คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Special ความลับ (จุดเริ่มต้นของความลับ) Hyukjae Part
Special จุดเริ่มต้นของความลับ [Won x Hyuk]
Hyukjae part….
จุดเริ่มต้นของความลับระหว่างผมกับเค้า เกิดขึ้นจากความผิดพลาดที่คาดไม่ถึงของทั้งสองฝ่าย เรื่องมันเป็นยังไงนะหรอครับ ตั้งใจอ่านเรื่องราวต่อไปนี้ดีๆนะครับ
=ย้อนกลับไปเมื่อ 4 เดือนก่อน=
“เฮ้อ ฮึย เฮ้อ “ ผมนั่งมองซองมึงนั่งถอนหายใจอย่างนี้มานานนับครึ่งชั่วโมงได้แล้ว ใครมาทำอะไรให้กระต่าบอวบเพื่อนรักของผมเป็นอย่างนี้เนี่ย ผมจะบ้าตายที่ต้องมานั่งฟังเสียงถอนหายใจอย่างนี้ มาหาผมที่บ้านเพื่อจะมาถอนหายใจให้ผมฟังหรือไงนะ
“นี่ มินนี่เป็นอะไรนั่งถอนหายใจไปมาอยู่ได้”แล้วก็ถึงจุดที่ผมต้องพูดออกไปเพราะทนที่จะต้องนั่งฟังไม่ไหว
“เฮ้อ.......ทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้นะ”แล้วเจ้ากระต่ายอวบเพื่อนรักของผมก็ปริปากพูดมาจนได้แต่ก็ไม่วายที่จะถอนหายใจอยู่ดี
“นี่มินนี่เบื่ออะไรมากมายเห็นเป็นอย่างนี้มาทั้งวันแล้วนะ”
“ก็ปิดเทอมไม่มีไรทำเลยนี่น่าฮยอกน้อย” เฮ้อผมว่าผมควรจะถอนหายใจมากกว่าปิดเทอมสบาย สบาย นอนตีพุ้ง ไม่เห็นจะน่าเบื่อตรงไหนเลย
“เอางี้มั้ย มินนี่วันนี้เราไปหาแฮลกอฮอล์ดื่มกันดีกว่าจะได้หายเบื่อ” แล้วผมก็เสนอความคิดเห็นออกไป จริงๆก็แค่ออกเล่นๆนะแต่คำตอบของกระต่ายอวบเพื่อนรักดันตกลงปลงใจกับข้อเสนอของผม เฮ้อ........... ไม่น่าเลยอี ฮยอกแจ
=ณ ผับดังใจกลางโซล=
ตอนนี้ผมนั่งอยู่กับซองมินแค่สองคน แต่ถึงผมจะนั่งกันอยู่แค่สองคนแต่ก็มีหนุ่มที่มาจากไหนไม่รู้มากมายพากันเข้ามาจะเลี้ยงเหล้าผมกับซองมินซะจนเงินที่ผมพกมาไม่จำเป็นต้องใช้เลย แต่ผมก็นั่งอยู่ในผับมาตั้งนานแล้วเจ้ากระต่ายอวบก็เอาแต่กระดกแอลกอฮฮล์เข้าปากอยู่นั่นแหละ ไม่ออกไปแดนซ์เลย รู้งี้ผมทนนั่งฟังกระต่ายถอนหายใจซะดีกว่า นัง่อยู่อย่างนี้น่าเบื่อกว่าอีก
“มินนี่ ออกไปแดนซ์กันมั้ย นั่งอย่างนี้มันน่าเบื่ออ่ะ”ความที่ทนไม่ไหวอีกครั้งของผมทำให้ต้องถามซองมินอีกรอบ
“ฮยอกน้อยออกไปก่อนนะ พอดีโทรเรียกด๊องมาแล้วเค้าจะนั่งรอด๊องก่อน เด๋วด๊องเห็นเค้าออกไปเต้นจะโกรธเอาหน่ะ” แล้วคำตอบของเพื่อนรักสุดเลิฟก็ทำเอาผมแทบหงาย มาเที่ยวกับฉันแกยังจะพกเอาปลานีโม่แฟนแกมาอีก เฮ้อ.........
