ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันซวยของกระผม
ตอนที่ 1 วันซวยของกระผม
"สึคุง ตื่นได้เเล้วลูก" เเม่ของร่างบาง ที่ได้ชื่อว่าเป็นวองโกเล่บอสมาเฟียคนต่อไป ปลุกลูกชายตนเองอย่างเอือมๆ เมื่อไหร่ลูกคนนี้ถึงรู้จักตื่นเช้าๆสักทีนะ
"ม๊าม๊า เดี๋ยวผมปลุกเอง ตุ๊บ!!" สึนะที่ 2 วินาทีที่เเล้วหลับอยู่บนเตียงตอนนี้ได้ร่วงไปกองอยู่ที่พื้นเเล้ว ร่างบางร้องโอยทันที
"งั้นฝากรีบอร์นจังด้วยนะจ๊ะ เเม่ไปทำกับข้าวต่อก่อน สึคุงอาบน้ำเเล้วไปกินข้าวนะจ๊ะ"เเม่ผู้น่ารักเเละใจดีลูบหัวลูกชายตัวเองที่กำลังบ่นกระปอดกระเเปดว่าครูพิเศษจอมเเสบอยู่
"รีบอร์นนี่ฉันโตเเล้วนะ อย่าทำเเบบนี้เซ่ มันเจ็บนะเฟ้ย T^T"�
"เหอะ อืมม ต่อไปจากนี้ นายได้โตกว่านี้เเล้วเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเเน่ เชื่อสิ เฮ้อ ยังไงตอนนี้นายก็ยังเเบเบาะ " ว่าเเล้วเจ้าตัวเล็กก็เดินไปหน้าตาเฉย
"เเบเบาะ ตัวเองต่างหากไม่ใช่ฉันสักหน่อย บ้าจริง!" ร่างบางเดินหน้าหงำหน้างอเข้าห้องน้ำไป แต่ก่อนไปเผลือบไปเจอนาฬิกาซะก่อน
"เฮ้ย สายเเล้ววว พระเจ้าครับ วันนี้คุณฮิบาริไม่มาโรงเรียนใช่ม้ายย ของให้เป็นอย่างนั้นทีเถอะ "เเหกปากเสร็จ สึนะก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเผ่นไปโรงเรียนทันที�
"รุ่นที่สิบ/สึนะ" เพื่อนทั้งสองของเขาทักขึ้นพร้อมๆกัน "เฮ้ย เจ้าบ้าเบสบอลจะเเย่งฉันพูดทำไมว่ะ"หนุ่มลูกครึ่งผมสีเงินโดดเด่นกำลังยืนเพ่งขู่ใส่เพื่อนที่ตัวเองยอมเป็นเพราะเจ้านายที่รักก็เถอะ
"อ่าว ฉันก็จะทักสึนะเหมือนกันนี่นาโกคุเทระ เนอะสึนะ " ยามาโมโตะ หนุ่มผมสีดำสั้นหน้าตาดีพูดพร้อมเอาเเขนยาวๆของตนพาดไปที่ไล่สึนะอย่างเคยชิน
"เฮ้ยๆ เอาออกมานะเฟ้ย "โกคุเทระวิ่งไปวนมารอบๆตัวของทั้งสองคน พยายามจะเกะเเขนของยามาโมโตะออกจากไล่เจ้านายของตน
"น่าๆทุกคน รีบๆเถอะ ประตูโรงเรียนจะปิดเเล้วนะ"สึนะพูดขึ้น ทำเอาทั้งสองหยุดเล่นกันเเล้วรีบเดินอย่างรวดเร็ว ถึงเเม้ทั้งสองจะเก่งก็เถอะ เเต่ถ้าเจอ.....
