คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : ชินกู...(เพื่อน) 2 100%
หลังจากเมื่อวานที่ผมไปส่งฮยอกแจ ผมก็กลับมาบ้านตามปกติแต่ที่ไม่ปกติคือไอ้ซีวอนมันมาทำอะไรที่บ้านของผม
“ทำไมมาช้าจังว่ะ กูมารอมึงนานแล้วนะ”พอมันเห็นน่าผมมันก็บ่นทัน แล้วใครใช่ให้มันมารอผมล่ะแล้วที่ผมช้าเพราะไรมันควรจะรู้
“กูไปส่งฮยอกแจที่บ้านมา”ผมพูดเพียงเท่านั้นหวังว่ามันจะเข้าใจ
“เออ ส่งถึงบ้านป่าวว่ะ”
“เออ กูถึงได้กลับช้าไง แฟนใครแม่งก้ไม่ยอมดูแลเอง”
“ช่างเหอะ กูมีเรื่องจะปรึกษามึง” ผมว่าแล้วเชียวถ้าไม่มีปัญหาอะไรคงไม่ถ่มาหาผมถึงที่หรอก
“เรื่องไรอีกอ่ะมึง” ถ้าผมเดาไม่ผิดคงเป็นคนที่มันสนใจเมื่อตอนบ่ายแน่ๆ
“มึงจำคนที่กูชี้ให้มึงดูได้ป่าวว่ะตอนกลางวันอ่ะ ฮีชอล่ะมึงจำได้มั้ย” ทำไมผมถึงซื้หวยไม่ถูกนะ กะแล้วเชียว
“เออ จำได้มีไร”
“กูได้เบอร์กับพินบีบีเค้ามาแล้วนะเว้ย แม่งเห็นอย่างนั้นเสียงนี่หวานอย่าบอกใครเลย”
“แล้วมึงมาบอกกูทำไม”
“ไอ้เชี่ยนี่ กูแค่พูดเฉยๆ เออ...เข้าเรื่องดีกว่าพรุ่งนี้มึงไปรับฮยอกแจที่บ้านตอนเช้าด้วยนะกูมีธุระ” ธุระอีกแล้วธุระของมันกำลังทำให้ใครคนหนึ่งเป็นคนโง่
“ไอ้วอน มึง.....”ผมยังพูดไม่ทันจบเลยแม่งพูดแทรกมาก่อนซะแล้ว
“อย่าบ่นไอ้บอมกูรู้ว่ามึงจะพุดอะไร กูบอกว่าฮยอกแจคือตัวจริงมึงไม่เชื่อกูหรอว่ะ” ถ้าผมเป็นฮยอกแจมาได้ยินประโยคนี้ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่มันยังเห็นฮยอกแจเป็นตัวจริงอย่างนี้
“กูเป็นเพื่อนกับมึงได้ไงว่ะ แม่ง.....”ผมไม่อยากจะด่าอะไรมันออกไปมากหรอกครับผมรู้ว่าถึงผมด่ามันยังไงมันก็จะไม่สะท้านกับคำด่าของผม
“เออ น่าไม่เกินเดือนหรอกคนนี้อ่ะเดี๋ยวกูก็เบื่อ” เออไอ้ซีวอนมึงมันหล่อเลือกได้อย่าให้ถึงวันที่มันเสียใจแล้วกันผมนี้แหละจะเป็นคนแรกที่หัวเราะใส่หน้ามัน
“กูพูดขอพูดประโยคเดียวเลยนะเว้ย ในฐานะที่ทั้งมึงและฮยอกแจเป็นเพื่อนกู อย่าเห็นฮยอกแจเป็นของตายสำหรับมึง มึงกลับไปได้แปล้วกูจะนอน”ผมพูดเสร็จผมก็ไล่มันกลับบ้านทันที เพราะอะไรนะหรอก็เพราะว่าถ้าผมทนเห็นหน้ามันอีกสัก5นาทีอาจจะมีการใช้กำลังเกิดขึ้นก้ได้
“อ้าวคิบอม ซีวอนไม่เห็นบอกเราเลยว่าเป็นคิบอมที่มารับเรา”ผมมารับฮยอกแจที่บ้านตอนเช้าตามที่ซีวอนมันวานเอาไว้แต่ถึงมันไม่บอกผมก็มารับอยุ่ดี
