ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ลืม.....ได้ไง
ตอนที่ 14 ลืมได้ไง
"อืมม "ร่างบางครางเบาๆคล้ายคนกำลังตื่นพลางพลิกตัวไปมา อืมม ข้างๆเรามัน......ว่าง!!!! เฮ้ยยย สองคนนั้น..
"นาย ตื่นเเล้วสินะ"เสียงทุ้มปริศนาทำเอาร่างบางหันไปตามเสียง�
"คุณฮิบาริ คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมเเล้ว >_<"ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปหา เเต่ก็หันซ้ายหันขวา อีกคนล่ะ?
"มุคุโร่ละครับ"
"ถ้าเป็นเจ้าสัตว์พืชไร่นั่น กลับไปเมื่อเช้ามืดเเล้วล่ะ มีลูกสมุนพืชไร่ 2 คนมารับไป"เจ้าพืชไร่ คงจะหมายถึงมุคโร่สินะ ส่วนลูกสมุน คงจะเป็น... เคนกับจิคุสะ
"อ่อ จริงสิ เจ้านั่นมันจูบนายก่อนไปด้วยนะ ตอนนายหลับอยู่ พวกนายสองคนเป็นเเฟนกันงั้นสิ"เสียงร่างสูงยังคงพูดต่อไป เเต่ร่างเล็กจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเเล้ว ทำไมคุณฮิบาริยัดเยียดเราให้กับมุคุโร่ล่ะ ทั้งๆที่เมื่อคืน... ทำไม จะว่าไปคุณฮิบาริก็ดูเเปลกๆด้วย ดูเหมือน..
"อืมม ว่าเเต่ นายเป็นใครล่ะ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่"คะ ใครงั้นเหรอ ร่างบางน้ำตาคลอ เมื่อเช้ามุคุโร่จูบเราเเสดงว่ายังจำเราได้ เเต่ทำไมคุณฮิบาริถึงจำไม่ได้ล่ะ ทำไม!!
"เเล้วเราเป็นอะไรกันหรือไง ทำไมฉันถึงมาอยู่นี่ นี่นายเจ้าสัตว์กินพืช ฉันถามอยู่นะ อย่าทำให้ฉันรอคำตอบนาน มันน่ารำคาญ - -++"ฮิบาริผู้จำอะไรไม่ได้ เดินเข้ามาประชิดตัวร่างบาง ร่างบางยืนนิ่งคล้ายกับตุ๊กตา ดวงตาสีน้ำตาลไหม้ทอประกายหม่น ร่างสูงเงียบไปสักพัก สายตาเเบบนั้นมันทำให้เขารู้สึก...เจ็บ...ทำไมกันนะ�
"เอ่อ คือเราเป็นรุ่นพี่กับรุ่นน้องน่ะครับ เมื่อวานเกิดเหตุนิดหน่อย ผมเลยช่วยคุณไว้ เอ๊ะคุณฮิบาริเป็นคณะกรรมการคุมกฎนี่นา นี่จะ 7 โมงเเล้วนะครับ ผมว่าเราไปโรงเรียนกันเถอะครับ ^^"ร่างบางพูดอย่างสดใส ให้ตายสิ เจ็บชะมัด เเค่รุ่นน้องกับรุ่นน้องเนี่ยนะ ให้ตายเถอะ เเต่ก็ดีเเล้วล่ะสึนะโยชิ ในเมื่อเขาลืมเเล้วเราจะทำอะไรได้ ร่างบางให้กำลังใจตัวเองน้อยๆ
"ไม่ต้องมาสั่งฉัน ฉันจะไปโรงเรียนเอง คนเดียว!!! ขอบใจทีช่วยเอาไว้ ไปล่ะ"ร่างสูงกระโดดลงหน้าต่างไปเเล้ว สึนะนั่งทรุดลงพื้น เจ็บ มันเจ็บจริงๆ
"ขอโทษครับที่สั่งคุณ ขอโทษ ฮึก ขอโทษจริงๆ"สึนะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว บ้าจริง ร้องให้ได้อะไรสึนะโยชิ เขาจำเราไม่ได้ ฮึก บ้าที่สุดเลย�
"เเม่ครับ ผมไปเรียนนะครับ "
