ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [fic reborn] My sky my love รู้เเล้วว่ารัก 10051 (yaoi)

    ลำดับตอนที่ #17 : เจ็บทุกฝ่าย...

    • อัปเดตล่าสุด 8 พ.ค. 53


    ตอนที่ 17 เจ็บทุกฝ่าย...



    แสบตาชะมัด นี่มัน กี่โมงแล้วนะ
    เอ่อ

    แว๊กกกก พระเจ้าครับ นี่มันจะแปดโมงแล้วววว TT^TT

    “อ่าว โชจังยังไมได้ไปโรงเรียนอีกเหรอลูก สึคุงไปตั้งแต่เช้าแล้วหนิ”ผู้เป็นแม่กล่าวเสียงใส ในขณะที่คนเป็นลูกวิ่งมาคว้ากระเป๋าแล้วเอ่ยอย่างเคียดแค้นน้องชายตน

    “ทำไมเจ้าสึนะไม่ปลุกโผมมมมม >O<

     

     

    “แฮ่ก แฮ่ก “ร่างบางพาตัวเองวิ่งจนมาถึงโรงเรียน อ๊ากกก มีคนมาเฝ้าหน้าประตูด้วย ไม่จิ๊ง ประวัติของผมไม่เคยมาสายมาก่อนเลยนะ ทำไมวันนี้มันซวยจังเล้ยยยย T.T

    ผมจึงหันซ้ายหันขวาเพื่อหาแนวทางที่จะ….หนี!!!!!!!(หนีเข้าโรงเรียนนะ อย่าเข้าใจผิด :โชจัง)

    “นี่ นายแว่นคนนั้นน่ะ มัวแต่ยืนหันไปมาอยู่ได้ มานี่สิ มาสายแล้วก็ต้องโดนทำโทษสิ!”แง รุ่นพี่คนสวยคนนั้นเห็นผมแล้ว ทำไงดีอ่า เฮ้ออ ผมเลยต้องเดินคอตกไปหาเขา T^T

    “อ่าว ดีจ๊ะฮินาโตะจัง ขยันแต่เช้าเลยน้า ขอบคุณมากนะที่มาคอยเฝ้าเวรเกือบทุกวัน ทั้งๆที่มันเป็นหน้าที่ของฉันน่ะ”เสียงทุ้มนุ่มๆดังขึ้นข้างหลังรุ่นพี่คนนั้น ว่าแล้วเชียววอิรุ่นพี่เบียกคุรัน ม่อสาวอีกแล้ว หึหึ - -+

    “ไม่เป็นไรหรอกค่ะรุ่นพี่ ฉันยินดีทำค่ะ >///<”แหม..ทีกับผมนี่เสียงดุเชียว เชอะ

    “แต่ว่านะ เด็กแว่นคนนั้นน่ะ ผมเป็นต้นเหตุทำให้เขามาสายเอง อย่าทำโทษเขาเลยนะ ทำโทษฉันดีกว่า TOT”รุ่นพี่หยิบยกมารยาชายร้อยเล่มเกวียนออกมาใช้ ด้วยการบีบน้ำตา เหอะๆ ตอแหลจริงๆ เอ๊ะ ว่าแต่ นี่เขากำลังช่วยผมใช่ไหม??

    “ไม่เป็นค่ะๆ งั้น เธอน่ะ  ไปได้แล้ว ไปสิ!”ง่ะ ไล่จริงๆเลยนะทีนี้  ผมเดินเข้าโรงเรียนมาโดนไม่มองหน้ารุ่นพี่ และเดินผ่านมาอย่างไม่ใส่ใจ

    “อะ อ่าว เดี๋ยวสิโชจัง >O<”รุ่นพี่เดินตามมาติดๆ ติดจริงๆครับ แทบจะกอดผมอยู่แล้ว -*-

    “อะไรครับ คุณประธานนักเรียน - -?”ผมแกล้งถาม แล้วทำหน้ามึนๆใส่

    “แง โชจังอ่า ฉันอุตส่าห์ช่วยนะ ไม่งั้นโชจังก็โดนทำโทษแล้ว -3-

    “อ่อ ช่วยผมหรอกเหรอครับ ตอนแรกนึกว่าม่อสาวเฉยๆ -_-*

    “เค้าช่วยตัวเองจริงๆนะ >_<”รุ่นพี่กอดผมแน่น เฮ้ยย กอดผมทำม้ายยย ดีนะที่สายแล้ว นอื่นเข้าเรียนกันหมดแล้ว เออว่ะ สายแล้วววว ชิบหายล่ะตู =[]=

    “รุ่นพี่ครับ สายแล้วๆๆ ผมต้องเข้าเรียนแล้ว ๆ”

    “บอกก่อนสิว่าไม่ได้โกรธฉันแล้วก็รักฉันมากๆด้วย”

    “อย่าเพิ่งมาแกล้งกันสิครับ มันสายแล้ว >O<

    “บอกสิ”

    “รุ่นพี่!

