คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : Day & Night [WonHyuk] III 100%
หลังจากที่ร่างบางของฮยอกแจเดินออกมาจากซีวอนแล้ว ฮยอกแจก็ตรงไปที่โต๊ะของตัวเองทันที เพราะเกรงว่าเพื่อนของตนจะรอนานเกินไป
“แหมมมมม ไปนานเชียวนะ เป็นไงบ้างล่ะฮยอกคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว”ดงเฮที่เห็นฮยอกแจเดินยิ้มหน้าบานมาก็ทักเข้า ฮยอกแจไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยักไหล่และส่งยิ้มที่ดูจะกวนไม่น้อยไปให้ดงเฮ
“ท่าทางแบบนี้ไปได้สวยใช่ป่ะล่ะ”ซองมินถามต่อหลังจากที่เห็นท่าทางอย่างนั้นของเพื่อน
“ก็ดีอ่ะนะ ทำไงได้คนมันสวย”พูดเสร็จฮยอกแจก็เดินไปนั่งข้างๆกับฮันคยอง สายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงของคนที่เดินจากมาเมื่อสักครู่มองมายังที่ตนเอง ฮยอกแจไม่รอให้เวลาเสียไปป่าวๆสำหรับแผนทำให้ซีวอนหึง ฮยอกแจเอนศรีษะเล็กน้อยไปซบกับไหล่กว้างของฮันคยองทันที ทำให้คนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วแปลกใจเล็กน้อย
“เป็นไรอ่ะ อยู่ๆก็มาซบพี่ห๊ะ ไอ้คุณน้อง”
“ไม่มีไหร่หรอก แค่อยากเห็นสิงโตหงุดหงิดหน่ะ”ฮยอกแจตอบพร้อมกระชับกอดกับแขนแกร่งของฮันคยองไว้
“ฮยอกพี่บอกไว้เลยนะ พี่ไม่เอาไอ้ซีวอนมาเป็นน้องเขยแน่ๆ”
"โธ่ พี่ฮันอ่ะ จะเกลียดพี่ซีวอนทำไมนักหนา”
“เกลียดดิ มันก็เกลียดพี่ฮยอกไม่รู้หรอแล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าที่มันมายุ่งกะฮยอกเพราะว่ามันชอบจริงหรือคราวนี้มันอยากจะเอาชนะพี่อีก”ฮันคยองพูดไปพลางลูบหัวน้องชายไป ก็น้องสุดที่รักหนิจะยอมให้ใครมาเอาไปได้ง่ายๆได้ยังไง โดยเฉพราะซีวอนด้วยแล้วเห็นที่ว่าจะยากสักหน่อยเพราะแค่ชื่อก็ไม่เข้าหูกรรมการอย่างฮันคยองซะแล้ว
“ยังไงพี่ก็ต้องช่วยน้องนะ ถ้าพี่ฮันไม่ช่วยอย่าหวังเลยว่าพี่ฮีชอลจะได้มาเป็นสะใภ้ตระกูลลี”
“พี่ไม่ช่วยแต่ไม่ขัดก็แล้วกัน ฮยอกก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบขี้หน้ามัน คนห่าอะไรคิดว่าตัวเองหล่อตัวเองเท่ห์อยู่ตลอดเวลา คิดว่าเป็นคุณชายไงพ่อสุภาพบุรุษเอ้ยยยย”
“พี่ฮันก็พูดไป พูดอย่างกับว่าตัวเองอย่างนั้นล่ะ”ซองมินที่นั่งฟังสองพี่น้องพูดกันอยู่นานเมื่อได้ยินฮันคยองพูดอย่างนั้นก็อดที่จะแย้งขึ้นมาไม่ได้ ก็คำที่พูดออกมามันผิดไปจากฮันคยองซะที่ไหนว่าแต่เค้าตัวเองก็เป็น