“อืม งั้นฉันไปแดนซ์รอนะ” ผมเลยเดินออกไปกลางฟอร์แล้วแดนซะกระจายอยู่ตรงนั้นคนเดียวซะเลย จริงๆจะว่าคนเดียวก็ไม่ได้หรอกนะ ไม่รู้ไอ้พวกปลาหมึกพวกนี้มันมาจากไหน คอยจ้องจะมาเกาะแกะผมอยู่ได้ ผมชักจะรำคาญแล้วนะคนยิ่งมึนๆกับแอลกอฮอล์ที่กระดกไปอยู่ด้วย
“น้องสาวจ๊ะ มาคนเดียวหรอจ๊ะ ถึงได้ออกมาเต้นคนเดียวแบบนี้” ไอ้คนหน้าปลาจวดมันเข้ามาทักผม หันมองได้มั้ยว่าฉันมันผู้ชาย
“ขอโทษครับ ผมเป็นผู้ชาย” ผมพูดกับไอ้หน้าปลาจวดเสร็จผมก็หันหลังออกทันที่ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้เดิน ไอ้มือหยาบๆของไอ้หน้าปลาจวดก็ดึงแขนผมไว้
“แหม...จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะผู้หญิงผู้ชายพี่ไม่สน ท่าลีลาเด็ดซะอย่าง”
“กรุณาปล่อยผมด้วย คุณ-หน้า-ปลา-จวด” ผมพูดใส่ไอ้หน้าปลาจวดไปท่าทางมันจะโมโหน่าดูที่โดนว่าอย่างนั้น
“ปากดีนักนะ”พูดจบไอ้หน้าปลาจวดก็เอาอะไรมาฉีดใส่ผมก็ไม่รู้ แต่ความรู้สึกของมันทำให้ผมร้อนขึ้นเรื่อยๆยังไงก็ไม่รู้
“ทรมานไปเหอะ นังปากดี แล้วแกต้องอ้อนวอนฉัน”มันพูดพร้อมกับเอามือหยาบๆของมันมาลูบไล้ใบหน้าของผมขยะแขยงเป็นบ้า
“เอามือสกปรกของแกออกไปจากฉัน”
“หึ เดี๋ยวอีกแปปได้ครางหวานกว่านี้แน่”
“เอาออกไปนะ” พอผมพูดจบผมรู้สึกได้ว่าผมได้ยินเสียงร้องของไอ้หน้าปลาจวดมันร้องโอ๊ย ผมจึงเหลือบตาขึ้นไปดู ถ้าผมตาไม่ได้ฝาดผมเห็นผู้ชายร่างสมส่วนคนหนึ่งกำลังกระทืบไอ้หน้าปลาจวดอยู่
“เค้าบอกให้เอามือออกไป เค้าจะเดินหนีแกแล้วยังตื้ออีก ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องไง” ผู้ชายคนนั้นกำลังด่าทอไอ้หน้าปลาจวดอยู่ แต่ผมเป็นขนาดนี้แล้ว เจ้ากระต่ายเพื่อนเลิฟของผมไปไหนซะล่ะ ถ้าให้เดาไม่ผิดคงไปกับดงเฮหวานใจมันแล้วล่ะมั้ง แล้วผมก็เดาไม่ผิดเพราะเช้าวันต่อมามันก็โทรมาขอโทษผมเรื่องที่ทิ้งผมไว้คนเดียวที่ผับ อย่านอกเร่องเลย เรามาย้อนกลับไปที่ผับต่อดีกว่า
“เป็นอะไรมากมั้ย ไหวป่าวเนี่ยท่าทางจะไม่ไหวนะ ให้ผมไปส่งแล้วกัน”ผู้ชายคนนั้นพูดกับผมซึ่งเอาตามความเป็นจริงแล้วตอนนี้ตาผมมันมัวๆมองหน้าเค้าไม่ชัดเอาซะเลย
“ไม่เป็นไรฮะ ผมกลับเองได้ ขอบคุณที่ช่วยนะฮะ” ว่าแล้วผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นแต่เดินได้ไม่เท่าไหร่ ผมก็เกิดอาการาวูบเหมือนจะเป็นลม แต่ดีนะที่เค้าคนนั้นมาช่วยผมไว้
“ให้ฉันไปส่งดีกว่า” ว่าแล้วเค้าคนนั้นก็อุ้มผมขึ้นมาแล้วเดินไปที่รถของเค้าล่ะมั้ง
“บ้านนายอยู่ไหน ฉันจะได้ไปส่งถูก” เค้าถามผมว่าอะไรนะตอนนี้ผมไมรู้เรื่องอะไรแล้ว ทำไมมันร้อนอย่างนี้ล่ะ เค้าไม่ได้เปิดแอร์หรือไง