"สึคุง ลูกไหวหรือเปล่า "หญิงสาวพูดกับลูกชายของตน�
"ผะ ผมไหวครับ"ร่างบางพูดพลางหยิบกระเป๋า ทำเอาครูพิเศษที่นั่งกินข้าวอยู่ชายตาเเลลูกศิษย์ตนเองนิดนึงเเล้วพูดกับหญิงสาวว่า
"ช่างเถอะม๊าม้า เดี๋ยวผมจัดการเอง"รีบอร์นจัดการกระโดดจากเก้าอี้มายืนอยู่หน้าสึนะ เเล้วลากสึนะออกมาจากบ้าน
"เเกมันห่วย ไม่ไหวเเล้วจะฝืนให้ได้อะไร"รีบอร์นพูดกับร่างบางหน้าบ้าน สึนะกลับนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกตัว
"นี่เจ้าห่วยสึนะ ฟังสิ"
"อืม ฉันมันห่วย ได้ยินเเล้ว เเม้เเต่คุณฮิบาริยังลืมเลย ฮึก"ร่างบางร้องไห้อีกครั้งหลังจากครั้งเเรกไม่ถึงชั่วโมง สึนะเอามือสองข้างเเนบหน้าตัวเอง น้ำตาไหลเอ่อออกมาจากดวงตากลมโตเยอะขึ้นเรื่อยๆ
"ฮึก ทำไมล่ะรีบอร์น มันอะไรกันหนักหนา ทำไม ทำไมต้องลืมกันด้วย อย่างอื่นคุณฮิบาริจำได้ เเต่ทำไมกับฉัน เขา......ฮืออ "
"บางทีอาจเป็นเพราะบาซูก้าก็ได้ เจ้าห่วยอย่างนายไปหานอนเถอะ ก่อนที่ม๊าม้าจะเป็นห่วงมากกว่านี้ ไปซะ"
"อะ อืม งั้นวันนี้ฉันไม่ไปละกัน"ร่างบางเดินกลับเข้าบ้าน บาซูก้างั้นเหรอ เเล้วทำไมต้องเป็นคุณฮิบาริคนเดียวล่ะ ทำไมมุคุโร่ไม่เป็น�
ตุ๊บ
ร่างบางนอนล้มไปกับพื้น เหนื่อยจังเลย�
"สึคุงงง~"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบ�
เด๋วต่อเน้อออ
"
"อืมม "ร่างบางครางเบาๆคล้ายคนกำลังตื่นพลางพลิกตัวไปมา อืมม ข้างๆเรามัน......ว่าง!!!! เฮ้ยยย สองคนนั้น..
"นาย ตื่นเเล้วสินะ"เสียงทุ้มปริศนาทำเอาร่างบางหันไปตามเสียง�
"คุณฮิบาริ คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมเเล้ว >_<"ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปหา เเต่ก็หันซ้ายหันขวา อีกคนล่ะ?
"มุคุโร่ละครับ"
"ถ้าเป็นเจ้าสัตว์พืชไร่นั่น กลับไปเมื่อเช้ามืดเเล้วล่ะ มีลูกสมุนพืชไร่ 2 คนมารับไป"เจ้าพืชไร่ คงจะหมายถึงมุคโร่สินะ ส่วนลูกสมุน คงจะเป็น... เคนกับจิคุสะ
"อ่อ จริงสิ เจ้านั่นมันจูบนายก่อนไปด้วยนะ ตอนนายหลับอยู่ พวกนายสองคนเป็นเเฟนกันงั้นสิ"เสียงร่างสูงยังคงพูดต่อไป เเต่ร่างเล็กจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเเล้ว ทำไมคุณฮิบาริยัดเยียดเราให้กับมุคุโร่ล่ะ ทั้งๆที่เมื่อคืน... ทำไม จะว่าไปคุณฮิบาริก็ดูเเปลกๆด้วย ดูเหมือน..
"อืมม ว่าเเต่ นายเป็นใครล่ะ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่"คะ ใครงั้นเหรอ ร่างบางน้ำตาคลอ เมื่อเช้ามุคุโร่จูบเราเเสดงว่ายังจำเราได้ เเต่ทำไมคุณฮิบาริถึงจำไม่ได้ล่ะ ทำไม!!