“ถูกของมินนี่อ่ะพี่ฮัน ด๊องเห็นด้วย ด๊องว่าพี่อ่ะยิ่งกว่าไอ้รุ่นพี่นั่นอีกนะ”ดงเฮพูดขึ้นมาสนับสนุนซองมินโดยที่มีฮยอกแจนั่งพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ข้างๆฮันคยอง
“หยุดเลย ไอ้กระต่ายกับไอ้ปลาเราด้วยเจ้าไก่ ไม่ต้องไปเห็นดีเห็นงามกับกระต่ายและปลาได้ป่ะ”
“อ้าวก็ด๊องกับมินนี่พูดถูกหนิ เนอะ”ว่าเสร็จก็หันหน้าไปขอความเห็นของเพื่อนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามภาพที่ร่างบางของฮยอกแจยิ้มและหัวเราะกับการที่นั่งกอดแขนของฮันคยองอยู่นั้นทำให้ซีวอนที่มองอยู่อีกด้านหนึ่งของผับถึงกับอารมณ์เสียขึ้นมาอย่างไม่ร็เหตุผล ว่าทำไมต้องอารมณ์เสียขนาดนั้น
“เป็นไรว่ะไอ้วอน ทำหน้ายั่งกะอยากฆ่าใครงั้นล่ะ”คยูที่สังเกตเห็นสีหน้าของเพื่อนเปลี่ยนไปหลังจากที่ยิ้มร่าเริ่งกลับมาที่โต๊ะหลังจากที่คุยกับคนที่เพื่อนหมายปองเสร็จ แต่ตอนนี้อะไรกันที่เข้าสิงเพื่อนของเค้าให้กลายร่างเป็นสิงโตที่พร้อมจะไปตะปบเหยื่อให้ตายคาอุ้งมือซะอย่างนั้น
“มึงดูดิ ไม่ให้กูหงุดหงิดได้ไง ถ้าไม่ติดว่าอึนฮยอกนั่งอยู่ด้วยกูเข้าไปกระชากไอ้ฮันออกมาท้าต่อยแล้ว”เพื่อนซี้ทั้งสองหันไปดูตามที่ซีวอนแล้วก็ได้รู้ถึงเหตุผลว่าทำไม ไอ้หน้าหล่อถึงได้ดูหงุดหงิดอย่างนี้ เพราะคนที่เข้าไปยุ่งอยู่กับคนที่ซีวอนหมายปองนั้นป็นคู่แข่งของซีวอนด้วยแล้วยิ่งมาทำอย่างนี้คงยิ่งแค้นยิ่งเกลียดกันไปมากกว่านี้แน่
“ไอ้วอนอย่าคิดมากเค้าอาจเป็นเพื่อนกันมาก่อนก็ได้นะเว้ย มึงอย่าลืมดิมึงเพิ่งเจอเค้าแค่2ครั้งเองนะเว้ย”คิบอมพูดบอกเพื่อนอย่างปลอบใจเล็กๆ
“เออกูรู้ วันนี้เซ็งแล้วว่ะ กูกลับก่อนแล้วกัน”
“เฮ้ยๆๆ ไอ้วอนอย่าพึ่งดิว่ะ พึ่งมาไม่นานเองนะเว้ย”คยูฮยนที่ยังคงติดลมอยู่ตะโกนเรียกซีวอนที่กำลังจะเดินออกไป
“มาไม่นานเชี่ยไรมึงมาตั้งแต่เค้ายังไม่เปิด ตอนนี้จะปิดอยู่แล้ว กูไม่อยู่แล้วอยู่แล้วเสียสายตา พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนแล้วกันไปนะ”
“ไอ้ห่าหนิ คิดจะไปก็ไปคิดจะมาก็มา”คยูฮยอนบ่นออกมาอย่างไม่เข้าใจเพื่อน
“ปล่อยมันไปเหอะมึงลองคิดดูนะเว้ย ถ้าเป็นมึงบ้างล่ะถ้ายายกระต่ายของมึงไปนัวเนียอยู่กับศัตรูมึงจะรู้สึกยังไง”คิบอมพูดออกมาทำให้คยูฮยอนที่ไม่เข้าใจในตอนแรกพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“แม่งเอ้ย กูว่าไอ้วอนเข้าใจยากแล้วความรักแม่งเข้าใจยากกว่าอีกว่ะ”คยูฮยอนพูดจบก็กระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียวหมด
