คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ความซวยที่มาเยือน
บาราเฮ5
สิ่งแรกที่อยากทำเมื่อรู้ตัวเป้าหมายคือเอาหัวชนกำแพง และแน่นอนว่าไม่ใช่หัวเขา ต้องเป็นหัวของพ่อมาดัสเท่านั้น! ส่งมาขโมยคนอื่นไม่ส่งนี่อาจารย์เลยนะแถมดุมากถึงมากที่สุดใครมันจะเอาไปวะ ความคิดมากมายตีกันสับสนและเริ่มจินตนาการถึงอนาคตข้างหน้าว่าจะเป็นยังไง ถึงจะเสี่ยงแต่งานทุกงานมีความเสี่ยงหมดถ้าโป๊ะยาก็น่าพอจะเอาตัวไปได้เหลือก็แต่เวลาและสถานที่ที่จะลงมืออันนี้ก็เป้าหมายของการเข้ามาดู คงต้องดูก่อนว่าอาจารย์จะเปิดช่องว่างตอนไหนให้ลงมือ ว่าแต่...นี่เขาเป็นขโมยหรือโจรลักพาตัวกันแน่เนี่ย?
นัยน์ตาสีเขียวเป็นประกายเจ้าเล่ห์ของโรมองเฟริน ตั้งแต่อาจารย์เริ่มสอนเขาก็หันไปสนใจอาจารย์แต่อยู่ๆคนข้างๆเขาก็เงียบผิดปกติแถมเลือดในตัวเขาก็เริ่มร้อนขึ้นเหมือนตอบรับกับความคิดหรือแผนการอะไรของปีศาจที่มันเหมือนเป็นคำสาปในสายเลือดของชาวทริสทรอที่ทำให้เขาต้องทำตามคำสั่ง แต่มันเป็นแผนการอะไรของใคร ปีศาจในเอดินเบิร์กก็มีเจ้าหญิงเฟลิโอน่า ปีสองปราสาทขุนนางแต่จะมีแค่นั้นไม่มีใครอื่นอีกเหรอ? แล้วมันจะบังเอิญไหมที่คนข้างๆเขาก็กำลังคิดอะไรอยู่? เหมือนรู้ตัวคนที่เขามองอยู่จึงหันหน้ามาหาเขา
“โร แกว่ากลางวันนี้กินอะไรดี” คำพูดกระซิบกระซาบของเฟรินทำเอาเขาถึงขั้นเหวอ ที่นั่งนิ่งคิดอะไรเงียบๆนี่มันคิดเรื่องนี้แต่เขาก็ไม่ปรักใจเชื่อซะทีเดียว ซึ่งที่จริงเฟรินก็คิดเรื่องนี้จริง แต่หลังจากคิดดูแผนการขโมยชามัลน่ะนะ
“ก็เอาที่นายชอบน่ะล่ะ แต่นายไม่ควรคุยในชั่วโมงของอาจารย์ชามัลนะ”
“งั้นฉันจะถามนายทำเพื่ออะไรเนี่ย”
“ตรงนั้นคุยอะไร” เสียงตวาดทำให้เฟรินและโรต้องหันกลับไปหน้าห้อง “พวกเธอสองคนทำรายงานเรื่องสงครามเอเดน-เดมอสเมื่อห้าร้อยปีก่อนมาส่งฉัน100หน้ากำหนดส่งพร้อมงานแรก” และแล้วพวกเขาก็ได้รายงานไปทำเพิ่มรวมทั้งหมดสองเรื่องสองร้อยหน้าในชั่วโมงแรกของการเรียนวันแรก เฟรินหันไปสบตาโรและแววตาของโรก็เหมือนจะบอกว่า ‘ฉันเตือนนายแล้วว่าอย่าคุย’
“แล้วก็งานของฉันทุกงานถ้าส่งไม่คบฉันจะเอาธงของหอนั้นออกตามจำนวนหน้ากระดาษที่ทำไม่ครบ ถ้าไม่อยากถูกลดธงลงก็อย่าลืมทำงานให้ครบ”
การบ้านที่เจอคาบแรกของอาจารย์เจ้าชายชามัลทำเอาเฟรินถึงกับน้ำตาตกในและหันไปปลุกคิลที่นอนหลับอยู่ข้างเขา ทำไมทีคนหลับในห้องไม่โดนวะ!นั่งข้างกันขนาดนี้อาจารย์ต้องเห็นว่ามันหลับอยู่แล้วสิ
“ไอ้คิลๆ” เฟรินทำหน้าเซ็งๆและเขย่าตัวเพื่อนเบาๆ
“ทำไมนายถึงกล้านอนหลับในคาบของอาจารย์เจ้าชายได้นะ”
“หือ..นี่นายไม่รู้เหรอว่าแกไม่ว่า แค่อยู่เงียบๆไม่ขัดจังหวะรบกวนการสอนจะหลับจะนอนก็ตามสบาย”
“ก็พึ่งรู้นี่ล่ะ นายน่าจะบอกฉันแต่แรก”
“ทำไม อย่าบอกนะว่านายหาเรื่องให้ได้รายงานอีกเรื่อง” คิลพูดขึ้นพร้อมทำหน้าสยดสยอง
“ดีใจด้วยที่นายไม่โดน”
“นั้นหมายความว่า?”
