วจีไฟรักอสูร

บทนำ

            “ฉันไปทำอะไรให้นายนักหนา  คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้ฉันยอมนายอย่างนั้นหรอ  ไปตายซะ..............”

 มันจะมากเกินไปแล้ว นี้มันยุคใหนสมัยใหนกันน่ะ ทำไมยังมีคนปากเถื่อนหลงเหลืออยู่อีก 

ภูลิตากวาดสายตาไปเห็นเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่มุมห้อง เจ้าหล่อนรีบกระโจนลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทันคนตัวโตที่เร็วกว่า  รีบไปคว้าเสื้อผ้าคนตัวเล็กมาถือไว้ในมือ

            “ที่ฉันมีอะไรกับเธอ เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้อย่างนั้นหรอ  ได้อะไรๆจะได้ง่ายขึ้น ชอบให้ฟรีสิน่ะ  ลูกน้องของฉันยังเหลืออีกเป็นโขยงเตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน”  จากนั้นก็ปาเสื้อผ้าที่ถืออยู่ในมือใส่หน้าหญิงสาวอย่างแรง..... “สิ่งที่เธอได้เห็นในวันนั้นมันมีค่ามากกว่าค่าตัวเธอหลายร้อยเท่า อย่าคิดหนี จำไว้  ถ้าไม่ตายหรือความจำเสื่อมอย่าหวังว่าจะได้ออกไปจากที่นี้” แล้วจากนั้นร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องในทันที