คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : พริกกะเกลือ 5 [ HaeEun] END PART 100%
“กลับมาแล้วคร้าบบบบบบบบบ คุณแม่”เสียงเล็กของแทมินที่เรียกแม่ของตนดังมาก่อนที่จะเข้ามาในบ้านซะอีก
“นี่แทม เสียงดังไปป่ะ เสียงมาก่อนตัวตลอดเลยนะเราอ่ะ”เสียงของฮยอกแจบ่นทำให้แทมินหน้ามุ้ยเล็กน้อยก่อนจะเถียงกลับไป
“พี่อ่ะ บ่นเป็นยายบ้าแก่ๆไปได้ เค้าก็แค่ส่งเสียงให้คุณแมรู้ว่าเค้ากลับมาแล้วก็เท่านั้น”
นี่แทม พี่เหมือนยายป้ามากเลยหรอ”ฮยอกแจถามแทมินที่ยืนจ้องหน้าพิจารณาหาคำตอบให้ฮยอกแจอยู่
“อืมมมมมมมมมม ถูกต้อง”แทมินตอบออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทำให้ฮยอกแจแทบจะกระโดดถีบน้องชายสุดแก่นของตน
“แม่ฮะ มีไรกินบ้างมั้ยหิวแล้ว”แทมินเดินไปหาผู้เป็นแม่ที่กำลังจัดเตรียมอาหารอยู่ในครัว
“กลับมาก็ถามหาของกินเลยนะเรา เดี๋ยวก็ได้อ้วนหรอกฮะเรา”คนเป็นแม่ขยีศรีษะของแทมินเบาๆ
“แม่ฮะ ทำไมวันนี้พ่อกับมาเร็วจังฮะ”ฮยอกแจถามแม่ออกไป
“พ่อยังไม่กลับมาเลยนะ กลับมาเย็นๆโน้นล่ะพ่อนะ”
“อ้าวแล้วใครเปิดโทรทัศน์ดูอยู่ล่ะครับ”แทมินถามแม่ออกไป ถ้าไม่ใช่พ่อแล้วจะเป็นใคร
“อย่าบอกนะฮะแม่....ว่าแม่มีกิ๊ก โอ๊ย..” ฮยอกแจที่พูดเล่นโดนผู้เป็นแม่ตีเข้าให้ที่หน้าพาก
“เป็นกิ๊กแม่ก็ดีนะสิ เฮ้อดันมาหลงลูกสาวทั้งสองของแม่ก่อนจะมาหลงมี เฮ้อ...”
“แม่ฮะ แม่มีลูกสาวด้วยหรอ”ฮยอกแจถามออกไป
“พี่ฮะ เฮ้อ..งไม่รู้เลยไงว่าแม่เค้าหมายถึงเราทั้งสองคนอ่ะ”แทมินบอกพี่ของตัวเองที่ตอนนี้หันมาทำหน้ายักษ์ใส่
“ผมเป็นผู้ชายนะฮะ”ฮยอกแจทำหน้างอใส่ผู้เป็นแม่ของตน
“แม่ฮะแล้วตกลงใคร ดูโทรทัศน์อยู่ฮะ”แทมินถามคำถามเดิมกับผู้เป็นแม่
“ก็........อ้าวมาพอดี”ผู้เป็นแม่ยังไม่ทันได้บอก คนที่เป็นแขกของบ้านก็เดินมาเสียก่อน
“กลับมาแล้วหรอ ฮยอกกี้/แทมมี่”
“พี่คิบอม/พี่จงฮยอน” สองเสียงของสองพี่น้องตระกูลลีที่พร้อมใจกันพูดขึ้น
“วันนี้คิบอม กับจงฮยอนจะมาทานข้าวที่บ้านนะจ๊ะ อ้าวยืนแข็งกันอยู่นั่นแหละไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันได้แล้ว”ผูเป็นแม่ดัยหลังของลูกทั้งสองให้ขึ้นบันไดเพื่อที่จะได้ขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
“พี่ฮะพี่ว่าเค้ามาทำไมกัน”แทมินถามฮยอกแจที่ตอนนี้นั่งคิดอะไรอยู่บนเตียง
“ไม่รู้สิ ช่างเถอะพี่ไม่ได้คิดอะไรแล้วล่ะ”
