คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : เปลี่ยน [BumHyuk]
เค้าว่ากันว่ากาลเวลาทำให้คนเปลี่ยน เห็นจริงว่าจะจริงอย่างที่กล่าวไว้จริงๆถึงจะเจอหน้ากันทุกวัน คุยกันทุกวัน ทุกอย่างก็สามารถเปลี่ยนไปได้ โดยเฉพาะใจของคนที่มักเปลี่ยนไปจนคนรอบข้างไม่ทันได้ตั้งตัว เปลี่ยนไปจากวันแรกที่รักกัน จนวันนี้ทำเหมือนเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ระยะทางที่ห่างไกล ทำให้ใจคนเปลี่ยนด้วยอย่างนั้นหรอ หากเป็นจริง ตอนนี้ผมคงจะเป็นอย่างนั้น หากเป็นจริงผมจะทำยังไง ในวันแรกที่รักกัน เราหวานชื่น แต่ในวันนี้ขมยิ่งกว่ายาบางตัวด้วยซ้ำ
“ฮยอกเค้าสอบติดมหาลัยที่อยู่ทางเหนือหล่ะ คงต้องย้ายไปอยู่ที่นั่น”คิบอมคนรักของผมกำลังจะจากไป
“อืม แต่ว่าเค้าต้องเรียนอยู่ที่โซลนะ บอม ทำไมไม่ลองสอบเข้าในโซลก่อนล่ะ”ในวันนั้นผมบอกเค้าให้ลองดูกับการสอบในโซลดูเผื่อว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน
“ไม่ล่ะ ฮยอกก็รู้ว่าเค้าอยากเข้ามหาลัยนี้ อีกอย่างมหาลัยนี้เค้าก็มีชื่อด้านออกแบบ กว่าจะสอบได้มันยากนะ”ในวันนั้นเค้าบอกผมว่าต้องไป
“พอบอมไปแล้วบอมก็จะลืมเค้าใช้มั้ย”
“ไม่มีทางเด็ดขาด ด้วยเกียรติของลูกเสือเลยเค้าไม่มีทางจะลืมฮยอกเด็ดขาด”ในวันนั้นเค้าบอกผมอย่างนี้พร้อมกับดึงผมเข้ามากอดแน่น
แต่หากวันนี้เพียงแค่สามเดือนทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
“บอมทำอะไรอยู่หรอกินข้าวยัง”ผมโทรหาเค้าเป็นประจำทุกวันไม่เคยขาด
“กินแล้ว ตอนนี้ไม่ว่างนะโทรมาใหม่ได้มั้ย”แล้วก็เป็นอย่างนี้มาหนึ่งอาทิตย์แล้วที่เค้าบอกว่าไม่ว่าง
“ทำไมล่ะ อาจารย์สั่งงานเยอะหรอ”ผมถามเค้าอย่างนี้ทุกวันด้วยความเป็นห่วง
“ป่าวหรอกเพื่อนมาที่ห้องนะ จะเล่นเกมส์กับเพื่อนไว้ว่างแล้วจะโทรหานะ”อีกแล้วสินะที่เค้าเลือกที่จะเล่นเกมส์กับเพื่อนของเค้ามากกว่าที่จะคุยกับผม แรกๆผมก้เข้าใจเพราะการไปเรียนที่ใหม่จำเป็นต้องมีเพื่อนใหม่ เจอสิ่งใหม่ๆที่เข้ามา
หากย้อนเวลากลับไปได้ในวันนั้นผมจะไม่บอกให้เค้าย้ายมาอยู่กับผมหรอกแต่ผมนี่แหละที่จะเป็นคนย้ายไปอยู่กับเค้าเอง
“ฮยอกเค้าถึงที่พักแล้วนะ ที่พักดูดีมากเลยล่ะ”
