คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Go to Korea
3 วันต่อมา
“แม่ทำไมต้องให้หนูแต่งตัวอย่างนี้ด้วยอ่ะ”
ฉันถามขึ้นเมื่อคุณแม่เอาหมวกมาใส่ให้แถมยังมีผ้าพันคออีก ทั้งอึดอัดทั้งร้อน
“แล้วถ้าพวกนักข่าวเห็นเธอเข้า แล้วจำได้ล่ะ มันจะเป็นยังไง”
เออ. . .จริงว่ะ ถ้านักข่าวเห็นต้องโดนรุมแน่ๆเลย ก็ตอนนี้ใครๆเค้าก็รู้จักเราในฐานะน้องสาวของยุนโฮนี่นา
“พ่อกับแม่คงไปส่งเธอไม่ได้หรอกนะ ไม่อยากเป็นข่าวน่ะ เดี๋ยวพ่อจะให้การ์ดของเราไปส่งละกัน”
ฉันพยักหน้ารับ ก่อนจะเข้าไปกอดพ่อกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย
...................................................................................................
2 วันก่อนหน้านี้
เมื่อฉันกับพ่อและแม่กลับมาถึงบ้าน หลังจากไปเยี่ยมยะหยา
“แล้วแม่จะทำยังไงต่อไปอ่ะคะ เรื่องยะหยาน่ะ”
“ก็หยาบอกให้เธอไปเป็นน้องสาวแทนไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพ่อเค้าก็จะติดต่อกับทางนั้นให้”
“แต่มันจะไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิคะแม่ลืมไปแล้วเหรอว่าครอบครัวของเราเป็นที่รู้จักในวงธุรกิจ ถ้าเกิดมีใครคุ้ยประวัติเรา แล้วรู้ความจริง แล้วเราจะทำยังไงล่ะ”
“ถ้ามีคนถามแม่ก็จะบอกว่า พ่อเค้าซื้อเธอมาจากแก๊งลักเด็กไงล่ะ”
สักพักคุณพ่อก็เดินเข้ามา
“ขวัญ...รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว เดี๋ยวพ่อจะพาไปแกรมมี่”คุณพ่อพูดขึ้นทันทีที่เดินเข้ามา
“ไปแกรมมี่...ไปทำไมอ่ะคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย
“เออน่า รีบไปเปลี่ยนเสื้อซะเถอะ”
คุณพ่อเดินมาดันให้ฉันรีบเดินไปเปลี่ยนเสื้อ
เวลา 15.30 น. ที่ตึกGRAMMY ชั้นxx ในห้องประชุม
ภายในห้องนั้นมีเรา คุณพ่อ แล้วก็ผู้ชายอีก 2 คน คนหนึ่งเป็นผู้บริหารคนหนึ่งของค่าย อีกคนน่าจะเป็นล่ามชาวเกาหลี ด้านหน้ามีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ โดยเปิดโปรแกรมMsnซึ่งคงกำลังคุยเอ็มกับใครบางคนอยู่
ซักพักผู้บริหารคนนั้นก็เปิดเว็บแคมขึ้นมา ทำให้ฉันเห็นว่าคนที่เค้ากำลังคุยอยู่คือ ลี ซูมาน
แล้วการสนทนาก็ได้เริ่มขึ้น
..........................................
..........................................
..........................................
(ขออภัย เนื่องจากากรสนทนาในครั้งนี้เป็นความลับ เราจึงไม่อาจนำมาแสดงได้)
ณ สนามบินกรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้
ฉันกำลังเดินไปที่ตม.ซึ่งในใจก็กลัวว่าเค้าจะไม่ให้เข้า ก็ตม.ที่นี่มันเรื่องมากจะตาย
แต่ผิดคาดพอพนักงานตรวจเอกสารเสร็จก็ยิ้มให้แล้วให้ผ่านเข้าไปอย่างง่ายดาย แถมยังบอกอีกว่าถ้าคั้รงหน้าเจอกันให้ของลายเซ็นดงบังให้ด้วย[แม้แต่เจ้าหน้าที่ตม.ยังเป็นแฟนคลับดงบัง ปลื้มแทนจริงๆ]
นี่เป็นการเดินทางมาต่างประเทศโดยลำพัง ทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวเล็กน้อย แต่ทำไมทุกคนที่นั่นต้องรีบจัดการให้เรามาที่นี่ด้วยล่ะ พอบอกว่าจะขออยู่ดูตอนที่ยะหยาสิ้นใจก็ไม่ให้ ทุกคนดูใจร้ายจังเลย
เอ...แล้วไหนบอกว่าจะมีคนมารับไง ไม่เห็นมีเลย
เอ๊ะ!นั่นมันพวกนักข่าวนี่นาต้องมารอทำข่าวเราแน่ๆเลย ดีนะที่แม่ให้เราใส่หมวกกับผ้าพันคอไว้จะได้ไม่มีใครจำได้
“โอ๊ย!” ฉันเอาแต่มองพวกนักข่าว จนไม่ทันสังเกตเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งที่กำลังวิ่งสวนมา ทำให้ชนกันอย่างแรง จนฉันล้มลงไปกองที่พื้น หมวกจึงหลุดออกจากหัว คนแถวนั้นก็หันมามองกันใหญ่รวมทั้งนักข่าวด้วย
‘ตายแน่เรา นักข่าวมากันเต็มเลย เค้าต้องจำเราได้แน่ๆเลย เอาไงดีเนี่ย '
เเต่ก่อนที่ฉันจะได้ตัดสินใจทำอะไร ผู้ชายคนที่เดินมาชนเค้าก็มาดึงมือเเล้วบอกว่า
"วิ่งเร็ว....ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น"
ตอนนั้นนักข่าวก็ใกล้เข้ามามากเเล้วจึงต้องวิ่งหนีโดยที่ชายคนนั้นยังจับมือเราไว้เเน่น
………………………………………………………..
ขอโทษนะคะที่อาทิตย์นี้มาอัพได้แค่ตอนเดียว
ยังไงครั้งหน้าจะมาอัพให้ 2 ตอนนะ
คือว่าที่เราเขียนในสมุดมันเป็นแบบที่ร่างๆเอาไว้
พอเอามาลงคอมฯมันก็จะต้องเพิ่มรายละเอียดลงไปก็เลยเสียเวลานิดหน่อย
เลยได้มาแค่นี้แหละ
อ่านแล้วเป็นยังไงก็อย่าลืมเม้นท์ให้ด้วยน้า
ขอให้ทุกคนมีความสุขในวันปิดเทอม(ที่น่าเบื่อ)นะ
ความคิดเห็น