คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : อย่ามายุ่งกับผมนะ!!
คือว่า ช่วยเม้น+โหวตกันด้วน้า TT_TT ไรท์จังอยากได้อ่า รักทุกคน จุ๊บๆ
*********************************************************************************************************
ตอนที่ 14 อย่ามายุ่งกับผมนะ!!
“ดีตอนเช้าครับ คุณแม่”โห รุ่นพี่ครับ รุ่นพี่เรียกแม่ผมว่าแม่เนี่ยนะ ไปสนิทกันตอนหนายย ยย~
“จ๊ะ วันนี้ก็มารับลูกแม่ไปเรียนอีกแล้วเหรอเบียกคุจัง”เอ่อ เบียกคุจังเนี่ยนะ -_- แม่ก็...
“ครับ ^^”
“งั้นแกมม่าจะไปส่งด้วยหรือเปล่าล่ะลูก”กรรม คือว่า แม่คร๊าบบบ สองคนนี้ไม่ถูกก๊านนน
“ไม่ล่ะครับ ผมจะกลับอิตาลีวันนี้แล้ว”
“อะไรนะแกมม่า/อะไรนะจ๊ะ”ผมช็อกครับ แม้แกมม่าจะมาแล้วเกิดเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย แต่ ผมยังไม่อยากให้แกมม่ากลับเลย เรายังไม่ค่อยได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ ทำไมนะ ทำไมผมรู้สึกว่าระหว่างผมกับแกมม่ามีอะไรเปลี่ยนไป เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไม่ใช่เหรอ??
“เอ่อ คือพ่อผมเรียกกลับแล้วน่ะครับคุณน้า ฉันจะไปเย็นนี้แหละโชอิจิ”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งที่สนามบินนะ”
“นายว่างเหรอโชอิจิ “ อ่าวว แกมม่ายังเคืองเรื่องเมื่อวานอยู่สินะ เฮ้อออ
“ว่างสิ เนอะ รุ่นพี่ เดี๋ยวเราไปส่งแกมม่าด้วยกันนะ”ขอให้พี่แกตอบตกลงด้วยเห๊อะ หวังว่ารุ่นพี่คงเข้าใจผมนะ
“อะ อื้ม ได้สิ”
“เอ่อ จ่ะ(นานะ:ทำไมแม่รู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มอึมครึม ^^;)”
“งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับแม่ “
“จ้า อย่าลืมเอาข้าวกล่องไปให้สึคุงด้วยนะลูก สึคุงนี่ก็ เดี๋ยวไปโรงเรียนก่อนโชจังอีกเเล้ว แม่ล่ะกลุ้มใจ แต่ก็หายห่วง เห็นเดี๋ยวนี้เคียวคุงมารับทุกวัน”เคียวคุง?? เฮือกกก ฮิบาริ เคียวยะน่ะนะ ให้ตายเหอะ แม่อยากได้ลูกเขยหรือไงกันค๊าบบ(โชจังลูก ดูตัวเองหน่อยเหอะจ๊ะ หุหุ)
“รุ่นพี่ครับ เอ่อ รุ่นพี่อาจลำบากใจที่ต้องไปสนามบิน”
“ไม่หรอก ฉันเข้าใจโชจังนะ เข้าเรียนกันเถอะ”
“ครับ ^^”
ร่างบางวางกระเป๋าบนโต๊ะเรียน พลางมองไปโต๊ะข้างๆกัน ทำไมสปาน่ายังไม่มาอีกนะ อ่าว ลืมเอาข้าวไปให้สึนะ ต้องรีบแล้ว เดี๋ยวเข้าเรียนเสียก่อน พลันคิดได้สองขายาวเรียวก็วิ่งออกจากห้องเรียนของตน
“ห้องสึนะ แผนกม.ต้น อ้ะๆ เจอแล้ว”
“โย่ พี่โชอิจิ มาหาสึนะเหรอครับ”ยามาโมโตะนี่นา เอ๊ะ ว่าแต่คนผมเทาๆเพื่อนสึนะอีกคนนึงล่ะ
“ใช่ แล้วสึนะล่ะ “
“อยู่ที่ห้องฮิบาริน่ะครับ ยังไม่กลับเลย โกคุเทระเลยไปตามแล้วครับ”อ่อ คนนั้นชื่อโกคุเทระคุงสินะ
“อื้ม งั้นฉันฝากข้าวกล่องให้สึนะหน่อยนะ”
“ได้ครับ ^^”เฮ้ออ ยังดีที่สึนะยังพอมีเพื่อนดีๆอยู่บ้าง อึ๋ย ลืมเวลา รีบกลับห้องดีกว่าเรา
“อ่าว พี่โช เจอพอดีเลย เมื่อกี้ผมเห็นพี่สปาน่าอยู่ห้องพยาบาลแน่ะ ตอนผมไปส่งงานให้คุณฮิบาริน่ะ....”สึนะมาพอดีเลย เอ๊ะ สปาน่างั้นเหรอ!!
