คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น
ตอนที่ 2 จุดเริ่มต้น
4 ปีที่แล้ว
โครม!!! เสียงชนกันอย่างแรง ผู้คนที่ได้ยินต่างพากันสนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“โอ๊ย!”ดงเฮล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น ข้าวของกระจัดกระจายไปรอบๆตัว
“ขอโทษครับๆ”คิบอมกล่าวขอโทษเพราะคิดว่าตนเองเป็นคนผิด แต่ที่จริงแล้วต่างคนต่างผิดน่ะแหล่ะก็ทั้งสองคนเดินมาชนกันเอง
“เป็นไรรึเปล่าครับ”คิบอมพูดแล้วยื่นมือไปพยุงตัวคงเฮขึ้นมา
ฟุ่บ!!ๆดงเฮลุกขึ้นมาแล้วปัดกางเกงที่เปื้อนเป็นรอยเต็มกางเกง
“ไม่เป็นไรครับ”ดงเฮตอบกลับแล้วยิ้มให้ ขณะที่คิบอมกำลังก้มลงไปเก็บสมุดและกระเป๋าของดงเฮที่รวงอยู่กับพื้น
“นี่ครับ เพิ่งมันวันแรกหรอครับ”คิบอมพูดพร้อมยื่นสมุดกับกระเป๋าให้ดงเฮ
“อ๋อ ครับ ขอบคุณครับ แล้วคุณล่ะ”ดงเฮรีบหยิบกระเป๋าแล้วเอามาสะพายไว้เหมือนเดิม ก่อนที่จะรับสมุดมาแล้วโค้งคำนับแบบคนที่ไม่รู้จะทำอะไรนอกจากขอบคุณอย่างเดียว
“วันแรกเหมือนกัน แล้ว...ชื่ออะไรหรอ”คิบอมถามพร้อมยิ้มที่ทุกคนมองแล้วต้องมีความสุขขึ้นทันที
“ลีดงเฮครับ แล้วคุณ...”ดงเฮตอบพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ร่าเริงแจ่มใส เป็นใครก็มองออกว่าไม่มีความทุกข์อะไรเลยสักนิด แค่ตอนแรกที่เห็นใบหน้าของคนตรงหน้าก็ทำให้เขาเองยิ้มไม่หุบแล้ว
“อ๋อ...คิมคิบอม เรียกคิบอมก็ได้”
“แล้วคุณเรียนคณะอะไรหรอครับ”ดงเฮยืนนิ่งอยู่สักพักนึงก่อนที่จะเอ่ยปากถามไปเพื่อว่าจะเป็นคนที่เรียนคณะเดียวกัน
“ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ ไม่ต้องครับด้วย ดูแก่ๆยังไงก็ไม่รู้ ฉันอยู่บริหารธุรกิจน่ะ”
“เอ๋...จริงหรอ คณะเดียวกันเลย”
“จริงดิ ไปเหอะ วันแรกไม่ควรสายนะดงเฮ”คำพูดของคงเฮทำให้เค้าแปลกใจไม่ใช่น้อย เพราะคิบอมเองก็ไม่คิดว่าจะมาเจอเพื่อนคนแรกที่อยู่คณะเดียวกันเหมือนกัน แค่ได้รู้จักชื่อกันแค่นั้นคิบอมก็รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก เหมือนคนข้างๆเคยเป็นเพื่อนกันมันตั้งนานหลายปีแล้ว พอรู้ว่าอยู่คณะเดียวกันคิบอมรีบก็เดินไปยืนข้างๆ แล้วโอบไหล่ดงเฮเอาไว้เหมือนไม่ยอมปล่อยให้เพื่อนคนนี้ไปกับคนอื่นโดยเด็ดขาด
“เอ่อ...อื้ม...คิบอม”ตัวดงเฮเองก็ไม่แตกต่างกับคิบอมสักท่าไหร่ รู้สึกเหมือนเกิดมาถูกชะตากันยังไงก็ไม่รู้ แต่มันก็แปลกๆอยู่นะ คนเพิ่งเคยรู้จักกัน กลับทำอย่างกับสนิทกันมากอย่างงั้นแหละ
1 ปีต่อมา