“พี่ไม่ได้คิดอะไร แล้วถ้าเค้าคิดล่ะครับ”แทมินถามย้ำกับความคิดของพี่ชาย
“อย่ามาถามแต่พี่ เราล่ะจะทำไง”ฮยอกแจถามกลับผู้เป็นน้อง
“เฮ้อ............คิดไม่ตก”แทมินถอนหายใจยาวแล้วตอบเพียงแค่นั้น
“พี่หน่ะตอนนี้ไม่คิดอะไรแล้วล่ะ เพราะพี่มีดงเฮแล้วนะสิ”ฮยอกแจพูดออกมาอย่างยิ้มๆ
“ดีจัง ผมเห็นพี่เป็นอย่างนี้แล้วก็มีความสุข”
“อืม พี่ก็เหมือนกัน ไม่ต้องมาคิดเรื่องอย่างนั้นอีก สมองโล่งดีจัง”ฮยอกแจพูดพร้อมกับกางมือทั้งสองออกแล้วสูดลมหายใจเข้าไป
“พี่ฮะ แต่ยังไงตอนนี้ผมก็รู้สึกไม่ดีกับพี่คิบอมเลย พี่เห็นแววตาที่เข้ามองพี่มั้ย”แทมินแสดงความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัดจนฮยอกแจต้องเข้าไปกอดน้องไว้
“แทมินพี่จะไม่ยอมร้องไห้เพราะเค้าเป็นครั้งที่สองแน่”
20%
“เป็นไงจ๊ะ คิบอม จงฮยอน อาหารถูกปากมั้ย ไปอยู่เมืองนอกเมืองนามาซะนานลืมอาหารเกาหลีไปหรือยัง”คุณนายลีถามคิบอมและจงฮยอนที่ตอนนี้ทั้งหมดได้มาอยู่ที่โต๊ะกินข้าวกันแล้ว
“กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกินหรอกครับอาหารเกาหลีจะถูกปากเหมือนอาหารอเมกันหรือป่าวก็ไม่รู้” แทมินตอบออกมาอย่างประชดประชัน
“แทมทำไมพูดอย่างนั้นล่ะลูก”คุณนายลีหันขวับมาดุลูกตัวเองเบาๆ
“ก็จริงอย่างที่แทมพูดนะฮะแม่ เป็นห่วงลูกแม่ดีกว่าอย่าพึ่งไปห่วงคนอื่นเลยฮะ” ฮยอกแจตอบเห็นด้วยกับแทมิน
“นี่เราสองคนเป็นอะไรป่าวเนี่ย แปลกไปนะพี่เค้ากลับมาแล้วน่าจะดีใจ ทำไมทำหน้าเหมือนถ่ายไม่ออกอย่างนั้นล่ะ” ม่ของทั้งสองหันมาเอ็ดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามลูกชายทั้งสอง
“ผมว่า ฮยอกกับแทมมี่คงลืมผมกับพี่คิบอมแล้วล่ะครับ เห็นมีคนใหม่ให้คิดถึงแล้ว” จงฮยอนว่าแค่นั้นก่อนที่จะตักอาหารเข้าปากเพื่อรับประทาน
“นี่ เราสองคนมีแฟนแล้วไม่บอกแม่หรอห๊ะ”
“ก็กำลังจะอธิบายไงฮะ แม่ก็ฟังก่อนสิ ก็คือฮยอกคบกับด๊องฮะ” ฮยอกแจบอกแม่ออกไป
“ด๊องไหนล่ะลูก”
“เฮ้อ แม่จะไปรู้จักเค้าได้ยังไงล่ะครับ พี่เค้าชื่อ ลี ดงเฮ ฮะ”แทมินตอบออกไปอย่างเหนื่อยใจ
“เอ๊ะ ลี ดงเฮหรอจ๊ะ ชื่อเหมือนลูกชายคุณ ลี ดาเฮเลยนะ”
“ใครหรอฮะแม่ไม่เคยได้ยินชื่อเลย”ฮยอกแจถามออกมา
“อ้อ ก็คุณดาเฮเค้าพึ่งจะย้ายมาอยู่ในหมู่บ้านเรานะจ๊ะบ้านเค้าห่างจากบ้านเราไปอีก สี่หลังเองนะ ลูกชายเค้าน่ารักมากเลยนะอีกอย่างเพื่อนลูกชายก็หล่อด้วย”ผู้เป็นแม่พูดร่ายยาวออกมาจนลืมนึกว่ามีลูกและแขกนั่งอยู่ที่บ้าน
