คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 10 : ความเปลี่ยนแปลงของมุนจองอบและบังยงกุก (100%)
10 : วามเปลี่ยนแปลอมุนออบและบัยุ
Kim Him Chan’s said
T^T
น้อายอผม...ืมๆ เปลี่ยนไปหมเลย อนนี้เลโล่ไ้เป็นแฟนับออบแล้ว แ่ลับมาร้อไห้ทุืน ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนัน ออาบ้าน้วยสีหน้าเศร้าๆทุวัน ไมุ่ยับผมเลย ส่วนยอแเอ็ิ่อไม่ไ้เลยหลัาลาออาระูลอเราไป
ีวิผมอนนี้เฟลสุๆให้ายเถอะ ีอึนรุ่นน้อที่สนิทับผมในะเลยวนผมไปื่มในืนนี้ ผม็ไม่ไ้ปิเสธ เพราะผม็ไม่มีิรรมอะไรอยู่แล้ว น้อทิ้ ไม่มีแฟน อยาะบ้าาย
ผมเินเ้าไปในสถานที่ที่ผมไม่เยเ้ามา ผับนั่นแหละรับ แ่ผมไม่เยมาไ ผมเลยโทรบอให้ีอึนออมารับผมเ้าไป ผมอายุยี่สิบสามแล้ว แ่ลับทำัวเหมือนเ็อายุสิบแปแย่ๆริๆ
“รุ่นพี่ะ” ีอึนส่ยิ้มให้ผม่อนะพาผมเ้าไป้านใน
“อ๊ะ!” ผมร้ออุทานออไปอย่าใ ทำไมออบถึมาอยู่ที่นี้ละ เาเยึ้นมามอหน้าผมอย่าไม่ใส่ใ ่อนะยแอลอฮอล์ึ้นมาื่ม
“อบ ทำไมไม่สวัสีพี่ฮิมานละ” ีอึนุน้อายอเธอเอ
อบระแอลอฮอล์เ้าไปอีเฮือ ่อนะเินนไหล่ผมแล้วเินผ่านไป แ่ีอึนรั้เาไว้ะ่อน
“อย่าแสท่าทาไม่สุภาพแบบนี้นะ พี่ไม่อบ” แ่ออบไม่ไ้สนใ สะบัมือนเป็นพี่ออ นทำให้ีอึนล้มเ แ่ผมรับร่าอเธอไว้ทัน เธอทำท่าะวิ่ามออบ แ่ผมรั้เธอไว้
“ไม่เป็นไรหรอ ปล่อยน้อไปเถอะ พี่ไม่ไ้ถือสาอะไร” ผมบอีอึนไป เาะเรียอะไรสัอย่าอยู่มั้รับ
“อโทษริๆนะะรุ่นพี่” ีอึน้มหัวอโทษผมยให่ แ่ผมบอว่าไม่เป็นไร วันนี้เป็นวันเิอเธอ ผมไม่อยาให้เธอ้อมาเรีย
ผมยื่นอวัที่ผมื้อมาให้เป็นอวัวันเิให้เธอ ่อนะนั่ล้าๆเธอ ผมื่มหนัไปหน่อยเลยอัวเธอมาเ้าห้อน้ำ
“อ่า...” ผมเมาแล้วเหรอเนี่ย ไม่น่าื่มหนัเลยริๆ
“อื้ม...อย่าล้อันเล่นสิะ” เสียใสใสอผู้หิัมาาห้อน้ำห้อที่สอ นี่ผมเ้าห้อน้ำผิรึเปล่าวะรับ ผมเลย้อลับไปูป้ายอีรอบ ็ไม่หนิ ถูแล้ว ห้อน้ำาย แล้วผู้หิเ้ามาทำอะไรในนี้เนี่ย
“ใรว่าผมล้อเล่นันละรับ” เสียผู้ายพูึ้นอี ทำไมเสียมันุ้นๆันะ เสียทุ้มๆให่ๆเหมือนับเสีย...