“คนที่โดนมีแค่ฉันกับไอ้โรสองคนน่ะสิ แกคิดดูนะว่าฉันโดนรวมแล้วตั้งสองร้อยหน้านี่ขนาดแค่ชั่วโมงเดียวในคาบแรกถ้าคาบต่อไปมีการบ้านอีกฉันไม่มือหงิก หืดขึ้นคอ นอนซมป่วยเพราะพิษไข้แล้วพ่วงด้วยปัญหาทางสุขภาพจิตเรื่องโรคซึมเศร้าเหรอวะ”
“ยังไงนายก็มีโรโดนเป็นเพื่อน เที่ยวหน้านายก็ตั้งใจเรียนหรือไม่นายก็หลับเงียบๆแล้วกันนะ”
“ฉันหลับแน่ เสียงของชามัลเต็มไปด้วยมนต์ขลังแห่งท่วงทำนองที่ขับกล่อมชวนให้เคลิ้มซะขนาดนั้น”
สรุปวันนี้ตั่งแต่เรียนคาบแรกจนถึงตอนนี้เหมือนเขาจะเจอแต่เรื่องร้ายๆ ในชั้วโมงคุณสมบัติราชาก็ทำเขาปวดเมื่อยทั้งตัวไปหมด ต้องมาหัดนั่งหลังตรง เดินตัวตรงหน้าเชิด นี่เขาเป็นหัวขโมยนะ และก็ดูเหมือนเขาจะมีเพื่อนที่มีปัญหากับวิชานี้เยอะเหมือนกัน อย่างน้อยเขาก็ยังมีครี๊ด ธันเดอร์ ที่มานั้นบ่นกระปอดกระแปดร่วมด้วยช่วยกันบ่นยับไอ้เจ้าตัววิชานี้ คนอื่นใครทำก็ได้ไม่มีปัญหาในสายตาเขานะแต่เห็นคาโลมันทำแล้วชวนให้หมั่นไส้จริงๆ
มาวิชาการเดินหมากเบื้องต้น อันนี้เขาโดดแบบไม่ต้องเสียเวลาคิดเลย ก็คิดดูสิว่าเขาใช้ชีวิตกับมันมานานมากแค่ไหนที่มีเวลาไหนว่างทีไรก็โดนพ่อมาดัสจับมาเล่นเจ้ากระดานสี่เหลี่ยมนั้นตลอดเพราะพ่อว่างไม่มีอะไรทำแถมมันยังเป็นของเล่นชิ้นเดียวที่เขาเล่นตั้งแต่เริ่มจำความได้จนเมื่อไม่กี่วันก่อนเข้าโรงเรียนที่พึ่งจะเล่นกับพ่อ ฝันไปเถอะว่าเขาจะทนฟังต่อ!
วิชาเวทมนต์ของอาจารย์แม่มดวิ้งกี้ก็ทำเขาเสียววาบๆตลอดเวลาที่แกมองผ่านมาเจอเขาที่หลังห้องทีไร ก็คทาเขามันใช้ได้ที่ไหนล่ะนี่มันของปลอมนะไม่มีไม้ศักดิ์สิทธิ์เป็นด้าม พู่ที่มาจากขนหางยูนิคอนหรือสัตว์วิเศษ ลูกแก้วหัวคทาที่ลงมนต์ การประกอบและลงมนต์จากท่านปราชญ์ แม่มด คนแคระดำ หรือเอลฟ์ดำ แต่มันทำมาจากไม้ข้างทางที่ผ่านการเหลาจากท่านมาดัสพ่อเขา มุกเม็ดโตที่เอาไข่มุกที่ขโมยมาไปขายและซื้อของปลอมมา พู่คทาที่ทำมาจากขนหางของเจ้าม้าแก่โรซี่ของพ่อเขา
ถึงตอนนี้พักกลางวันกลุ่มเขาที่จะเดินตรงไปโรงอาหารก็เดินไปดีๆไม่มีอะไรแต่พอเดินไปจะผ่านทางแยกที่เป็นส่วนทางแยกสำหรับไปเรียนวิชาของรุ่นพี่ปีสูงเข้าก็เฉียดโดนมีดบินของรุ่นพี่ลอรี่(เชื่อฝังหัวไปแต่แรกที่ได้ยินแล้วว่าชื่อลอรี่) ที่จะปาใส่พี่ลูคัส มันเป็นอาถรรพ์ของทางสามแพร่งหรือเป็นเพราะเขาดวงชงกัน?
