คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คทาที่หักลง
การอยู่เล่นที่นี้เริ่มใช้เวลานานกว่าที่คิดจนเจ้าตัวแสบเริ่มกังวลว่าจะถูกทิ้งเพราะเจ้าพ่อของเขาแอบยุบแผนกลางคันแล้วทิ้งเขาหรือไม่ก็แค่เอาเรื่องแผนนั้นมาอ้างหลอกต้มเขาแล้วหนี คิ้วเรียวสีน้ำตาลอ่อนขมวดอย่างใช้ความคิดมือที่พึ่งเปลี่ยนแบตฯละออกจากคทาปลอมสีลอกเบื้องหน้าพรางชายตามองหนังสือที่ต้องมานั่งอ่านก่อนสอบพรุ่งนี้กับอาจารย์แม่มดวิงกี้ เขาจะอ่านไปเพื่ออะไรในเมื่อมีคทามันก็ใช้ไม่ได้
“เฮ้อ...”
“นายจะกลุ้มอะไรกับแค่การสอบเฟริน” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์และประกายตาสีเขียวของเจ้าคนที่คิดว่าหลับไปแล้วตื่นขึ้น เจ้าตัวส่งยิ้มเหมือนรู้ทันและกำความลับของเขาไว้ ร่างผอมบางนั้นเดินเข้ามาใกล้
“ไม่คิดเลยนะว่านายจะกล้าใช้ของอย่างนี้กับแม่มดวิงกี้” มือของเจ้านี้เอื้อมมาจับคทา
“ตรงนั้นสีลอก” เฟรินพูดพรางท้าวคางมองหน้าเพื่อนร่วมห้องที่เริ่มสนิทขึ้น ถึงมันจะดูไม่ค่อยน่าคบในบางเรื่องแต่มันก็ยังเป็นเพื่อนที่ให้ข้อมูลและให้ความช่วยเหลือที่ดี แม้บางเรื่องที่ดูงี่เง่าก็ตาม “เหลือเชื่อเลย ฉันนี่ดูตกอับกว่าขอทานอย่างนายอีกเหรอเนี่ย โร... คทานายมันเท่าไหร่กันนะ”
“เพราะเรื่องนี้เลยกังวลกับการสอบเหรอ”
“การสอบมันไม่มีผลกับฉันซักเท่าไหร่อยู่แล้ว”
“งั้นลองให้คิลทายบ้างดีกว่าว่านายกังวลเรื่องอะไร” นัยน์ตาสีเขียวเป็นประกายลึกลับน่ามองหันไปมองเพื่อนอีกคนในห้องที่นอนอยู่บนเตียง คิลจึงลุกขึ้นมามองแล้วยิ้มให้อย่างถูกใจ
“รู้ด้วยเหรอเนี่ย...คิดว่าเนียนแล้วเชียว” คิลกระโดดลุกออกมาจากเตียงและเดินไปแย่งคทาปลอมยัดแบตฯนั้นจากโรมาควงและสำรวจเล่นอย่างสนใจ
“นายกล้ามากเฟรินที่เอาคทาอย่างนี้มาตบตาแม่มดวิงกี้”
“ไม่ใช่หรอกคิล ฉันว่าวิงกี้รู้แล้ว”โรพูดขึ้นอย่างชิลๆเหมือนนั้นไม่เป็นเรื่องร้ายอะไร แล้วเดินไปชงชา
“โศกนาฏกรรมชัดๆ ตายแน่ๆ เอาไงดี”เฟรินเริ่มโวย
“เมื่อก่อนก็มีเหตุกาลอย่างนี้เกิดขึ้น”
“ยังไงล่ะ” คิลเงยหน้าจากคทามามองโร โรยิ้มให้ก่อนจะหันไปมองเฟรินประกายตาวิบวับ
“เล่นกับฉันสักกระดานไหมเฟริน ฉันยังไม่เคยเล่นกับนายเลย เห็นแต่ตอนที่คิลกับคาโลหัวเสียในชั่วโมง”
“ใช่เวลาไหมเนี่ย”
