คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ถ้าต้องเลือก?(2)..{เฟรมจอยแพร 21*24*2} 100%
ถ้าหา้อุเลือใรสัน..
ระหว่าแฟนเ่าทีุ่รัมาที่สุับแฟนใหม่ที่เป็นเพียนที่ทำใหุ้ลืมแฟนเ่าไ้
ุะเลือใร?
-----------------------------------------
อีสี่เือนผ่านไป...
“อยวันนี้ไปร้อาราโอเะที่บ้านเฟรมไหม?
“ไปสิ^^ เฟรมพาไปไหนอย็ไปหมแหละ”อยหันไปยิ้มหวานให้เฟรม
“แฟนเฟรมนี่น่ารัที่สุเลย>< ฟอ”เฟรม้มลหอมแ้มอย้วยวามอ่อนโยน
“บ้าและเฟรม>,.<”อยเินึรีบเินไปที่บ้านเฟรมเพื่อลบวามเินอัวเอ
แ่แล้ว็้อเอับนที่ทั้สอไม่ลาฝันว่าะไ้เออี!
“แพรวา...”อยพูื่อแพรวาเบาๆ้วยวามใ เพราะอนนี้แพรวาอยู่หน้าบ้านอเฟรมเรียบร้อยแล้ว แถมยัลาระเป๋าเินทามาอี
“อยะรีบเินมาทำไมเนี่ย เฮ้ย! แพร!”เฟรมเอ่ยื่อแพรวาเสียั้วยวามใ เาไม่ิว่าะไ้เอแพรวาอี!
“เฟรม! แพริถึเฟรมที่สุเลยน้า^^”แพรวารีบเ้าไปอเฟรม ส่วนอย็ไ้แ่ยืนมอนที่ัวเอรัอับนอื่น..
“เอ่อ..แพร..”เฟรมลายอาแพรวา เาอยาะพูว่าเามีอยแล้ว แ่ใอเา็สั่ให้เาพูออไปไม่ไ้...
“เฟรม.. แพรอโทษนะที่บอเลิเฟรม แพรไม่ไ้ั้ใ แพรแ่ลัวเฟรมะลืมแพร ลัวว่าถ้าเฟรมไปมีนอื่นในะที่เราำลับันอยู่แพระ้อปวใว่าที่เราเลิันเพราะเหุผลอื่นหลายล้านเท่า แ่แพรไม่เยลืมเฟรมนะ แพรยัรัเฟรมอยู่^^ แพรเลยลับมาหาเฟรมไ แพรลับมาหาเฟรมแล้วนะ!”แพรวาพูพลาับมืออเฟรม
“เฟรม็..เอิ่ม..รัแพรนะ^^”เฟรมโผเ้าอแพรวาอีรั้ อยไ้แ่อึ้ที่เฟรมพูไปอย่านั้น.. นี่เฟรมเห็นอยแ่เป็นน่าเวลาใ่ไหม? เฟรมไม่เยรัอยเลยใ่ไหม? วามเ็บปวท่วมท้นอยู่ในใออย ถ้าวันนั้นวันที่อยบอรัเฟรมแล้วถ้าเฟรมบอว่าไม่ไ้รัอยเธอ็ยัไม่เ็บปวเท่านี้เลย...
“ั้นแพรอพัอยู่ับเฟรมสัพัไ้ไหม? ือแพรยัหาที่พัไม่ไ้เลยอ่ะ บ้านเ่าแพรุพ่อ็ายไปแล้วTT นะๆๆเฟรม^^”แพรวาอ้อนเฟรม
“ไ้สิ^^ ถ้าแพร้อารอะไร เฟรมให้แพรไ้เสมอ^^”
“อบุนะเฟรม>< เ้าบ้านันเถอะ^^”
“ั้นันอัวลับบ้าน่อนนะ..”อยบอับทั้สอน หลัาที่เธอเป็นนที่ไร้ัวนมานาน..
“อย...”เฟรมเรียอย้วยเสียเบาๆ แ่มันเ็มไป้วยวามรู้สึผิ
“อยอย่าพึ่ไปสิ มาอยู่เป็นเพื่อนแพรับเฟรม่อน^^ ถ้าไม่มีอยนี่เหาแย่เลย”แพรวาพูพร้อมไปูมืออยที่ำลัะเินลับไปเ้าไปในบ้านพร้อมับเฟรม ส่วนอย็ปิเสธไม่ไ้ึเลยามเลยไป ยัไเธอ็เ็บแล้วนี่! เ็บอีะะเป็นไร?