“ผมร้อน ร้อนมาก เปิดแอร์หน่อยได้มั้ย”ตอนนี้ผมไม่รู้เรื่องอะไรมากมายหรอกนะ ผมได้ยินแต่เสียงของคนนั้น
“นี่ นายอย่าถอดนะ อย่าถอด” ถอดอะไรอ่ะ ตอนนี้รู้อย่างเดียวว่ามันร้อนมากเลย ผมเลยหันหน้ากะว่าจะบอกให้คนขับเปิดแอร์ซะหน่อย แต่ว่าทำไมเค้าคนนั้นช่างดูดีอะไรอย่างนี้ ทำไมเซกซี่จัง ผมจึงโน้มตัวเข้าไปหาเค้า จากนั้นผมก็ไม่รู้อะไรแล้ว ว่ามันมีอะไรต่อจากนี้หรือป่าว
=เช้าต่อมา=
ผมลืมตาขึ้นมา ใครมันบังอาจมาเปิดม่านที่ห้องฉันนะ ผมกำลังจะลุกขึ้นไปปิดผ้าม่านแต่ว่า ทำไม ทำไม ทำไม ผมถึงเจ็บสะโพกอย่างนี้ล่ะ เกิดอะไรกับผมเนี่ย เมื่อคืนผมเต้นแรงไปหรือไง ทำไมถึงเจ็บอย่างนี้นะ
“ตื่นแล้วหรอ” แล้วเสียงที่ทำให้ผมต้องลืมเจ็บก็ดังขึ้น
“นายเป็นใคร เข้ามาได้ไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะร้อง”
“นี่หยุดแหกปากก่อนได้มั้ย แล้วก็ดูด้วยว่านายอยู่ที่ไหนกันแน่ นี่มันห้องฉัน อยากร้องก็ร้องเลย” ไอ้หน้าหล่อมันพูดใส่ผม แล้วมันก็ทำให้ผมได้สำรวจว่าแท้จริงแล้วมันไม่ใช่ห้องผมนี่หน่า ตายล่ะหว่า ทำไงดี
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง” แล้วผมก็ยอมสงบปากสงบคำแล้วถามไปดีๆ
“นายจำไม่ได้เลยหรอ” จำได้แล้วฉันจะถามแกมั้ยไหน้าหล่อ
“จำไม่ได้” ผมตอบออกไปตามความเป็นจริง ก็คนมันจำไม่ได้นี่หว่า
“นาย.......”ไอ้หน้าหล่อมันพูดแล้วชี้มาที่หน้าผม
“ฉันทำไม” ไอ้ผมก็ถามออกไปอย่างซิ่อๆ
“ขมขื่นฉัน” แล้วคำตอบของไอ้หน้าหล่อก็เอาผมค้างไปหลายนาทีเชียว
“นายว่าอะไรนะ ฉันเนี่ยนะ โอ๊ย” ผมจะลุกขึ้นไปคุยกันให้รู้เรื่องซะหน่อยแต่เจ็บสะโพกชะมัดลุกไม่ไหว
“ใช่นายนั่นแหละ” ผมว่าคนที่โดนขมขื่นน่าจะเป็นผมมากกว่านะ ผมสำรวจร่างกายของผมทำไมรอยแดงมันมีเป็นจ้ำๆ เต็มตัวผมเลยล่ะ สะโพกก็เจ็บ นี่แสดงว่าผมเสียตัวแล้วใช่มั้ย ไม่นะ
“ฉันจะไปอาบน้ำ นายก็รีบใส่ผ้าเตรียมอาบน้ำได้แล้ว”ว่าจบไอ้หน้าหล่อมันก็เดินเข้าห้องน้ำไปทิ้งให้ผมนั่งค้างอยู่ ไม่ได้การณ์ล่ะ ผมต้องหนี ว่าดังนั้นผมก็รีบใส่เสื้อผ้า แม้ว่าจะเจ็บก็ต้องอดทน ผมใส่เสื้อผ้าเสร็จผมก็รีบออกจากห้องนั่นออกมาทันใด แล้วผมก็หนีไอ้หน้าหล่อมันพ้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า อี ฮยอกแจคนนี้ฉลาดจริงๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าครั้งนี้มันจะนำโชคร้ายมาให้ผม
=เปิดเทอม=
ว๊าว เปิดเทอมใหม่กับโรงเรียนใหม่พร้อมกับเพื่อนคนเก่าเจ้ากระต่าย ผมกับเจ้ากระต่ายรีบเดินไปที่ห้องประชุมเพื่อฟังการปฐมนิเทศ มันน่าเบื่อมากๆกับการที่ต้องมานั่งฟังเรื่องอย่างนี้ พออาจารย์คนนี้พูดจบ ก็เป็นตาของประธานนักเรียน ผมสังเกตเห็นหลายคนดูจะตั้งใจฟังกันจริง