"มาสาย เเถมยังสุมหัว จะขย้ำ" ม่ายยยย เสียงสึนะตะโกนร้องอยู่ในใจ เขานั้นในตอนนี้ไม่อยากเจอกับรุ่นพี่ผมเเละนัยตาสีรัตติกาลนั่นเลฃย ให้ตายสิ ไม่รู้ทำไม จะว่ากลัวก็กลัว เเต่มันเหมือนไม่ได้กลัวอย่างเดียวน่ะสิ มันยังใจเต้นเเปลกๆเเถมหน้ายังร้อนผ่าวๆด้วย เเค่เจอหน้าเนี่ยนะ�เป็นอะไรเนี่ยย
"อะไรของเเกว่ะฮิบาริ เฮ้ยๆ อย่าเอาตัวรุ่นที่สิบไปนะ เฮ้ยย" โกคุเทระ ยามาโมโตะ ช่วยด้วยย ร่างบางอยากจะร้องออกมา อะไรกัน จู่ๆก็อุ้มไปทั้งอย่างนั้น� ร่างบางหน้าขึ้นสีทันที อุ้ม อุ้มงั้นเหรอ โอ๊ยยตาย อุ้มต่อหน้าคนทั้งหลายเนี่ยนะ อายอย่างบอกไม่ถูกเเหะ
"เดี๋ยวก่อนฮิบาริ จะเอาสึนะไปไหน"ในตอนนี้ยามาโมโตะเองก็งงๆอยู่ เเต่เขาก็ยังมีสติอยู่บ้าง อะไรกันคนอย่างฮิบาริเนี่ยนะจะเอาตัวสึนะไปทำไมกัน
"เรื่อง ของ ฉัน " รุ่นพี่ที่สึนะหวาดกลัวจนจิตตกหันไปพูดกลับยามาโมโตะอย่างเย็นๆ ทำเอายามาโมโตะผงะไปเลย"อ่อ เเล้วก็ไม่ต้องตามมานะ ฉันไม่คิดจะทำอะไรซาวาดะหรอก ส่วนพวกนาย ไว้คิดบัญชีทีหลัง"เขาพูดต่อ
"อืม ฉันไม่เป็นไร เดี๋ยวตามไปนะ " ร่างบางยิ้มให้เพื่อนทั้งสอง
"หึ" ร่างสูงสบถเบาๆ ยิ้มให้คนอื่นอยู่ได้ เฮ้ย เเล้วเราคิดอะไรอยู่เนี่ย จะยิ้มก็ยิ้มไปสิไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเราเลย ว่าเเล้วตนเองก็บีบมือที่จูง(หรือลาก?)ร่างบางอย่างโมโหตัวเอง ทำเอาร่างบางร้องโอย เเล้วมองฮิบาริอย่างไม่เข้าใจ
ห้องคณะกรรมการคุมกฎนักเรียน
"คุณฮิบาริมีอะไรครับ ถึงให้ผมมาที่นี่" ร่างบางถามหวั่นๆ เเต่ก็ถามออกไป เพราะเขานั้นไม่อยากทำให้เพื่อนเป็นห่วง รีบๆกลับน่าจะดีกว่า�
"กลับกับฉัน "
"หา!" ร่างบางอ้าปากหว้อ กลับ กลับอะไรกัน�
"ไม่ต้องหาหรอก คนที่นายจะต้องกลับด้วยวันนี้คือฉัน" คราวนี้สึนะต้องอ้าปากกว้างกว่าเดิมซะอีก�
"ทำไมต้องกลับกับคุณล่ะครับ ผม ผมกลับกับพวกโกคุเทระคุงทุกวันอยู่เเล้ว"
"ไม่! ฉันบอกว่ากลับกับฉันก็คือฉัน ไม่ใช่สัตว์กินพืชตัวไหน เเต่คือฉัน เข้าใจไหม"ร่างสูงพูดเข้มๆ ทำเอาร่างบางสั่นน้อยๆ
"คะ ครับ" เเต่ก็ตกลงไปจนได้ เฮ้อ อย่างน้อยก็ไม่โดนฟาดละกัน
"เอ๋ วันนี้โกคุเทระกลับไปอิตาลีกะเบียงกี้เเล้ว ส่วนยามาโมโตะก็ซ้อมเย็น"สึนะพูดกับยามาโมโตะ
