้ว” ฉันพูดแล้วยอมขึ้นหลังแกงส้มแต่โดยดี
“ตัวหนักชะมัดเลย” นายแกงส้มบ่นอุบอิบ ชิส์ แค่นี้ก็บ่น
“เป็นผู้ชายอะไร แค่นี้ก็บ่น”
“ก็เธอลองมาแบกหมูอย่างฉันดูบ้างมั้ยล่ะ”
“ไอ้บ้า!!นายว่าฉันเป็นหมูหรอยะ...ฉันอุตส่าห์ช่วยนายไว้นะ”
“ใครขอให้เธอช่วย” ดูมันพูด ไม่สำนึกบุญคุณฉันบ้างเลยรึไงยะ
“ทำคุณบูชาโทษจริงๆเลย คนเค้าอุตส่าห์ช่วยยังจะมาว่ากันอีก” ฉันบ่นใส่หูนายแกงส้ม
แต่ว่านายนั่นก็ไม่ได้เถียงหรือตอบโต้อะไร
“แล้วอีกไกลมั้ยบ้านเธอน่ะ”
“สุดซอย” ฉันตอบไปสั้นๆ ตอนนี้ฉันเริ่มมึนๆหัวยังไงไม่รู้ ฉันค่อยๆเอาหัวไปซบที่ไหล่นายแกงส้ม
“เฮ้!! เธอเอาหัวเธอออกไปเลย ฉันเมื่อย”
“ฉันมึนๆหัวอ่ะ ขอยืมไหล่แปปนึงนะ” นายแกงส้มไม่ว่าอะไร ฉันจึงเอาหัวซบเค้าต่อ
“มาช่วยฉันไว้ทำไม” อยู่ดีๆนายนั่นก็ถามขึ้นมา เออ นั่นสิฉันช่วยเค้าไว้ทำไม???
ฉันก็ไม่รู้แล้วฉันจะไปถามใครดีล่ะเนี่ย.......
“ฉันไม่รู้”
“เธอนี่โง่จริงๆเลย”
“อ้าว!!!เฮ้ย อยู่ดีๆทำไมมาว่าฉันโง่อ่ะ รู้งี้ปล่อยให้นายโดนรุมตายอยู่ตรงนั้นแหละ”
และนี่ก็เป็นครั้งที่2ที่นายแกงส้มไม่เถียงฉัน นายเกิดใบ้รับประทานไปชั่วขณะหรือไงกันนะ
“ถึงยัง” นายแกงส้มหันมาถามฉัน ตะ ตะ แต่ว่า ตอนนายนั่นหันมาจมูกของเค้ามันมาชน
กับแก้มของฉัน >///< หัวใจของฉันมันเต้นรัวเป็นจังหวะ รุมบ้า เลย
“ถะ ถะ ถึงแล้ว” ฉันพูดอย่างตะกุกตะกัก
เค้าค่อยๆว่างฉันลง แต่ก็ยังไม่วายกัดฉันไม่เลิก
“ก็ดี เดี๋ยวฉันจะหลังหักซะก่อน” ชิส์ จะมีสักวินาทีมั้ยที่นายจะไม่ว่าฉันน่ะYY
“ขอบใจมากนะที่มาส่ง...นายกลับบ้านดีๆนะ”
“อือ..” นายแกงส้มพูดแล้วกำลังจะเดินออกไป แต่เหมือนเค้านึกอะไรขึ้นได้ เลยหันกลับมาหาฉัน
“อ่ะ...กินให้ตรงเวลาด้วย” เค้ายัดถุงยาใส่มือฉัน แล้วรีบเดินออกไป ฉันมองถุงมือในมือแล้วอดยิ้ม
ไม่ได้ ในตัวนายมีกี่คนกันฮะ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย แล้วตกลงนายเป็นคนยังไงกันแน่.........