“แม่ฮะ.... เกินไปมั้ยเพื่อนลูกชายไม่ใช่หรอ”แทมินมองหน้าแม่แล้วพูดออกมา
“แหม... แค่นี้เอง คิดมาก อ้าว..เพลินเลย กินกันต่อเถอจ๊ะ”
“เอ่อ คุณน้าฮะต้องขอประทานโทษด้วยพอดีผมกับจงฮยอนพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ขอตัวกลับก่อนนะฮะ”คิบอมบอกพร้อมลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าว
“อ่อ จ๊ะ ไว้วันหลังมาใหม่นะ”
“ครับ”สองพี่น้องตระกูลคิมตอบออกมาอย่างพร้อมเพียง
เมื่อออกมาจากบ้านตระกูลลี คิบอมและจงฮยอนก็ตรงมุ่งหน้ามาที่บ้านที่ห่างออกมาจากบ้านฮยอกแจอีกสี่หลัง
“พี่มาบ้านหลังนี้ทำไมครับ”จงฮยอนถามผู้เป็นพี่ที่อยู่ก็อ้างว่ามีธุระจึงรีบออกมาจากบ้านของฮยอกแจ และแทมินทั้งที่เค้ากะว่าจะอยู่คุยกับแทมินซะหน่อยแต่ธุระที่ว่ามันเกี่ยวอะไรกับบ้านหลังนี้
“ก็มาดูหน่ะสิว่าใช่บ้านของแฟนฮยอกหรือป่าว”
“แล้วใช่มั้ยล่ะครับ ถ้าเป็นบ้านของแฟนฮยอกก็ต้องเป็นบ้านที่แฟนแทมอยู่ด้วยนะสิ”
“อืม” ถึงแม้ว่าจะตอบ แต่สายตาของคิบอมยังคงจ้องมองเข้าไปในบ้านที่ตอนนี้เค้ารู้แล้วว่าใช่บ้านของดงเฮจริงๆ
40%
ทางในบ้านของดงเฮ
“เฮ้ยดงเฮไอ้สองคนนั้นมันไอ้คนที่กอดฮยอกแจกับยายเตี้ยของฉันนี่หว่า”มินโฮบอกกับดงเฮเมื่อเห็นคิบอมกับจงฮยอนมาเดินอยู่หน้าบ้าน
“ออกไปตอนรับกัน ไอ้โย่ง”
“เฮ้ยมึง คำนั้นสำหรับยายเตี้ยของฉันคนเดียวคนอื่นห้าม”มินโฮพูดพร้อมมองหน้าดงเฮอย่างหาเรื่อง
“เออๆๆ โทษทีแล้วกัน ไม่เรียกก็ได้ว่ะ”
หลังจากที่เลิกเถียงกันทั้งสองคนก็เดือนออกไปที่หน้าประตูบ้าน
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบมาหาใคร”ดงเฮที่ตอนนี้มายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านแล้วถามขึ้น
“ฉันมาหานาย”คิบอมตอบออกมาเสียงแน่น
“ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรครับ เพราะว่าจำได้ว่าเราไม่เคยรู้จักกัน”เป็นมินโฮที่พูดออกไปแทนดงเฮ
“พอดีว่าผมต้องการคุยกับคนที่ชื่อดงเฮเท่านั้น”คำตอบของคิบอมทำให้มินโฮถึงกับหน้าเสีย
“งั้นก็เริ่มเรื่องของคุณมาเถอะครับ เพราะยังไงผมก็ต้องเล่าให้เพื่อนผมฟังอยู่แล้ว”ดงเฮบอกกับคิบอม
“ฉันอยากรู้ว่านายกับฮยอกแจเป็นอะไรกัน”คิบอมเริ่มเข้าประเด็นที่เค้าต้องการรู้ทันที