"อือ ขอโทษนะสึนะ โกคุเทระต้องไปอิตาลีน่ะ ส่วนฉันก็ใกล้เเข่งเเล้วด้วย"
"อะ อือ ไม่เป็นไร" ก็ดีเหมือนกันถ้าทั้งสองคนรู้ว่าเขาต้องกลับกับฮิบาริคงเป็นห่วงเเน่ๆ�
เมื่อได้เวลากลับสึนะรีบเก็บกระเป๋าเเล้วไปรอฮิบาริหน้าห้องทันที เเต่เเล้วก็ไม่มาสักที เจ้าตัวเลยแอบงีบที่ห้องรับเเขกนั่นทันที อืมมม ฝัน ฝันว่าคุณฮิบาริมาจูบ เฮ้ย เราฝันอะไรเนี่ยยย
"เเว๊กกกกก"�
"เป็นอะไรสึนะโยชิ นอนในห้องฉันเเล้วยังเเหกปากโวยวายอีก"ฮิบาริถาม ทำเอาสึนะรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ เเล้วๆกี่โมงเเล้ว้นี่ย เฮ้ย สองทุ่ม เเต่ว่า เมื่อกี้คุณฮิบาริเรียกเราว่าสึนะโยชิเหรอ หะ! สึนะโยชิเหรอ จริงเหรอเนี่ย เอ๊ะ เอาอีกเเล้วใจเต้นเเปลกๆตลอดเลย สงสัยวันนี้คงไม่ใช่วันที่เลวร้ายก็ได้นะ
"คือ คะ คือ คุณฮิบาริเรียก ผะ ผมว่า.."ยังไม่ทันพูดจบ
"อืม สึนะโยชิ ทำไมเรียกไม่ได้หรือ "คำถามของฮิบาริทำเอาสึนะหน้าเเดงวาบๆ
"ปะ ป่าวครับ"
"งั้นก็กลับบ้านได้เเล้ว"ร่างสูงพูดพร้อมกับเดินนำไปหน้าห้อง
"ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้"
"มันมืดเเล้วสึนะโยชิ อีกอย่าง ยังไงวันนี้ฉันต้องไปค้างบ้านนายอยู่เเล้ว"ร่างสูงพูดพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ฮะฮะ คนอย่างผมไม่มีใครทำอะไรหรอกครับ อ่ะ เอ๋ บ้านผมเหรอ ไปทำมายยคร๊าบบ"ร่างบางตกใจเป็นการใหญ่
"อ่ะ ดูนี่" ว่าเเล้วร่างสูงก้อยืนจดหมายให้สึนะดู
����������������� ........ถึง สึคุง
������������������������������������ วันนี้เเม่กับรีบอร์นจังรวมทั้งคนอื่นๆในบ้านจะไปเที่ยวอิตาลีกัน อ่อ ใช่จ๊ะ โกคุเทระคุงก็ด้วย เบี้ยงกี้พาไปด้วยน่ะจ๊ะ ยังไงก็เรื่องเงินไม่ต้องห่วง เเม่เตรียมไว้ให้เเล้ว สึนะไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวด้วยนะ เห็นรีบอร์นจังบอกว่ามีรุ่นพี่มาอยู่เป็นเพื่อนด้วย�
��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� รักลูกจ๊ะ�
"อะไรกันเนี่ยย "ทำไมเเม่ถึงทำเเบบนี้กับผมม เห็นทีวันนี้อาจจะเป็นวันโคตรซวยซะเเล้ว โฮววว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบตอนหนึ่งเเล้วค่ะ ฝากด้วยนะเอ้อ
