คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สู่ป้อมอัศวิน
“พ่อๆๆแน่ใจนะว่าจะทำจริงน่ะ”
“บ๊ะ! แกเห็นข้าเป็นคนเล่นๆหรือไง”
“ไม่เล่นฮะ” คนตอบมองพ่อตัวเองด้วยสายตาแพรวพราว
“ใช่ไหมล่ะ” มาดัสตอบพร้อมกับกอดอกแล้วยืดตัวขึ้น
“แต่พ่อชอบโกหกหลอกต้มชาวบ้านฮะ”
แล้วจังหวะที่เจ้าตัวแสบรอคอยก็มาถึง จังหวะที่คนที่ยืดตัวขึ้นเมื่อกี้ถึงกับไหล่ตกแล้วส่งสายตาค้อนๆให้เจ้าตัวแสบที่นั่งหัวเราะเยาะเขา
“หุบปากไปซะเองน่ะ!”
“โอ๊ยยย เบาๆก็ได้พ่อ เสียงดังไปทำไมเนี่ยมีกันอยู่แค่นี้”
“ไปๆเลย เก็บของเสร็จหมดแล้วใช่ไหม”
“นี่พ่อ พ่อยังยืนยันคำเดิมจริงดิ”
“เออ ถามมากจริง จ่ายเงินค่าเรียนเงินไปหมดแล้วแกจะเบี้ยวหรือไง ไปได้แล้ว”
“แต่พ่ออ”
“พอเลยไอ้นี่หนิ”
“เอาความคิดมาจากไหนเนี่ย ขโมยเจ้าชายเนี่ยนะความคิดบ้องตื้นชิบเป๋ง แล้วเจ้าชายมีตั้งหลายคน ดังๆทั้งนั้นพ่อดันเลือกคนที่ฉันไม่รู้จักเนี่ยนะ”
“เออน่า เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เอง ไปต่อแถวเลยไป”
“ฮะๆๆไปแล้ว บ่นเยอะแยะไปได้บ่นเป็นตาแกตามอายุจริงไปเลย”
“เดี๋ยวเถอะไอ้เด็กนี่” มาดัสยกฝ่ามือมารขึ้นหมายกะบาลไอ้ลูกชายติ๊งต๊องแต่...
“ฮ่า วืดว๊ายยยย แก่แล้วช้ารอผมออกมาจากโรงเรียนคอยลองใหม่แล้วกันนะฮะ พ่อมาดัส”
“ไอ้เด็กนี่หนิ งานอย่าพลาดแล้วกัน”
มาดัสมองส่งเฟรินจนวิ่งไปถึงแถว รอยยิ้มมีชัยแต้มขึ้นบนใบหน้า
“แกเสร็จแน่ไอ้หนู”
“ไปหลอกเด็กว่าอะไรล่ะ”
“หึ ฉันมันขโมยหนิจะส่งไปทำอะไรล่ะ”
“ขโมยเจ้าชายเนี่ยนะ คนไหนล่ะ”
“อ้าวเจ้าชายชามัล แอบฟังพ่อลูกคุยกันมันไม่ดีนะ”
“ขโมยของคนอื่นก็ไม่ดีนะ ท่านมาดัส เดอบอโรว์”
“ช่วยไม่ได้ ก็เป็นเชสมาสเตอร์มันไม่รุ่งหนิหว่า”
“สรุปเจ้าชายองค์ไหนจะไม่บอกใช่ไหม”
“หึ ท่านไงล่ะชามัล”
“พูดเป็นเล่น”
“ท่านน่าจะออกงานบ้างนะ ดูสิเจ้าหนูไม่รู้จักท่านน่ะ ฮ่าๆๆไปล่ะ”
......................................
“โอ้ยย อะไรแถวมันจะยาวได้ขนาดนี้”
“ไง เฟรินเดอะทีฟ”
“หือ”
สายตาหัวขโมยย้ายจากต้นแถวมามองคนข้างหลังอย่างสงสัย และสำรวจอย่างสนใจ เขาเป็นเด็กผู้ชายที่ผิวสีแทน ตัวผอม สูงกว่านิดหน่อย เนื้อตัวสะอาดหน้าตาดีแต่เสื้อผ้ากลับเก่าและเต็มไปด้วยรอยปะไม่เข้ากับบุคลิก ผมตัดสั้นไว้หน้าม้าสีน้ำตาลอ่อนจนออกเป็นสีชา นัยน์ตาสีเขียวดูใสซื่อเป็นมิตรแต่มันปิดประกายความเจ้าเล่ห์เหมือนแมวป่าได้ไม่มิด
“ฉัน โร เซวาเรส เดอะเบ็กการ์ดออฟทริสทอร์”
“อ๋อ ต่อแถวสอบหลังจากฉันใช่ไหม ยินดีที่ได้รู้จักโร นายว่านายจะเลือกอยู่หอไหน”
“เลือก?”
