คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ชินกู...(เพื่อน) 4 100%
“กูต้องเสือกเพราะฮยอกแจเป็นคนที่กูรัก”
ห้องเรียนทั้งห้องเงียบลงทันทีที่ได้ยินเสียงของคิบอม ไม้เว้นแม้แต่ตัวของฮยอกแจเองถึงแม้ตนจะได้ยินมาแล้วจากห้องพยาบาลที่ได้ไปนอนมาเมื่อวานนี้แต่ก็ไม่คิดว่าคิบอมจะบอกออกมาอย่างนี้ ต่อหน้าคนเยอะๆอย่างนี้
“ไอ้บอม ถ้ามึงยังเห็นว่ากูเป็นเพื่อนอย่าทำอย่างนี้” ไอ้ซีวอนมันบอกผมพร้อมกับดึงอยอกแจออกไปจากห้องทิ้งให้ผมต้องคิดกับคำพูดของมัน อย่าทำอย่างนี้ แล้วผมทำอะไรผิดเพียงแค่ผมรักฮยอกแจอย่างนั้นนะหรอ ไม่รอช้าผมก็รีบวิ่งตามไปทันทีแต่ผมก็ได้แต่แอบอยู่ แอบฟังเค้าทั้งสองคุยกันเท่านั้น
“ฮยอกแจ ทำไมทำอย่างนี้ ย้ายไปนั่งข้างๆไอ้บอมทำไม”ไอ้ซีวอนถามฮยอกแจด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนจะตะคอกนิดๆ
“มันเป็นเรื่องของเรา ว่าเราจะนั่งกับใคร ก็เหมือนกับซีวอนที่จะจับมือเดินมากับใครก็ได้”น้ำเสียงที่ฮยอกแจพูดกับไอ้วอนก็ดังไม่แพ้เหมือนกันติดอยู่ตรงที่ว่าผมคิดว่ามันช่างเป็นน้ำเสียงที่ดูจะน้อยใจซะเหลือเกิน
“ฮยอกแจ หมายความว่าไง”
“หมายความว่า เรามีสิทธิ์ของเรา ซีวอนก็มีสิทธิ์ของซีวอน เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันตั้งแต่นี้เป็นต้นไป”พอฮยอกแจพูดเสร็จผมเห็นฮยอกแจขกำลังจะเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ไอ้ซีวอนก็คว้าข้อมือของฮยอกแจไว้ซะก่อน ก่อนที่มันจะกอดฮยอกแจจากทางด้านหลัง ผมเห็นอย่างนั้นแล้วผมอยากจะไปกระชากตัวฮยอกแจออกมาจากไอ้ซีวอนมากจริงๆ มันทำผิดขนาดนี้แล้วยังจะมาอ้อนวอนทำไมอีก
“ไม่นะ ฮยอกแจราไม่เลิกกับฮยอกแจเด็ดขาด”
“พอเถอะ เมื่อเช้านี้เราก็เห็นซีวอนเดินจับมือมากับเค้า ดูมีความสุขดี ปล่อยเราไปเถอะ ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ” ฮยอกแจพูดเสร็จผมก็เห็นฮยอกแจแกะมือไอ้ซีวอนออกแล้วเดินออกมา
“คิบอม ออกมาเถอะเรารู้ว่าคิบอมตามมา”
“ขอโทษนะ ที่เราตามมาเราแค่อยากมาดูฮยอกแจเผื่อไอ้วอนมันทำอะไรขึ้นมา”ผมบอกไปตามความจริงซึ่งฮยอกแจเองก็ไม่มีท่าที่ว่าจะโกรธผมแต่เค้ากับเดินมากอดผมไว้แล้วปล่อยโฮออกมาทันที ผมเพียงแค่กอดตอบเท่านั้นแล้วปล่อยให้เค้าร้องไห้ออกมาอย่างนั้น
