คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นักรบมังกร III จุดเริ่มต้น/เปลี่ยนแปลง/จุดจบ > อดีต II
‘…..ลันด์ ดาลันด์ ตื่นเถอะ ดาลันด์’
“อืม.....เรียกแค่ลันด์ห้ามเรียกดาลันด์”เด็กหนุ่มพึมพำตอบรับออกมาเบาเบาขณะนอนหลับ พร้อมกับพลิกตัวไปอีกข้างเพื่อต้องการจบสนทนากับเสียงที่มาจากไหนไม่รู้ “เฮ้อ! บอกกี่ครั้งไม่เคยจำกันเลย”
‘ก็ได้ๆ ลันด์ก็ลันด์ .....นายต้องตื่นได้แล้ว มันเช้าแล้วนะ’
“.....ก็ปล่อยให้มันเช้าไปสิ พี่ตื่นสายเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วจำไม่ได้หรือไงลินดา” เมื่อคิดว่าคนเป็นน้องสาวมารบกวนการนอนของตนเอง ดาลันด์หยิบผ้าห่มขึ้นมาคุมหัวอีกครั้ง “ฝากบอกแม่ด้วยว่าเดี๋ยวพี่ขึ้นไปตอนสายๆ ไม่ต้องห่วง ตอนนี้พี่ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ”
‘แต่นี้ก็ผ่านมาสามวันแล้วนะยังจะนอนต่ออีกเหรอ.....แล้วข้าไม่ใช่น้องของนายด้วย’ เสียงปริศนายังคงดังต่อๆไปเรื่อยๆ แต่เด็กหนุ่มก็ไม่สนใจนอกจากอยากนอนต่อเท่านั้น จนกระทั้ง..... ‘ว่าแต่ที่นี้มีห้องอื่นด้วยเหรอ แล้วข้าก็ไม่เจอแม่ของนายเลย ข้าตื่นมาก็เจอแต่นายกับอีกคนอนอยู่ในห้องและอีกห้องก็มีแต่ข้าวของเต็มไปหมด อีกอย่างมีประตูบานเดียวที่เปิดไม่ออกรู้สึกว่ามันล็อคนะ’
พรึบ!
“ว่าไงนะ!”เด็กหนุ่มสะบัดผ้าห่มออกและลุกขึ้นมาอย่างไว แต่แล้วต้องกลับไปนั่งลงบนเตียงใหม่อีกครั้งเพราะเกิดอาการมึนหัวขึ้นมา "โอ๊ย! ปวดหัวชะมัด รู้สึกเหมือนร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงเลย"
'ก็ไม่แปลกเล่นหลับไปสามวันเต็ม ข้าวไม่กินน้ำไม่ได้ดื่ม ร่างกายก็หมดเรี่ยวแรงเป็นเรื่องปกติ' อีกฝ่ายยังคงตอบคำถามเด็กหนุ่มไปเรื่อยๆในขณะที่ดาลันด์ยังคงเอามือกุมที่หัวไม่เลิก 'โชคดีที่ร่างกายข้าทนความหิวได้นานพอควร ไม่อย่างนั้นคงตายไปแล้ว ว่าแต่เจ้า.....นายดื่มน้ำก่อนเถอะร่างกายคงขาดน้ำมานาน อ่ะนี้'
"ขอบใจ" ว่าแล้วก็รับแก้วน้ำที่ยื้นมาให้ดื่มจนหมดแก้ว จากนั้นก็ส่งคืนให้อีกฝ่าย "ขออีกแก้วหนึ่งนะ ลิน"
'ต้องให้บอสักกี่ครั้งว่าข้าไม่ได้ชื่อลิน' น้ำเสียงบ่นนั้นมีความน้อยใจเด็กหนุ่มไปบางส่วน พร้อมกับเสียงถอนหายใจที่ดังมา 'เฮ้อ! แต่เอาเถอะ เจ้านายยังตื่นไม่เต็มที่ก็ไม่แปลกอะไรที่ตอนนี้กำลังจะสับสนอยู่.....'