“อืม พอดีมันไม่ว่างหน่ะขึ้นรถเถอะเดี๋ยวสายนะ”
“จ๊ะ....”น่ารักีกแล้วครับรอยยิ้มของฮยอกแจที่มีให้กับผม ถึงจะเป้นรอยยิ้มสำหรับเพื่อนก็ตาม
“กินข้าวมาหรือยังล่ะฮยอกแจ”
“อืม ทานมาเรียบร้อยแล้วล่ะ เอ่อนี่คิบอม ซีวอนไปไหนหรอเมื่อวานก้ไม่ได้โทรหาเรา”ผมอยากจะตอบความจริงไปจริงๆว่ามันกับกำลังมีเป้าหมายใหม่
“ไม่รุ้สิ เห็นมันบ่นว่างานที่บ้านยุ่งมากอ่ะช่วงนี้”แต่ผมก็ต้องโกหกอกไปไม่ใช่เพื่อปกป้องไอ้ซีวอนนะแต่ผมไม่อยากให้ฮยอกแจต้องเสียใจต่างหาก
“หรอ มิหน่าล่ะทักบีบีไปก็ไม่ตอบสงสัยคงจะยุ่งมากจริงๆอย่างที่คิบอมว่า” มันทำถึงขนาดไม่ตอบบีบีเลยหรอเนี่ยมันจะมากไปแล้วล่ะมั้ง
“ไว้มันว่างมันคงจะ โทรมาเองล่ะ อย่าคิดมากเลยนะ” อย่ามัวแต่คิดมากเรื่องมันเลยเพราะขนาดมันยังไม่คิดถึงฮยอกแจเลยผมล่ะอยากจะพูดออกไป
“นี่คิบอม แล้ววันนี้ซีวอนจะมาป่าวล่ะเราทำข้าวกล่องมาให้ทั้งซีวอนและคิบอมนะ”
“ยังไม่รู้เลยนะจะมาล่ะมั้ง”
“อืม ถึงแล้วส่งเราแค่นี้ก้ได้นะเพราะตอนเช้าเราเรียนคนละเซคไม่ใช่หรอ ไว้ตอนกลางวันไปเจอกันที่โต๊ะประจำดีกว่านะ”
“ไม่เป็นไร เราจะไปส่งยอกแจให้ถึงที่นั่นแหละ...” เป็นคนที่ขี้เกรงใจที่หนึ่งเลย ก็จะให้ผมจอดได้ไงทางมันไกลเป็นกิโลกว่าจะถึงตึกที่ฮยกแจเรียนอีกอย่างเมะแถวนี้มันยิ่งปากไม่ดีอยู่ ไอ้พวกเมะที่เรียนช่างเนี่ย
“เราไม่อยากรบกวน........”
“เราเป็นเพื่อนกัน แค่นี้ไม่รบกวนหรอกนะ” เป็นไปได้ผมอยากเดินไปส่งให้ถึงหน้นาห้องเลยด้วยซ้ำ
“อืม ขอบใจนะ”
จริงๆแล้ววันนี้ผมไม่มีเรียนตอนเช้าด้วยซ้ำไป ค่ำได้เป็นที่พึ่งให้กับฮยอกแจผมก็ยินดีเสมอ ผมเต็มใจที่จะทำมันจนสุดขีดความพยายามของผม
“เห้ยมึง ไอ้บอมมาทำไรแต่เช้าว่ะมึงไม่มีเรียนเช้าไม่ใช่หรอ”ไอ้คยูฮยอนที่เดินมาจากไหนไม่รู้เดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำของผม
“เออ กูมาส่งยอกแจตอนเช้านะพอดีไอ้วอนมันไม่ว่าง”
“มันคงจะว่างอยุ่หรอกนะมึง กูเห็นมันมาส่งดาวนิเทศ ที่ชื่อฮีชอลตั้งแต่เช้าแล้ว อีกอย่างตอนนี้ก้ใกล้เที่ยงแล้วกูยังเห็นมันพาออกไปข้างนอกอีก” จริงๆไอ้คยุไม่จำเป้นต้องบอกผม ผมก็รุ้อยู่แล้วว่ามันไปไหน
“อืม.... กูรู้อยู่แล้ว”