    “บอกกกกกก”

    “รุ่นพี่อ่า”

    “บอกเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นจูบ >3<”รุ่นพี่พูดพลางยื่นหน้าขาวๆเข้ามาใกล้

    “แว๊กก ผะ ผม ผมไมได้โกรธครับ แล้วก็รักรุ่นพี่ด้วยครับ >///<

    “ดีมาก ^^ ฉันก็รักโชจังเหมือนกัน จุ๊บ”ง่า บอกไม่จูบ แต่หอมอ่ะ โฮกกกก เขินจะตายแล้วว้อยย

    “ไปเรียนได้แล้วครับที่รัก เจอกันตอนเย็นนะโชจัง บ้ายบาย ^^”อ๊ากกก ผมจะบ้าแล้ว เรียนไม่รู้เรื่องแน่ๆวันนี้ >///<

     

     

    “มารับแล้วจ้า ชะแว๊บบบ ^-^”รุ่นพี่ทำหน้าพเยิกพเย้อออกมาหน้าประตูห้องเรียนของผม อ๊ากกก จะทำตัวน่ารักไปไหนครับ!! แต่ว่า รอยยิ้มนั่น มันแปลกไปนะ

    “คร๊าบบบบ -_-“ต้องทำหน้าตึงๆไว้ครับ อย่าให้เขารู้ว่าเราเขินน กรี๊ดดดดดด*(ชะ โชจังกรี๊ดดด >_<::ไรท์จัง)

    “วันนี้สึนะกลับกับฮิบาริอีกแล้วแหละ ฮิฮิ”แล้วรุ่นพี่จะทำหน้ามีวามสุขทำไมครับ นั่นน้องผมน้า กลับกับฮิบาริบ่อยๆอยู่ด้วย จะเป็นไรไหมเนี๊ยยย >O<

    “อ่ะครับๆ - -*

    “งั้นไปสวนสาธารณะกันนะ คือว่า ฉันมีเรื่องจะตกลงกับโชจังด้วยน่ะ”เอ๋ เรื่อง?? เรื่องอะไรกันนะ แล้วยิ้มฝืนๆนั่นมันอะไรกัน

    “ครับ”

     

     

    เราเดินกันมาเรื่อยๆรุ่นพี่ก็ถือกระเป๋าของเขาและของผมด้วยเช่นเคย แต่ผม รู้สึกว่า มันอึดอัดจริงๆ รุ่นพี่เป็นอะไรหรือป่าวนะ แล้วเราก็เดินจนมาถึงสวนสาธารณะ

    “เอ่อ มีเรื่องอะไรหรือครับรุ่นพี่”

    “อื้ม คือว่าฉัน….. คือว่าฉันต้องไปเรียนต่อเมืองนอกน่ะ ต้องไปก่อนจะจบม.ปลายเสียอีก แม่ของฉันต้องการให้ฉันไปเรียนที่อังกฤษปลายเดือนนี่น่ะ..”ผม ผมเงียบไปชั่วขณะ มันอึ้งมากจริงๆ ก่อนจะระบายยิ้มน้อยๆออกมา แล้วเอ่ยยกับรุ่นพี่เบียกคุรันว่า

    “ครับ ดีแล้วหนิครับ ผมอิจฉารุ่นพี่จังเลย ^-^ เอ.. เหลืออีกสองอาทิตย์สินะ  โห อีกตั้งหลายวันเนอะ”เจ็บ ผมพูดออกไป ผมยิ้มออกไป ทั้งๆที่ใจมันเจ็บมากเลย ผมทำไปได้ยังไงนะ

    “อื้มม แต่สำหรับฉัน มันน้อยมากเลยนะ ฉันต้องไปเรียนต่อที่นั่นสองปี แต่กับเหลือเวลาอยู่กับโชจังแค่สองอาทิตย์เอง”ร่างสูงผู้มีรอยยิ้มอยู่ประดับบนใบหน้าตลอดเวลา ตอนนี้ แม้จะฝืนยิ้มมันก้อยังไม่สามารถทำได้

    ………

    “ยังไง ฉันก็จะรักโชจังตลอดไปนะ”

    ………

    “โชจัง อย่าเงียบสิ โชจัง”เบียกคุรันจับแขนบางเบาๆ

    “ผะ ผม ผม มันคงเห็นแก่ตัวมากสินะ ถ้าเกิดไม่ให้รุ่นพี่ไป ฮึก แต่ผมไม่อยากให้รุ่นพี่ไป ไม่อยากให้รุ่นพี่ไปจริงๆ ฮืออ ผมรักรุ่นพี่ ฮึก แต่ว่า ผมต้องไม่ได้เจอรุ่นพี่อีกตั้งนาน ผะ ผมทำไม่ได้หรอก ฮืออ”หมับบบ

    ร่างสูงรวบร่างบางมากอดแน่น ให้ตายสิ เขาทำให้คนที่รักร้องไห้งั้นเหรอ หึ เขามันแย่ที่สุด เบียกคุรันขบคิดอยู่คนเดียว




    *************

    ไรท์ห่างไปนานก้ออย่าว่ากันนะ -..-

    มาอัพเเล้วจ้า

    ฝันดี จุ๊บๆ :]

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×