คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คำขอสุดท้าย
“หยาเป็นอะไรลูก” พ่อกับแม่รีบวิ่งมาดูอาการ
“ขวัญ...ไปบอกป้าสมรให้ไปโทรเรียกรถพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยนะ
“ขะ...ค่ะ” ฉันรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ทำไมหยาต้องมาเป็นอะไรตอนนี้ด้วยเนี่ย ถ้าหาเป็นอะไรไป แล้วใครจะมาน้องสาวยุนเนี่ย
…………………………………………………………………….
ที่โรงพยาบาลชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ หน้าห้องฉุกเฉิน
“หยา...แกต้องไม่เป็นอะไรนะ ถ้าแกตายไปแล้วชั้นจะอยู่ยังไง”(แช่งกันชัดๆเลย)
ฉันพูดอย่างนี้ตั้งแต่ตอนที่หยาเข้าห้องฉุกเฉิน
“คุณหมอครับ ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ” คุณพ่อรีบถาม เมื่อเห็นคุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“เอ่อ...ผมว่า...เชิญคุณไปคุยที่ห้องผมดีกว่าครับ”
คุณพ่อออกจะงงๆเล็กน้อย แต่ก็เดินตามไปพร้อมกับคุณแม่แต่โดยดี
แต่พอฉันกำลังจะเดินตาม... “เอ่อ...หนูจ๊ะ หมอว่าหนูรออยู่ที่นี่ดีกว่านะ”
มีงี้ด้วยทิ้งให้เราอยู่คนเดียวแล้วหนีไปคุยกันเอง มันจะอะไรกันนักหนาเนี่ยแค่บอกอาการของยะหยาไม่เห็นต้องเป็นความลับเลย…
30 นาทีต่อมา
“ทำไมช้าจังเลยเนี่ย คุยอะไรกันอยู่ได้...อะ..คุณพ่อ..คุณพ่อร้องไห้ทำไมคะ คุณแม่ก็เหมือนกัน ยะหยาเป็นอะไรเหรอคะ” ร้องไห้อย่างนี้ต้องมีเรื่องไม่ดีแน่เลย
พ่อกับแม่ไม่ได้พูดอะไร แต่เดินมากอดฉันไว้ “ฮือ....ฮือ..ไม่น่าเลย”คุณพ่อกล่าวออกมาทั้งน้ำตา
“พ่อกับแม่หยุดร้องไห้ก่อนสิคะ เกิดอะไรขึ้นกับหยากันแน่คะ”
“คือว่า..หยาเป็น...เป็นโรคมะเร็งในกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย หมอบอกว่าอยู่ได้ไม่เกิน 1
อาทิตย์น่ะ”
“หา...มะ...ไม่จริงใช่มั้ยคะ คุณพ่อโกหกหนูใช่มั้ย ยะหยาออกจะแข็งแรง จะเป็นมะเร็งได้ยังไง”
ฉันเขย่าตัวคุณพ่ออย่างแรง เพื่อให้พูดความจริง
“ยอมรับซะเถอะนะ หยาคงอยู่กับพวกเราได้อีกไม่นาน อ้อ! หยาบอกว่าอยากคุยกับลูกตามลำพังน่ะ ไปหาหยาซะสิ ที่ห้อง333นะ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงพ่อกับแม่จะไปหาที่ห้อง”
“ค่ะ คุณพ่อ”
.......................................................
ที่ห้อง 333
เมื่อฉันเข้าไปในห้อง ก็คิดว่าเข้าผิดห้องซะอีก สภาพของยะหยาตอนนี้ มันต่างจากยะหยาที่ฉัน
เห็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงอย่างมาก
ยะหยาในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนใกล้ตาย(ก็มันใกล้ตายจริงๆหนิ) ใบหน้าที่เคยสดใส ในตอนนี้กลับดูซีด ยิ่งกว่าไก่ต้มซะอีก
นี่หยา ร้องไห้อยู่หนิ
“หยา อย่าร้องไห้เลยนะ เราก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าหยาหรอก”
ยะหยาเอามือปาดคราบน้ำตาบนใบหน้า แล้วหันมาพูดกับฉัน
“ขวัญ แกช่วยอะไรเราหน่อยได้มั้ย”
“ตอนนี้ เพื่อหยาเราทำได้ทุกอย่าง”
“ยังไงๆเราก็ต้องตาย ขวัญไปเป็นน้องสาวยุนแทนเราได้มั้ย”
“หา แกจะบ้าเหรอ ใครเค้าจะไปเชื่อว่าชั้นเป็นน้องสาวยุนจริง”
ถ้าเราเป็นน้องสาว แล้วจะแต่งงานกับยุนได้ยังไงล่ะ(เฮ้อ! มันช่างคิดได้เนอะ)
“ทำไมต้องไม่เชื่อด้วยล่ะ ตอนที่ชั้นถูกพามาที่นี่ อายุก็ยังไม่ถึงขวบ ไม่มีใครจำได้หรอก แค่เรามี
สร้อยข้อมือนั่น พี่ยุนก็คงเชื่อแล้วล่ะ”
เออว่ะ มันก็พูดถูกอ่ะนะ แต่....
“ถ้าเกิดมีคนสืบได้ล่ะ แล้วเราจะทำยังไง ไหนจะเพื่อนของพวกเราอีก”
“นี่แกลืมไปแล้วเหรอ ว่าคนที่รู้ว่าชั้นเป็นแค่ลูกบุญธรรมก็มีแค่คนในบ้าน แกก็สวมรอยเป็นชั้นซะสิ”
“แต่ว่า......”
“ถือซะว่า มันเป็นคำขอสุดท้ายของคนใกล้จะตายแล้วกันนะ”
เอาไงดีล่ะ ถ้าตกลงก็จะได้ไปอยู่กับยุนโฮอย่างมีความสุข แต่ก็เป็นได้แค่น้องสาว
แต่ถ้าเราปฏิเสธ ยะหยาคงนอนตายตาไม่หลับแน่...
แต่ว่าความลับไม่มีในโลก ยังไงซักวันความจริงก็ต้องปรากฏ
“ตกลงว่าชั้นจะไปเป็นน้องสาวยุนแทนแกละกัน”
…………………………………………………………………….
จบไปอีกตอนแล้วน้า
อาทิตย์หน้าเราจะมาอัพให้ยาวกว่านี้ละกัน
ขึ้นอยู่กับคอมเม้นท์อ่ะนะ
ถ้าเม้นท์กันเยอะ เราก็จะอัพให้เยอะๆ ถ้าใครไม่เม้นท์ขอให้ดงบังไม่รัก
ซาโยนาระ...
ความคิดเห็น