“ถ้านายอยากรู้ก็ต้องทำ มันเป็นเงื่อนไขข้อเสนอ” โรมองเฟรินอย่างท้าทาย เฟรินก้มหน้าหลับตาก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่พร้อมนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนคู่คมที่ฉายประกายมั่นใจเต็มเปลี่ยมจนทำให้โรต้องแปลกใจกับคนตรงหน้าที่ตั้งแต่รู้จักมา เขายังไม่เคยเห็นความมั่นใจของเฟรินจะมากเท่านี้ โรยกแก้วและกาน้ำชากลับมานั้นที่โต๊ะ
“แล้วนายจะเสียใจ”เฟรินประกาศพร้อมกับแววตาแห่งชัยชนะ
“หึ มันก็ไม่แน่ อะไรกันนะที่ทำให้นายดูมั่นใจว่าจะชนะขนาดนั้น เฟริน”
“ก็ฝีมือการเล่นนของฉันน่ะสิ ฮ่าๆๆๆๆ”
โรมองเฟรินยิ้มๆ คทาถูกเรียกขึ้นมาปรากฏที่ในมือ เจ้าตัวพึมพำคาถาเสียงสีทองนวลก็ฉายแสงออกจากคทา ตรงหน้าก็ปรากฎกระดานหมากรุกพร้อมตัวหมากเรียงตามตำแหน่งอย่างครบครัน
“ฉันให้นายเริ่มก่อนเลยโร”
“...” โรยิ้มให้และขยับหมากบนกระดาน
“เรื่องคทานั้น นายน่าจะเริ่มเล่าได้แล้วมั้ง” เฟรินขยับหมากบ้างพร้อมเปิดบทสนทนา
“คทาปลอมใช่ว่าจะไม่เคยมีคนใช้”
“อ่าฮะ”
“แล้วมันก็ใช้ได้ดีถ้าคนที่ใช้มีพลังเวทในตัวระดับที่สูงพอ อย่างเช่น..คิงริชาร์จ”
“ฮะ คิงแห่งแอเรียสเนี่ยนะใช้คทาปลอม อะไรกัน นายอำฉันเล่นหรือป่าวโร เซวาเรส คนที่รวยขนาดนั้นน่ะนะ”
“ขี้โอ้หลงตัวคือริชาร์จ นายเคยได้ยินประโยคนี้ไหม ในเมื่อเขามั่นใจในพลังของเขาและมันก็เป็นของจริง เขาก็ไม่จำเป็นต้องใช้คทาที่วิเศษเลิศมาช่วยเสริมเวทย์ ส่วนประกอบในการทำคทาน่ะมีไอเวทย์อยู่ในตัวเพราะวัตถุดิบและการลงมนต์ แต่คิงริชาร์จที่มีพรสวรรค์และพลังเวทย์ในตัวอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องพึงพาพลังพวกนั้นก็สามารถใช้เวทมนต์ได้”
“โอ้..แล้วอย่างนั้นจะใช้คทาทำไม ไม่ต้องมีก็ได้หนิ”
“ต้องมีสิ เพราะเขาไม่ใช่ปีศาจและไม่ใช้ชาวทริสทร์ออย่างฉัน” นัยน์ตาของโรเริ่มดูลึกลับน่ากลัว
“แล้วไง”
“พวกเขายังต้องมีอุปกรณ์ที่ช่วยเก็บกักหรือยึดเหนี่ยวพลังเวทย์ไว้สักที่ขณะร่ายเวทย์เพื่อให้เวทมนต์เกิดผล แล้วแม่มดวิงกี้ถึงจะรู้ก็ไม่ว่าอะไรหรอกถ้าเจ้าไม้ที่นายถืออยู่ยังดูเป็นคทา เฮ้อ..เฟรินนายนี้ไม่รู้อะไรจริงๆเหรอ”
“ถ้ารู้แล้วจะถามไหม”
“นั่นสินะ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่เป็นไร นี้แล้วถ้าเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่คทาจะใช้แทนได้ไหม”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่ามันเป็นอะไรและจะทนทานพลังเวทย์ได้ไหม แต่ถึงใช้แทนได้นั้นก็ไม่มีคุณสมบัติดีพอสักเท่าไหร่”
“งั้นก็เป็นพวกไม้อะไรก็ได้ไม่ได้สินะ”