เเล้วจะมาอัพใหม่เน้อ
เม้นๆๆๆๆๆๆด้วยคร๊าบบบบ
���������������������������������������������������������������������������������������������������
"สึคุง ตื่นได้เเล้วลูก" เเม่ของร่างบาง ที่ได้ชื่อว่าเป็นวองโกเล่บอสมาเฟียคนต่อไป ปลุกลูกชายตนเองอย่างเอือมๆ เมื่อไหร่ลูกคนนี้ถึงรู้จักตื่นเช้าๆสักทีนะ
"ม๊าม๊า เดี๋ยวผมปลุกเอง ตุ๊บ!!" สึนะที่ 2 วินาทีที่เเล้วหลับอยู่บนเตียงตอนนี้ได้ร่วงไปกองอยู่ที่พื้นเเล้ว ร่างบางร้องโอยทันที
"งั้นฝากรีบอร์นจังด้วยนะจ๊ะ เเม่ไปทำกับข้าวต่อก่อน สึคุงอาบน้ำเเล้วไปกินข้าวนะจ๊ะ"เเม่ผู้น่ารักเเละใจดีลูบหัวลูกชายตัวเองที่กำลังบ่นกระปอดกระเเปดว่าครูพิเศษจอมเเสบอยู่
"รีบอร์นนี่ฉันโตเเล้วนะ อย่าทำเเบบนี้เซ่ มันเจ็บนะเฟ้ย T^T"�
"เหอะ อืมม ต่อไปจากนี้ นายได้โตกว่านี้เเล้วเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเเน่ เชื่อสิ เฮ้อ ยังไงตอนนี้นายก็ยังเเบเบาะ " ว่าเเล้วเจ้าตัวเล็กก็เดินไปหน้าตาเฉย
"เเบเบาะ ตัวเองต่างหากไม่ใช่ฉันสักหน่อย บ้าจริง!" ร่างบางเดินหน้าหงำหน้างอเข้าห้องน้ำไป แต่ก่อนไปเผลือบไปเจอนาฬิกาซะก่อน
"เฮ้ย สายเเล้ววว พระเจ้าครับ วันนี้คุณฮิบาริไม่มาโรงเรียนใช่ม้ายย ของให้เป็นอย่างนั้นทีเถอะ "เเหกปากเสร็จ สึนะก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเผ่นไปโรงเรียนทันที�
"รุ่นที่สิบ/สึนะ" เพื่อนทั้งสองของเขาทักขึ้นพร้อมๆกัน "เฮ้ย เจ้าบ้าเบสบอลจะเเย่งฉันพูดทำไมว่ะ"หนุ่มลูกครึ่งผมสีเงินโดดเด่นกำลังยืนเพ่งขู่ใส่เพื่อนที่ตัวเองยอมเป็นเพราะเจ้านายที่รักก็เถอะ
"อ่าว ฉันก็จะทักสึนะเหมือนกันนี่นาโกคุเทระ เนอะสึนะ " ยามาโมโตะ หนุ่มผมสีดำสั้นหน้าตาดีพูดพร้อมเอาเเขนยาวๆของตนพาดไปที่ไล่สึนะอย่างเคยชิน
"เฮ้ยๆ เอาออกมานะเฟ้ย "โกคุเทระวิ่งไปวนมารอบๆตัวของทั้งสองคน พยายามจะเกะเเขนของยามาโมโตะออกจากไล่เจ้านายของตน
"น่าๆทุกคน รีบๆเถอะ ประตูโรงเรียนจะปิดเเล้วนะ"สึนะพูดขึ้น ทำเอาทั้งสองหยุดเล่นกันเเล้วรีบเดินอย่างรวดเร็ว ถึงเเม้ทั้งสองจะเก่งก็เถอะ เเต่ถ้าเจอ.....