“เี๋ยวเฟรมไปเ็บระเป๋าให้นะ แพรวานัุ่ยับอยไป่อนละัน”
“โอเ^^ เร็วๆนะเฟรม”แพรวาและอยึนั่อยู่บนโฟาที่ห้อรับแ
“อยั้แ่แพรไม่อยู่เฟรมเป็นยัไบ้า?”แพรวาเป็นนเริ่มวนอยุย่อน
“็เฟรมร้อไห้เสียใมาเลยที่แพรทิ้มันไปน่ะ อยปลอบยัไเฟรมมัน็ยัไม่ัใาแพร เฟรมมันรัแพรมานะรู้ไหม?...”ถึอยะพูไปอย่านั้น แ่มันไม่ใ่เลย.. อยรู้สึเ็บปวับทุำพูที่พูออไป เ็บมาริๆ...
และหลัาทีุ่ยันไปไ้สัพัเฟรม็เินลมาา้าบน..
“เฟรมเ็บอเสร็แล้วหรอ? ไปูหนัันป่ะ? ที่ห้อูหนัอเฟรมอ่ะ?”แพรวาเอ่ยปาวนเฟรมไปูหนัในห้อูหนัในบ้านอเา ึ่อยู่้าๆสระว่ายน้ำนั่นเอ
“ไปสิ^^ ว่าแ่ะูเรื่ออะไรล่ะ?”
“เรื่อ#@#$%็ไ้^^ แพรอบูหนัรัโรแมนิน่ะ><”
“ไ้เลย^^ ั้นเราไปันเถอะ อยไป้วยันป่ะ..”เฟรมหันไปวนอย อยพยัหน้าและเินามทั้สอไป
“ว้าว! เฟรมทำที่นัู่่รัไว้้วยหรอ?>< น่ารัมาเลย^^ อบุนะเฟรม><”แพรวาเ้าไปอเฟรมอีรอบ แ่ที่นั่สีมพูประับ้วยอไม้และสิ่่าๆมามายนั้นไม่ไ้ทำไว้ให้แพรวา.. แ่อยับเฟรม่วยันทำเมื่อสี่เือนที่แล้ว.. ่อนที่แพรวาะลับมา...
“ไม่เป็นอะไรหรอแพรวา”เฟรมลั้นใพูำนั้นับแพรวา เาอยาะบอเหลือเินว่าเาทำที่นั่นั้นับอยและไว้นั่ับอย แ่็ไม่ล้า.. เารู้สึเ็บที่รลึๆอหัวใ เาเลือใรไม่ไ้ริๆ ไม่ไ้ริๆ...
“ั้นแพรว่าเรานัู่ันเลยีว่าเนาะ^^”แพรวาับเฟรมให้นั่ล้าๆบนที่นัู่่รัหลัาที่เฟรมไปเปิหนัแล้ว ส่วนอย็นั่อยู่้าหลัเฟรม.. นั่เฝ้ามอที่ๆเยนั่ สิ่ที่เยทำ.. แ่วันนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว.. เพราะนที่นั่อยู่้าๆเธอือแพรวาไม่ใ่เธอ..
หลัาทีู่ไปสัพัแพรวา็บลที่ไหล่อเฟรม เฟรมอเอวแพรวาเอาไว้แน่น อยมอทั้สอน้วยวามเ็บปว... เ็บเหลือเิน.. อยพยายามฝืนไม่มอทั้สอน แ่หันไปูหนัที่ำลัายแทน สัพัใล้ะบเรื่ออยึหันไปูทั้สอนอีรั้ แ่็พบว่า..
ทั้สอำลัูบันอยู่! อยหัวใแทบสลาย.. ภาพมันำาเธอ.. ภาพที่เธอไม่อยาเห็นมันเลย.. ทำไมเฟรมทำับเธอแบบนี้ ทำไม! น้ำาออยรินไหลออมาไม่หยุ เธออยาไประาแพรวาออ แ่เธอ็ทำมันไม่ไ้! เธออยาะวิ่ออไปารนี้! อยาะหนีออไปให้ไลๆ แ่เธอ็ไม่ล้าทำเพราะเธออยาพิสูน์ว่า..เธอไม่ใ่นอ่อนแอ!