“จริงหรองั้นอาทิตย์หน้าเค้าไปหาบอมนะ วันศุกร์เค้าไม่มีเรียนด้วย”ผมบอกเค้าว่าผมจะไปหาเค้าเองเพื่อที่เค้าจะได้ไม่เหนื่อยมาหาผมที่โซล
“อืม มาเร็วๆนะแค่ไม่ได้เจอกันวันเดียวก็คิดถึงจะแย่แล้ว ต้องมาให้เค้านอนกอดนะ”ในวันนั้นเค้าบอกกับผมอย่างนั้น
แต่ในวันนี้คำพูดที่เค้าพูดมันหายไปกับสายลม
“บอมเค้าได้หยุดพฤหัสถึงวันจันทร์เลยเค้าไปหาบอมที่ห้องนะ”
“เค้าไม่ว่างไม่ต้องมาหรอก”เค้าบอกกับผมอย่างนี้
“ทำไมล่ะ เรียนหนักหรอ”ผมถามเค้าออกไปด้วยความเป็นห่วง
“ป่าวหรอก จริงๆแล้วมีนัดไปแตะบอลกับเพื่อนทุกเย็นอ่ะถ้าฮยอกมาเค้าก็ไม่ได้ไปกับเพื่อนนะสิ”วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เค้าจะเลือกเพื่อนของเค้า
หากคุณได้พรจากพระเจ้าคุณจะขออะไร คนทั่วไปมักขอเงินทองกับพระเจ้าแต่สำหรับผมขอผู้ชายที่ชื่อ คิม คิบอมคนเดิมกับมาได้มั้ย
“ฮัลโหล บอมทำไรอยู่”
“ไม่ได้ทำอะไรจ๊ะ”เมื่อวันก่อน ก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนเค้าพูดกับผมอย่างนี้
“แล้วกินข้าวยัง”
“กินแล้ว แต่ว่าอยากกินกับฮยอกมากกว่า” คำพูดหวานๆที่ออกมาจากปากเค้ทำผมใจเต้นทุกครั้ง
“บ้า....”
“เขินหรอ ไม่ได้เจอกันกี่วันแล้วนะคิดถึงฮยอกจัง” คำว่าคิดถึงของเค้าผมชอบเป็นที่สุด
“เค้าก็คิดถึงบอมนะ แต่อีกแปปบอมก็ลืมเค้าแล้วล่ะ พอมีเพื่อนบอมก็ลืมฮยอกเชื่อฮยอกสิ” ผมพูดออกไปอย่างนั้นเองไม่ได้มีอะไรมากมาย
“ฮยอกครับ ไม่มีวันที่บอมจะลืมฮยอกหรอกนะ” ในวันนั้น พูดให้ดีใจเล่นใช่มั้ย ว่าจะไม่ลืมกัน
ในวันนี้ที่ทุกอย่างมันเปลี่ยน เปลี่ยนไปเพราะใคร เพราะเค้าหรือว่าผม
“ฮัลโหลบอมทำไรอยู่จ๊ะ” เป็นปรกติที่ผมจะโทรหาเค้า
“ป่าว” ตอบยาวกว่านี้จะเป็นไรมากมั้ย ก็แค่อยากได้ยินคำตอบที่ดีกว่านี้
“กินข้าวยัง”
“ยัง”ผมได้แต่ถอนหายใจอยู่ในใจ ว่าทำไม
“บอม เป็นไรป่าวทำไมตอบน้อยจัง”ถามออกไปตามความรู้สึก
“ป่าว” ยิ่งถามอย่างนี้ยิ่งทำให้ตอบน้อยอย่างนั้นหรอ
“อยู่กับเพื่อนหรอ”ที่ผมถามเพราะผมได้ยินเสียงเพื่อนของเค้าดังมา
“อืม”
“เค้ากวนบอมใช่มั้ย ไม่อยากคุยกับเค้าใช่มั้ย”ถึงตอนนี้ผมก็ยังใจเต้น ไม่ใช่เต้นเพราะเขินอาย แต่เต้นเพราะคำตอบที่จะออกมาจากปากเค้า
“ไม่รู้สิ” สั้นๆง่ายๆแค่สามคำ
“เค้ารักบอมนะ” บอกออกไปตามใจคิด กลัวว่าจะไม่ได้บอกอีกแล้ว