"มาสาย เเถมยังสุมหัว จะขย้ำ" ม่ายยยย เสียงสึนะตะโกนร้องอยู่ในใจ เขานั้นในตอนนี้ไม่อยากเจอกับรุ่นพี่ผมเเละนัยตาสีรัตติกาลนั่นเลฃย ให้ตายสิ ไม่รู้ทำไม จะว่ากลัวก็กลัว เเต่มันเหมือนไม่ได้กลัวอย่างเดียวน่ะสิ มันยังใจเต้นเเปลกๆเเถมหน้ายังร้อนผ่าวๆด้วย เเค่เจอหน้าเนี่ยนะ�เป็นอะไรเนี่ยย
"อะไรของเเกว่ะฮิบาริ เฮ้ยๆ อย่าเอาตัวรุ่นที่สิบไปนะ เฮ้ยย" โกคุเทระ ยามาโมโตะ ช่วยด้วยย ร่างบางอยากจะร้องออกมา อะไรกัน จู่ๆก็อุ้มไปทั้งอย่างนั้น� ร่างบางหน้าขึ้นสีทันที อุ้ม อุ้มงั้นเหรอ โอ๊ยยตาย อุ้มต่อหน้าคนทั้งหลายเนี่ยนะ อายอย่างบอกไม่ถูกเเหะ
"เดี๋ยวก่อนฮิบาริ จะเอาสึนะไปไหน"ในตอนนี้ยามาโมโตะเองก็งงๆอยู่ เเต่เขาก็ยังมีสติอยู่บ้าง อะไรกันคนอย่างฮิบาริเนี่ยนะจะเอาตัวสึนะไปทำไมกัน
"เรื่อง ของ ฉัน " รุ่นพี่ที่สึนะหวาดกลัวจนจิตตกหันไปพูดกลับยามาโมโตะอย่างเย็นๆ ทำเอายามาโมโตะผงะไปเลย"อ่อ เเล้วก็ไม่ต้องตามมานะ ฉันไม่คิดจะทำอะไรซาวาดะหรอก ส่วนพวกนาย ไว้คิดบัญชีทีหลัง"เขาพูดต่อ
"อืม ฉันไม่เป็นไร เดี๋ยวตามไปนะ " ร่างบางยิ้มให้เพื่อนทั้งสอง
"หึ" ร่างสูงสบถเบาๆ ยิ้มให้คนอื่นอยู่ได้ เฮ้ย เเล้วเราคิดอะไรอยู่เนี่ย จะยิ้มก็ยิ้มไปสิไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับเราเลย ว่าเเล้วตนเองก็บีบมือที่จูง(หรือลาก?)ร่างบางอย่างโมโหตัวเอง ทำเอาร่างบางร้องโอย เเล้วมองฮิบาริอย่างไม่เข้าใจ
ห้องคณะกรรมการคุมกฎนักเรียน
"คุณฮิบาริมีอะไรครับ ถึงให้ผมมาที่นี่" ร่างบางถามหวั่นๆ เเต่ก็ถามออกไป เพราะเขานั้นไม่อยากทำให้เพื่อนเป็นห่วง รีบๆกลับน่าจะดีกว่า�
"กลับกับฉัน "
"หา!" ร่างบางอ้าปากหว้อ กลับ กลับอะไรกัน�
"ไม่ต้องหาหรอก คนที่นายจะต้องกลับด้วยวันนี้คือฉัน" คราวนี้สึนะต้องอ้าปากกว้างกว่าเดิมซะอีก�
"ทำไมต้องกลับกับคุณล่ะครับ ผม ผมกลับกับพวกโกคุเทระคุงทุกวันอยู่เเล้ว"
"ไม่! ฉันบอกว่ากลับกับฉันก็คือฉัน ไม่ใช่สัตว์กินพืชตัวไหน เเต่คือฉัน เข้าใจไหม"ร่างสูงพูดเข้มๆ ทำเอาร่างบางสั่นน้อยๆ
"คะ ครับ" เเต่ก็ตกลงไปจนได้ เฮ้อ อย่างน้อยก็ไม่โดนฟาดละกัน
"เอ๋ วันนี้โกคุเทระกลับไปอิตาลีกะเบียงกี้เเล้ว ส่วนยามาโมโตะก็ซ้อมเย็น"สึนะพูดกับยามาโมโตะ
"อือ ขอโทษนะสึนะ โกคุเทระต้องไปอิตาลีน่ะ ส่วนฉันก็ใกล้เเข่งเเล้วด้วย"