30%
-ที่โรงเรียน-
“ฮยอกวันนี้ฉันยังไม่เห็นรุ่นพี่ขี้เก๊กของฮยอกเลยอ่ะ”ดงเฮพูดขณะที่เดินไปเรื่อยๆตามทางเดินของโรงเรียน
“มินว่าดีแล้วล่ะด๊อง มินไม่อยากเจอหรอกคนอะไรก็ไม่รู้เหมือนอย่างที่พี่ฮันว่านั่นแหละคิดว่าตัวเองดูดีตลอดเวลา มินยังจำวันที่ไอ้รุ่นพี่นั่นปฏิเสธตอนที่ฮยอกไปสารภาพรักได้อยู่เลย”
“เอ่อ เนอะนั่นนะสิมินพูดมาด๊องเลยจำวันนั้นได้เลย ฮยอก ด๊องอ่ะไม่อยากจะช่วยฮยอกเลยจริงๆพอนึกถึงวันนั้นอ่ะ”ประโยคแรกที่หันไปพูดเชิงเห็นด้วยกับซองมินแต่ประโยคหลังกับหันไปพูดกับฮยอกแจจนคนฟังได้แต่ทำหน้าพองลมใส่อย่างงอนๆ
“ล้อเล่นน๊า ยังไงด๊องกับมินก็ต้องช่วยฮยอกอยู่แล้วล่ะ ทำเป็นน้อยใจไปได้”ดงเฮที่เห็นหน้าของเพื่อนอย่างนั้นก็รีบทำการง้อเป็นการใหญ่ กลัวว่าเพื่อนตัวเล็กสุดที่รักจะงอนเข้าไปใหญ่
ส่วนร่างบางของคนที่เพื่อนคิดว่ากำลังงอนตนอยู่นั้นเหลือบไปเห็นรุ่นพี่ที่ตนเองแอบชอบอยู่ก็เกิดไอเดียใหม่มาให้เพื่อนซี้ทั้งสองของตนได้สนุกกัน
“อยากให้ฮยอกหายงอนใช่มั้ยด๊อง”
“อืม ให้ด๊องทำอะไรว่ามาเลย”
“ด๊อง มิน ผลักเราที่”สิ้นสุดการบอกของร่างบางก็ทำให้เพื่อนทั้งสองต้องงง กับคำพูดของตน
“ผลักหรอ ผลักทำไมอ่ะฮยอก”ซองมินเอ่ยถามออกมาอย่างงงๆ
“ผลักมาก่อนเด๋วก็รู้เอง ผลักไปทางซ้ายนะ ผลักแรงๆด้วย”ถึงแม้ว่าทั้งซองมินและดงเฮจะยังไม่เข้าใจอะไรมากนั้นแต่ก็พยักหน้าทำตามที่เพื่อนบอก ทั้งสองคนออกแรงเพียงนิดเดียวก็ผลักร่างทั้งร่างของฮยอกแจได้กระเด็นแล้ว
“โอ๊ยยยย” แต่สิ่งที่ทำให้เพื่อนซี้คู่ซี้กระต่ายและปลาต้องตกใจก็คือ ทางที่เพื่อนไก่ของตนได้ถูกผลักไปนั้น เป็นทางที่ไอ้รุ่นพี่ประธานนักเรียนขี้เก๊กที่เพื่อนตนหมายปองอยู่ ทำให้ทั้งคนที่ถูกผลักและคนที่โดนคนที่ถูกผลักล้มลงไปกองกับเพื่อน โดยที่ร่างบางของฮยอกแจอยู่ด้านบนตัวของซีวอน
“กะแล้วว่าฮยอกต้องมีแผนแน่ๆ”ซองมินพูดออกมาขณะที่ยืนมองเพื่อนของตนที่กำลังหน้าแดงอยู่บนตัวของซีวอน
เป็นเวลานานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่ฮยอกแจค้างอยู่บนตัวซีวอนอย่างนั้นเป็นจังหวะเดียวกับที่ลมพัดมา ทำให้กลิ่นของแชมพูเด็กที่ฮยอกแจใช่เป็นประจำลอยมาทำซีวอนต้องสูดดมกลิ่นหอมนี้อย่างเผลอไผล พลางคิดในใจว่าทำไมถึงคุ้นเคยกลิ่น กลิ่นที่เหมือนกับ อึนฮยอก
