คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : โย่วๆอีตาปลาไส้ตัน !!!!!เมิงเป็นอะไรกันแน่นะ!!! เจ้าชายหรอ!!
โย่วๆ หลังจากเรื่องร้ายๆผ่านมาได้แล้ว แล้วอีเด๊กนุกแม่งก้อมีความร้ากปานจะ
กลืนกินกะสแนทซะแล้ว ปล่อยให้เพื่อนต้องมานั่งจมความทุกข์กะอีตาปลาไส้ตันอยู่
คนเดียวอีกตะหาก เออ!!!ว่าแต่เดี๋ยวนี้ ตานั่นดูเปลี่ยนไปนะ ดูรุกรี้รุกรนผิดปรกติ
ต่างจากเมื่อก่อนมาก เฮ้อ แล้วตรูจะไปห่วงไรฟะ ตูก็แค่คนที่ถูกเอามาโมเมว่าเป็นแฟนละวะ แล้วฉันชอบหมอนั่นรุป่าว ไม่หรอกมั้ง เอะ รึว่าใช่ เอาเหอะไม่พูดละ
"นี่!!!นาย วันนี้นายจะไปส่งฉันรึป่าวเนี่ย" ฉันถามหมอนั่น หมอนั่นเป็นอะไรไปนะ
เหมือนจิตใจไม่อยู่กะเนื่อกะตัวเรย ถามทีก็สะดุ้งที
"ฮึ่ย!!!ตกใจหมดเลย เธอน่ะเวลาจะถามก็ถามให้มันดีๆหน่อยสิ อ้อ1!!แล้วเมื่อกี้
เธอจะถามอะไรฉันน่ะ" หมอนั่นตะคอกฉันกลับมา ฉันสะดุ้งเล็กน้อยพลาวตะโกนหมอนั่นกลับไปอีก "นี่!!!!แล้วก่อนฉันจะพูดจะให้ฉันบอกก่อนหรอว่า ฉันจะพูดแล้วนะ แล้วเมื่อกี้ฉันถามนายว่า วันนี้นายจะไปส่งฉันที่บ้านมั้ย วันนี้นุกไม่อยู่ แต่
นายคงไปส่งชั้นไม่ได้แล้วล่ะ ถ้าไม่ว่างไม่ต้องไปส่งก็ได้!!!!!" ฉันพูกตะคอกดังมาก
แล้วตานั่นก็มองฉันด้วยสายตา ที่...ที่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหมอนั่นคิดอะไรอยู่กันแน่นะ!!!~ "ถ้าเธอคิดว่า ฉันจะไม่ไปส่งเธอแล้วเธอจะมารออะไรฉันละ ถ้าคิดอย่าง
นั้นก็ไปซะสิ ยังมายืนรอฉันทำไมละ" หมอนั่นก็ตะโกนดังออกมาอีก
" โอเค ฉันเข้าใจนายแล้ว ฉัน..ฉันเข้าใจนายนะ ฉันก็แค่เป็นแฟนปลอมๆของนาย
เท่านั้นละเนอๆ ฮึ1!!! ฉันก็คิดไปซะไกล โอเค ฉันเข้าใจนายละ" ทันทีที่ฉัน
พูดจบฉันก็เริ่มออกวิ่งมาโดยไม่รุถนนหนทางใดๆเลย
แหมะๆๆๆ แหมะๆๆๆๆ อะไรกัน ฝนตกได้ไงอ่ะ
"ฮึกๆๆฮือๆ ฉันจะเข้าใจนายนะ ฉันจะพยายามเข้าใจนายนะ โชว "
ฉันพูดกะตัวเองและร้องไห้ปากก็ร้องหาโชว ฉันเรื่มเปลี่ยนจากวิ่งมาเป็นเดิน
แทน เพราะเหนื่อยเหลือเกิน แล้วฉันเดินฝ่าฝนมาตลอด ดีแล้วละ ให้ฝนมัน
สลัดความคิดฟุ้งซ่าน ออกไปให้หมดซะที แล้วเมื่อฉันลืมตาขึ้นมาอีกทีนึง
ก็เจอว่าตัวเองอยู่หน้ามหาลัยอะไรซักอย่าง แล้วที่นี่พวกโรคจิตเยอะซะด้วย