“วันนั้นคุณยังไม่เคลียร์อีกหรอครับ”เป็นอีกครั้งที่มินโฮตอบแทนดงเฮ
“เอ่อ นายไอ้โย่งมาคุยกับฉันดีกว่า”จงฮยอนเรียกมินโฮให้ออกมาคุยกันสองคน
“เห้ย ใครให้เรียกไอ้โย่งมิทราบ คำนี้สำหรับแทมมี่สุดที่รักเท่านั้นเข้าใจ”มินโฮตอบจงฮยอนพร้อมกับเดินไปหาอย่างเอาเรื่อง
“ไอ้โฮแกไปคุยกับเค้าก่อนแล้วกันฉันอยากคุยกับคุณคิบอมก่อน”ดงเฮตอบออกมาทำให้มินโฮที่กำลังจะอ้าปากเถียงต้องเดินออกไปอย่างอดเสียดายไม่ได้
“ผมจะตอบให้นะครับผมกับฮยอกแจเรารักกัน”
“แต่นายคงจะรู้ว่าฮยอกแจเค้ารักฉัน”คิบอมบอกออกไป
“ครับผมรู้แต่นั่นมันเป็นอดีตที่ฮยอกแจเค้าได้ลืมไปแล้ว และผมก็ไม่ได้ใส่ใจด้วย”คำตอบของดงเฮทำให้คิบอมต้องกำหมัดแน่น
“ตอนนี้ฉันกับมาแล้ว ฉันต้องการฮยอกแจคืน”
“คุณพูดอย่างนี้มันเห็นแก่ตัวไปหรือป่าวครับ ตอนที่ไปทำไมไม่ลาเค้าซักคำตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะเอาเค้าไปไหนทั้งนั้น”ดงเฮพูดออกมาอย่างใจเย็น
“นายจะไปรู้อะไร นายไม่ใช่ฉันนายไม่รู้สึกหรอก”
“หึ คุณก็ไม่ใช่ฮยอกแจคุณก็ไม่รู้ พลั่ก...โอ๊ย เห้ยพูดดีๆด้วยทำไมทำอย่างนี้ว่ะ”ดงเฮที่ตอนนี้ล้มลงไปนอนกับพื้นพูดด้วยความโมหโหที่ถูกคิบอมต่อยเข้าที่ใบหน้า
“ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าฮยอกแจเป็นยังไง พลั่ก พลั่ก”คิบอมพูดพร้อมกับคร่อมที่ตัวของดงเฮแล้วต่อยซ้ายขวา
“หึ นายรู้แล้วไปทำไม ไอ้หน้าด้านยังมีหน้ามาถวงเข้าคืนอีก พลั่ก พลั่ก”ตอนนี้ดงเฮที่สามารถสลับขึ้นมาค่อมคิบอมได้จึงต่อยคืนกลับไป
“แก ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแกต่อยฉันหรอว่ะ”คิบอมพูดพร้อมพยายามที่จะกลับขึ้นมาอยู่ด้านบน เมื่อขึ้นมาอยู่ด้านบนได้ ก่อนที่จะได้ชกคืนเสียงของมินโฮก็ดังขึ้นก่อน
“เฮ้ย มึงทำอะไรเพื่อนกูว่ะ พลั่ก”มินโฮไม่พูดเปล่าเดินมาที่คิบอมแล้วกระโดดถีบทันที่
ตอนนี้ทำให้จงฮยอนที่เดินเข้ามาที่หลังเข้าไปตะลุมบอลด้วยกลายเป็นว่าจากที่ต่อยกันอยู่หนึ่งคู่กลายเป็นสองคู่ การสู้กันของทั้งสู้ยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่มีใครยอมใคร
“หยุดเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงที่ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มทั้งสี่คนหันมามองที่ต้นเสียงอย่างตกใจ
“ยายเกลือ/ยายเตี้ย”ดงเฮและมินโฮพูดมาพร้อมกัน
“ฮยอกกี้/แทมมี่”แล้วก็เป็นคิบอมและจงฮยอนที่อุธานออกมาด้วย