"เเล้วเราเป็นอะไรกันหรือไง ทำไมฉันถึงมาอยู่นี่ นี่นายเจ้าสัตว์กินพืช ฉันถามอยู่นะ อย่าทำให้ฉันรอคำตอบนาน มันน่ารำคาญ - -++"ฮิบาริผู้จำอะไรไม่ได้ เดินเข้ามาประชิดตัวร่างบาง ร่างบางยืนนิ่งคล้ายกับตุ๊กตา ดวงตาสีน้ำตาลไหม้ทอประกายหม่น ร่างสูงเงียบไปสักพัก สายตาเเบบนั้นมันทำให้เขารู้สึก...เจ็บ...ทำไมกันนะ�
"เอ่อ คือเราเป็นรุ่นพี่กับรุ่นน้องน่ะครับ เมื่อวานเกิดเหตุนิดหน่อย ผมเลยช่วยคุณไว้ เอ๊ะคุณฮิบาริเป็นคณะกรรมการคุมกฎนี่นา นี่จะ 7 โมงเเล้วนะครับ ผมว่าเราไปโรงเรียนกันเถอะครับ ^^"ร่างบางพูดอย่างสดใส ให้ตายสิ เจ็บชะมัด เเค่รุ่นน้องกับรุ่นน้องเนี่ยนะ ให้ตายเถอะ เเต่ก็ดีเเล้วล่ะสึนะโยชิ ในเมื่อเขาลืมเเล้วเราจะทำอะไรได้ ร่างบางให้กำลังใจตัวเองน้อยๆ
"ไม่ต้องมาสั่งฉัน ฉันจะไปโรงเรียนเอง คนเดียว!!! ขอบใจทีช่วยเอาไว้ ไปล่ะ"ร่างสูงกระโดดลงหน้าต่างไปเเล้ว สึนะนั่งทรุดลงพื้น เจ็บ มันเจ็บจริงๆ
"ขอโทษครับที่สั่งคุณ ขอโทษ ฮึก ขอโทษจริงๆ"สึนะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว บ้าจริง ร้องให้ได้อะไรสึนะโยชิ เขาจำเราไม่ได้ ฮึก บ้าที่สุดเลย�
"เเม่ครับ ผมไปเรียนนะครับ "
"สึคุง ลูกไหวหรือเปล่า "หญิงสาวพูดกับลูกชายของตน�
"ผะ ผมไหวครับ"ร่างบางพูดพลางหยิบกระเป๋า ทำเอาครูพิเศษที่นั่งกินข้าวอยู่ชายตาเเลลูกศิษย์ตนเองนิดนึงเเล้วพูดกับหญิงสาวว่า
"ช่างเถอะม๊าม้า เดี๋ยวผมจัดการเอง"รีบอร์นจัดการกระโดดจากเก้าอี้มายืนอยู่หน้าสึนะ เเล้วลากสึนะออกมาจากบ้าน
"เเกมันห่วย ไม่ไหวเเล้วจะฝืนให้ได้อะไร"รีบอร์นพูดกับร่างบางหน้าบ้าน สึนะกลับนิ่งเฉยราวกับไม่รู้สึกตัว
"นี่เจ้าห่วยสึนะ ฟังสิ"
"อืม ฉันมันห่วย ได้ยินเเล้ว เเม้เเต่คุณฮิบาริยังลืมเลย ฮึก"ร่างบางร้องไห้อีกครั้งหลังจากครั้งเเรกไม่ถึงชั่วโมง สึนะเอามือสองข้างเเนบหน้าตัวเอง น้ำตาไหลเอ่อออกมาจากดวงตากลมโตเยอะขึ้นเรื่อยๆ
"ฮึก ทำไมล่ะรีบอร์น มันอะไรกันหนักหนา ทำไม ทำไมต้องลืมกันด้วย อย่างอื่นคุณฮิบาริจำได้ เเต่ทำไมกับฉัน เขา......ฮืออ "
"บางทีอาจเป็นเพราะบาซูก้าก็ได้ เจ้าห่วยอย่างนายไปหานอนเถอะ ก่อนที่ม๊าม้าจะเป็นห่วงมากกว่านี้ ไปซะ"
"อะ อืม งั้นวันนี้ฉันไม่ไปละกัน"ร่างบางเดินกลับเข้าบ้าน บาซูก้างั้นเหรอ เเล้วทำไมต้องเป็นคุณฮิบาริคนเดียวล่ะ ทำไมมุคุโร่ไม่เป็น�
ตุ๊บ
ร่างบางนอนล้มไปกับพื้น เหนื่อยจังเลย�
"สึคุงงง~"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบ�
เด๋วต่อเน้อออ
"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น