“กูล่ะ สงสารฮยอกแจถ้าฮยอกแจรู้เข้าคงเสียใจว่ะ ก็รักไอ้วอนซะขนาดนั้น”
“อืม....มึงอย่าพูดไปล่ะ ฮยอกแจเดินมาโน้นแล้ว” ผมปรามไอ้คยูเมื่อผมเห็นฮยอกแจกำลังเดินถือกล่องข้าวเดินาที่ตะ
“อ้าวคยู ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะสบายดีมั้ย”
“อืม ก้ดีอ่ะ แล้วฮยอกแจถืออะไรมาล่ะนั่น”
“อ่อข้าวกล่องของซีวอนกับคิบอมนะ เอ่อ แล้วซีวอนล่ะคิบอม”คำถามนี้ผมจะตอบว่าไงดีล่ะครับตอบว่ามันมีธุระหรือว่าตอบว่ามันไปกินข้าวกับคนอื่นแล้ว แต่ผมยังไม่ทันได้ตอบเสียงแทรกของไอ้คนที่นั่งตรงข้ามผมอย่างไอ้คยูฮยอนก็ดังขึ้นก่อน
“เห็นมันขับรถออกไปไหนแล้วก็ไม่รู้”ไอ้บ้านี่ก็ตอบซะ
“อ้าว ไปไหนล่ะไม่เห็นซีวอนบอกเราเลย”
“ก็ไปกะ..... อุ๊บ”ไอ้ปากไฟฉายเกือบไปแล้วดีนะที่ผมปิดปากมันไว้ทัน ไม่งั้นผมคงได้เห็นน้ำตาของฮยอกแจแน่
“เอ่อ พอดีป๊ามันโทรมาให้รีบออกไปช่วยเคลียร์งานที่บริษัทหน่ะ เห็นว่างานด่วน”
“ใช่ๆๆๆๆ ไปเคลียร์งาน”ที่นี้ทำมาเออออตามผมเชียวไอ้คยูนะไอ้คยู
หลังจากที่ผมและอยอกแจแลไอ้คยูกินข้าวกล้องที่ฮยอกแจทำมาเรียบร้อยแล้วไอ้คยูมันก็ขอตัวไปเรียนต่อส่วนผมและฮยอกแจตอนบ่ายไม่มีเรียนแล้ว ผมก็เลยชวนฮยอกแจไปเดินเที่ยวกันตอนแรกฮยอกแจจะไม่ไปแต่คงผมตื้อไม่ไหวล่ะมั้งที่ผมชวนไปไม่ได้มีอะไรแอบแฝงแค่ช่วงนี้เห็นอยอกแจไม่ค่อยยิ้มก้เท่านั้นอีกอย่างไอ้วอนมันก็เงียบไปเลย ผมเลยไม่อยากให้ยอกแจต้องคิดมาก
“นี่ฮยอกแจ ไปเดินคูเสื้อผ้ากันที่ชั้นสองมั้ย”ผมเยชวนไป จริงๆผมไม่ได้อยากดูอะไรมากมายหรอกครับแต่ผมไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ ๆอ้เที่ยวห้างเนี่ยก็ไม่ค่อยจะชอบซักเท่าไหร่ด้วย
“อืมไปสิ เราก็อยากไปดูเสื่อให้ซีวอนเหมือนกัน” พอเถอะครับฮยอกแจ อย่าไปคิดถึงมัน ผมอยากจะพูดคำนี้ออกมาจริงๆ
“อืม...”ผมรับคำแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากก่อนที่จะเดินนำฮยอกแจไป แต่ระหว่างที่กำลังจะเดินไปขึ้นบันไดเลื่อน ผมก็เห็นไอ้คุณเพื่อนตัวดีที่ทิ้งแฟนมันให้อยู่กีบผมแล้วมันกับมาพาคนที่ชื่อฮีชอล มาช้อปปิ้งอยู่หนี่ ผมรีบเอาตัวเองมาบังหน้าฮยอกแจไว้เพื่อที่เค้าจะได้ไม่ต้องเห็นภาพๆนั้น
“เป็นอะไรนะคิบอม...มาบังเราทำไม”