“เป็นบ้าอะไรกันเนี่ย กัดกันทำไม นี่ถ้าแนไม่เดินออกมาคงไม่เห็นแล้วก็คงกัดกันตายไปข้างเลยใช่มั้ย”ฮยอกแจที่ตอนนี้โมโหมากตะโกนออกมาอย่างเหลืออด
“ยายเกลือออกมาทำไม”ดงเฮถามออกมา
“ฮือๆๆๆๆ พวกนายต่อยกันทำไม ฮือๆๆ”ฮยอกแจที่ตอนนี้ยืนเอามือปิดหน้าปิดตาร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ฮยอกกี้ร้องไห้ทำไมครับ”คิบอมถามออกมาอย่างเป็นห่วงแล้วเดินไปหาพร้อมเอามือแกร่งจับไปที่ไหล่บางแต่กลับถูกฮยอกแจสบัดออก
“ออกไป อย่ามาจับ”
“ยายเกลือเป็นอะไร บอกฉันสิ”ดงเฮเดินไปหาแล้วจับใบหน้าของฮยอกแจให้มาสบตากับตน
“ฮือๆๆไอ้แสบนายเจ็บมากมั้ย ฮึก..เลือด..มีเลือดด้วย”ฮยอกแจพูดออกมาพร้อมร้องไห้ออกมา มือบางจับไปที่ใบหน้าของดงเฮอย่างเบามือ
“หายเจ็บแล้วล่ะ ได้มือนุ่มๆอย่างนี้มาจับหายเจ็บแล้ว”ดงเฮพูดพร้อมกับลูบที่มือบางของฮยอกแจ
“เอ่อ......ยายเตี้ยไม่คิดจะเป็นห่วงฉันบ้างไง”มินโฮที่ทนดูความหวานของฮยอกแจและดงเฮไม่ไหวจึงถามแทมินที่ยืนอยู่ข้างๆ
“เป็นไงบ้าง”แทมินเมื่อพูดจบก็หันหน้าหนีทันที่
“เธอถามใครหรอยายเตี้ย”มินโฮที่เห็นท่าทางของแทมินจึงแซวขึ้น
“นี่ นายจะเอาไงห๊ะ ไอ้โย่งฉันก็ถามนายนั่นแหละ”แทมินตอบเสร็จก็ก้มหน้าลงทันทีเพื่อหลบหลีกความเขินอาย
“นี่ยายเตี้ยเขินหรือไง”มินโฮถามแทมินพร้อมกับย่อตัวลงมาเพื่อมองหน้าแทมิน
ระหว่างที่ทั้งสองคู่กำลังหวานใส่กันก็ยังมีคนอีกสองจ้องมองอยู่
“เฮ้ ไม่คิดจะสนใจกันหน่อยหรอไงยืนอยู่ตรงนี้อีกสองคนนะ”จงฮยอนตะโกนขึ้นมาขัดจังหวะของทั้งสองคู่
“ไอ้แสบนายรอตรงนี้นะเดี๋ยวฉันจัดการเอง”ฮยอกแจบอกกับดงเฮแล้วเดินไปหาคิบอมที่ยืนอยู่ตรงข้ามกัน
“พี่คิบอม ตอนนี้ฮยอกรักผู้ชายคนนั้นคนที่ยืนอยู่ตรงโน้น คนที่พี่ต่อยเค้า พี่เข้าใจมั้ยครับ ฮยอกดีใจนะที่พี่กลับมาถ้าถามว่าฮยอกยังรักพี่อยู่มั้ยฮยอกตอบได้ว่ารักฮะ แต่รักอย่างพี่ชายเท่านั้น ฮยอกเชื่อนะฮะว่าพี่จะต้องเจอคนที่พี่รักมากกว่าฮยอกแน่นอน ถึงตอนนั้นพี่อาจจะต้องขอบคุณฮยอกด้วยซ้ำที่ไม่เป็นแฟนกับพี่”ฮยอกแจพูดกับคิบอมอย่างเปิดเผยความในใจ
“ฮยอกกี้...แต่พี่รักเรานะ”คิบอมพูดพร้อมเอื้อมมือไปจับมืออยอกแจเอาไว้
“ฮยอกก็รักพี่ฮะ พี่ชาย”คำพูดแรกที่ทำให้ยิ้มกับต้องหายไปกับคำว่าพี่ชาย