ติ้งหน่อง~~~
“เฮ้ย!!!ไอ้หมวยเล็กไปฟัดกับหมาที่ไหนมา” นี่คือคำเรียกที่เฮียพูด เมื่อเห็นสภาพฉัน
“อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะเฮีย...ว่าแต่จะให้มายนอนข้างนอกใช่มั้ย มัวแต่ตกใจอยู่นั่นแหละ”
“โทษทีๆ” เฮียพูดแล้วรีบเปิดประตูพร้อมกับพยุงฉันเข้าบ้าน
“แล้วลากสังขารกลับมาได้ไงเนี่ย”
“อะ เอ่อ แท็กซี่อ่ะ” ขอโทษที่ต้องโกหกนะเฮีย แต่ถ้าบอกความจริงไปเฮียเอาฉันตายแน่ๆ
“อืม..งั้นเดี๋ยวขึ้นไปอาบน้ำและก็พักผ่อนซะนะ เดี๋ยวเฮียทำข้าวต้มขึ้นไปให้”
“คร้า”
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ฉันก็มานั่งคิดถึงเรื่องราวในวันนี้ ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกมีความสุขจัง
ฉันมีความสุขทั้งๆที่เจ็บตัวอย่างนั้นหรอ??? หรือฉันจะโดนต่อยจนสมองกระทบกระเทือนไปแล้ว
‘ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก’ อยู่ดีๆคำพูดของแกงส้มก็แวบเข้ามาในสมองฉัน คำพูดสั้นๆธรรมดา
แต่ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก มันเกิดอะไรขึ้นกับใจฉัน นี่ฉันเป็นอะไรไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“หมวยเล็ก อาบน้ำเสร็จยัง”
“เสร็จแล้วเฮีย เข้ามาได้เลยประตูไม่ได้ล็อค”
“อ่ะ เฮียทำข้าวต้มมาให้ กินแล้วก็กินยาซะนะ” เฮียพูดแล้ววางชามข้าวต้มไว้ตรงหน้าฉัน
“ขอบคุณนะเฮีย”
“อืม...งั้นเฮียไปทำรายงานต่อและ ถ้าอยากได้อะไรก็เรียกแล้วกันนะ”
“เดี๋ยวเฮีย...มายขอถามอะไรหน่อย”
“ว่ามาสิ”
“เอ่อ...เวลาถ้าเราชอบใครสักคนมันจะมีอาการยังไงหรอ”
“หืม..หมวยเล็กอยู่ๆทำไมถามเรื่องนี้...หรือว่าเราแอบไปชอบใคร”
“ไม่ช่ายยย ไม่ช่ายยย พอดีเพื่อนมายมันถามแต่มายไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรักก็เลยมา
ถามเฮียเนี่ยแหละ” เฮ้อ~~ เกือบไม่รอด -_-!
“อืม..ถ้าเราชอบใครสักคนจะมีอาการยังไงอ่ะหรอ...อย่างแรกเลยเวลาอยู่ใกล้ๆเค้าเราจะใจเต้นแรง”
เป๊ะเลย >_< ฮือๆ ไม่จริงใช่มั้ยยยยยย
“แล้วยังไงอีกเฮีย” ฉันถามเฮียอย่างอยากรู้อยากเห็น
“แล้วก็ เวลาอยู่ใกล้คนที่เราชอบ เราจะไม่กล้าสบตาเค้า” แม่นแท้เหลาYY
“และข้อสุดท้าย เวลาอยู่ใกล้ๆเค้าเราจะมีความสุขและรู้สึกอบอุ่นใจ” ถูกต้องนะคร้าบบบบบ
“ถ้ามีอาการครบ3ข้อนี้ ฟังธงได้เลยว่า ชอบชัวร์” เฮียพูดยิ้มๆแล้วเดินออกจากห้องไป
ไม่อยากยอมรับเลยว่าฉันชอบนายแกงส้ม แต่คงปฏิเสธไม่ได้ เพราะฉันมีอาการครบ3ข้อเลย
ที่เฮียบอกเลย ฉันชอบผู้ชายเย็นชาปากร้ายอย่างนายไปได้ยังไงกันนะ...นายแกงส้ม
เอาแล้วสิ!!! สมายดันไปตกหลุมรักผู้ชายเย็นชาอย่างแกงส้มเข้าให้แล้ว
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ติดตามตอนหน้านะจ๊ะ
ปล.รีดเดอร์แอบเชียร์ใครเอ่ยระหว่างผู้ชายแสนดีอบอุ่นอย่างพี่แคน
หรือผู้ชาย เย็นชา ปากร้าย ปากไม่ตรงกับใจ อย่างพี่แกง^^
ความคิดเห็น