“อ่อป่าวหรอกแค่อยากเปลี่ยนที่ยืนหน่ะ”ผมก็แถๆไป ดีที่ฮยอกแจเป็นคนที่ไม่ขี้สงสัยมากนัก
“ทำอะไรหน่ะฮยกแจ เห็นก้มมองโทรศัพท์นานแล้ว” ผมถามออกไปเพราะว่าเห็นฮยอกแขจก้อมหน้ากดอะไรไปมาในโทรศัพท์นานแล้ว
“อ่อ...คือว่าเรากะว่าจะโทรไปหาซีวอนหน่ะแต่ไม่รู้ว่าจะโทรดีไม่โทรดีเห็นคิบอมบอกว่าเค้าติดงานที่บริษัทเลยยังเลือกไม่ได้ว่าจะโทรไม่โทรดี” มันติดธุระจริงๆครับพึ่งจะเดินผ่านหน้าผมไปเมื่อกี้กับธุระของมันผมละอยากให้ฮยอกแจเห็นจริงๆ
“โทรไปเถอะ ถ้าฮยอกแจอยากโทรก็โทรไปเถอะ”
“อืม งั้นเราโทรนะ” โทรเถะครับอย่ามาบอกผมเลยเพราะผมมันพวกอิจฉาเพื่อนที่เห็นฮยกแจสนใจไม่ได้
“ฮัลโหล ซีวอน”ผมฟังฮยอกแจคุยกับไอ้ซีวอนผมก็ไม่ร็หรอกนะว่าเค้าคุยอะไรกัน ผมได้ยินแต่ฮยอกแจพุด “อืมๆๆ” อยู่แค่นี้ แต่ที่ผมได้ยินคือมันบอกว่าช่วงนี้มันติดธุระมากมีงานเยอะคงไม่มีเวลามาหาอะไรประมาณนี้
“งั้นซีวอนทำงานเถอะนะ ไว้เราจะโทรไปใหม่” คุยกันไม่นานฮยอกแจก็วางสายพร้อมกับให้เหตุผลกับผมว่าเพราะซีวอนเค้าต้องทำงานฮยอกแจก็เลยไม่อยากกวน
เวลาผ่านไปผมกับฮยอกแจก็เดินซื้อเสื้อผ้าแล้วก็ของจิปาถะจนเวลาล่วงเลยไปถึง5โมงเย็นพร้อมเลยชวนฮยอกแจไปทานาหารกันก่อนที่จะกลับบ้าน ซึ่งฮยอกแจก็บอกว่าให้ไปทานที่บ้านของอยอกแจเพราะวันนี้ที่บ้านฮยอกแจไม่มีใครอยู่เพราสะไปทำงานที่ต่างจังหวัดกันหมด ผมเลยตอบตกลงเพราว่าผมก็อยากจะทานอาหารที่เป็นฝีมือของฮยอกแจมากกว่าที่จะต้องไปซื้อกิน
“เข้ามาก่อนนะคิบอม เดี๋ยวเราไปเตรียมของก่อนนะ คิบอมนั่งรอเราที่ห้องนั่งเล่นก็ได้” พอเข้ามาในบ้านฮยอกแจก็รีบเอาของที่ซื้อมาทั้งหมดไปเก็บรวมทั้งนำของสดที่แวะซื้อตอนกลับไปเก็บที่ครัวด้วย
“เดี๋ยวเราช่วยนะ จะได้เสร็จเร็วๆไง”
“คิบอมหิวแล้วหรอ เราจะรีบทำแล้วกันนะ” พูดจบฮยอกแจก็รีบเดินไปที่ครัวทันทีโดยที่ผมยังไม่ได้พูดอะไร ผมเลยต้องเดินตามไปที่ครัวด้วย
“ไม่ต้องรีบหรอก เรารอได้” คำว่าเรารอได้ไม่ได้หมายถึงอาหารอย่างเดียวหรอกนะครับผมหมายถึงหัวใจเค้าด้วยต่างหาก
“อืมๆๆ งั้นคิบอมมาช่วยเราหั่นผักมั้ย”ฮยกแจพูดพร้อมกับชูมะเขือเทศขึ้นมาแล้วเอียงคอบอกผมอย่างน่ารัก
“เอ่อ.. ได้เราช่วยแล้วกัน”
ผมอาจจะไม่เก่งในด้านนี้มากนักแต่มันก้สำเร็จไปด้วยดีสำหรับอาหารมื้เย็นของผมและฮยอกแจ