“อืม...เข้าใจแล้ว ถ้ามันทำให้ฮยอกกี้ของพี่มีความสุขพี่ก็จะไม่พรากมันไปจากคนที่พี่รัก พี่ไม่อยากพรากรอยยิ้มไปจากเรา พี่ไม่อยากให้เราร้องไห้ พี่อยากเห็นแต่รอยยิ้มของเรา
“พี่คิบอม ขอบคุณนะฮะที่พี่เข้าใจ”
“เอ่อ....ขอพูดบ้างได้มั้ยครับ”จงฮยอนที่เงียบอยู่พูดขึ้นมา
“อืม รีบๆพูดจะได้กลับบ้านกัน”คิบอมพูดกับมา
“ที่พี่ยังได้พูดซะยาวเลย ที่ผมพูดจะมารีบกลับบ้าน เอาล่ะนะมาเข้าเรื่อง แทมมี่พี่รักเรานะและพี่ก็รู้ว่าเรากับไอ้โย่งนั่นไม่ได้เป็นอะไรกัน”จงฮยอนที่ตอนแรกพูดกับคิบอมหันมาพูดกับแทมินอย่างจริงจัง
“ฮะ ผมกับเค้าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่ตอนนี้กำลังจะเป็น ไอ้โย่งคบกันนะ”ประโยคแรกที่พูดกับจงฮยอนแต่ท้ายประโยคนั้นหันกับไปพูดกับมินโฮ
“ห๊ะ ว่าอะไรนะ”ถึงแม้ว่าได้ยินอย่างถนัดแล้วแต่ก็ยังคงไม่เชื่อหูตัวเองอยู่ดี มินโฮจึงถามกับไปด้วยความตกใจ
“คบกับฉันนะ ฉันพูดจริงๆ มีนายมาเดินตามช่วงสองสามวันที่ผ่านมาตอนแรกคิดว่ามันน่ารำคาญต่ไปๆมาๆมันเป็นสิ่งที่ฉันขาดไม่ได้”แทมินพูดออกมาจนทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นอึ้งกันเป็นแถว
“ไม่!!!!!”คำตอบของมินโฮทำเอาแทมินและฮยอกแจตาโต ผิดกับจงฮยอนที่ตอนนี้ยืนยิ้มอย่างมีความสุข
“ทำไม แล้วนายมาเดินตามฉันทุกวันทำไมห๊ะ ไอ้โย่ง”แทมินพูดออกมาอย่างโมโห
“ที่ฉันตอบไม่ก็เพราะฉันจะเป็นคนพูดเองนะสิ คบกับฉันนะยายเตี้ย”คำตอบในตอนนี้เอาแทมินเขินไม่เป็นท่ามินโฮมองที่แทมินแล้วยิ้มออกมาก่อนจะหันไปยิ้มให้จงฮยอนอย่างมีชัย จงฮยอนที่ยกยิ้มในตอนแรกต้องหุบยิ้มลงทันที่
“อืม ฉันคบกับนายก็ได้ เห็นว่ามีความพยายามในการเดินตามฉันทั้งวันหรอกนะ”แทมินตอบออกไปก่อนที่จะหันไปพูดกับจงฮยอน
“พี่จงฮยอนฮะเรายังเป็นพี่น้องกันได้อยู่นะฮะ ไว้ผมจะแนะนำเคะสวยๆให้พี่รู้จักแล้วกันนะ” คำพูดของแทมินทำเอาจงฮยอนต้องหัวเราออกมามือหนาของจงฮยอนเลื่อนไปขยี้กลุ่มผมของแทมินเล็กน้อย
“ครับผม ดูแลตัวเองดีๆอย่าให้ไอ้โย่งมันทำอะไรเรานะ”จงฮยอนบอกกับแทมินพร้อมกับมองไปที่มินโฮ
“เห้ย ฉันไม่ทำอะไรอยู่แล้วมันยังไม่ถึงเวลา แล้วอีกอย่างเอามือออกจากตัวแฟนฉันได้แล้ว”
“หึ แกพึ่งจะได้เป็นแฟนกับแทมินไม่ถึงสองนาทีทำมาเป็นห่วง”ดงเฮที่เห็นอาการของเพื่อนึงพูดแซวขึ้น
“แล้วแกไม่หวงฮยอกแจบางหรอไง ไอ้เฮ”มินโฮตะโกนถามดงเฮที่ยืนอยู่ข้างฮยอกแจ
“หวงดิว่ะ หวงมากด้วย”ดงเฮตอบพร้อมโอบเอวร่างบางมาแนบกับตน
