คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 02 : ตัวอันตราย (100%)
02 : ัวอันราย
สิบนาทีว่าๆผ่านไป ผมเพิ่วิ่ไ้รอบเียวเอ อยู่ๆที่แป็สั่ให้พวเราหยุ้อมแล้วลับบ้านไ้ ทีนี้แหละ ผมะลับยัไ ให้แอลโมันเอารถไปรับน้อ ุแรถอมัน มัน็เอาไป้วย แ่่อนอื่นผม้อไปเอาโทรศัพท์ืนาที่แป่อน
“หวัีนะรับพี่แอล” ผมยมือไว้ที่แอลที่เินเ้ามา้าในพร้อมับผม
“ะลับยัไละเนี่ย” พี่แอลถาม่อนะมอหาแอลโ
“ผมน่าะโทรให้มันรีบลับมารับผมนะรับ แ่ผม้อไปเอาโทรศัพท์ืนาที่แป่อน” ผมอบลับไป
“อืม...ระวััว้วยแล้วัน มีอะไรโทรหาพี่เลยนะ” พี่แอลพู่อนะเินไปเ็บอในล็อเอร์ ระวััว ระวัอะไร ระวัพี่แปเหรอ เ้า้อโมโหเรื่อผมุยโทรศัพท์อยู่อีแน่ๆ เ้าะุผมไหมนะ
ผมเินล้าๆลัวๆหาพี่แปที่ล็อเอร์อพี่แป เ้าวัสายามๆมามอผม อย่าะร้อไห้ ให้ายเถอะรับ
“ผมมาอโทรศัพท์ืนรับ” พี่แปโยนโทรศัพท์ให้ผม
“แล้วะลับยัไ” เ้าถามผมเสียเย็นๆทั้ๆที่ไม่ไ้มอหน้าผมเลย
“ผม...” ะโทรให้แอลรีบลับมา แ่ทำไมแบโทรศัพท์80%ผมหายไปวะ เฮ้ย! แบหม เปิเรื่อไม่ไ้
“อะไร?” พี่แปหันหน้าลับมาหาผม
“นั่รออยู่ที่นี่ละมั้รับ” อยาะร้อไห้ให้าย โทรศัพท์ะมาเสียอะไรอนนี้รับ อยืมโทรศัพท์พี่แปีไหม ไม่ีว่า ไม่ล้า
“ให้พี่ไปส่ไหม?” พี่แปถาม่อนะลาผมไป
“ไม่ ไม่ีว่ารับ เี๋ยวแอลลับมาไม่เห็นผม” ถึผมะบอว่าผมะลับเที่ยืน็เหอะ นั่รอแ่สามั่วโมว่าๆเอ
“พี่ะไปส่” พี่แปพู่อนะลาผมอีรอบ แล้วุพี่ะถามผมเพื่ออะไรรับ
“ผมอยืมโทรศัพท์โทรบอแอล่อนไ้ไหมรับ?” ผมหยุเิน ่อนะถามออไปแบบลัวๆ
“แบพี่หม” ร้อไห้อนนี้เลยไ้ไหม?
“ั้นผมไปยืมโทรศัพท์พี่แอลแปปนะรับ” ผมทำท่าะวิ่ไปหาพี่แอล
“ไม่้อหรอ มันลับไปแล้ว” ทำไมผมถึวยแบบนี้รับ
สุท้ายผม็เินามพี่แปมานถึรถอพี่แป ผมมอรถอแอลที่ออยู่ถัไปสามสี่เมร อ่า...เอาแบบนี้็ไ้
“แปปนึนะรับ” ผมพู่อนะวิ่ไปที่รถอแอล ่อนะเียนโน๊แปะไว้ที่ระรถ หวัว่ามันะเห็น
อะ! แล้วพี่แปหายไปไหนเนี่ย?
“ึ้นรถสิ” พี่แปเินมา็สั่ให้ผมึ้นรถเลย เ้าไปไหนมา?
“รับ...”
พี่แปับรถเียบๆไม่ไ้พูอะไรับผม บรรยาาศมันน่าอึอั ใผมเอาแ่ห่วไอ้แอลโนไม่ไ้ิถึเรื่ออะไรเลย ถ้ามันลับมาไม่เอผม มัน้อโวยวายแน่ๆ แอลโ ันอยาะร้อไห้ T^T
เอี๊ย
เสียเบรรถอย่ารุนแร ทำให้ัวผมลอยไปโนอนโทรรถ ผมแ่ร่าบาๆและไม่ไ้รัเ็มั
“นายวรรัเ็มันะ” พี่แปพู่อนะเลื่อนมือมารัเ็มัให้ผม
“อ...อบุรับ” ผมพูเสียสั่น ใผม็สั่น้วย ในะรับ
“ัวนายหอมีหนิ” พี่แปพู่อนะเอามูมาเะ้นออผม
“พี่รับ!” ผมร้อออไปอย่าใ แ่ไม่ทันแล้วรับ พี่แปเอามือล็ออผม ่อนะใ้ลิ้นเลีย “อย่านะรับ!” ผมร้อห้าม แ่ไม่มีท่าทีว่าะหยุ พี่แปเริ่มรุหนั เลื่อนปามานะถึปาผมอยู่แล้ว “อย่า...”