“ไม่เฟริน มันต้องเป็นอุปกรณ์ที่ผ่านการลงมนต์ อย่างไอ้คทากิ๊กก๊องของนายน่ะ คิงริชาร์จยังทำหักอยู่บ่อยๆเพราะมันทานพลังเขาไม่ไหว”
“งั้นก็ไม่ต้องห่วงเพราะฉันทำมันหักด้วยพลังไม่ได้หรอก ถ้าหักมันคงเพราะฉันซุ้มซ้าม”
“นั่นสินะ ฉันก็ว่างั้น”
“รุกฆาตร” เฟรินประกาศชัยชนะพร้อมยิ้มกริ่มมองโรที่ก้มหน้ามองกระดานอย่างคาดไม่ถึงก่อนที่มันจะเงยหน้ามามองหน้าเขา
“ฉันบอกแล้วว่าฉันเก่ง” เฟรินยักคิ้วให้โรอย่างกวนๆ
ปึก! เสียงไม้หักเรียกความสนใจของเฟรินและโรให้หันไปมอง ก่อนที่เฟรินจะใจตกไปที่ตาตุ่ม
“คิล นาย....”
“เอ่อ มันหักน่ะ”
“หัก”
“ใช่ หัก”
“หัก”
“....” คิลฝืนยิ้มแห้งๆให้เฟริน ตามไรผมและขมับมีเม็ดเหงื่อผุดออกมา ในสายตาคิลเฟรินจะดูไม่น่ากลัวเลยแม้มันจะโกรธ แต่ต้องกรณีที่เขาไม่มีชนักติดหลังอยู่อย่างนี้
“พรุ่งนี้ฉันมีสอบนะคิล” นัยน์ตาสีอ่อนของเฟรินท่อประกายแล้วมวยคู่ดึกก็เริ่มขึ้นในห้องหัวหน้าชั้นปีที่หนึ่งโดยที่โรมองดูยิ้มๆอย่างน่าสนุกและไม่คิดห้ามเลย
..................
ประตูห้องหัวหน้าชั้นปีเปิดออกอย่างเบามือและอีกหนึ่งหนุ่มผู้เป็นเจ้าของห้องเห็นสภาพเพื่อนที่นอนหอบอยู่บนพื้นห้องสภาพยับเยินคิลมีรอยช้ำที่แก้มและตามเนื้อตัวเป็นจ้ำๆ ส่วนเฟรินก็ช้ำไม่แพ้กันแถมปากแตก รวมทั้งหมอนที่พื้นคาดว่าใช้เป็นอาวุธอยู่ชั่วครู่
นัยน์ตาสีฟ้ามองไปที่โรที่นั่งทายาให้เพื่อนและมองเลยไปที่โต๊ะที่มีถ้วยชาใบหนึ่งและกาน้ำชาวางไว้
“พวกนี้มีเรื่องกันนิดหน่อยน่ะ” โรหันไปบอกคาโล
“อืม แล้วนายไม่ห้าม”
“ห้ามทำไม ก็คนของป้อมอัศวินเลือดร้อนอยู่แล้ว”
คาโลเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วอ่านหนังสือที่ถือมา
“แล้วนายไม่คิดจะมาช่วยเจ้าพวกนี้หน่อยเหรอ”
“ไม่จำเป็น” คำพูดเย็นชาจากคนพูดน้อยที่เพื่อนรู้แล้วว่าที่จริงมันใจดี แค่อยากจะบอกว่า ‘มีโรแล้วไม่ต้องห่วง’ แล้วหางตาของคาโลก็เห็นบางอย่างที่เก้าอี้ตัวข้างๆจึงหันไปมอง มันคือคทาของเฟรินที่หักเป็นสองท่อน เขาวางหนังสือลงและหยิบเจ้าคทานั้นขึ้นมา
“อย่าลูบสีมันลอก”
“.....” คาโลหันไปมองตามเสียงเฟริน
“เฮ่ ครั้งนี้ฉันไม่ได้หาเรื่องเดือดร้อนเข้าตัวนะ คนทำหักน่ะมันเป็นเจ้านี้” เจ้าตัวแสบพูดพรางชี้นิ้วไปที่เพื่อน
“....” คาโลหันกับไปสนใจกับคทาในมือต่อ เขาแกะที่ใส่แบตแล้วดึงแบตฯออกมา
“เออ อย่างที่นายคิด มันเป็นของปลอม ทีนี้ฉันจะใช้อะไรดีล่ะเนี่ย...”
