ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ผมกับคุณ ด้วยกันตลอดไป
ตอนที่ 16 ผมกับคุณ ด้วยกันตลอดไป
ร่างบางยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ตอนนี้ทั้งดีโน่เเละฮิบาริต่างวุ่นวายใจทั้งคู่ เพียงเเค่ต่างกันตรงการกระทำ หลังจากที่สึนะรถชน ฮิบาริก็จำทุกอย่างได้ เพียงเเค่เห็นดวงตากลมโตคู่นั้นหลั่งน้ำตาออกมาพร้อมกับคำพูด เพียงเพราะประโยคนั้น เพียงเพราะประโยคนั้นจริงๆที่ทำให้จำได้
ผมรักคุณนะครับ เเต่ถ้าคุณลืมผมได้ ผมก็อยากจะลืมคุณ
ไม่นะสึนะโยชิ ฉันจำได้เเล้ว ได้โปรดกลับมา กลับมาหาฉันเหมือนเดิม ขอร้องล่ะ ฮิบาริสั่งให้ลูกน้องของตนไปดูเรื่องรถที่ชน เพื่อไปเคลียร์ให้เรียบร้อย ใช่ ทุกอย่างตอนนี้ลงตัวเเล้ว เพียงเเค่ขาด ขาดรอยยิ้มของร่างบางเท่านั้น
ดีโน่เดินวนไปวนมารอบเตียงคนไข้ จนรีบอร์นเรียกดีโน่ออกไปคุย บอกให้กลับอิตาลีไปได้เเล้ว เเต่เจ้าตัวยังคงยืนยันว่าจะรอสึนะฟื้นก่อน
"อะไรล่ะรีบอร์น สึนะกำลังเเย่นะ"เจ้าของหนุ่มผมทองสดใส เเต่บัดนี้มีเเต่ความกดดัน เขาไม่อยากทิ้งสึนะไป เเต่ก็ต้องไม่อยากทิ้งเเก๊งเหมือนกัน ตอนนี้ดูจะวุ่นๆอยู่ด้วย
"เเก๊งคาบัคโร่เน่กำลังต้องการนายนะ กลับไปสิ"
"ไม่"
"เเกคิดว่าเจ้าสึนะจะดีใจเหรอ ที่เเกทิ้งงานมาหามันน่ะ สึนะคงจะไม่พอใจเเน่ๆ"
"เเต่ว่า.."
"ไม่มีเเต่"
"อื้ม ฝากสึนะด้วยนะ ฉันเป็นห่วงสึนะมากจริงๆ ช่วยโทรบอกทีถ้าสึนะฟื้นเเล้ว ไปเถอะโรมาริโอ้"เเล้วดีโน่ก็จากไป
"อืมม ดีเเล้วล่ะ กลับไปทำหน้าที่ของเเกซะ อีกไม่นาน กำลังจะมีอะไรดีเกิดขึ้น"ร่างเล็กยิ้มเจ้าเลห์เมื่อลูกศิษย์คนก่อนเดินจากไปเเล้ว
ตอนนี้ ร่างสูงโปร่งนั่งนิ่งๆข้างเตียงคนรัก นัยตาสีรัตติกาลจ้องไปที่ใบหน้าคนหลับตลอดเวลา ทำไม สึนะโยชิ ทำไมต้องเป็นเเบบนี้ เป็นเพราะฉันสินะ เขาบีบมือร่างบางเบาๆ น้ำตาที่คนอย่างเขาลืมไปเเล้วว่ามีค่อยๆไหลออกมา
เเหมะ เเหมะ
"ฉันรักเธอ"
ด้านของสึนะ
"ผมรักคุณนะครับ เเต่ถ้าคุณลืมผมได้ ผมก็อยากจะลืมคุณ"ไม่ไหวเเล้ว เหนื่อยเกินไป คุณฮิบาริครับผมอยากลืมคุณ เเต่คงลืมไม่ได้เเม้ว่าผมจะตายไป ใช่เเล้ว ตอนนี้ผมกำลังจะตายใช่มั้ย เเละเเล้วร่างบางก็เข้าสู่ห้วงรัตติกาล
"ได้โปรด ตื่นเถอะสึนะโยชิ "
เสียงใคร ทำไมถึงเรียกให้เราตื่น เราตายไปเเล้วหนิ เเต่เสียงเเบบนี้มัน ....
