ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชะตาชีวิตของริทซี่
Rit--part
"เฮ้อออ...ทำไมเกาหลีหนาวจังเลยยย เมืองไทยจะเป็นยังไงมั่งนร้า แม่กลับไอซ์จะสบายดีรึป๊าวเนี้ยะ?" ผมบ่นพรึมพร่ำกับตุ๊กตาที่แม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อ 2 ปีก่อน
"เงินเดือนก็ออกแล้วเดี่ยวจะโอนให้ไอซ์กับแม่ดีกว่า งั้นโทรบอกไอซ์เลยว่าจะโอนล่วงหน้า2วัน"
ผมนึกขึ้นได้ก็ลุกไปหยิบโทรสับ ที่วางบนหัวเตียง แต่ขณะที่ผมกำลังจะตั้งถ้าลุก ก็มีคนโทรมาซะก่อน
"ชอบก็จีบเลย ชอบก็จียเลยเซ่ ~~~" อิอิเสียงเรียกเข้า เพราะชะมัดเลย
"ว่าไง ไอซ์ พี่ว่ากำลังโทรหา ว่าจะโอนเงินไปให้พอดีเลย"
"พี่!! พะ พะ พี่ ระ ระ ริท!!~"
"มีไรไอซ์ทำไมทำเสียงสั้นแบบนั้นล่ะ___?"
"คะ คะ คือ พะ พะี่ ริท ตะ ตะตั้ง ใจฟังไอซ์น่ะ!!!!~"
"ทำไมไอซ์เกิดไรขึ้นที่บ้านเรา ค่อยๆพูดมา ใจเย็นๆน่ะ"
"แม่ป่วยหนักต้องเข้าโรงบาลกระทันหัน พี่รีบมาเมืองไทยด่วนเลย ไอซ?ไม่รู้จะพึ่งใครแล้วพี่ รีบๆมาน่ะ"
"ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด" ผมเป็นคนกดวางสายเอง ในขณะนั่นผมช๊อกมาก กับเร่องที่ไอซ์เล่ามา
"ห๊ะ! แก้วตา ดวงใจ ของเรา แม่ แม่ครับ! ผมจะไปหาแม่!!!~"
ณ.สนามบินที่เกาหลี เวลา 08.06น. (สักครั้งจะได้มั้ย จิ้นอ่ะ--*)
ผมรัีบตีตั๋ว กลับเมืองไทยด้วยที่สุดเท่าที่จะทำได้ ณ.ตั้งแต่ตอนที่ผมรับสายไอซ์จนถึงตอนนี้ผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย
ผมเป็นห่วงทางบ้านมาก "สาธุ! สิ่งศักดิ์ิทธิ์ ช่วยคุ้มครองแม่ของลูกด้วยเถิดดดด"
ณ.สุวรรณภูมิ 13.68น. (มันมีที่ไหนย่ะ ไรต์เตอร์--*)
ผมโบกแท็กซี่ จนมาถึงที่บ้านกลับไม่พบใคร บ้านผมก็เป็นบ้านไม้ธรรมดาๆชั้นเดียว ดูจากสภาพบ้านผมแล้วมันเหงามาก
ผมตัดสินใจโทรหาไอซ์
"เฮ้ย! ไอซ์พี่ถึงเมืองไทยแล้วน่ะ แกกับแม่อยู่ร.พ. อะไร?"
"ร.พ. เรืองคิน ครับ (โอโห้--*) พี่ผมมีข่าวจะบอกพี่ด้วยน่ะ"
"เอ่อๆ ไว้พี่ไปฟังร.พ.น่ะ เดี่ยวพี่เรียกแท็กซี่ไป"
ณ.ร.พ. เรืองคิน (โฮกกก มันส่วนไหนของประเทศไทยเนี้ยะ ไอ้ร.พ. เรืองคิน อยากไปรักษาโรคเวอร์จิ้น อิอิ)
ผมมาถึงร.พ.แล้ว ดูหน้าเจ้าไอซ์ตาตุบ หน้าซิ้ดมาก มันคงจะร้องไห้เรื่องนี้
ส่วนผมยังไม่ได้้ ร้องไห้ตั้งแต่อยุ่เกาหลีเเล้วเพราะยังช๊อกอยุ๋
"ไหนๆๆๆ ไอซ์ แม่ล่ะ? แม่อยู่ไหนพี่จะไปหาแม่!!"