“ฮยอกกี้ งั้นพี่กลับก่อนนะ อย่ากลับบ้านดึกนะเราอ่ะพี่เป็นห่วง”คิบอมเดินมากพูดกับฮยอกแจพร้อมกับก้มลงกระซิบให้ได้ยินกันเพียงสองคนก่อนที่คิบอมกับจงฮยอนจะเดินไป
“ยายเกลือ ไอ้ดำนั่นมันพูดอะไร ทำไมต้องกระซิบกันด้วย”ดงเฮถามออกมาด้วยความไม่พอใจนัก
“ไม่มีไร”พูดจบฮยอกแจก็หันหลังเดินเข้าบ้านของดงเฮ พร้อมกับเสียงหัวเราะของมินโฮและแทมิน
สามเดือนผ่านไป
“เฮ้อ มันหวานกันเกินไปแล้วนะรยออุค ทำไงจะให้สองคนนี้มันห่างกันดีอ่ะ”ซองมินถามรยออุคที่กลังจ้องมองดงเฮกับฮยอกแจสวีทกันอยู่
“นั่นนะสิ แล้วมินโฮไปไหนล่ะ อย่าบอกนะว่าไปตามเฝ้าแทมอ่ะ”
“อืมถูกแล้วล่ะ”
“เอ้อ/เฮ้อ............”ทั้งรยออุคและซองมินถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
ผ่านไปสิบนาที
“รยออุค ซองมินฉันซีร๊อกงานมาให้แล้วนะ คนละสองร้อยวอน เอามาด่วนห้ามขาดด้วยแต่เกินได้”ฮยอกแจที่เอางานไปซีร๊อกแล้วมาให้ซองมินกับรยออุค
“อืม”ทั้งคู่ตอบออกมาด้วยความที่ชินกับความงกของฮยอกแจแล้ว
“ไอ้แสบของนายอ่ะ”อยอกแจยื่นเอกสารให้กับดงเฮที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเรียน
“ฟรีใช่ป่ะที่รัก ใจดีจริงๆเลยนะ ฟอด....”ดงเฮพูดพร้อมกับเดินไปหอมแก้มฮยอกแจ
“ป่าว ของนายก็สองร้อยวอนเหมือนกัน แต่มีสิ่งที่พิเศษกว่าก็คือวันนี้นายต้องพาฉันไปเลี้ยงไอติมหน้าโรงเรียนด้วยเพราะ ฉันอยากกิน”ฮยอกแจพูดออกมาทำให้ดงเฮต้องตาค้างก่อนที่คำพูดไม่ถูกหูของฮยอกแจจะโผล่ออกมา
“เค็มเหมือนเกลือไม่เลิกจริง”
“ไอ้แสบนายว่าฉันหรอ”ฮยอกแจพูดเสร็จก็วิ่งไล่ดงเฮรอบห้อง ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองมองแล้วหัวเราะกันอย่างขำๆ
“รักกันสิบนาทีแล้วก็ผลัดมากัดกันอีกสิบนาที”
“คิคิคิ น่ารักดีนะคู่นี้ว่ามั้ยซองมิน”
“อืมน่ารักจริงๆทั้งฮยอกแจที่เค็มเหมือนเกลือ กับดงเฮที่แสบเหมือนพริกเข้ากันได้จริงๆด้วย” ว่าจบทั้งสองก็มองดูทั้งสองคนวิ่งไล่กันต่อไป.....
....................................................................................THE END.............................................................................
จบแล้วนะค่ะเรื่องนี้ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
ตอนจบไรท์เตอร์รู้สึกมันป่วงๆยังไงไม่รู้ยังไงก็ติชมกันบ้างนะค่ะ
ความคิดเห็น