"ฉันรักเธอ"
คุณฮิบาริ
ใช่เเล้ว
นี่มันเสียงคุณฮิบาริ!!!
"อืมม เอ๊ะ ผมอยู่ที่ไหน เเล้วนี่น้ำตาใครกัน เอ๋ คุณฮิบาริ คุณร้องไห้ ร้องไห้ทำไมครับ เกิดอะไรขึ้น อุ๊บ"เสียงโวยวายของร่างบางหยุดหายไปเมื่อร่างสูงประกบริมฝีปากเข้ามา
"คิดถึงนายจริงๆ "สึนะร่างเเดงฉ่า อะไรกัน อายจะตายเเล้วโว้ยย
"อื้อ ผมก็คิดถึงคุณ เเม้ว่าคุณจะลืม...เฮ้ยย คุณจำได้เเล้ว"
"ก็ใช่น่ะสิ "
"ตั้งเเต่ตอนไหน"
"ไม่รู้สิ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่า ต่อจากนี้ ฉันจะไม่ลืมนาย "
"สัญญานะครับ "
"อืม ได้ สัญญา"
"เเต่ว่าคุณกับคุณดีโน่"
"- -"
"คุณสองคนกอดกันหน้าโรงเรียน"
"เอาจนได้นะ เกิดเรื่องเเบบนี้เพราะเหตุการณ์นั้นสินะ นั่นเเค่อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ "
"จริงนะครับ จริงๆใช่ไหม"
"ก็จริงน่ะสิ"ร่างเล็กขยับเข้ามากอดร่างสูงเเน่นๆร่างสูงกอดตอบทันที(รีบเชียวนะ) ต่างคนต่างเงียบกันไป จนจู่ๆร่างสูงก็เอ่ยออกมา
"ขอโทษนะ"
"เอ๋"
"ขอโทษทุกๆเรื่อง"
"คุณฮิบาริไม่ได้ผิดอะไรนี่ครับ"
"ผิดสิ ฉันน่ะ ผิดคนเดียวเลย"
"งั้น ผมยกโทษให้ ดีไหม ^^"ร่างเล็กยิ้มน่ารัก ทำเอาร่างสูงเกิดอยากปล้ำคนไข้ซะเลยหนิ - -//
"อื้มม"
"ผมกับคุณจะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้ไหมครับ"
"อื้ม ฉันกับนาย รัก กันตลอดไป"
"ขอบคุณครับคุณฮิบาริ ผมน่ะ ผมน่ะ ระ...."
"สึน้าฟื้นเเล้ว......~"
สึนะรีบผละออกจากฮิบาริทันที ร่างสูงรีบเดินออกไป เขาไม่ชอบสุมหัวนี่นา - - ก่อนเดินออก ฮิบาริเเอบค้อนเด็กบ้าอย่างหมั่นไส้ เข้ามาไม่ได้ดูเวลาเล้ย เเถมยังเป็นต้นเหตุตั้งเเต่เเรกอีก หงุดหงิดโว้ยย
"เเรมโบ้ อี้ผิง คุณเเม่ >_<"สึนะเอ่ยอย่างดีใจเมื่อเจอเเม่ของตน..