“เอ่อ...ขอโทษครับ คณะบริหารธุรกิจไปทางไหน”มีมือมาสะกิดที่ไหล่ของคิบอม ใบหน้าใสกำลังมองมาแบบงงๆ
“เดี๋ยวผมพาไปเองครับ”คิบอมมองมาที่ใบหน้าใสนั้นแล้วอึ้งนั่งนิ่งไม่พูดอะไรสักพักนึงก่อนจะพูดออกไปน้ำเสียงล่องลอยเหมือนตกอยู่ในพวังที่สร้างโดยคนตรงหน้าอยู่
“ทางนี้คร้าบบบบบ... ตามผมมาเลย”คิบอมเดินนำคนข้างหลังด้วยท่าทางกระตือรือร้นผิดปกติ
“ขอบคุณมากครับ แล้วพี่ชื่ออะไรหรอครับ”
“ชื่อคิบอม มาใหม่สิเราชื่อไรล่ะ”
“อีฮยอกแจครับ”ฮยอกพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง แล้วหันกกลับมายิ้มหวานให้คิบอม
“เฮ้อ...คนอะไรน่ารักเป็นบ้าเลย”ยิ้มแบบนั้น ทำให้คิบอมเคิบเคลิ้มไปกับยิ้มที่ฮยอกมีให้ แล้วยืนบิดตัวอายอยู่หน้าห้องคนเดียว
ดงเฮผิดสังเกตกับอาการของคิบอม ที่เห็นเขายืนบิดตัวไปมาอยู่เลยเขามาใกล้ๆแล้วพยายามชะเง้อเข้าไปดูว่าในห้องนั้นมีอะไร แต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดสังเกตเท่าคิบอมที่อยู่หน้าห้องอีกแล้ว
“นี่ๆ คิบอม เป็นไรรึเปล่า”ดงเฮเข้ามาสะกิดคิบอมเบาๆ ก่อนที่จะเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ เรพาะดูเหมือนคิบอมจะไม่รู้สึกอะไรเลย
“อะ...อะไรของนายเนี่ย ไม่เห็นต้องสะกิดแรงขนาดนั้นเลย เออจริงดิ รู้จักคนหน้าใสๆคนนั้นรึเปล่า”คิบอมพูดยาวเป็นขบวนไม่เปิดโอกาสให้ดงเฮได้เอ่ยปากเลย แล้วก็ชี้เข้าไปในห้องทางที่ฮยอกนั่งอยู่
“อ๋อ อีฮยอกแจหรอ เค้าก็อายุเท่าเราแหล่ะ แต่ย้ายมาจากที่อื่น มาอยู่นี้ก็เลยต้องมาอยู่ปีหนึ่งใหม่ที่เนี่ย ทำไมหรอ”ดงเฮถามอย่างสงสัยเพราะคิบอมไม่เคยเห็นใครแล้วต้องอายขนาดนี้ คิบอมยืนยิ้มเมื่อเห็นเห็นหน้าฮยอก
“นี่ คิบอม คิบอมฟังชั้นอยู่รึเปล่า”ดงเฮเขย่าตัวคิบอมอีกครั้ง
“ฟังอยู่ อย่างนี่ก็มีโอกาสหน่อย ตัดปัญหาเรื่องอายุไปได้เลย”
“โอกาศอะไร”ดงเฮถามขึ้นอีกครั้ง
“ก็หมอนั่นน่ะ น่ารักจะตายนี่นะ”คิบอมพูดแล้วหันกลับมาส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาที่ดงเฮ
“อืม...เขาก็น่ารักดีนะ จะจีบเค้ารึไง ไม่ดูตัวเองเล้ยยยย จีบเค้าไม่ติดหรอก”ดงเฮพูดพร้อมสายตาที่ดูถูกมากๆ แล้วยิ้มแบบสะใจที่ได้พูดออกมาอย่างนั้น
“คอยดูเถอะ ฮยอกต้องชอบชั้นแน่ๆ ไม่เหมือนกับนายหรอก คุยด้วยเท่าไหร่ก็ไม่เห็นจะชอบชั้นมั่งเลย”คิบอมพูดแล้วใช้มือมาเขกหัวดงเฮหยอกเล่นเบาๆ สองประโยคหลังคิบอมพูดกันตัวเองเบาๆ
“โอ๊ย! เมื่อกี้ว่าไงนะ”ดงเฮเอามือจับหัวตรงที่โดนคิบอมเขก แล้วหันกลับมาถามคิบอม