“อร่อยจัง อิ่มมากๆๆๆเลยฝีมือของฮยอกแจนี่อร่อยขึ้นทุกวันเลยนะ”ผมพูดพร้อมกับลูบไปที่พุงของผมที่ตอนนี้มันพร้อมที่จะแตกได้แล้ว
“ขอบคุณนะ แต่คิบอมก้พูดเว่อร์ไปมันก็ไม่ได้อร่อยขนาดนั้นหรอก”
“อร่อยสิ อร่อยมาก” จะดีมากถ้าฮยอกแจจะทำอาหารอย่างนี้ให้ผมทานทุกวัน
“คิบอม จะกลับเลยหรือป่าว”
“ไล่เลยหรอ พึ่งกินอิ่มเองนะ” ผมแกล้งผมเสียงอ่อยๆ จริงผมรู้ว่ายอกแจไม่ได้ไล่ผมหรอกคงถามไปอย่างนั้น แต่ผมก็อดที่จะแกล้งไม่ได้นิหน่า
“ปะ ป่าวนะ เราไม่ได้ไล่ ดีซะอีกที่คิบอมจะอยู่นานๆเพราะวันนี้เราอยู่คนเดียวจะได้มีเพื่อนคุย”
“ครับผม วันนี้ไม่รีบหรอกพรุ่งนี้เราไม่มีเรียนกัน กลับดึกได้สบายอยู่แล้ว”
“เอ่อ เดี๋ยวเรามานะตั้งแต่กลับมาเรายังไม่ได้ใทรหาซีวอนเลย” ไม่ต้องไปโทรหามันหรอกนะมันคงจะติดธุระอยู่เพราะผมร็ว่ามันต้องมีข้ออ้างใหฮยอกแจอยุ่ตลอด
“อืมงั้นเรารอที่ห้องนี้นะ”ผมบอกกับฮยอกแจแล้วทำที่เป็นว่ากดโทรทัศน์ดูอะไรไปเรื่อยแต่จริงๆแล้วใจผมมันกำลังเต้นเพราะว่าผมกำลังอิจไอ้ซีวอนแล้วผมก็กำลังโมโหมมันที่มันกล้าทำอย่างนี้กับฮยอกแจทั้งที่ฮยอกแจดีกับมันขนาดนี้
ผ่านไป15นาที
ผมเห็นฮยอกแจเดินมาด้วยสีหน้าที่ไม่มีรอยยิ้ม สีหน้าที่เห้นได้ชัดว่าไม่มีความสุข
“เป็นไรหรอ ฮยอกแจ” ถ้าเดาไม่ผิดผมเดาว่าต้งอเป็นเรื่องไอ้ซีวอนแน่ๆ
“เราโทรหาซีวอนหลายสายแล้ว แต่ว่าซีวอนไม่รับโทรศัพท์ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือป่าว” เกิดครับเกิดแน่ๆมันอาจกำลังจะเกิดซัมติ้งอะไรบ้างอย่างกับคนที่ฮีชอลก็ได้มันก็เลยไม่รับสายของฮยอกแจ
“เด๋วมันเห็นมิสคอล์มันก้โทรหกลับมา มันอาจจะติดประชุมก้ได้”ผมพูดปลอบใจฮยอกแจเพรราไม่อยากเห้นเค้าต้องเป็นกังวล
“อืม อาจจะจริงอย่างที่คิบอมว่าก็ได้นะ”
หลังจากวันนั้นมา1อาทิตย์
“เฮ้ เพื่อนบอม”ไอ้ซีวอนยิ้มทักทายผมที่นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวประจำ
“มีไรมึง หายหัวไปเลยนะมึง ไม่รู้ไงว่าฮยอกแจเป็นห่วงมึงมากแค่ไหน”ได้ทีผมก็ขอด่ามันซะหน่อยเหอะ
“เออ หน่าอย่าบ่นได้มั้ยว่ะ เอ่อ แล้วว่าแต่ฮยอกแจไปไหน”
“มึงเดินมามึงพึ่งสังเกตุใช่ป่ะว่าแฟนมึงไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ ฮยอกแจไปประชุมชมรม”