ปั!
เสียบาอย่าเิึ้นหลัรถ มันทำให้พี่แปหยุิรรมที่ำลัทำับผมอยู่ไ้ ไม่ว่ามันะเป็นเสียอะไร ผมอบุมันริๆ พี่แปลไปูอย่าหัวเสีย ผมเอ็นั่ใสั่นอยู่บนรถ ผมไม่รู้ะทำยัไ่อไปี ะหนี็ไม่รู้ะไปทาไหน ทำไมถนนรนี้มันเปลี่ยวัวะ
อะ! พี่แอล
ผมเห็นพี่แอลาระ้ารถ อย่าบอนะ! ผมรีบลไปูเหุาร์ทั้หมทันที นี่พี่แอลับรถนรถพี่แปเหรอ เิึ้นไ้ยัไเนี่ย บัเอิสุๆ พี่แอลมอหน้าผม ่อนะพู
“เอ้า! อน นี่นายลับบ้านลับแปเหรอ ันนึว่านายยัอยู่ที่สนามะอี เมื่อี้ันเห็นรถนายับเ้าไปในมหาลัยนะ เพิ่สวนันมาเลยนะ” พี่แอลพูับผม แอลโไปมหาลัยเหรอ? เา้อเป็นห่วันแน่ๆเลย
“T^T” ันทำหน้าเศร้าเหมือนอยาะร้อไห้ แอลโ
“เอะ! ันลืมโทรศัพท์ไว้ในมหาลัยหนิ นายะลับมหาลัยับันไหม?” พีแอลถามผม
“ลับรับ” ผมรีบอบอย่าไม่ลัเล ผมทั้เป็นห่วแอลแล้ว็อยาหนีาพี่แป้วย
“เออแป เี๋ยวันโทรเรียประันให้นะ รอแปป” แล้วผมับพี่แอล็รีบไปึ้นรถัน
“ฮาๆๆ” ทันทีที่ับรถออมาพี่แอล็หัวเราะึ้นเสียันผม อะไรยัไ ผมไม่เห็นะมีอะไรน่าำ หรือผมทำอะไรน่าำลไป
“พี่ลอะไรรับ?” ผมถามเพราะไม่รู้ริๆ พี่แอลหันมามอหน้าผม ่อนะยิ้มให้ แล้วูะเ้าใไหมละรับ? พี่แอลเลื่อนมือไปเปิเพล พร้อมับฮัมเพลสบายใ
“เน ยอทเท นอรึล ััแฮ ฮนามาเน ยอฮวัล ิอ~” มัน็เพราะอะนะเพลแมนอินเลิฟ แ่ผมอยารู้ว่าพี่แอลสบายใอะไร T^T
นัมาา ารัฮัล แน ฮัั ยอทเท มอมุลมยอนอ นึล แฮูโ ิพพึนเ ัม มันนา าราเ ปาิลแน เน ัลมา...
แล้วเสียเพล็หยุล เพราะพี่แอลเบาเสียเพลเพื่อรับสายโทรศัพท์ หะ! โทรศัพท์ ไหนพี่แอลบอว่าลืมไว้ที่มหาลัยไวะ อะไรเนี่ย? พี่แอลหันมามอหน้าผมที่ทำหน้าๆใส่ แล้วพี่แอล็วาสายโทรศัพท์
“...ทำไมถึทำหน้าแบบนั้นละ?” แล้วะให้ผมทำหน้ายัไ ผมไปหมแล้ว T^T
“โทรศัพท์พี่...”