“อ๋อ... ป่ะ ...เปล่า ไม่ได้พูดไรสักหน่อย ไปเหอะน่าาาาาา..”ว่าแล้วไอ้คนแก้มป่องก็ลากคนตัวเล็กให้เดินตามไปเรียนก่อนที่มันจะสายไปมากกว่านี้
เวลาเลิกเรียน
“ไปเร็ว เดี๋ยวไม่ทัน”คิบอมเร่งดงเฮที่กำลังเก็บของอยู่แล้วทำหน้าซีเรียด
“นายจะรีบไปไหนล่ะเนี่ย”
“ตามมาเหอะน่า เดี๋ยวก็รู้”คิบอมพูดแล้วลากดงเฮไปหน้าห้องที่เมื่อเช้าตัวเองได้เดินไปส่งฮยอกมากับมือ ส่วนดงเฮก็รีบเดินให้ทันคิบอม แต่ก็ไม่ทันสักที
“ช้าๆก็ได้”ดงเฮพยายามบอกคิบอมแต่ก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด
“ถึงแล้วๆ มาแล้วด้วย”เมื่อถึงหน้าห้องนั้นคิบอมก็หยุดลากดงเฮแล้วยืนรอใครบางคนเดินออกมา
“ไงฮยอก มาเรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง”คิบอมยิ้มแล้วพูดกัยฮยอกแจที่เดินออกมาโดยไม่มีใครเดินมาเป็นเพื่อนเลย
“ก็ดีครับ แล้วพี่มารอใครหรอครับ”
“ก็มารอนายไง เออนี่”คิบอมดึงแขนของดงเฮให้หันกลับมามองฮยอก
“นี่ดงเฮ เพื่อนฉันเอง”
“อะ...อ๋อ ใช่ฉันเพื่อนคิบอม”ดงเฮมองหน้าคิบอมแบบไม่พอใจที่มากระชากแขนแรงๆแบบนี้ แล้วหันกลับไปมองฮยอกแจ
“สวัสดีครับ ผมอีฮยอกแจ”
“จริงๆนายไม่ต้องเรียกพวกเราว่าพี่ก็ได้ เราอายุเท่ากันน่ะ”คิบอมเดินไปข้างๆฮยอก เอามือมาโอบไหล่ของฮยอก แล้วหันไปมองดงเฮก่อนที่จะยิ้มแล้วยักคิ้วทำหน้าแบบเยาะเย้ยเพื่อลบคำสบประมาทที่ดงเฮเคยพูดไว้ ว่าคงจะจีบเค้าไม่ติด ทั้งๆที่เยาะเย้ยขนาดนั้น แต่ดงเฮกลับไม่รู้สึกอะไรเลย คงเป็นเพราะคิบอมก็เคยโอบไหล่ของดงเฮเหมือนกับที่โอบของฮยอกเหมือนกัน
“อ๋อ ครับ”ฮยอกไม่โต้ตอบแต่อย่างใดได้แต่ยืนนิ่งให้คิบอมโอบไหล่อยู่อย่างนั้น
“นี่แล้วก็ไม่ต้องพูดครับด้วย”คิบอมเอามือที่โอบไหล่ออกแล้วเอาไปขยี้หัวฮยอกหยอกเล่นเบาๆแทน
“กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวจะไปถึงบ้านค่ำเอานะ”
“อ๋อ ครับ งั้นกลับบ้านก่อนนะ”ฮยอกหันหลังแล้วก้าวเดินออกไป หลังจากบอกลาแล้วยิ้มให้กับทุกคน
“แล้วนายจะไปไหน”คิบอมดึงมือของฮยอกที่หันหลังแล้วเดินออกไปแค่เพียงก้าวเดียวให้หันกลับมา
“ก็...ก็กลับบ้านไง”ฮยอกหันกลับมาแล้วทำหน้างงประมาณว่าจะเอายังไงกันแน่ ก็บอกให้กลับแล้วยังมาดึงมือไว้อีก
“เดี๋ยวฉันไปส่ง จะปล่อยให้นายกลับบ้านเองได้ไง เสียมารยาทแย่เลย”คิบอมเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์ของตัวเอง ที่จอดอยูที่ลานจอดรถ แล้วปล่อยให้ฮยอกเดินตามไป
“ขึ้นมาสิ”คิบอมตบเบาะรถมอเตอร์ไซด์ของตัวเองเพื่อส่งสัญญานให้ฮยอกขึ้นมา
