Freedom game online

ในที่สุดก็ได้เวลาแล้ววว

         ขณะที่ผมนอนอยู่บนเครื่องเล่น อาย์เดีย ที่ผมฝันถึงมานานแสนนาน ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่ใช่เรื่องเกินจริงถ้าจะบอกว่าผมกำลังจะบ้าไปแล้ว ความรู้สึกตื่นเต้นนี้…. 

ขอย้อนเวลาเพื่อเล่าบ้างอย่าง

       [ อาย์เดีย ] เป็นอุปกรณ์เกมเครื่องแรกและเครื่องเดียวของโลก เป็น เกมเสมือนจริงที่นำความสั่นสะเทือนมาสู่โลกจนทุกวันนี้ 

         หลังจากใช้เวลาหลายวัน หลายเดือน หลายปี แห่งความอดทนและความพยายาม ในที่สุดผมก็ได้เข้าสู่โลกแห่งความฝันที่ผมใฝ่ฝันมานานแล้ว

         เมื่อมีการประกาศ [อาร์เดีย] เป็นครั้งแรก ทุกคนทั่วโลกที่เคยชื่นชมการมีอยู่ของ " เกม VR " ผ่านทางสื่อสองมิติ ต่างก็พบกับความกระตือรือร้นและความสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน

         เมื่อบริษัทที่วางจำหน่าย [ อาร์เดีย ] ได้ประกาศว่าจะวางขายในท้องตลาดซื่งราคาของมัน….. ด้วยเทคโนโลยีสุดล้ำสมัย ต่อให้เวลาผ่านมาแล้วสามปี มันก็ยังเป็นสิ่งที่ล้ำสมัยเหมือนเดิม 

         ราคาสูงถึง 3 ล้านเยนต่อหนึ่งเครื่อง

         คงไม่มีนักเรียนธรรมดาๆ จะสามารถซื้อได้ รวมทั้งตัวผมเองด้วย คงจะมีเพียงผู้ใหญ่เท่านั้นที่สามารถทุ่มเงินจำนวนมากกับงานอดิเรกของตนได้ และเป็นเจ้าของมันได้ทันทีที่เครื่องวางจำหน่าย เด็กๆจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้

         แต่มันคือ [ อาย์เดีย ] !!!

         เป็นโลกแห่งความฝันที่มีแต่ในนิทานที่ใครๆ ก็ใฝ่หามาโดยตลอด ดังนั้นผมจึงอุทิศเวลาสามปีหลังจากเข้าเรียนมัธยมปลายเพื่อทำงานพาร์ทไทม์

         หลังเลิกเรียน ผมทำงานพาร์ทไทม์ให้สุดขีดจำกัดที่กฎเกณฑ์ของโรงเรียนอนุญาตได้

         ในวันหยุดผมทำงานพาร์ทไทม์ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ผมใช้ชีวิตโดยไม่มีเพื่อนเลย และชื่อเล่นที่เพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียนตั้งให้คือ คนบ้างานพาร์ทไทม์ คนหิวเงิน และอื่นๆ 

         หลังจากที่พ่อแม่เองที่ท้อใจก็สั่งให้ “ ทำตัวให้มันเหมือนนักเรียนคนอื่นเค้าบ้าง '” ผมจึงตั้งใจทำงานหนักในงานพาร์ทไทม์ และ ตั้งใจเรียนอย่างหนักเพื่อโน้มน้าวพวกเขา

         จำนวนการนอนหลับโดยเฉลี่ยต่อวันคือสี่ชั่วโมงเท่านั้น

         ทุกๆ วันผมซื้อเครื่องดื่มชูกำลังด้วยเงินค่าขนมที่ได้รับจากพ่อแม่

         เมื่อเขากำลังจะจบมัธยมปลายและแถมยังจำชื่อเพื่อนร่วมชั้นหรือครูแทบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ในที่สุดเขาก็บรรลุเป้าหมายในการระดมทุน 3 ล้านเยนเรียบร้อย

         จริงๆแล้วผมสามารถทำได้เร็วกว่านี้อีก ถ้าผมไม่ต้องเรียนไปพร้อมๆ กัน แต่ผมไม่มีทางเลือก ในฐานะเด็กที่ยังคงได้รับการดูแลและยังไม่บรรลุนิติภาวะ ผมไม่สามารถต่อต้านพ่อแม่ของตัวเองได้…

         ไม่ว่ายังไง ถ้ามองย้อนกลับไปดูปริมาณเลือด เหงื่อ น้ำตา ที่ผมเสียไป แลกมากับจำนวนเงินที่เขียนไว้ในสมุดบัญชีธนาคารของผมมันคุ่มค่า          และผมก็ได้สั่ง อาร์เดีย โดยได้รับความช่วยเหลือจากพ่อแม่ที่มีท่าทางต่อต้านกับพฤติกรรมของผมในอดีต ตลอดสามปี 

         เนื่องจากการใช้เครื่องนี้ต้องมีการใส่ข้อมูลส่วนตัวของบุคคลของแต่ละคนด้วย ผมจึงต้องเดินทางจากบ้านเกิดไปยังโตเกียวเพื่อทำตามขั้นตอน การตรวจสอบ และการวัดผลให้เสร็จสิ้น

         ผมก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จแล้วด้วย  ตั้งแต่นั้นมา เมื่อผมเรียนจบมัธยมปลาย ผมได้รับฉายาที่น่าอับอายมากมาย รวมถึง " บุคคลอันตราย '' ผมอาจสูญเสียความไว้วางใจจากเพื่อนสมัยมัธยม พ่อแม่ และศักดิ์ศรีของผมในฐานะการเป็นมนุษย์ แต่...มันไม่สำคัญหรอก

         จากนั้นการยืนยันตัวตนของ อาร์เดีย ก็เสร็จสิ้น ผมดีใจมากจนเหมือนคนคลั่งที่ไม่มีสติอยู่ในห้องของตัวเอง แม่ผมของผมทีีได้ยินผมส่งเสียงโวยวายก็ตะโกนขึ้มาว่า         

“ แกมันเสียงดังเกินไปแล้ว!!! ” 

         แม่ของผมรีบวิ่งเข้ามาห้องของผมอย่างรวดเร็วเพื่อมาดุด่า แก่การกระทำที่ไม่รู้จักโตของผม และสุดท้ายผมก็ต้องบรรยายให้เธอฟังประมาณหนึ่งชั่วโมง…ผมว่าคงเป็นเพราะความตื่นเต้นที่มากเกินไปของผม