“อ เอ่อ คะ คือ ว่า รุ่นพี่ฮะ”ฮยอกแจที่สัมผัสได้กับการกระทำของร่างสูงได้เอ่ยขึ้นอย่างกระตุกกระตัก
“รุ่นพี่ฮะ ปล่อยเถอะฮะ”ควา มพยายามครั้งที่สองของการเรียกร่างสูงที่นอนอยู่ใต้ร่างของตนก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
“ปล่อยเถอะฮะ รุ่นพี่”ครั้งที่สามก็เหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซีวอนยังคงสูดดมกลิ่นหอมจากร่างบางอย่างไม่รู้จักเบื่อ จนเรียกหลายๆรอบแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนร่างบางต้องปล่อยไว้อย่างนั้น
“ไอ้คยูไอ้วอนมันไปไหนว่ะ”คิบอมที่เดินตามหาซีวอนถามคยูฮยอนที่อยู่ข้างๆขึ้น
“กูจะรู้มั้ย ก็เดินมาพร้อมมึงนั่นแหละ”
“เออ ไอ้เชี่ยนิ ถามแค่นี้ก็ตอบไม่ได้”
“มึงไอ้คนที่นอนอยู่อ่ะใช่ไอ้วอนป่าวว่ะ”คยูฮยอนถามขึ้นขณะที่กำลังจะเดินผ่านก็เห็นร่างของคนสองคนที่นอนทับกันอยู่
“เออ แล้วไอ้คนข้างบนใช่ยายผีแว่นหนาเตอะป่าวว่ะ”
“เออ ท่าจะใช่”สองเพื่อนซี้มองหน้ากันก่อนที่จะเอ่ยประโยคที่ไม่ได้นัดหมายกันออกมาพร้อมกัน
“ซวยแล้ว/ซวยแล้ว”ก่อนที่จะวิ่งไปหาเพื่อนของตนที่นอนอยู่
“ไอ้วอน มึงทำไรของมึงเนี่ยยยยยยย ไปนอนกอดยายผีแว่นหนาเตอะทำไม”เสียงที่ดังของคยูฮยอนทำให้ซีวอนต้องสะดุ้งแล้วรู้สึกตัว พอรู้สึกตัวซีวอนก็มองหน้าของคนที่นอนทับตนอยู่ข้างบน
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย เธอมานอนทับฉันทำไมเนี่ย ฮึย”ซีวอนผลักฮยอกแจออกอย่างแรงก่อนจะเกิดการโวยวายเกิดขึ้น
“นื่ไอ้หน้าม้าพูดให้มันดีๆหน่อยได้ป่ะ” ดงเฮที่ยืนมองอยู่นานทนไม่ได้ที่เพื่อนของตนโดนผลักออกมาอย่างแรง
“อะไรยายเตี้ย ไม่ใช่เรื่องของเธอ เพื่อนเธอผิดเองที่มานอนทับฉัน”ซีวอนพูดออกมาอย่างไม่รู้สึกอะไร
“นี่ไอ้คุณประธานเพื่อนฉันหน่ะ เค้าบอกคุณตั้งหลายรอบแล้วว่าให้ปล่อยแต่คุณเองตั้งหากที่ไม่ยอมปล่อยเพื่อนของฉัน กอดอยู่ได้”ซองมินที่ยืนประคองฮยอกแจเอ่ยขึ้นหลังจากที่ไปช่วยพยุงมาหลังจากโดยพลังแรงม้าผลัก
“งั้นก็แปลว่าพวกเธอผิดที่ไม่ยอมเอาเพื่อนเธอออกไป ปล่อยให้มานอนทับฉัน”ซีวอนยังคงพูดจาโยนความผิดให้ว่าเป็นความผิดของฮยอกแจ
“โอ้โห้ นายนี่มัน.....”