“แล้วดงเฮล่ะ”ฮยอกขึ้นมาคร่อมเบาะแล้วหันกลับไปมองดงเฮที่ยื่นเหม่ออยู่
“อ๋อ ดงเฮเค้ากลับบ้านเองอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงเค้าหรอกใช่มั้ยดงเฮ”คิบอมขยิบตาเพื่อส่งสัญญานให้ดงเฮรับรู้ว่าวันนี้คงต้องกลับเองแล้วหล่ะ เพราะที่จริงคิบอมเองนั่นแหล่ะ ที่คอยไปรับไปส่งเค้าที่บ้านกับมหาลัยทุกวัน แต่นับจากนี้ นับจากที่ฮยอกเข้ามาในชีวิตของคิบอม คิบอมก็ต้องมีเวลาที่อยู่กับเค้าน้อยลง ไม่สิแทบจะแค่คิบอมมีเวลาว่าง หรือไม่ก็มีเรื่องที่ร้อนใจอยากเค้า คิบอมก็ค่อยมาหาเค้า ทำเหมือนเหมือนกับเค้าเป็นแค่ตัวฆ่าเวลาเท่านั้น
“อะ...อ๋อ ใช่ ฉันกลับบ้านคนเดียวอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงชั้นหรอก”ดงเฮตอบกลับไปพร้อมยิ้มแห้งๆ ต้องฝืนทำมันทุกครั้ง ที่พูดกับเค้าทั้งสองคน
“กลับบ้านดีๆนะ ดงเฮ”คิบอมโบกมือส่งท้ายก่อนจะขับรถออกไป ส่วนดงเฮก็ได้แต่ยืนดูคิบอมขับออกไป จนเหลือไว้แต่ควันจากท่อไอเสียเท่านั้น
“ทำไมเป็นแบบนี้ด้วยนะ”ดงเฮเอามือมาแตะตรงหน้าอกพร้อมถามตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆ ความหดหู่นี่มันคืออะไร หดหู่มากซะจนราวกับว่าไม่อยากจะยิ้มอีกต่อไปแล้ว ควันสีเทาค่อยๆเลือนหายไปในอากาศ ภาพนั้น เหตุการณ์ตอนนั้น มันไม่อาจจะลบเลือนไปจากหัวใจดวงนี้ของดงเฮได้เลย
3 ปีต่อมา วันรับปริญญา
“ดีใจด้วยนะคิบอม”ฮยอกพูดแสดงความยินดีกับคิบอม แล้วยื่นช่อดอกไม่ช่อโตให้คนที่ตัวเองคิดว่ารักมากที่สุด
“ขอบคุณครับ”คิบอมรับช่อดอกไม่นั้นมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มออดอ้อนฮยอกเป็นการใหญ่
“นายไม่ดีใจรึไงดงเฮ”คิบอมหันไปมองดงเฮที่ยืนทำหน้าซึมเหมือนกับไม่ดีใจเลยสักนิดกับการจบการศึกษาของตัวเอง
“จบแล้วก็ต้องดีใจดิ”ดงเฮพูดแล้วส่งยิ้มแห้งๆไปหาคิบอม
“ถ่ายรูปให้ฉันกับฮยอกหน่อยสิ”
“เอ่อ...”ดงเฮยังไม่ทันได้พูดตกลงอะไร คิบอมก็จับกล้องยัดเข้ามาในมือของดงเฮไปซะแล้ว
“1...2...3 อะนี่”พอถ่ายเสร็จดงเฮก็รีบจับกล้องยับใส่มือกลับคืนให้คิบอมทันที
“รีบจบไวๆนะฮยอก จะได้ย้ายไปอยู่ด้วยกัน”คิบอมขยี้หัวฮยอกเบาๆแล้วยิ้มหน้าบานเลย
“มันเร่งกันได้ที่ไหนกันล่ะ”
“ในที่สุด นายก็เป็นแฟนกันเนอะ”ดงเฮถอนหายใจ แล้วฝืนยิ้มออกมาอีกครั้ง แต่ที่จริงแล้วเมื่อเห็นเค้าสองคนเมื่อไหร่ มันก็ไม่อยากยิ้มออกมาเลยสักนิด
“ก็คนมันรักกันนี่ เนอะฮยอก”
“…”ฮยอกไม่พูดตอบแต่อย่างใด ได้แต่ยืนนิ่งเงียบ คิบอมคงคิดว่าเขินละมั้ง ?
ความคิดเห็น