--------------------------------------------------- 65% --------------------------------------------------
สอสัปาห์ผ่านไปอยไม่ไ้ไปหาเฟรมหรือโทรไปหาเฟรมอีเลย แม้ว่าเฟรมะโทรหาเธอเป็นร้อยๆสายแ่เธอ็ไม่รับ แม้เฟรมะมาหาเธอที่บ้านแ่เธอ็ไม่ออไปหาเฟรม เธอไม่อยาะนึถึเฟรมอีแล้ว.. เธออยาะลืมเาสัที เธอไม่อยาะมปลัับวามเ็บปวอี่อไป... ทำไมนะ! ทำไมเฟรม้อทำับเธอแบบนี้้วย! ไหนบอว่ารัันไ! ไหนบอว่าลืมแพรวาแล้ว? แล้วทำไมพอแพรลับมาทุอย่ามันลับเปลี่ยนไป! ทำไมเฟรม้อโห! ทำไม! อยยันั่อเ่าร้อไห้อยู่ที่เิมพลาหยิบรอบรูปที่มีรูปู่เธอับเฟรมอยู่ในนั้น เธอมอ้วยแววาเศร้า
“เพล้!!”เธอโยนรอบรูปทิ้ไป้วยอารม์โมโห รอบรูปแระาย แ่รูปใบนั้นระเ็นมาอยู่ที่เท้าอเธอ เธอหยิบรูปึ้นมาอน้ำาอเธอหยลบนรูปใบนั้น ทำไมเธอ้อมาทนเ็บปวอะไรนานี้้วยนะ!
“สอรัันรับไม่ไหว! เธอมีหนึ่ใให้ไปทั้สอรั! ทั้เาและัน!”เสียโทรศัพท์มือถือออยัึ้น อยิว่าเป็นเฟรมโทรมาเลยะว่าะไม่รับ แ่เธอหยิบมาูปราว่าเป็นแม่อเธอ เธอึรีบรับทันที
“สวัสี่ะุแม่..”เสียออยสั่นเพราะเธอยัร้อไห้ไม่หยุ เธอพยายามลั้นน้ำาแ่มัน็ลั้นไม่ไ้...
(อยเป็นยัไบ้าลู? แม่ิถึลูนะ^^)
“อยสบายี่ะแม่ อย็ิถึแม่เหมือนัน”
(แล้วทำไมเสียสั่นล่ะ อยเป็นอะไรรึเปล่า?)แม่ออยับสัเน้ำเสียออยไ้
“อยไม่เป็นอะไรหรอ่ะแม่ อยพึ่ื่นน่ะ”อยแ้ัวออไปเพราะไม่อยาให้แม่้อเป็นห่วเธอ
(ือว่าแม่มีเรื่อะบอ อีสามวันแม่ะบินลับไปรับลูมาอเมริาน่ะ แม่รู้ว่าลูไม่อยามา แ่แม่อยาอยู่ับลู มาอยู่ับแม่อาทิย์เียว็ไ้นะ)
“แ่อยอยาไปอเมริาลอีวิ่ะแม่ อยไม่อยาอยู่เมือไทย..”ไม่ใ่เพราะอไม่อยาอยู่ไทย แ่เป็นเพราะอยไม่อยาเอนๆนั้นมาว่า...
(ริหรอลู? ไม่ไ้หลอแม่ใ่ไหม?)แม่ออยรู้สึประหลาใ เพราะปิแล้วเธอะไม่ยอมไปอเมริาเลย แม้ว่าะวนแ่ไหนเธอ็ไม่ยอมไป..
“ริสิะแม่ พรุ่นี้อนเย็นแม่มารับอยเลยไ้ไหมะ?”
(โอเ้าลู^^ แ่นี้่อนนะ เี๋ยวแม่ไปทำานและ)และอย็วาสายไป
เธอัสินใะไปหาเฟรมเพื่อไปบอลาเป็นรั้สุท้าย และเธอะหายไปาีวิอเฟรมลอไป.. เธอไม่อยาเ็บอี่อไปแล้ว เธออยาะลืมเฟรมสัที.. อยเินมาถึหน้าบ้านอเฟรม เธอออที่หน้าบ้านเฟรมสามรั้
“มาแล้วๆ^^”เฟรมรีบวิ่เพื่อะมาเปิประู โยไม่รู้ว่านที่ออนั่นือ..อย
“อย! อยริๆใ่ไหม?”เฟรมรีบเ้าไปออยน้ำาอเฟรม่อยๆรินไหล..