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปหาสปาน่าก่อนนะ!”
“เดี๋ยว ผมยังพูดไม่จบสักหน่อย ว่าตอนนี้น่ะ พี่เค้ากลับห้องไปแล้ว ว้า ไม่ทันแล้ว “ร่างเล็กยืนถอนหายใจ ทำไมไม่ฟังให้ดีก่อนนะพี่โช
พลั่กก**!!
“สปาน่า อยู่หรือเปล่าน่ะ”ผมผลักประตูห้องพยาบาลอย่างแรง
“โอ๊ยย ใครน่ะ ฉันเจ็บนะ”เสียงสูงแหลมร้องขึ้น
“ขะ ขอโทษครับ คือผม..”
“เชอะ อะไรกันนักกันหนา ไปก่อนนะ เบียกคุรัน วันนี้มีแต่เรื่องน่าอารมณ์เสียชะมัด หลบไปสิ”ว่าแล้วผู้หญิงคนนั้นก็เดินออกไปจากห้องพยาบาล แต่ว่า บะ เบียกคุรันงั้นเหรอ ใช่จริงๆด้วย แม้คนๆนั้นจะยืนหันหลังให้ แต่ผมจำได้ดี แล้วเสื้อผ้าหลุดลุ่ยแบบนั้นมันอะไรกัน...
“โชจัง!!!”เจ้าของผมสีเผือกทำหน้าตาตื่นตระหนก
แหมะ แหมะ
“โชจัง คือฉันอธิบายได้นะ ...”แขนแกร่งวิ่งเข้ามาดึงมือร่างบาง
“อย่าเอามือแบบนั้นมาจับมือผม เอาออกไป”ร่างบางกัดริมฝีปากพูดออกมาอย่างเย็นชา
“โชจัง ฉันน่ะ..”
“อะไรหรือครับ ไม่ต้องพูดแล้ว ผมโง่มามากพอแล้ว โง่ที่คิดว่าคุณรักผมจริงๆ ทำไม ทั้งๆที่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว คุณยังเอามือสกปรกนี่จับมือผมอยู่เลย เห่อะ ผมมันน่าสมเพชมากสินะ “
“ไม่ใช่นะโชจัง ฟังฉันก่อนสิ”
“อย่ามายุ่งกับผม ผมเกลียดคนอย่างคุณ คนที่ชอบโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่า น่าเกลียดที่สุด!!”ฮึก ผมปาดน้ำตาอย่างลวกๆ พร้อมวิ่งออกมาจากห้องนั้น บ้าจริง ขายังไม่มีแรงจะเดินเลยด้วยซ้ำ......ขอบคุณครับรุ่นพี่ ที่สอนให้ผมรู้จักคำว่า..โง่
“โชจัง โธ่......ฉันไม่ได้หลอกนะ ฉันรักโชจังจริงๆ ฉันอธิบายได้ อย่าเกลียดฉันเลยนะ”ร่างแกร่งได้แต่ยืนพึมพำอยู่คนเดียว
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น