“สวัสดีครับ ผม เชว ซีวอน ประธานนักเรียนของปีนี้” ผมว่าสมองของผมหยุดประมวลผลชัวคราว นั่นมันอ้หน้าหล่อที่หาว่าผมขมขื่นนิ ผมได้แต่จ้องอยู่อย่างนั้นผมว่าผมไม่ได้กระพริบตาแน่ๆ ผมจ้องอย่อย่างนั้นไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่ที่ผมรู้ ผมรู้ว่าคนที่ผมจ้องอยู่นั่น กำลังมองมาที่ผมพร้อมกับรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ได้ และผมก็ได้รู้ถึงรางร้ายที่มาเยือน เพราะหลังจากวันนั้น เจ้าประธานนักเรียนก็เรียกผมเข้าไปพบที่ห้อง
ก๊อกๆๆๆๆๆ
“เข้ามาสิ”
“คุณเรียกผมมา ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรครับ”ผมถามออกไปแม้ใจจริงผมอาจจะรู้แล้วว่าทำไม
“นายต้องรับผิดชอบฉัน”
“ทำไมผมต้องทำ เราพลาดด้วยกันทั้งคู่ ให้มันแล้วไปเถอะ” ถึงแม้ผมจะพูดเหมือนผมไม่ใส่ใจแต่ใจของผมมันเต้นตุบ ตุบ ไม่หยุด
“ ไม่ เพราะฉันรู้สึกติดใจในร่างกายของนาย” เค้าพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาผมจนผมถอยหลังไปติดกับกำแพงห้อง
“คุณไม่มีสิทธ์ มาสั่งผม”
“งั้นหรอ ได้งั้นวิดีโอนี่ได้แพร่ไปแน่” แล้วสิ่งทมี่ผมเห็นแทบทำให้ผมหยุดหายใจ มันเป็นวิดีโอที่มีผมและเค้ากำลังร่วมรักกันอยู่
“คุณ...”
“ถ้านายทำตามที่ฉันต้องการ วิดีโอนี่ก็จะไม่มีใครเห็น” ผมต้องกลายเป็นทาสผู้ชายคนนี้ใช่มั้ย
“คุณมันไม่ใช่คน ปีศาจชัดๆ”ผมพูดออกไปด้วยความโมโห ก็จะไม่ให้โมโหได้ยังไง มันมากเกินไปแล้วนะ
“ตกลงนายจะทำตามที่ฉันบอกมั้ย”
“ถ้าผมทำ คุณต้องทำลายมันทิ้ง โอเคมั้ย” ผมยื่นข้อต่อรองพอเค้าทำลายผมจะได้ชิ่งไงล่ะ
“ได้ ต่อย่าคิดหนีล่ะ เพราะมีก๊อปไว้อีกเพียบ”
“คุณซีวอน มันจะเกินไปแล้วนะ” ตอนนี้ผมเดือดไปหมดแล้ว มันรู้สึกอยากจะเสกให้ผู้ชายคนนี้หายไปจริงๆ
“ถ้านายเป็นเด็กดี มันก็จะเป็นความลับระหว่างเราเข้าใจมั้ย” เค้าบอกผมพร้อมกับก้มลงมาจุ๊บที่หน้าผากผมเบาๆ
“ครับ ผมเข้าใจ”
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นความลับระหว่างผมกับคุณซีวอน ความลับที่เกิดจากความผิดพลาดของผม ความลับทีเกิดขึ้นจากไอ้หน้าปลาจวดคนนั้น ความลับที่ผมจะเก็บไว้ตลอดไป รีดเดอร์ก็อย่าเอาไปบอกคยูฮยอนนะครับ......... ฮยอกแจขอร้อง
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""THE END""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
เป็นไงบา้งค่ะสเปของคู่นี้ ตอนต่อไปเป็นพาร์ทของวอนนะค่ะ
พรุ่งนี้ไรท์เตอร์จะมาอัพนะค่ะ
ยังไงอ่านแล้วเม้นให้ไรท์เตอร์ด้วยนะค่ะ
จะได้รู้ว่าควรจะแต่งต่อดีมั้ย
ความคิดเห็น