“เอ่อ งั้นดีแล้วกูมีไรจะปรึกษามึง”คงจะไม่ใช่เริ่องดีแน่ๆเรื่องที่มันจะปรึกษาผม และก็เป็นจริงตามคาดว่าเรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดี เพราะเป็นเรื่องของคนที่ชื่อฮีชอล ผมเลยส่ายหน้าให้มันไปบ่งบอกว่าไม่อยากจะให้คำปรึกษาในเรื่องนี้กับมัน
“เฮ้ย ไรว่ะเพื่อนกัน”
“ตอนนี้กูเป็นเพื่อนกับฮยอกแจ มึงไม่ใช่”ผมบอกมันไปโดยที่ไม่ได้มองหน้ามัน
“พูดอย่างนี้น้อยใจนะเว้ย รับฟังกูวักหน่อยก็ยังดี”มันตื้อผมอยู่นานจนในที่สุดผมก็ต้องมานั่งฟังเรื่องของมันจนได้
“เออ มีไรก็พุดมา”
“มึงว่าช่วงนี้กุอยู่กับฮีชอลเค้ามากเกินไปป่าวว่ะ”
“อืม มากกกกกกกกกกกกกกก”ผมตอบมันออกไปด้วยความเป้นจริงถึงจะออกแนวประชดหน่อยก็เหอะ
“แล้วมึงว่าช่วงนี้กุใส่ใจฮยอกแจน้อยไปป่าวว่ะไ
“อืม น้อยยยยยยยยยยมากกกกกกกกกก เอ่อไม่ใช่สิ มึงอ่ะไม่ใส่ใจเค้าเลยต่างหาก”
“จริงหรอว่ะ กูจะทำไงดีว่ะไอ้บอม กูรู้สึกว่ากูไม่สารมารถที่จะบอกกับฮีชอลว่าเลิกยุ่งกันได้แล้วก็ไม่กล้าที่จะบอกฮยอกแจเรื่องชของฮีชอลด้วย” ดูจากสีหน้ามันแล้วผมดูออกเลยครับว่ามันหนักใจมากกับปัญหาของมัน
“ไอ้วอน กูก็ไม่รู้ว่ามึงต้องทำไงหรอกนะเว้ยแต่มึงต้องเลือกว่ะ”ผมก็ไม่รู้ว่าจะต้องให้คำปรึกษามันยังไงเพราะตั้งแต่เกิดมาผมก็ยังไม่มีปัญหาอย่างนี้มาเหมือนกัน
“ถ้ากุบอกว่ากูเลือกไม่ได้ล่ะว่ะ”
“เออ งั้นกูก็บอกมึงได้เลยว่า มึงเลวมาก”
“ไอ้เชี่ยบอม กูไม่ได้ให้มึงมาด่ากูนะ”ผมพึ่งเคยเห็นคนอย่างไอ้ซีวอนดูกังวลใจเรื่องอย่างนี้เป็นครั้งแรกแสดงว่า คนที่ชื่ออีชอลต้องมีอิธืพลต่อซีวอนแน่ๆ
“เรื่องอย่างนี้มึงถามกูไม่ได้หรอกนะเว้ย มึงต้องถามใจมึงเอง”
“กูไม่รู้ว่ะ กูรักฮยอกแจ รักมากแต่สำหรับฮีชอลเวลากูใกล้เค้าแล้วหัวใจกูเต้นดังทุกครั้งว่ะ”
“ไอ้วอน ไอ้สองใจ”
“มึงอ่ะ ดีๆดิว่ะ”มันทำเสียงไม่พอใจใส่ผมพร้อมกับหน้ายู่ๆของมันที่แสดงว่ามันอาจกำลังงอนพผมอยู่แต่ก่อนที่ผมจะพุดอะไรออกไปก็มีเสียงดังแทรกขึ้นมา
“เลือกเค้าไปก็ได้นะซีวอน”
ครบ100แล้วนะค่ะ ชอบไม่ชอบก็ติชมกันด้วยนะค่ะ
ช่วงนี้ไรท์เตอร์คงไม่ได้มาอัพบ่อยๆนะค่ะ เพราะเหนื่อยมากจากการฝึกงานแต่ยัีงไงก็ติดตามผลงานกันต่อไปด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น