บารามอส(บาราเฮ เอดินตี้ เฟรี่ เฟริน)

ลำดับตอนที่ #9 : คู่หมั้นเจ้าชายกับนางฟ้าธิดาปีศาจ

   แอ็ด....  ประตูห้องเปิดเข้ามา คนที่เข้ามาก็เจอกับเฟรินนอนหนุนหมอนและคาโลที่นั่งอ่านหนังสือในชุดไปรเวทสำหรับรอสอบช่วงบ่ายต่อ

“ไงโร ตั้งหน้าตั้งตาตั้งใจทำข้อสอบจริงนะได้เต็มไหมล่ะ นายดูผลสอบของรอบเช้ายัง?”

“นายว่าไงล่ะ”ดวงตาสีเขียวใสฉายประกายท้าทาย

“อย่างนายมีเหรอจะไม่รู้ สรุปว่าผลเป็นไง”

“หนึ่งกระดานสำหรับคำถาม”

“งั้นฉันคงไม่ถามเพราะป้อมเราคงไม่ได้สักอย่าง”

“ว่าแล้วว่านายต้องตอบอย่างนี้ ทำไมถึงเบื่อหมากรุกขนาดนั้นนะ”

“เพราะเบื่อ! แล้วแกล่ะชอบเล่นได้ไง”

“มันก็สนุกดีออก”เฟรินส่ายหน้าหน่ายๆขณะที่โรเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

“เหอะๆๆ ผลสอบเป็นไง”

“คะแนนสูงสุด ประวัติศาสตร์ของปราการปราช คุณสมบัติราชันย์ หน้ากากฟาโรห์และการใช้เงินเป็นของปราสาทขุนนาง ส่วนพาหนะพระราชาภาคทฤษฎีการเลี้ยงม้าเป็นของแผ่นดินประชาชน” โรพูดพร้อมกับถือชุดที่จะเปลี่ยนมานั่งรอที่เตียง

“ว่าแล้วว่าผลออกมามันต้องห่วย วิชาสอบพวกนี้อย่าหวังอะไรกับคนของป้อมอัศวินเลย คงเหลือแต่ช่วงบ่าย ฟันดาบก็มาทิลด้าเก่ง เวทมนต์ก็ยกให้แองจี้ไปเถอะ ส่วนทรงม้า...”เฟรินหันไปมองหน้าโร

“คงเอาลาของแกไปสู้ไม่ไหวถ้าแข่งเยอะขนาดนั้น ก็คงต้องหวังพึงมาทิลด้า สรุปก็คือป้อมเราผู้หญิงเก่ง”

“ลาของฉันที่วิ่งแซงม้าของนายได้ยังสู้ไม่ไหว ม้าของนายก็คงจะไปไม่ถึงไหนนั้นล่ะ”

“อย่าได้ดูถูกเจ้าโรซี่เชียว มันเจนสนามนะจะบอก”

“ถ้างั้นมันก็คงจะถึงวัยปลดเกษียณแล้ว  ฉันว่าวิชาทรงม้ากับเวทมนต์ฝากคาโลดีกว่าหมอนั้นเก่ง หรือไม่...นายก็เลิกทำตัวเป็นคมในฝักแล้วก็คว้าธงช่วยป้อมเองซะ”

    เฟรินลุกขึ้นนั่ง หมอนที่หนุนหัวอยู่ถูกปาใส่เจ้าเพื่อนตาเขียวที่มันนั่งถือเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนอยู่ที่เตียงของมัน

“ทรงม้าก็ได้ แต่เวทเนี่ยถ้านายยังไม่อยากให้เอดินเบิร์กเป็นดินแดนน้ำแข็งก็ตัดมันทิ้งนะ  แนะนำ”อยู่ๆพลาสเตอร์ก็ลอยเข้ามาปิดปากเจ้าคนพูดมาก

“อู้..อือ..อือ..”

       แควก... เฟรินแกะพลาสเตอร์ออกและหันไปแยกเขี้ยวใส่ตัวการ “อยากมีส่วนร่วนเหรอคาโล... ”

“น่ารำคาญ”

“เจ้าชายขี้เก๊ก”

“.....”