“ปล่อยนะเฟรม!”อยผลัเฟรมออไป
“อยือเฟรมอโทษ.. ือ..”
“เฟรมไม่้อพูอะไรทั้นั้นแหละ! ที่อยมาวันนี้อยมาเพื่อะบอลาเฟรม เพราะเราะเอันเป็นรั้สุท้ายแล้ว!”
“อยว่ายัไนะ?”เฟรมแทบะไม่เื่อสิ่ที่นเอไ้ยิน
“อยบอว่ารั้นี้เราะไ้เอันเป็นรั้สุท้าย.. เพราะอยะไปอเมริาและไม่ลับมาอีเลย!”
“ไม่! เฟรมไม่ให้อยไป!”เฟรมับมืออยไว้แน่น
“็อยะไป! เฟรมมีแพรวาแล้วนี่! เฟรมะมาห้ามอยอีทำไม!”อยพูพลาน้ำารินไหล เธอลั้นน้ำาไม่ไ้ริๆ...
“แ่เฟรมรัอยนะ อย่าทิ้เฟรมไป.. อย่าทิ้เฟรม.. แล้วเรื่อเฟรมับแพร ือ..”เฟรมพยายามะอธิบาย
“เฟรมไม่้อพูอะไรทั้นั้น! อยรู้ว่าเฟรมับแพรวารััน! อยรู้ว่าอยมันโ่ที่หลเื่อำอเฟรม! วามริแล้วอยมัน็แ่‘น่าเวลา’อเฟรมเท่านั้นแหละ! ลา่อน!”อยพูบ็วิ่ออไปน้ำาเธอพลั่พลูนไหลไม่หยุแล้ว! ส่วนเฟรม็แทบทรุลับพื้น น้ำาเา็ไหลรินออมาเหมือนัน.. เาไม่้อาระเสียอยไป! เาไม่อยาะเสียอยไปริๆ..
หนึ่วันผ่านไป อนนี้อยมาอยู่ที่สนามบินแล้ว อี10นาทีเธอะึ้นเรื่อไปอเมริา หลัาเหุาร์เมื่อวานนถึเวลานี้ เฟรมโทรมาหาเธอลอ แ่เธอ็ไม่รับเลย เธอหวัว่าเธอะลืมเาไ้ริๆ...
“อย แฮ่ๆ”เฟรมรีบวิ่มาัหน้าอย
“เฟรม! มาทำไม?”
“มาหยุอยไ เฟรมไม่ให้อยไป!”
“อย่ามาห้ามอยนะเฟรม ปล่อยอยไปเหอะ แล้วลับไปหาแพรวาะ!”
“ือเฟรมับแพรเลิันแล้ว!”อยใับำพูอเฟรม
“….”
“หลัาวันที่แพรลับมา เฟรม็พยายามบอแพรว่าเฟรมรัอย! เฟรมมีอยแล้ว! แ่แพรเ้าใทุสิ่ทุอย่า เพราะแพรสัเเห็นั้แ่วันแรที่แพรลับมา แล้วอนนี้แพร็ลับอัฤษไปแล้ว..”
“เฟรมพูริหรอ?”
“ริสิ! โทรไปถามแพรวาเลย็ไ้นะ เฟรมอโทษนะอย เฟรมอโทษ”เฟรมอโทษอยพร้อมเ้าไปอแน่น
“ฮือๆ เฟรมอย่าทำแบบนี้อีนะ”
“เฟรมอโทษนะอย.. เฟรมอโทษTT ลับมารัันนะ..”
“อืม.. อยรัเฟรมนะ”
“เฟรม็รัอยรับ^^”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รบ100%แล้ว^^ สุท้ายเฟรมอย็ไู้่ัน>,.<
SFเรื่อ่อไปเป็นรัหลายเศร้าเหมือนเิม แ่ะร้อนแรและร้ายามา!
สุท้ายนี้ฝานิยายหน่อยTT ไปเม้นให้ำลัใเ้าหน่อยTT
http://writer.dek-d.com/love-rit/writer/view.php?id=757140
ความคิดเห็น