“อืม”คำพูดหวานๆ ที่เคยให้กันหายไปไหนแล้วนะ ตอนนี้มีเพียงคำพูดสั้นๆที่ฟังดูเหมือนไม่อยากตอบเพียงเท่านั้น
“บอม....กำลังมีใครอีกคนหรือป่าว”ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้ถามเค้าไป ทั้งที่ผมรู้อยู่แล้วว่าเค้าไม่มีใครแน่นอน
“ไม่มี”จริงๆมันควรเป็นคำตอบที่ผมควรจะพอใจนะ แต่ทำไมรู้สึกเจ็บ
“อืม งั้นเค้าไม่กวนก็ได้อยู่กับเพื่อนเถอะ”จริงๆผมพูดกับอากาศตั้งแต่ยังไม่จบคำว่ากวนเลยด้วยซ้ำ เค้าวางหูก่อนที่ผมจะพูดจบซะอีก
ทำไมกาลเวลากับระยะทางถึงมีอิทธิพลที่ทำให้คนเปลี่ยนใจจังนะ ผมคงหมดหนทางที่จะสู้กับมันเพื่อให้ได้เค้าคนเก่ากับมาแล้วล่ะ ถึงเค้าจะไม่ได้มีใครใหม่แต่แค่เค้าไม่สนใจผมอย่างเดิมมันก็เจ็บมากแล้ว
สิ่งที่ผมคิดว่าเราจะรักกันตลอดไปมันคงจะไม่เป็นอย่างที่ผมหวังแล้วล่ะมั้ง เพราะในตอนนี้ผมเหมือนไม่มีตัวตน ตอนนี้ผ่านมากี่วันแล้วนะที่ผมไม่ได้โทรหาเค้า ไม่ใช่ไม่คิดถึง คิดถึงจนจะเป็นบ้าแล้ว แต่ผมแค่อยากรู้ว่าเค้าจะโทรหาผมบ้างมั้ยก็เท่านั้น ไม่มีแม้แต่ข้อความที่ส่งมาไม่มีเลย ผมตัดสินใจโทรไปหาเค้า
“บอม ว่างคุยมั้ย”ผมถามเค้า
“อืม ว่าง”
“บอม ฮยอกจะพูดตรงๆถามตรงๆนะ แล้วบอมก็บอกกับฮยอกมาตรงด้วย”
“อืม มีไรว่ามา”
“บอมเบื่อเค้าแล้วใช่มั้ย”
“ป่าวหนิ” ตอบสั้นอีกแล้ว ยาวกว่านี้จะได้มั้ยนะ
“แล้วทำไมเด๋วนี้.....”
“เออ กูรู้แล้ว เดี๋ยวกูตามไป พวกมึงไปก่อนเลย” ผมยังพูดไม่จบเลยนะ เฮ้อ...............
“บอม ฟังเค้าอยู่หรือป่าว”
“อืม ฟังอยู่ เอ่อ...ฮยอกรีบพูดได้ป่ะเพื่อนรอจะไปแตะบอลแล้ว” อีกแล้วหรอ เพื่อนอีกแล้ว แล้วผมล่ะเอาไปไว้ตรงไหน
“บอมคือว่า คุยกับฮยอกก่อนไม่ได้หรอ”
“ก็คุยอยู่นี่ไง ฮยอกก็รีบพูดสิ” เค้าตะหวาดผมอย่างนั้นหรอ เพราะเพื่อนเค้า เพราะฟุตบอลทำให้เค้าต้องตะหวาดผม
“บอม...........”ผมอึ้งไม่รู้แล้วว่าจะพูดอะไร
“ฮยอกรีบได้มั้ย หรือว่าถ้าไม่มีอะไรสำคัญก็ไว้ค่อยโทรมา” เจ็บที่หัวใจเลยล่ะคำพูดของเค้า
“บอมกำลังเบื่อฮยอกใช่มั้ย อึก..”ไม่ไหวแล้วน้ำตามันไหลออกมาแล้วเพียงแต่ตอนนี้ผมไม่อยากให้เค้าได้ยินก็เท่านั้นเอง
“ถ้าตอนนี้ ใช่ เบื่อมาก” จุกไปที่อกทันที
“อืม...เข้าใจแล้ว ต่อไปนี้ฮยอกจะไม่ยุ่งวุ่นวาย อึก..กับบอมอีก ไม่โทรมารบกวนอึก..เวลาที่บอมอยู่กับเพื่อนอีก อึก..”