“เหอะ!” รอยยิ้มร้ายแต้มพลายริมฝีปากของเฟริน โรยิ้มให้และเข้าห้องน้ำต่อจากคิลที่พึ่งออกมายืนบิดขี้เกียจ

     เฟรินกระโดดขึ้นเตียงของโรที่กั้นกลางขวางทางแล้วเปิดศึก คว้าหมอนปาใส่ท่านเจ้าชายในห้อง คาโลเงยหน้าจากหนังสือไปมองเฟรินก็โดดหมอนอีกใบปาเข้าเต็มหน้าตามมาด้วยตัวคนก่อเรื่องที่กระโดดมาหาอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มวางมวย แล้วเจ้าเพื่อนซี้ของมันที่ชอบเรื่องสนุกนักหนาที่คนในห้องก็รู้ว่ามันมีเหรอที่จะพลาดก็โดดเข้ามาร่วมแจมให้มันวุ่นวายมากขึ้น

       คนที่เดินออกมาจากห้องน้ำมองสามคนต่อยกันอย่างยิ้มๆโดยไม่คิดจะห้ามและไม่เคยห้ามสักครั้งแล้วเรียกกล่องพยาบาลมาเตรียมพยาบาลอย่างรู้งาน

        และแล้วกลางสนามหญ้าขนาดใหญ่ที่เป็นทางผ่านสำหรับไปสนามแข่งที่จะใช้สอบในภาคบ่ายก็มีกลุ่มเด็กสายสี่คนที่จูงสัตว์พาหนะที่จะใช้ในการสอบตัดผ่าน

“สายแล้วๆๆ”

“นายจะพูดไปเพื่ออะไรเฟริน”

“เพื่อให้นายเร่งฝีเท้าไงโร เดี๋ยวก็ไปส่งท่านเจ้าชายผู้ที่จะคว้าธงแรกในการขี้ม้าให้ป้อมอัศวินของเราไม่ทันหรอก”

“นายน่ะไม่คิดจะสู้เอาธงชัยมาให้ป้อมสักธงเลยหรือไง” คาโลพูดบ้าง

“ถ้าฉันจะชนะมันอาจจะต้องรอให้มีนางฟ้าแสนสวยมาให้พรกับฉันก่อนล่ะนะ”

“ถ้ามันยากนายจะขโมยมาก็ได้ เดอะทีฟ” เป็นคำพูดที่เฟรินแยกเขี้ยวใส่คาโลทันทีหลังจากมันพูดจบ  แต่แล้วรอยยิ้มก็แต้มขึ้นจนเห็นลักยิ้มที่ข้างแก้มนายเฟริน

“เป็นถึงเจ้าชายจะให้หัวขโมย ขโมยธงมาได้ไง เสียเกียรติเจ้าชายแห่งเมืองนักรบหมด เจ้าชายต้องชนะและคว้าธงมาให้ป้อมเองสิถึงจะน่าภูมิใจ” คนปากเสียพ่นคำไม่ลื่นหูจบก็ถูกสายตาเชือดเฉือนส่งมากำหลาบ เหมือนเป็นการบอกนัยๆว่าเป็นการขู่ฆ่า จนเจ้าคนพูดได้ต้องยิ้มขัดตาทัพก่อนจะนึกหาคำพูดใหม่

“ถือเป็นการโชว์สาวไปในตัวด้วยไงคาโล รับรองว่าสาวๆสนตรึง”

“เฟริน...นายไม่รู้อะไรซะเลยนะ” เฟรินหันไปมองหน้าเจ้าโรที่มันเริ่มพูดจาอย่างกวนประสาทตามสไตร์ของมัน เกริ่นมาที่ไรรู้สึกตัวเองโง่ทุกที

“อะไรอีกล่ะ”

“เจ้าชายของพวกเราน่ะ มีคู่หมั้นแล้วนะ”

“0.0ฮะ จริงดิคาโล! ร้ายนะเรา ปิดเงียบกับเพื่อนกับฝูงนะ” เฟรินหันไปแซวคาโลอย่างขำๆ

“งี่เง่า”

    เฟรินมองหน้าคาโลอย่างเซ็งๆเจ้านี้มันปากนะปาก ว่ามาให้เสียเซลฟ์ตลอด! พอหันกลับไปมองโรก็เห็นมันมองเขาก่อนอยู่แล้ว นัยน์ตาสีเขียวใสนั้นเป็นประกายรู้ทัน

“เรนอล”

“หา! เรนอลคนสวยของป้อมเราอะนะ  โห..แห้วเลย ฉันอุส่าตีซี้ชวนคุยมาตั้งนาน แกก็ด้วยคาโล แสดงตัวตนหน่อย เงียบไว้นานเดี๋ยวแกจะเครียดกับเสน่ห์ของฉันที่จะมัดใจเรนอล เกือบแล้ว ดีที่ไอ้โรมันบอกก่อนนะ”