“บัยุ...” ผมเอ่ยื่อเาึ้นมาเบาๆ่อนะหัวเราะนเียว ผมมันบ้าไปแล้ว ิถึผู้ายแบบนั้นไ้ยัไ เาไม่ไ้ำเรื่อราวเี่ยวับผมไ้เลยแม้แ่น้อ
“นี่!” อยู่ๆ็มีผู้ายนนึมารับร่าอผมไว้ ทำไมเหรอ ผมเป็นอะไร ทำไม...
ผมลืมาึ้นมา อ๊า สมอผม หัวผม ทำไมมันมึนไปหมแบบนี้ เิอะไรึ้นันละรับ
Rrrrrrrrrrrr
ุ๊บ!
ใรบานโยนโทรศัพท์อผมมาให้ผม ผมมอหน้าอเพื่อูว่าใรโทรมา ีอึนั้นเหรอ โทรมาทำไม สสัยผมเ้าห้อน้ำนานไปหน่อย
“รับ” ผมอบรับทันที
(รุ่นพี่ะ! รุ่นพี่อยู่ไหนะ รุ่นพี่เป็นอะไรรึเปล่า ีเป็นห่วรุ่นพี่นะะ) อะไรอเธอเนี่ย ผม็อยู่...
หืม? ห้อใรวะ ผมมอไปเรื่อย อะ! าน าผู้หิ ใรัน? ผมไม่รู้ัรับ ใรสัน
(รุ่นพี่ะ) เสียีอึนทำไมผมไ้สิอีรั้ ผมพยายามลุึ้น แ่ไม่ไหวรับ แ่นั่็ะล้มอยู่แล้ว
“รับ” ผมอบลับสั้นๆ อ๊า หัวผม
(ไม่เป็นอะไรใ่ไหมะ?)
“รับ แล้วพี่ะโทรลับนะรับ” ผมลไปนอนิ้นบนเีย อ๊า มึนหัวมา มือหนาๆมาแะหัวผม ใรอีวะ? ผมพยายามเยหน้าึ้นมออย่า่วยไม่ไ้
“หนันานั้นเลย?” เสียทุ้มๆถามเหมือนประ
“อ๊า” บัยุ ผมใลุึ้นนั่อย่าลืมัว แ่แล้วแ่็ปวหัวมา ล้มัวลนอนอีรอบ
“ไปหาหมอไหม?” มันถาม ผมเอาผ้าห่มลุมทันที ผม้อฝันไปแน่ๆเลย
“พอเถอะะ ีเบื่อแล้วนะ” เสียผู้หิพูึ้นมา ผมเลยเอาผ้าออเพื่อมอูเหุาร์
บัยุผละาผม ่อนะยืนมอหน้าผู้หินนั้นนิ่ๆ ทั้สอนทำหน้าาเบื่อหน่าย ่อนเธอะว้าระเป๋าแล้วทำท่าะเินออไป แ่บัยุรั้เธอไว้
“ปล่อยีเถอะะ” เธอพู้วยสีหน้าเบื่ออย่าเห็นไ้ั
“เี๋ยวผมไปส่” บัพู่อนะโอบเอวหล่อนแล้วเินออาห้อไป
มันืออะไร ที่นี้ที่ไหน ปล่อยให้ผมอยู่นเียวั้นเหรอ อยู่ๆน้ำาอผม็ไหลลมา ผมร้อไห้ทำไมเนี่ย ยิ่เอามือเ็น้ำา็ยิ่ไหล ผมวรออไปาที่นี้สินะ
ั๊ ั๊
ทำไมประูเปิไม่ออ ะัผมไว้ทำไม รั้ผมไว้ทำไม ่วยเหลือผมทำไม แล้ว...อนนั้นนายะเลือันทำไม ทั้ๆที่อนนั้นนายบอว่านายะเลือัน แ่นายไม่เยูแลเอาใใส่ันเลย นาย้อารอะไราัน
“ฮือ...” ผมเ็น้ำาอีรั้ ่อนะมุ่รไปที่ระเบียบ เหอะ! ไปพลอรััน่อในรถสินะ เฮ้ยยยยยยยยย
ผมนั่ลทึ้ผมัวเออย่านโ่เลา นี่ผมำลัทำอะไรอยู่ ผมบ้าไปแล้วริๆ ไปูให้เ็บใทำไม ให้ายเถอะ!