“อย่างนี้เองสินะ ถึงได้อยากเลิกกับเรานัก” 10% “ซีวอน......”ฮยอกแจหันไปตามเสียงของไอ้ซีวอนที่พูดมา ซึ่งตอนนี้ภาพที่มันเห็นคงจะภาพที่ทั้งผมและฮยอกแจกำลังกอดกันอยู่ “อย่างนี้ใช่มั้ยถึงได้อยากเลิกกับเรา เลิกกับเราแล้วจะได้มายืนกอดกับไอ้บอมได้อย่างเปิดเผยใช่มั้ย”ผมเห็นฮยอกแจได้แต่ยืนนิ่งพอได้ยินคำของไอ้ซีวอนพูดออกมา “ไอ้วอน มึงกำลังเข้าใจผิดนะเว้ย”ผมบอกมันออกไปแต่สีหน้าของมันที่แสดงออกมาตอนนี้เหมือนมันกำลังไม่เชื่อที่ผมพูด “กูไม่ได้ถามมึง กูถามฮยอกแจ” “ซีวอน ฟังเรานะ ทำไมเวลาที่ซีวอนทำผิดถึงไม่มองเห็นความผิดของตัวเองบ้างล่ะ ซีวอนสามารถที่จะกอดใครก็ได้ แต่เราไม่มีสิทธิ์อย่างนั้นหรอ อีกอย่างตอนที่ซีวอนกอดกับเค้าคนนั้นตอนนั้นเรายังคบกันอยู่แล้วซีวอนเคยนึกถึงเราบ้างมั้ย ตอนนี้เราเลิกกันแล้วเรามีสิทธิ์ที่จะกอดคิบอม อีกอย่างคิบอมเค้าด็เป็นเพื่อนเรา ทำไมเราจะกอดเค้าไม่ได้” “แต่ฮยอกแจ... ฮยอกแจก็รู้ว่ามันไม่ได้คิดกับฮยอกแจแค่นั้น มันคิดมากกว่านั้น”ไอ้ซีวอนพูดออกมาทำให้ผมถึงกับตัวชา ใช่ผมคิดมากเกินกว่าเพื่อน แต่ผมก็ไม่เคยคิดที่จะหักหลังเพื่อน “เรารู้ แต่เค้าคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเรา เค้าไม่เคยทำให้เราต้องเสียใจ เค้าไม่เคยทำให้เราต้องคิดมาก มีแต่เค้านี่แหละ ที่คอยปลอบเราทุกครั้งที่ซีวอนหายไปแล้วมันก็ไม่ผิดหากวันนึงเรากับคิบอมจะเป็นมากกว่าเพื่อน”พูดจบฮยอกแจก็เดินจูงมือผมออกมาจากตรงนั้น แต่ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นเล็กน้อย นี่เค้ากำลังร้องไห้อีกแล้วใช่มั้ย ผมหยุดเดินอยู่กับที่ ทำให้คนที่เดินจับมือผมอยู่ตอนนี้ออกแรงดึงผมให้เดินตาม แต่ผมก็ยังคงหยุดอยู่อย่างนั้น ที่ผมหยุดเพราะว่าผมอยากให้เค้าร้องไห้ตรงนี้ซะให้พอ อย่าเอาน้ำตาของเค้าไปให้คนอื่นเห็นเลย “ฮยอกแจ.....” “ทำไม ฮึกๆๆๆ ไม่เดิน ฮึกๆ ต่อล่ะ ฮือๆๆ”เสียงของเค้าที่ตอนนี้ฟังไม่ค่อยได้ใจความเท่าไหร่เพราะเค้าร้องไห้มากเกินไปนะสิ ผมดึงให้เค้าเข้ามาชิดกับอกของผมแล้วจัดการให้หน้าของเค้าซุกที่อกของผม ปล่อยให้เค้าร้องไห้กับอกผมอย่างนี้ จนไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหนที่เค้าร้องไห้อยู่อย่างนี้แต่ผมก็ยังคงยืนอยู่อย่างนั้นให้เค้าร้องไห้ออกมาให้พอ “ร้องออกมาให้หมดนะฮยอกแจ เราให้ฮยอกแจร้องไห้แค่วันนี้เท่านั้นหลังจากวันนี้ไปอย่าร้องอีกนะ”ผมพูดพลางใช้มือของผมลูบไปที่ผมนุ่มๆของเค้า “ทำไมล่ะ ฮือๆๆ ทำไม ทั้งที่เรา ฮึกๆๆ รักเค้าขนาดนี้ ทำไม โฮๆๆๆ”ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเพราะขนาตัวผมเองยังไม่รู้จะหาคำตอบมทาตอบฮยอกแจยังไงดี