“ตรงไหนของเรนอลที่สนนายมากกว่าเพื่อน”

       โห้ย...ไอ้เพื่อนบ้านี่พูดทีไหรเจ็บจุกเเทงใจดำกันจริงๆ  เฟรินสะบัดหน้าหนีมองต้นไม้ข้างทางที่ปลูกต้นไม้เรียงสี่ห้าต้นข้างทางเข้าสนามก่อนที่เฟรินจะทันได้สวนกลับอะไรไป อะไรบ้างอย่างก็ร่วงจากต้นไม้มาข้างหน้าเขาจนเจ้าตัวสะดุ้ง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นจ้องค้างที่คนตรงหน้า นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยที่มีประการอ่อนโยนเจือกระแสอำนาจที่เหมือนจะมีล้นเหลือในตัว เส้นผมที่ดูอ่อนนุ่มปล่อยสยายยาวสีเดียวกับดวงตา ดวงหน้าสวยหวานที่เห็นครั้งแรกต้องลืมไม่ลงและรูปร่างอรชอนไม่มีที่ติ สวย! เธอกระโดนลงมาจากต้นไม้พร้อมกับอุ้มลูกแมวตัวอ้วนๆขนปุยๆสีขาว ในตาสีฟ้าของเจ้าแมวมองพวกเขานิ่งๆ

“ขอโทษด้วยนะ ทำให้ตกใจใช่ไหม”

“อ่า...ครับ”เฟรินตอบทั้งที่เหมือนว่าอาการเบลอๆเมื่อกี้จะยังไม่หาย

“อืม..ปีหนึ่งสินะ ไม่คุ้นหน้าเลย”

“ครับผมเฟรินครับ”

“โชคดีกับการสอบนะ”

“ขอบคุณฮะ ได้คนสวยอย่างพี่อวยพรผมต้องชนะแน่นอน”

“นายน่าจะดูสภาพเจ้าม้าแก่ของนายก่อนนะ” นั้นไง.. โดนเบรกอีกแล้ว เฟรินที่ยิ้มหวานให้สาวถึงกับหมายมาดคิดจะฆ่าเพื่อนทันที แล้วหันไปแยกเขี้ยวใส่เจ้าขอทานปากเสียข้างๆอย่างอดไม่ได้ มันก็นะ จะปล่อยให้สาวเจ้าเดินออกไปก่อนก็ไม่ได้

“ขอบใจสำหรับคำชมนะเฟริน” เธอส่งยิ้มสดใสแล้วออกวิ่งเข้าไปที่สนามแข่ง

“ฉันมีนางฟ้ามาอวยพรแล้วล่ะ คนนี้ฉันจอง อย่าเร็งคนเดียวกับฉันล่ะครับคนโสดสองคนในกลุ่ม”

     เฟรินหันไปมองคิลกับโร คิลดูทำท่าชิลๆยักไหร่ส่วนโรมองเขาอย่างยิ้มๆ

“คงยากหน่อยมั้งเฟริน”คาโลพูดขึ้น

“ช่ายยยย”คิลสมทบ

“นั้นไม่ใช่นางฟ้าหรอกนะเฟริน  นั้นน่ะทายาทแห่งสองแผ่นดินลูกราชาปีศาจเอวิเดส”โรสมทบขึ้นบ้าง

“ฮะ0.0 ลูกปีศาจออกมาสวยขนาดนั้นเชียว”

“ท่าจะจีบคงผ่านด้านพ่อเขายากหน่อยล่ะ”โรพูดขึ้นเสริมพร้อมกับได้รับการพยักหน้าเห็นด้วยจากคิลและรอยยิ้มมุมปากของคาโล แล้วเจ้าเพื่อนสามคนก็รีบออกเดินนำเขา

    เฟรินยืนนิ่งคิดถึงใบหน้าพี่สาวคนเมื่อกี้อีกครั้ง นี่น่ะเหรอ เจ้าหญิง เฟลิโอน่า  เกรนเดเวล ริมฝีปากสวยของเขาระบายรอยยิ้มถูกใจ ต้องสวยแบบนี้สิถึงจะสมกับเป็นเจ้าหญิง!

            แล้วเจ้าตัวก็รีบเดินจูงม้าไปให้ทันเพื่อนที่เดินนำไป

.........................