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โอ๊ยยย กำลังอยู่ในช่วงสอบเจ้าค่ะ T_T
ใครฉลาดๆช่วยสอนไรเตอร์หน่อยยยย
เครียดดด
ปล.เเต่ก็จะพยายามอัพนะจ๊ะ -3-
ร่างบางยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ตอนนี้ทั้งดีโน่เเละฮิบาริต่างวุ่นวายใจทั้งคู่ เพียงเเค่ต่างกันตรงการกระทำ หลังจากที่สึนะรถชน ฮิบาริก็จำทุกอย่างได้ เพียงเเค่เห็นดวงตากลมโตคู่นั้นหลั่งน้ำตาออกมาพร้อมกับคำพูด เพียงเพราะประโยคนั้น เพียงเพราะประโยคนั้นจริงๆที่ทำให้จำได้
ผมรักคุณนะครับ เเต่ถ้าคุณลืมผมได้ ผมก็อยากจะลืมคุณ
ไม่นะสึนะโยชิ ฉันจำได้เเล้ว ได้โปรดกลับมา กลับมาหาฉันเหมือนเดิม ขอร้องล่ะ ฮิบาริสั่งให้ลูกน้องของตนไปดูเรื่องรถที่ชน เพื่อไปเคลียร์ให้เรียบร้อย ใช่ ทุกอย่างตอนนี้ลงตัวเเล้ว เพียงเเค่ขาด ขาดรอยยิ้มของร่างบางเท่านั้น
ดีโน่เดินวนไปวนมารอบเตียงคนไข้ จนรีบอร์นเรียกดีโน่ออกไปคุย บอกให้กลับอิตาลีไปได้เเล้ว เเต่เจ้าตัวยังคงยืนยันว่าจะรอสึนะฟื้นก่อน
"อะไรล่ะรีบอร์น สึนะกำลังเเย่นะ"เจ้าของหนุ่มผมทองสดใส เเต่บัดนี้มีเเต่ความกดดัน เขาไม่อยากทิ้งสึนะไป เเต่ก็ต้องไม่อยากทิ้งเเก๊งเหมือนกัน ตอนนี้ดูจะวุ่นๆอยู่ด้วย
"เเก๊งคาบัคโร่เน่กำลังต้องการนายนะ กลับไปสิ"
"ไม่"
"เเกคิดว่าเจ้าสึนะจะดีใจเหรอ ที่เเกทิ้งงานมาหามันน่ะ สึนะคงจะไม่พอใจเเน่ๆ"
"เเต่ว่า.."
"ไม่มีเเต่"
"อื้ม ฝากสึนะด้วยนะ ฉันเป็นห่วงสึนะมากจริงๆ ช่วยโทรบอกทีถ้าสึนะฟื้นเเล้ว ไปเถอะโรมาริโอ้"เเล้วดีโน่ก็จากไป
"อืมม ดีเเล้วล่ะ กลับไปทำหน้าที่ของเเกซะ อีกไม่นาน กำลังจะมีอะไรดีเกิดขึ้น"ร่างเล็กยิ้มเจ้าเลห์เมื่อลูกศิษย์คนก่อนเดินจากไปเเล้ว
ตอนนี้ ร่างสูงโปร่งนั่งนิ่งๆข้างเตียงคนรัก นัยตาสีรัตติกาลจ้องไปที่ใบหน้าคนหลับตลอดเวลา ทำไม สึนะโยชิ ทำไมต้องเป็นเเบบนี้ เป็นเพราะฉันสินะ เขาบีบมือร่างบางเบาๆ น้ำตาที่คนอย่างเขาลืมไปเเล้วว่ามีค่อยๆไหลออกมา
เเหมะ เเหมะ
"ฉันรักเธอ"
ด้านของสึนะ
"ผมรักคุณนะครับ เเต่ถ้าคุณลืมผมได้ ผมก็อยากจะลืมคุณ"ไม่ไหวเเล้ว เหนื่อยเกินไป คุณฮิบาริครับผมอยากลืมคุณ เเต่คงลืมไม่ได้เเม้ว่าผมจะตายไป ใช่เเล้ว ตอนนี้ผมกำลังจะตายใช่มั้ย เเละเเล้วร่างบางก็เข้าสู่ห้วงรัตติกาล
"ได้โปรด ตื่นเถอะสึนะโยชิ "
เสียงใคร ทำไมถึงเรียกให้เราตื่น เราตายไปเเล้วหนิ เเต่เสียงเเบบนี้มัน ....