“พอเถอะด๊อง เราผิดเองที่ไปชนรุ่นพี่เค้า”
“พอเลยฮยอกถึงแกจะเป็นคนที่ไปชนกับไอ้หน้าม้านี่ แต่คนที่ไม่ยอมปล่อยก็คือมันนะ”ดงเฮพูดขึ้นมาอย่างโมโห
“น้องปลาน้อยของพี่คิบอม อย่าหงุดหงิดสิจ๊ะ ก็เห็นกันชัดเจนว่าเพื่อนของปลาน้อยมาทับเพื่อนพี่เอง”คิบอมเดินเข้ามาใกล้ๆกับดงเฮแล้วพูดขึ้น
“ใครน้องแกมิทราบ ไอ้บวม”
“โธ่ ก็เห็นอยู่ว่าเราเป็นรุ่นน้อง พี่ก็ต้องเป็นพี่ของปลาน้อยสิจ๊ะ”
“แต่พวกฉันไม่นับถือพวกนายว่าเป็นรุ่นพี่”ซองมินที่ยืนอยู่เฉยก็พูดขึ้นมา
“กระต่ายน้อย ไม่เอาไม่พูด พูดจาไม่เพราะเลย เรียกนายได้ไงเรียกพี่สิ”คยูฮยอนทำเนียนเดินมาพูดข้างๆหูของซองมิน
“ยี้ ไอ้หมาป่า น้ำลายเข้าหูฉันป่าวก็ไม่รู้ ยี้ยยย สกปรกพูดมาได้ใกล้ๆหู”ซองมินรีบเอากระดาษเปียกที่อยู่ในกระเป๋าออกมาเช็ดหูของตนจนทำให้หมาป่าที่ดูจะมีความสุขในตอนแรกต้องเป็นหมาหงอยขึ้นมาทันใด
“เอ่อ ยังพวกผมก็ต้องขอโทษรุ่นพี่ด้วยละกันนะฮะ”ฮยอกแจขยับแว่นขึ้นลงเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าขอโทษพวกซีวอนแทนดงเฮและซองมินด้วย
“รู้ตัวว่าผิด ก็ดีแล้ว เอ่อ ทีหลังอย่าเข้าใกล้ฉันเกินร้อยเมตรนะ”พูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที่ปล่อยให้เพื่อนสองคนที่กำลังม่อกระต่ายกับปลาอยู่ต้องรีบวิ่งตามออกไปทันที
“แกจะทำไงฮยอก ดูท่าทางไอ้หน้าม้าจะไม่ชอบแกในเวอร์ชั่นฮยอกแจเลยนะ”ดงเฮพูดขึ้นมา
“หึ ฮยอกมีแผนไว้แล้วล่ะ ยังไง เชว ซีวอนก็ต้องเป็นฝ่ายมาขอความรักจากฮยอก ในเวอร์ชั่นที่เป็นฮยอกแจ”
“ฮยอกมีแผนแล้วอย่างนั้นหรอ แล้วจะทำยังไงล่ะ”ซองมินถามออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็น
“ใช่ฮยอกมีแผนแล้ว”
“แผนไรอ่ะ บอกด๊องด้วยดิ”
“ก็แผนทำให้สิงโตอยาก ยังไงล่ะ”เพื่อนทั้งสองพยักหน้าอย่างเข้าใจ แต่ยังไงก็ไม่เข้าใจจนซองมินต้องถามขึ้น
“แล้วมันต้องทำยังไงล่ะ”
“เราจะเริ่มกันคืนนี้เลยนะ คืนนี้ฮยอกจะไม่ไปผับแต่ปล่อยให้ด๊องกับมินไปแทนเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ และเราก็จะ.....................”ฮยอกแจเริ่มเล่าแผนการทั้งหมดให้เพื่อนซี้ทั้งสองฟังกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ เพื่อนรักทั้งสองก็ได้แต่ยิ้มรับและเห็นชอบด้วยกับแผนที่ฮยอกแจคิด ก็แค่คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็สนุกซะอยากจะเริ่มแผนมาซะตอนนี้เลยล่ะซิ
ครบร้อยแล้วนะค่ะ อาจจะน้อยไปซักหน่อยนะค่ะ เพราะไรท์เตอร์ขี้เกียจ แต่งสดและลงให้อ่านกันตอนนี้เลยเป็นไงกันบ้างค่ะ
อ่านแล้วคอมเม้นกันสักนิดไรท์เตอร์จะได้รู้ว่ายังมีคนติดตามเรื่องนี้กันอยู่
ความคิดเห็น