“อย่าร้องไห้ได้มั้ย แล้วจะมีเพื่อนไม่ได้เลยใช่มั้ย เค้าต้องคุยกับฮยอกตลอดเลวาเลยอย่างนั้นหรอ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฮยอกไม่ได้ห้ามไม่ให้บอมมีเพื่อน แต่ตอนนี้บอมกำลังที่จะลืมไปที่ละนิด เป็นเมื่อก่อนถ้าฮยอกไม่โทรหา บอมต้องโทรหาฮยอกแล้ว อีกอย่างบอมบอกว่าฮยอกสำคัญกว่าทุกอย่าง แต่ตอนนี้เพื่อนบอมสำคัญที่สุดสินะ แล้วฮยอกก็ไม่ได้เกียดเพื่อนบอม แต่ที่ฮยอกเกลียดคือนิสัยของบอมเวลาอยู่กับเพื่อน”
“แล้วจะให้เค้าทำไง ทำไม่เอาแต่ใจอย่างนี้นะ” ผมนะหรอที่เอาแต่ใจ ผมใช่มั้ยที่ผิด
“บอม เลิกกันเถอะ” บอกไปแล้วคำที่ไม่คิดว่ามันจะเกิดกับเราทั้งสองคน
“ตามใจฮยอกเถอะ เค้าพูดไปก็เท่านั้น อยากทำไรก็เชิญ”
“คิดว่าเค้าอยากให้เป็นอย่างนี้หรอ” “ตึด ตึด ตึด ตึด ตึด ตึด เสียงนี้เค้าวางไปแล้วสินะ จบแล้วใช่มั้ยสี่ปีที่คบกันมาจบแค่นี้เองใช่มั้ย เค้าไม่รู้หรอกว่าตอนที่ผมพูดคำนั้นออกไปมันเจ็บแค่ไหน เค้าจะรู้สึกอย่างที่ผมรู้สึกบ้างมั้ย เค้าจะเป็นอย่างที่ผมเป็นบ้างมั้ย หรือผมจะเป็นอย่างนี้อยู่เพียงคนเดียว
ผมรู้แล้วเริ่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเค้าไม่ใช้ เวลาหรือระยะทางหรอกนะที่ทำให้เราต้องเป็นอย่างนี้ แต่ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะ ใจ ยังไงล่ะ ใจของเค้าคิดที่จะเปลี่ยน ต่อให้อยู่กันไกลคนละทวีปถ้าใจเราไม่เปลี่ยนมันก็ไม่มีวันเปลี่ยน ระยะทางหรือเวลาไม่ใช่อุปสรรคเลยซักนิด อุปสรรคที่แท้จริงของเราคือ ใจ ต่างหาก
ถึงตอนนี้ผมก็ยังคาดหวังให้เค้าโทรกลับมา ไม่จำเป็นต้องพูดขอโทษ แค่ให้ผมได้ยินเสียงของเค้าก็พอ แค่ได้ยินเสียงเค้าทุกอย่างที่ผมพูดไปในวันนั้นผมจะลืมมันไปให้หมด ผมจะเริ่มใหม่ทั้งหมด แต่ตอนนี้ไม่มีเลยเพียงซักครั้งที่เค้าจะโทรมา ผมควรจะทำใจแล้วใช่มั้ย
ถึงแม้ในวั้นนั้นต้องเป็นผมที่จะต้องไปไกลจากเค้า ผมไม่มีวันที่จะเปลี่ยนใจไปจากเค้าเด็ดขาด เพราะผมรักเค้าหมดใจ
THE END
“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
เรื่องนี้สั้นไปมั้ยค่ะ
งงกันมั้ยค่ะสำหรับเรื่องนี้
เรื่องนี้ใครเป็นสาวกบอมฮยอกไม่รู็จะถูกใจกันมั้ยนะค่ะ
แต่ไรท์เตอร์ก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วนะ
ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่าน
ความคิดเห็น