"ฉันรักเธอ"
คุณฮิบาริ
ใช่เเล้ว
นี่มันเสียงคุณฮิบาริ!!!
"อืมม เอ๊ะ ผมอยู่ที่ไหน เเล้วนี่น้ำตาใครกัน เอ๋ คุณฮิบาริ คุณร้องไห้ ร้องไห้ทำไมครับ เกิดอะไรขึ้น อุ๊บ"เสียงโวยวายของร่างบางหยุดหายไปเมื่อร่างสูงประกบริมฝีปากเข้ามา
"คิดถึงนายจริงๆ "สึนะร่างเเดงฉ่า อะไรกัน อายจะตายเเล้วโว้ยย
"อื้อ ผมก็คิดถึงคุณ เเม้ว่าคุณจะลืม...เฮ้ยย คุณจำได้เเล้ว"
"ก็ใช่น่ะสิ "
"ตั้งเเต่ตอนไหน"
"ไม่รู้สิ ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่า ต่อจากนี้ ฉันจะไม่ลืมนาย "
"สัญญานะครับ "
"อืม ได้ สัญญา"
"เเต่ว่าคุณกับคุณดีโน่"
"- -"
"คุณสองคนกอดกันหน้าโรงเรียน"
"เอาจนได้นะ เกิดเรื่องเเบบนี้เพราะเหตุการณ์นั้นสินะ นั่นเเค่อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ "
"จริงนะครับ จริงๆใช่ไหม"
"ก็จริงน่ะสิ"ร่างเล็กขยับเข้ามากอดร่างสูงเเน่นๆร่างสูงกอดตอบทันที(รีบเชียวนะ) ต่างคนต่างเงียบกันไป จนจู่ๆร่างสูงก็เอ่ยออกมา
"ขอโทษนะ"
"เอ๋"
"ขอโทษทุกๆเรื่อง"
"คุณฮิบาริไม่ได้ผิดอะไรนี่ครับ"
"ผิดสิ ฉันน่ะ ผิดคนเดียวเลย"
"งั้น ผมยกโทษให้ ดีไหม ^^"ร่างเล็กยิ้มน่ารัก ทำเอาร่างสูงเกิดอยากปล้ำคนไข้ซะเลยหนิ - -//
"อื้มม"
"ผมกับคุณจะอยู่ด้วยกันตลอดไปได้ไหมครับ"
"อื้ม ฉันกับนาย รัก กันตลอดไป"
"ขอบคุณครับคุณฮิบาริ ผมน่ะ ผมน่ะ ระ...."
"สึน้าฟื้นเเล้ว......~"
สึนะรีบผละออกจากฮิบาริทันที ร่างสูงรีบเดินออกไป เขาไม่ชอบสุมหัวนี่นา - - ก่อนเดินออก ฮิบาริเเอบค้อนเด็กบ้าอย่างหมั่นไส้ เข้ามาไม่ได้ดูเวลาเล้ย เเถมยังเป็นต้นเหตุตั้งเเต่เเรกอีก หงุดหงิดโว้ยย
"เเรมโบ้ อี้ผิง คุณเเม่ >_<"สึนะเอ่ยอย่างดีใจเมื่อเจอเเม่ของตน..
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โอ๊ยยย กำลังอยู่ในช่วงสอบเจ้าค่ะ T_T
ใครฉลาดๆช่วยสอนไรเตอร์หน่อยยยย
เครียดดด
ปล.เเต่ก็จะพยายามอัพนะจ๊ะ -3-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น