ผมพยายามลืมาื่นมา ทำไมผมถึรู้สึเหมือนมีอะไรเย็นๆประบอยู่บนหัวันนะ อะไรัน?
“ื่นแล้วไ?” เสียทุ้มๆถามผม
“ ? “ ผมมอหน้าเาแวบเียว่อนะนอนหันหลัให้
“เป็นอะไร ทำไม้อร้อไห้ านายบวมมาเลยรู้ไหม?” ห๊ะ ริเหรอ อย่าบอว่าันนั่ร้อไห้ที่ระเบียนหมสิไปนะ น่าอายะมัเลย “ทำัวเหมือนเ็ๆไปไ้”
“ันโแล้วนะ” ผมลุึ้นเถียอย่าลืมัว ่อนะล้มัวนอนอีรอบ ปวหัวอะิ เลย้อนอน่อ
“หึ อวเ่” มันพู่อนะเอาผ้าบนหัวผมออ ่อนะเอาไปเ็บที่ในรัว
“ไม่ไ้อวเ่นะ!” ผมะโนามหลัไป
“ลุึ้นมาินอะไร่อนสิ” มันพู่อนะนั่ลบนเ้าอี้โ๊ะอาหาร แ่ผมเหรอ แ่ลืมาับอ้าปาไปนี่็สุยอแล้วนะ มันะให้เินไปิน้าว เร็วไป ผมทำไม่ไ้
“...” ผมเลยหลับาเียบไม่ไ้อบอะไรมันลับไป
“ลีลา” สิ้นเสียอบัยุร่าอผม็ลอยึ้นาเีย อ๊า ะทำอะไรผมอีเนี่ย
“ปล่อยันนะ” ผมพยายามิ้น แ่ไม่เป็นผลรับ แรไม่มีเลย
ปึ้!
วาเบาเบาหน่อย็ไม่ไ้ ไอใร้าย
“ินะ ะไ้มีแรเถีย่อ” มันพู่อนะันาน้าวมาให้ผม
“...” ใรมันะไปินล ผมเลยเอานอนแนบับโ๊ะเพื่อนอน ูไม่ิน ูะนอนรับบบบบบ
“ื้อทำไม?” เหมือนะเป็นประโยำถาม แ่ไม่มีำอบาผม
“ใรื้อ....” ผมพึมพำเียบๆนเียว
“ะินไม่ิน ถ้าไม่ินะไ้ไล่ลับบ้าน!” ผมบอเสียั
“อยาลับบ้านนนนนนนนน” ผมรวราออมาอย่า่วยไม่ไ้ ใระไปอยาอยู่ับนใร้ายแบบมันัน
“ิน่อน” มันพูเสียเรียบๆ
“ไม่ิน”
“ูบอให้ิน่อน”
“ูบอว่าไม่ินไ”
“แล้วมึะแยายัไ”
“็ไม่้อแไ” ใรอยาะินันละ
“มึเรียนหมอประสาอะไรวะ เรื่อแ่นี้ไม่รู้รึไ” มันุผม
“รู้ แล้วไ ู้อทำามมึ?” หึ ีวิผมับีวิมันนละีวิัน
“มึไม่้อทำามูหรอ เี๋ยวูทำให้มึเอ” มันพูบ็เินเ้ามาหาผม ่อนะินยาเ้าไป แล้ว็ินน้ำาม อะไรอมัน ่อนะใ้มือวาับาผม ส่วนมือ้าย็ล็อไหล่ผมไว้
“มึ...” ผมห้ามไม่ทันแล้วรับ ทุอย่าที่อยู่ในปามัน มาอยู่ในปาผมหมแล้ว
“เ่มา” แล้วมัน็เินภาภูมิใไปนั่ที่เิม
“เี่ยยยยยยยยยย”
“ไม่้ออบุู มึะนอนพั่อน หรือลับบ้านเลย”
“ใรอยาอยู่ับมึ” ไอเี่ยยยยยยยยย
“นั่นอยู่ับู่อนแล้วัน ่อยลับ” มึไ้ฟัทีู่พูไหมรับ
“ไอบัยุ”
ความคิดเห็น