เพราะถ้าผมเป็นไอ้ซีวอนผมคงไม่ทำอย่างนี้ เพราะฮยอกแจเองก็ไม่มีอะไรที่ทำให้ต้องคิดมีใหม่ “ฮึกๆ คิบอม เราควรทำยังไงดี” “ลืมมันซะ แล้วกับไปเป็นเพื่อนกับมันอย่างเดิมเหมือนที่เราเคยเป็นมา”ผมพูดได้แค่นี้ แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่ผมพูดมันจะเป็นสิ่งที่ดีสำหรับฮยอกแจหรือป่าว แต่ผมก็ไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเราทั้งสามคนต้องมาจบลงด้วยเรื่องอย่างนี้ “เราควร ฮึกๆๆ ยอมรับใช่มั้ย ฮือๆๆ เราควรจะต้องทนให้ได้ใช่มั้ยที่จะเห็นเค้าเดินกับใคร ฮือๆๆๆ เราต้องทนใช่มั้ย” ผมอยากพูดออกไปว่าไม่ต้องทนหรอก อย่าทนเลยแย่งเค้ากลับมาเถอะ อย่าทำให้ตัวเองเสียใจไปมากกว่านี้เลย อย่าทำอย่างนี้เพราะยิ่งเค้าเสียใจยิ่งเค้าร้องไห้ผมก็ยิ่งเจ็บ ผมยอมเห็นเค้ามีความสุขกับคนอื่นซะดีกว่าที่จะเห็นเค้าร้องไห้อย่างนี้ “ฮยอกแจ...ฉัน..อย่างน้อยฮยอกแจก็ยังมีฉันนะ ยังมีคิม คิบอมคนนี้นะ”ถึงผมจะพูดอย่างนั้นออกไปแต่ในใจของผมมันกำลังบอกว่า เป็นฉันได้มั้ย เป็นฉันแทนเค้าได้มั้ย แต่ผมก็พูดมันออกไปไม่ได้ “ ขอโทษนะ คิบอม ฮึก ขอโทษที่ทำให้ต้งมาลำบากอย่างนี้ ขอโทษจริงๆ” “ฮยอกแจไม่ต้องขอโทษเรา เราเต็มใจ”ไม่ว่าเค้าจะรักผมอย่างไหนผมก็เต็มใจเป็นคนคอยซับน้ำตาให้เค้าอย่างนี้อยู่แล้ว เพราะว่าผมรักเค้า “ขอเราอยู่อย่างนี้นะ อย่าทิ้งเราไปนะคิบอม คอยกอดเราอย่างนี้นะ”ถึงเค้าไม่ขอผมก็จะทำ ทำไปจนกว่าเค้าจะบอกว่าให้ผมพอ “เราไม่มีวันทิ้งฮยอกแจ แน่นอน เราสัญญา” หนึ่งเดือนผ่านไป ตอนนี้ทั้งผมและฮยอกแจกับมาคุยกันกับไอ้ซีวอนอย่างเดิมแล้ว ผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ฮยอกแจเค้ารู้สึกยังไง แต่เค้าบอกผมเสมอว่าเค้าทำใจได้แล้ว ผมก็เชื่อว่าเค้าทำใจได้แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาหนึ่งเดือนผมอยู่เคียงข้างเค้า คอยดูแลเค้า แต่ยังคงอยู่ในสถานะ เพื่อนสนิท “ไอ้บอม อาทิตย์นี้ไปเที่ยวทะเลกันดีมั้ยว่ะ”ไอ้ซีวอนถามผมขึ้นระหว่างที่ผมนั่งทำงานอยู่ “ดูก่อน”ผมตบออกไปเพียงเท่านั้นและมันก็คงทำให้ไอ้ซีวอนสงสัยไม่น้ยว่าผมจะดูอะไร “มึงดูไรก่อนว่ะไอ้บอม” “ดูฮยอกแจก่อน เข้าใจป่ะ” “เออ เดี๋ยวกูไปถามเอง นั่นไงมาพอดี ฮยอกแจ ฮยอกแจ...” “มีอะไรหรอ”ฮยอกแจถามออกมาหลัจากที่เดินตรงมาที่โต๊ะเพราะเสียงเรียกของไอ้ซีวอนดังลั่นขนาดที่ทั้งชั้นเรียนคงได้ยิน “อาทิตย์นี้ไปเที่ยวทะเลกันนะ เราสามคนไม่ค่อยได้ไปทะเลมานานแล้ว”ไอ้ซีวอนเอ่ยถามกับฮยอกแจช่วงเวลานั้นผมมองไปทางฮยอกแจแล้วเค้าก็หันมามองที่ผมอย่างต้องการถามว่าผมตอบตกลงไปแล้วหรือยังแล้วเหมือนไอ้ซีวอนมันจะรู้เลยดักตอบออกมาก่อน “ไอ้บอมมันรอฮยอกแจหน่ะว่าจะไปหรือป่าวถ้าฮยอกแจไปมันก็จะไป” ยอกแจคิดอยู่พักนึงหลังจากที่ฟังไอ้ซีวอนพูดก่อนจะตอบตกลงว่าจะไปเพราะว่าเค้าคงไม่อยากให้ผมต้องไม่ไปเพราะเค้าละมั้งเค้าเลยตอบตกลงไอ้ซีวอนไป “งั้นวันอาทิตย์นี้เจอกันที่บ้านใครดีล่ะ.... บ้านฮยอกแจแล้วกัน มึงไอ้บอมไปรอกูที่บ้านฮยอกแจ แล้วกูจะขับรถไปสบทบที่หลัง โอเคมั้ย” “เออ ตามนั้นก็ได้” วันอาทิตย์ “มาเร็วจังคิบอม เรายังไม่ได้อาบน้ำเลย รอเราก่อนนะ”ผมมาหาฮยอกแจที่บ้านเช้าไปหรอเนี่ยจริงๆผมว่า ผมคงมาเร็วไปจริงๆนั่นแหละเพราะผมอยากมาหาเค้าเร็วๆยังไงล่ะ “อืม เรารออยู่ข้างล่างนี้หล่ะ” ผมพูดจบเค้าก็ขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องของเค้า หลังจากนั้นสามสิบนาทีเค้าก็ลงมาพร้อมกับกระเป๋าใส่เสื้อผ้าที่ใบไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไป แต่ผมก็ต้องอึ้งเพราะชุดที่เค้าใส่ลงมานั้น เสื้อยืดสีขาวที่เหมือนจะเปิดไหล่นิดนึงกับกางเกงรัดรูปสียีนส์ที่ดุแล้วเข้ากับเขค้าเป็นอย่างมาก “คิบอม” “........” “คิบอม” “........” “นี่ คิบอม” “คะ คะ ครับ” “เหม่ออะไรอ่ะเราเรียกตั้งนานแล้วนะ” “ไม่มีอะไรหรอก” “หรอ” “เอ่ออ ฮยอกแจ...วันนี้ วันนี้” “วันนี้อะไรคิบอม” “วันนี้ฮยอกแจน่ารักนะ” ถ้าผมตาไม่ฝาดผมเห็นแก้มของเค้าขึ้นสีเล็กน้อย เค้าเขินผมหรอเนี่ย “เห้ย ทำไรเกรงใจคนมาใหม่ด้วย”ไอ้ซีวอนเดินเข้ามาก็โว้ยวายเลยเชียว “เออ มึงมาแล้วก็ดีไปกันเหอะ แล้วไปรถใครดีว่ะ”ผมพูดพลางเดินออกมาหน้าบ้านกับฮยอกแจและซีวอนไปด้วยก่อนจะมาหยุดยืนที่รถของไอ้ซีวอน “ไปกันคนละคันก็แล้วกัน” “เห้ย ไปแค่สามคนไปคันเดียวกันนั้นแหละ”ผมบอกมันออกไปเพราะปรกติเราก็ไปคันเดียวกันเสมอ แต่ก่อนที่ไอ้ซีวอนมันจะได้พูดออกมาว่าทำไม ผมก็เค้าใจแล้วล่ะว่าทำไม “สวัสดีทุกคน วันนี้เราขอฝากตัวด้วยนะ” นี่แหละครับคือคำตอบ คิมฮีชอล
มาอัพให้ครบแล้วนะค่ะ ใครไปคอนมาบ้างมาเล่าสู่กันฟังหน่อยนะค่ะไรท์เตอร์ไปมา2วัน วันแรกก็เห็นวอนฮยอกอยู่หรอกนะแต่วันที่2ไม่ค่อยมีเลย เศร้าใจอยู่นะเนี่ย อยากเห็นวอนฮยอกบ้างอะไรบ้าง
ความคิดเห็น