“อือ ก็ที่นี่มีสี่หอไม่ใช่เหรอ”
“เฟริน ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีสิทธิเลือกได้นะ เขาดูผลกันในการสอบแต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาคัดเลือกกันยังไง”
“งั้นเหรอ แล้วนายว่านายจะอยู่หอไหนล่ะ”
“ไม่รู้สิ หอไหนก็ได้ นายล่ะ”
“ขโมยอย่างฉันจะไปอยู่หอไหนได้ คงได้แผ่นดินประชาชนมั้ง”
“นายรู้จักฉายาของทั้งสี่หอหรือป่าว”
เฟรินมองเพื่อนใหม่ตรงหน้าอย่างสงสัย หมอนั้นก็ฉีกยิ้มที่ดูน่าลึกลับแล้วเริ่มอธิบายต่อ
“ป้อมอัศวิน ปราสาทขุนนาง ปราการนักปราชญ์ แผ่นดินประชาชน ถูกเลือกอีกชื่อว่า ป้อมผจญภัย ปราสาทผลาญทรัพย์ ปราการลับสมอง แผ่นดินแรงงาน ทีนี้นายว่านายอยากอยู่ไหนล่ะ”
“ป้อมผจญภัยฟังดูเข้าท่าสุด น่าสนุกกว่าอันอื่นเยอะ นายล่ะโร”
“ก็บอกไปแล้ว ฉันยังไงก็ได้”
“เฟริน เดอบอโรว์ เดอะทีฟออฟบารามอส”
“ถึงคิวฉันแล้วไว้เจอกันนะ” เจ้าตัวกล่าวลาเพื่อนใหม่สั้นๆแล้วก้าวออกมาข้างหน้าตามที่ถูกเรียก “เฟริน เดอร์บอโรว์ ป้อมอัศวิน” จบคำเสียงเฮก็ดังมาจากแถวขบวนของธงสีแดงจากป้อมอัศวินที่มีคนถือธงอยู่บนหลังมังกร รุ่นพี่คนหนึ่งที่ดูจะมีเครื่องประดับที่เสื้อเยอะกว่าปกติก้าวออกมาหาเขาพร้อมกับยื่นผ้าคลุมสีแดง
“ฉันโรเวน ฮาร์เวิร์ด ยินดีต้อนรับเธอเฟริน เดอบอโรว์ เดอะไนท์ออฟเอดินเบิร์ก” เฟรินยิ้มให้รุ่นพี่และนึกชื่นชมอยู่ในใจกับความเป็นกันเอง ท่าทางที่สง่า และดวงตาสีไพรินที่ดูอ่อนโยนแต่กลับเต็มเปลี่ยมไปด้วยอำนาจและความน่านับถือสมกับเป็นโรเวน ฮาร์เวิร์ดเดอะปริ้นเมจิกออฟเจมิไนท์ ก่อนจะเดินออกมาและมองสำรวจคนอื่นต่อและสะดุดสายตากับคนๆหนึ่งแล้วชื่อของคนๆนี้ก็ผลุดขึ้นมาในหัว เจ้าชายอาเธอร์ บริสตัน ตาคู่ดุหันมามองเขาอย่างดูหมิ่น มันดูน่ากลัวและขนลุกจนเฟรินคาดไว้ว่ามันเป็นสายตาที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุด ก่อนจะแจกยิ้มแห้งๆให้เจ้าชายและเดินต่อ และผู้เห็นเหตุการณ์อย่างโรเวนก็ถึงกับอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อเจอความหงุดหงิดในประกายตาของเจ้าชายอาเธอร์ที่ปกติรุ่นน้องของป้อมอัศวินที่บังอาจมองหน้าเขาจะโดนสายตาน่ากลัวจนแข็งค้าง และเขาต้องเข้าไปช่วยทุกครั้ง แต่เฟรินไม่ เขาชักจะถูกใจเด็กคนนี้ขึ้นมาแล้วสิ
ความคิดเห็น