“ทำใหม่”
“ฮือ นายว่าไงนะ” เฟรินเดินมานั่งลงข้างๆ ขณะที่โรทำแผลให้คิลต่อโดยไม่ได้สนใจเป็นพิเศษ และคิลที่ตาเป็นประกายวาวอย่างนึกสนุก
“...” คาโลลุกจากเก้าอี้ไปหาหนังสือของตัวเองแล้วเอาเล่มหนึ่งมาวางบนโต๊ะ
“เราต้องหาวัตถุดิบทำหัวคทา ตัวคทาและพู่”
“อืม ฉันเอาไม้หัวเตียงมาทำดีไหมนะ”
“นายจะขโมยแม้กระทั้งหัวเตียงน่ะเหรอ” คาโลปรายตามองเฟริน เฟรินยักไหล่ไม่ใส่ใจ
“แล้วเอาไง”
คิลกับโรเดินเข้ามาสมทบ
“พู่คทาแบ่งมาจากฉัน คิลและโรประมาณสองเส้น พู่ฉันทำจากขนหางยูนิคอน ของพวกนายล่ะ”
“เส้นผมเจ้าหญิงหิมะ”
“ของดีหนิคิลหายากเชียว ของฉันขนหางกริฟฟิน”
“แล้วหัวคทากับไม้เราจะเอาไง”
“เลื่อยหัวเตียง”
“นายยังไม่เลิกนะเฟริน”โรพูดยิ้มๆ
“ก็คิดไม่ออกหนิหว่า แต่หัวคทาใช้อันเก่าของเจ้านั่นก็ได้”ว่าพรางแกะมุขจากหัวคทามา
“มันคืออะไร” คาโลถามเสียงเลียบ
“มุขปลอม”
“นายก็ดันซื้อของพันนี้มาได้นะ” คิลว่า
“อะไร นั้นพ่อฉันทำนะน่ะ แล้วก็หาอุปกรณ์มาทำให้มันส่องแสงเวลาที่จับ”
“พ่อนายเก่งหนิ ทำเหมือนว่าเคยทำมาก่อนเลยออกมาดูดีแถมยังลงมนต์ไว้ด้วย” โรว่า
“อย่างพ่อเนี่ยนะลงมนต์”
“ก็ลอยตรงนี้ไง แถมยังมีไอเวทย์ไม่เบาด้วย” เฟรินมองลอยนั้นอย่างไม่เชื่อ
“พ่อก็แค่ทาสีมั่วๆนั้นล่ะ” เฟรินหันไปมองคาโลที่เปิดหน้าต่างหาอะไรอยู่ และสักพักก็หยุดสายตาอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ทางเข้าป้อมอัศวิน คทาถูกเรียกไปไว้ในมือก่อนจะเรืองแสง สายฟ้าสายหนึ่งผ่าลงที่กิ่งของต้นไม้นั้น แสงนั้นดับลงแล้วกิ่งไม้นั้นก็ลอยมาหาเขา
“เลือกไม้ได้ไม่เลว คาโล” โรพูดขึ้นบ้าง
คาโลโยนกิ่งนั้นให้เฟริน “คทานาย นายเตรียมไม้”
“นายหมายความว่าจะให้ฉันนั่งเหลามัน” เฟรินพูดยิ้มๆ คาโลมองและหันไปดูหนังสือทบทวนวิธีและมนต์ในการเขียน เฟรินหันไปดูโรและคิล พวกนั้นยิ้มให้แล้วนั่งจิบชาคุยกันสองคน
และแล้วเขาก็เริ่มงานเหลาไม้ ยังไงมันก็ดีกว่าไม่มีอะไรใช้สอบวันพรุ่งนี้
ความคิดเห็น