“อ้าว..เฟรี่ โทษที เป็นอะไรหรือป่าว”
“ไม่เป็นไรฮะ”
“เลือดหนิ เฟรี่เดี๋ยวมันจะเป็นแผลเป็นไหมเนี่ย ที่หน้าใต้ตาซ้ายอย่างนี้หมดหล่อกันพอดี”
“โทษที” รุ่นพี่ลอรี่ขอโทษเขา ทั้งที่ทำหน้าหงุดหงิดใส่เนี่ยนะ?แต่ตาสีอเมทิสของพี่เขามันมีแววขอโทษเจืออยู่จริง
“ไม่เป็นไรฮะ แผลแค่นี้เอง เออเมื่อกี้ผมเจอรุ่นพี่โรเวนพี่เขาให้มาตามอืม..พี่เขาให้พี่ลูคัสกับเพื่อนหน้าบูดไปหาหลังกินข้าวเสร็จ”
“ขอบใจนะเฟรี่”พี่ลูคัสบอกกับเขาแล้วหันไปมองเพื่อนหน้าบูดที่พี่โรเวนพูดถึง พี่ลอรี่ดูหงุดหงิดและทำเสียงจิจ้ะในลำคอเหมือนขัดใจกับอะไรบางอย่างก่อนจะหันมาขอบใจเขาบ้าง
“ฮะรุ่นพี่ลอรี่”
แล้วทีนี้ก็เป็นเขาเองที่ต้องวิ่งหนีมีดบินของรุ่นพี่ลอรี่ที่ปามาหา เขาทำผิดอะไรเล่า!(มิรู้เลยจริงๆ)แล้วก็ตามมาด้วยเสียงของพี่ลูคัส
“หยุดก่อนลอรี่ หยุด”
“แกก็ต้องโดนด้วย ไอ้ลูคัส”
แล้วมีดบินก็บินว่อน....อย่างน่ากลัว แล้วพวกเพื่อนของเฟรินก็หลบออกมาจากจุดอันตรายและเดินต่อไปที่โรงอาหาร
...........................................................................
โรงอาหารดราก้อนวุ่นวายไปด้วยคนของป้อมอัศวิน ตาคู่คมสีม่วงเป็นประกายสนุกของคิลกวาดสายตาหาเฟริน อยู่กับเจ้านี่มีเรื่องสนุกๆให้ดูเยอะดีไม่น่าเบื่อแถมเมื่อกี้ทำเรื่องให้โดนมีดบินของรุ่นพี่ได้อีก คิดไงไปเรียกอย่างงั้นนะ พอสายตาหาเฟรินเจอเขาก็มองไปข้างหลังตัวเอง วันนี้รุ่นพี่ลูคัสกับลอเรนอยากมานั่งกินข้าวด้วย เฟรินมันจะทำหน้ายังไงนะ ทั้งกลุ่มเดินตามคิลไปหาเฟรินและคิลก็เข้าไปนั่งข้างๆ
“กินข้าวไม่รอเลยนะ”
“ก็คนมันหิวหนิหว่า แล้วเมื่อกี้ตกใจแทบแย่พี่ลอรี่แกคิดยังไงถึงจะมาไล่ฆ่าฉันนะ” เฟรินพูดออกมาหน้าตาเฉยโดยไม่รู้ตัวเลยว่ารุ่นพี่ที่พูดถึงยืนทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าคนอยู่ข้างหลัง ถ้าลูคัสไม่จับมือไม่ให้หยิบมีดป่านนี้ได้เจ็บตัวไปแล้ว และคิล โร คาโลก็เริ่มเป็นห่วงชีวิตของเฟรินแล้วสิ
“นายไปเรียกพี่ลอเรนซ์อย่างนั้นได้ไง”
“ลอเรนซ์?ใครน่ะ”
“นี่แกไม่รู้จริงๆเหรอ”
“ถ้ารู้ฉันจะถามไปเพื่ออะไร”
“ถ้างั้นก็รู้ไว้ซะว่าชื่อฉันคือ ลอเรนซ์ ดอร์น” น้ำเสียงเย็นๆส่ออารมณ์หงุดหงิดที่ดังขึ้นข้างหลังเฟรินทำเอาเฟรินถึงกับเสียวสันหลังวาบขนต้นคอลุกชัน แววตาที่มองคิลสื่อความหมายออกมาให้คิลอ่านประมาณว่า ‘ใช่ๆไหม’ คิลก็พยักหน้ากลับให้อ่านออกว่า ‘ใช่เลยยยย’
เฟรินเหลียวไปมองข้างหลังและเจอกับเพื่อนอีกสองคนของเขาและรุ่นพี่ที่พึ่งเจอจนเกือบโดนฆ่า
“สวัสดีฮะรุ่นพี่...................”
“เฟรี่พี่สองคนขอนั่งด้วยนะ”ลูคัสพูดกับเฟรินด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ้มใส
“เชิญฮะ”
และแล้วการกินข้าวมื้อนี้ก็ให้ความรู้สึกอึดอัดที่สุดเท่าที่เฟรินเคยเจอ ไม่ได้ชื่อลอรี่ก็บอกกันดีๆก็ได้เล่นมีดแล้วถ้าเขาตายจะว่าไง เล่นอะไรน่าหวาดเสียวแบบนี้มันหน้าจับมาตีจริงๆ เสียแต่ตรงที่ถ้าทำจริงเขาคงจะไม่มีชีวิตกลับไปพบหน้าพ่อแล้วเอาหัวโขกกำแพง เฮ้อ.....
ความคิดเห็น