เฮ้อ ฉันเดินไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆจนเจอ
"อ้าว น้องสาว สวยซะด้วย มากะพี่มั้ยจ๊ะน้อง" ไอบ้ากามพูดขึ้น
ฉันไม่สนใจคำของตาบ้ากามนั่นพลางรีบวิ่งออกมา หมับ!!!ไอบ้ากามมันจับมือ
ฉันน่ะ ฉันสลัดมือออกแล้วรีบเดินออกไป หมับ!!! หมอนั่นมันเอามือปิดปาก
ฉันอีกแล้วก็กดอฉันไว้ ไปที่ไหนซักแห่ง แต่ตอนนี้ฉันไม่มีแรงแล้วจริงๆอะไร
จะเกิดมันก็ต้องเกิดละนะ "เฮ้ยไอห่าทิมเมิงทำอะไรน้องคนนั้นวะ" เย้ๆๆ
เสียงเจ้าชายมาช่วยตูแว้ว ซักพัดฉันได้ยินเสียงการต่อสู้เริ่มขึ้นแล้วเงียบหายลง
"เธอเป็นอะไรรึป่าว"เจ้าชายมาช่วยฉัน ฮิฮิเรียกว่าเจ้าชายละกัน
"ไม่มีไรหรอก ขอบคุณนะ " "เธอชื่ออะไรหรอ"เจ้าชายถามฉัน "ฉัน...ตวง"
"อือ ฉันชื่อเจ้าชายนะ นี่นามบัตรฉัน มีอะไรบอกฉันได้นะ" ว้าวๆๆ
เขาชื่อเจ้าชายสมกะรูปร่างและนิสัยเลยทีเดียว อิอิ ฉันเดาชื่อเค้าถูกด้วย
"งั้นฉันไปก่อนนะ" ฉันบอก "อือ" หมอนั่นตอบฉันพลางเดินออกไป เฮ้ย ฉันลืมทางกลับบ้าน
"เจ้าชาย เอ่อ ทางกลับหมู่บ้าน.......กลับยังไงหรอ" ฉันถามเก้ๆกังๆ
เจ้าชายมีท่าทีขำๆและหัวเราะกะท่าทีของฉัน "เฮอะๆเธอนี่ตลกดีจังนะ เธออยู่
หมู่บ้านนั้นหรอ" เจ้าชายถาม " ใช่ ฉันอยูที่นั่นกะเพื่อนน่ะ"
"ขอบคุณนะ" ฉันกล่าวขอบคุณเมื่อเขาพาฉันถึงกลับบ้าน
เจ้าชายขับผ่านไปแล้วววววว "นี่ตวงๆๆๆเธอไปไหนมาน่ะ รู้ไหมฉันกะแนทล้วก็พี่ๆในแกง
เป็นห่วงเธอมาขนาดไหน" นุกถามขณะนั่งอยู่กะแนทที่ห้องนั่งเล่น
เฮ้อ คงมีแต่เธอสองคนกะพี่ๆเท่านั้นเเหละนะที่เป็นห่องฉันน่ะ
เมื่อฉันนึกได้ดังนั้น น้ำตามันก็พานไหลลงมาอีกรอบ
"เฮ้ย!!เธอเป็นอะไรล่ะตวง ฉันยังไม่ทันด่าเธอเลยนะ" นุกลุกจากที่นั่ง
ข้างๆแนทมานั่งข้างฉัน "ฮือๆๆๆนุก ทำไมมันต้องเป็นอย่างงี้ด้วยละ ตานั่นเป็น
อะไรกันแน่นะ ฮือๆๆ ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ละนุก" นุกเข้ามากอดฉันไว้
และให้ฉันเล่าความจริงมา แต่ฉันก็ไม่เล่าหรอก!!!ยังไงก็คงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก คืนนั้นทั้งคืนฉันร้องไห้ทั้งคืน จนนุกที่นอนอยู่ห้องข้างๆเดินมาปลอบทีสองที
ต่อไปจะเป็นยังไงบ้างน้า ชีวิตคนเรามันช่างไม่แน่นอนจริงๆเลยเนอะ
ความคิดเห็น