“ใ่! โทรศัพท์พี่เอ นายอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ พี่ใเสียนะเว้ย พี่อุส่าห์ไป่วยเรามา” พี่แอลทำหน้าอนๆ่อนะับรถ่อไป
“่วย?” ไม่เ้าใ ่วยอะไร ยัไ
“แปนะ... ัวอันราย” พี่แอลพูแ่นั้น แ่ผม็ยัไม่เ้าใอยู่ี
“อันราย?” ยัไ
“รู้แ่นี้พอ ระวััวเอ้วย ไม่ใ่มันวนไปไหน็มาับมันแบบนี้” พี่แอลพูสีหน้าีเรียสึ้น ผมอยาบอมาเลยว่าผมโนบัับมา T^T
“อบุรับ” ผมยมือไว้่อนะทำท่าเินลารถ แ่พี่แอลระามือไว้ หืม? อะไร
“ะไปไหน?” พี่แอลถาม
“ไปหาแอลโรับ เาน่าะรอผมนานแล้วนะ” ผมอบ
“ืม ยัหรอ มันยัไม่มา พี่ยัไม่เห็นมันเลย แฟนเราอะ” เอ้า! ไหนบอว่าับสวนับแอลไ อะไรอพี่แอลเนี่ย?
“ั้นผมอยืมโทรศัพท์พี่หน่อยไ้ไหม อผมแบมันหมอนไหนไม่รู้” ทั้ๆที่่อนะเอาไปฝาพี่แปแบมันยัมี80%อยู่แท้ๆ
“่อไปนี้นาย็พแบสำรอไว้้วย ถือว่าเป็นำสั่อรุ่นพี่ เ้าใไหม?” พี่แอลพู่อนะยื่นโทรศัพท์อพี่เ้าให้ผม
“รับ” ผมรับ ่อนะโทรหาแอลโ
(พี่แอลโไม่อยู่รับ มีอะไรเี๋ยวะให้โทรลับนะรับ) ใรรับเนี่ย เสียเหมือนริี้เลย
“ริี้เหรอ?” ผมถามไป มันเหมือนเสียน้อายผมมาเลย
(พี่ีเหรอ เบอร์ใรเนี่ย?) ริี้เริ่มถามลับทันที
“เบอร์รุ่นพี่ที่มหาลัยอะ อนนี้พวนายอยู่ไหนันแล้ว พี่้อมเสร็แล้วนะ” ผมบอริี้ไป
(เอ้า! พี่แอลบอผมว่าพี่้อมเสร็เที่ยืนโน้น เลยแวะื้ออะไรไปินรอพี่ัน) ริี้อบ
“เหรอ เี๋ยวแอลลับมาให้รีบมารับพี่เลยนะ บอว่าพี่้อมเสร็เร็ว เลิ่อนเวลา” ผมบอริี้ไป
(รับทราบรับ ผมเห็นหัวพี่แอลมาไลๆแล้ว)
“้า แล้วเอัน”
ผมยื่นโทรศัพท์ืนให้พี่แอลทันที
“อบุนะรับ เี๋ยวะนั่รอแถวๆนี้ พี่ลับไป่อนเลยรับ” ผมบอพี่แอล
“แปอยู่แถวๆนี้นะ นายรอในรอับัน่อนีว่า ไว้แฟนนายมาแล้ว่อยออไป” พี่แอลพู่อนะหลับาพิที่นั่สบาย
“หืม?” พี่แปเหรอ ริสิ! แล้วพี่แอลไม่โทรหาประันให้พี่แปเหรอ
“พี่แอล...”
“พี่แอลรับ!”
หลับเป็นายรึไ?
“เฮ้อ~” ผมถอนหายใให้ับเหุาร์ทั้หมที่เิึ้นวันนี้ มันืออะไรัน ผมไปหม
“อะ!” พี่แอลอบถ่ายรูปเหรอ ล้อั้ หนึ่ สอ สาม สี่ ัวแน๊ะ ้อรวยแน่ๆเลย ับบีเอ็มหรูๆแบบนี้ แถมมีล้อถ่ายรูปัวละหลายหมื่นสี่ัวนี่อี โทรศัพท์ไอโพนห้าที่ให้ผมยืม้วย
สสัยะรวย!
“ลไปไ้แล้ว”
“หืม?” ื่นมา็ไล่เลยเหรอ
“รถแฟนนายมาแล้วโน้น ไม่เห็นรึไ” ผมเลยมอไปามสายาพี่แอลทันที รถผมที่แอลโับริๆ้วย หลับอยู่แล้วเห็นไ้ไวะ
“อ้อ รับ อบุสำหรับเรื่อวันนี้มานะรับ” ผมยมือไหว้ ่อนะรีบลารถ
หมเรื่อหมราวสัทีนะ ลีานฮี
T^T
“อุ๊บ!” อยู่ๆ็มีมือหนามาอุปาผมแล้วลาผมเ้าที่มื ใรัน?
ลมหายใอ่อนๆรล้นออผม ผมพยายามิ้นออามือหนา แ่มันทำยาเหลือเิน แรผู้ายนนี้มาริๆ
“ันยัไม่ยอมแพ้หรอนะ”
เสียพี่แป!
เาหายไปแล้ว
อะไรัน?
ความคิดเห็น