"อะ อือ ไม่เป็นไร" ก็ดีเหมือนกันถ้าทั้งสองคนรู้ว่าเขาต้องกลับกับฮิบาริคงเป็นห่วงเเน่ๆ�
เมื่อได้เวลากลับสึนะรีบเก็บกระเป๋าเเล้วไปรอฮิบาริหน้าห้องทันที เเต่เเล้วก็ไม่มาสักที เจ้าตัวเลยแอบงีบที่ห้องรับเเขกนั่นทันที อืมมม ฝัน ฝันว่าคุณฮิบาริมาจูบ เฮ้ย เราฝันอะไรเนี่ยยย
"เเว๊กกกกก"�
"เป็นอะไรสึนะโยชิ นอนในห้องฉันเเล้วยังเเหกปากโวยวายอีก"ฮิบาริถาม ทำเอาสึนะรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ เเล้วๆกี่โมงเเล้ว้นี่ย เฮ้ย สองทุ่ม เเต่ว่า เมื่อกี้คุณฮิบาริเรียกเราว่าสึนะโยชิเหรอ หะ! สึนะโยชิเหรอ จริงเหรอเนี่ย เอ๊ะ เอาอีกเเล้วใจเต้นเเปลกๆตลอดเลย สงสัยวันนี้คงไม่ใช่วันที่เลวร้ายก็ได้นะ
"คือ คะ คือ คุณฮิบาริเรียก ผะ ผมว่า.."ยังไม่ทันพูดจบ
"อืม สึนะโยชิ ทำไมเรียกไม่ได้หรือ "คำถามของฮิบาริทำเอาสึนะหน้าเเดงวาบๆ
"ปะ ป่าวครับ"
"งั้นก็กลับบ้านได้เเล้ว"ร่างสูงพูดพร้อมกับเดินนำไปหน้าห้อง
"ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้"
"มันมืดเเล้วสึนะโยชิ อีกอย่าง ยังไงวันนี้ฉันต้องไปค้างบ้านนายอยู่เเล้ว"ร่างสูงพูดพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ฮะฮะ คนอย่างผมไม่มีใครทำอะไรหรอกครับ อ่ะ เอ๋ บ้านผมเหรอ ไปทำมายยคร๊าบบ"ร่างบางตกใจเป็นการใหญ่
"อ่ะ ดูนี่" ว่าเเล้วร่างสูงก้อยืนจดหมายให้สึนะดู
����������������� ........ถึง สึคุง
������������������������������������ วันนี้เเม่กับรีบอร์นจังรวมทั้งคนอื่นๆในบ้านจะไปเที่ยวอิตาลีกัน อ่อ ใช่จ๊ะ โกคุเทระคุงก็ด้วย เบี้ยงกี้พาไปด้วยน่ะจ๊ะ ยังไงก็เรื่องเงินไม่ต้องห่วง เเม่เตรียมไว้ให้เเล้ว สึนะไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวด้วยนะ เห็นรีบอร์นจังบอกว่ามีรุ่นพี่มาอยู่เป็นเพื่อนด้วย�
��������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� รักลูกจ๊ะ�
"อะไรกันเนี่ยย "ทำไมเเม่ถึงทำเเบบนี้กับผมม เห็นทีวันนี้อาจจะเป็นวันโคตรซวยซะเเล้ว โฮววว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบตอนหนึ่งเเล้วค่ะ ฝากด้วยนะเอ้อ
เเล้วจะมาอัพใหม่เน้อ
เม้นๆๆๆๆๆๆด้วยคร๊าบบบบ
���������������������������������������������������������������������������������������������������
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น