"พี่เนี้ยะแหละที่ผมจะบอกพี่!!" ไอซ์ทั้งพูดทั้งร้องไห้
ส่วนผมเริ่มเหมือนมีอะไรซิ้ดขึ้นหน้าทันที น้ำตาคลอขึ้นมาเอง จมูกผมเริ่มแดงโดยไม่รู้ตัว
เมื่อผมเห็นบุรุษพยาบาล เข็นร่างที่เอาผ้าขาวปิดไว้หมด> ใช่แบบนี้แสดงว่าเค้าไม่มีลมหายใจแล้ว
"เสียใจด้วยครับ แม่ของคุณแกไปดีแล้ว" บุรุษพยาบาลพูดพลางก้มหน้า เหมือนเค้าเข้าใจความรู้สึกผม
"แม่ม่ม่ม่ม่ม่ ผม ขอโทดผมผิดไปแล้วผมดูแลแม่ไม่ดีToT" ผมรู้สึกผิดมาก เพราะก่อนแกไปผมได้พูดคุยกับแกเลย
"พี่ริท ตอนนี้เหลือแค่ผมกับพี่น่ะ" ผมกับเจ้าไอซ์กอดกันกลม สภาพจิตมจผมตอนนี้มันเหมือนกับไม่มีอะไรจะเสียแล้ว...
จากผมคนอารมณ์ดีคงต้องกลายเป็นคนเงียบครึ้ม ไประยะนึก เพราะสิ่งที่มันเกิดขึ้นมันร้ายกับผมเหลือเกิน
* 2. วันต่อมา
แล้วผมก็จัดการเรื่อง ศพแม่ของผมเรียบร้อย
"เฮ้ออ พี่รู้มั้ย ก่อนแม่ไปแม่ฝากบอกพี่ว่าให้กลับมาอยู่ที่เมืองไทยสักพักก่อนแล้วให้พาผมไปอยู่ที่เกาหลีกลับพี่ จน ผมโต"
"จริงเหรอ แกคงเห็นว่าอยู่ทีนู้นมันสบายกว่าไปมั่ง"
ผมพูดพลาง ดูรูปที่แม่ผมและเจ้าไอซ์ถ่ายด้วยกัน มันทำให้ผมรู้ว่า ตอนนี้ผมขอเสาหลัก ของบ้านจริงๆแล้ว
"ใช่พี่ แล้วอีเจ๊เกรซ ก็มาทวงนี้อีกแล้ว แค่8,600บาทเอง ทวงไรกันหนักหนา" (ขนานหนี้สินยังเอาเลย หุหุ)
"เหรอ เราติดหนี้เค้าไม่ถึงหมื่นเหรอเนี้ยะโอโห้ น้ำพังน้ำแรงของเราช่วยได้เยอะเลยแห๊ะ จากแสน กว่า เลยหลักพัน"
"พี่ริท ผมรักพี่น่ะ ถ้าเราไม่มีพี่ผมกับแม่คง อดตายแหงะๆ"
"ไม่หรอกมันคือหน้าที่ของพี่ โชคดีน่ะเนี้ยะที่ไอซ์ ปิดเทอม พี่จะได้ยังไม่ต้องจ่ายค่าเทอม พี่จะมาหางานที่เมืองไทยทำ แล้วพี่จะเริ่มต้นใหม่แล้วเราจะ โก ทู โกเรีย กัน^^"
"เย้!!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น