"หืม?!" เด็กหนุ่มหันไปมองตามที่เสียงปริศนาบอก ก่อนจะพบกับร่างคนเป็นน้องสาวนอนแน่นิ่งอยู่ข้างตัวเขา จนเขาก็อดคิดไม่ว่าอีกฝ่ายยังหายใจอยู่หรือเปล่า แต่ก็โลงใจเมื่อเห็นการผ่อนหายใจเข้าออกแสดงการมีชีวิตอยู่ "ลินดา ลินตื่นเถอะ. ลิน ลินดา"
"อืม....." ขานรับแต่ก็หลับต่อทันที พฤติกรรมแบบนี้ทำเอาดาลันด์ถึงกับสายด้วยความเอ็นดู จึงปล่อยให้นอนต่อไปโดยไม่รบกวน หลังจากตื่นเต็มตาเด็กหนุ่มก็สำรวจห้องตนเองว่ามีอะไรแปลกใหม่หรือไม่ ก่อนจะแปลกใจเมื่อรู้สึกว่าบริเวณบาดแผลจากข้างด้านซ้ายที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดอย่างที่คิด "ทำไมแผลที่ได้สองวันก่อนถึงไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยละ.....ว่าแล้วเป็นแผลเป็นจริงๆด้วยแต่รูปนี้มันคืออะไรกัน"
'หืม?....ก็รูปเปลวไฟสามดวงซ้อนนะสิ เจ้านายนี้ถามแปลกจัง' เสียงปริศนายังคงดังก้องในหัวไม่หายไปไหน 'ข้าคือธาตุไฟสัญลักษณ์ก็ต้องเป็นเปลวไฟสิ อีกอย่างเดิมทีลอยแผลนั้นมาจากที่เจ้านายช่วยชีวิตข้า ข้าก็เลยทำให้บาดแผลของเจ้านายหายไปเหลือก็แต่แผลเป็นข้าจึงทำสัญญาตรงนั้นแทน'
"อ๋อ งั้นเหรอ เข้าใจแหละ" ชายหนุ่มพยักหน้าลงเล์กน้อย ก่อนจะหยุดนิ่งลงเหมือนคิดได้อะไรบ้างอย่าง แล้วเงยหน้าขึ้นมาเพื่อตามหาเสียงที่อยู่ในหัว ภาพสัตว์เลื้อยคลานมีเกร็ดสีแดงตามตัวดังเช่นงู เขาสีดำสองคู่ที่คดงออย่างดูดีดวงตากลมโตสีแดงฉายแววเป็นกังวลเป็นห่วงออกมา รูปร่างขนาดเท่ากับสุนัขตัวเล็กและมีปีกใหญ่พอพอดับตัว "โว้!! จิ้งเหลนสีแดงตัวใหญ่บินได้ด้วย"
'หยาบคาย! ข้าไม่ใช่เจ้าสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำหรอกนะ ลันด์' ใบหน้าแสดงความโกรธเข้ามาใกล้ก่อนจะพ้นลมหายใจที่เป็นเปลวไฟออกมาเล็กน้อย ทำให้ชายหนุ่มถอยห่างไปแต่ก็ไม่รู้สึกถึงไอร้อนเลยสักนิด 'ข้าคือมังกรธาตุไฟที่เจ้านายช่วยชีวิตข้าไว้ตอนภูเขาไฟระเบิดนะ '
".....อย่าบอกนะว่าเจ้าคือไข่ใบที่อยู่ใต้บริเวณหน้าผานั้น" เหมือนว่าจะนึกอะไรขึ้นได้ ดาลันด์เดินไปจุดบริเวณที่มีหม้ออุณหภูมิที่ตัวเองใส่ไข่สีแดงเอาไว้ที่ตอนนี้เลยเพียงแต่หม้อกับผ้าที่ลองเท่านั้น "เจ้าฝักอกมาแล้วเปลือกไข่ที่ฝักอยู่ไหนละ"
'ข้ากินไปแล้วนะสิถามได้ สามวันมานี้ตั้งแต่ข้าออกมาก็ไม่เห็นเปลวไฟที่ไหนให้ข้าได้กินเลย โชคดีที่เปลือกนั้นอยู่ในหม้อของเจ้านายยังร้อนอยู่ตลอดไม่เย็นข้าจึงกินมันแทนเปลวไฟได้' เสียงเล็กๆคล้ายเด็กผู้ชายยังคงดังอยู่ในหัวของชายหนุ่มอยู่ตลอดเวลา เหมือนเป็นการสนทนาแค่มังกรกับเจ้านายเท่านั้นที่รู้ 'และข้าก็ยังเอาเศษเปลือกไข่ให้เจ้านายกินด้วยนะ'
"หา!! ว่าไงนะ"
'ตกใจอะไรของเจ้านายลันด์นะ ก็ท่านหลับไปสามวันเต็มๆข้าก็ต้องเป็นห่วงธรรมดา เพราะลันด์เป็นเจ้านายข้า' มังกรสีแดงตัวน้อยบินไปบินมาอย่างอิสระ 'ส่วนผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายเจ้านายคิดว่าคงเป็นพี่น้อง ข้าก็พยายามให้เขากินเหมือนกันแต่ไม่ได้ผลจึงให้ได้เพียงแต่น้ำเพื่อประทังชีวิตไงละ'
"แล้วทำไมถึงไม่ออกไปหาข้างนอกละ" ชายหนุ่มเดินไปที่แล้วผลักประตูที่ขึ้นไปด้านบนของบ้านตัวเอง แต่ก็ต้องขมวดคิ้ว "เปิดไม่ออกล็อคงั้นเหรอ ทำไมปกติถ้าฉันยังอยู่จะไม่ล็อคไว้นี้นา"
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! แอ็ด!
"รหัสผิดงั้นเหรอ หมายความว่าไง ปกติไม่เคยจำผิดนี้" ดาลันด์ลองกดใหม่อีกครั้งผลก็ยังเป็นเหมือนเดิม "มีคนเปลี่ยนรหัส.....พ่อสินะ ทำไมกัน"
'ให้ข้าจัดการให้ไหม เจ้านายแค่ประตูบานนี้ไม่คนามือข้าหรอก' เจ้ามังกรน้อยบิดมาอยู่ตรงหน้าประตูแล้วหายใจเข้าลึกๆ 'เจ้านายช่วยหลบไปหน่อย'
"ทำไม่ได้หรอก.....ประตูนี้สร้างให้ทนแรงกระแทก ความเย็น ความร้อนได้อย่างดี" ชายหนุ่มกล่าวขึ้นขณะเปิดแผนวงจรของประตูแล้วจัดการอยู่ครู่หนึ่งแล้วเก็บเข้ากับที่เดิม "ต่อให้แผ่นดินไหว ภูเขาไฟระเบิดใส่ น้ำท่วมประตูนี้ก็ยังคงมีอยู่ในสภาพดีเหมือนเดิม.....เอาละได้แล้ว"
แก็ก! ตึง!
"คราวนี้ติดอะไรอีกละ.....เจ้าจิ้งเหลนไฟมาช่วยกันดันหน่อยสิ" ดาลันด์หันไปขอความช่วยเหลือเจ้าตัวสีแดงและดูเหมือนมันไม่ค่อยพอใจเท่าไรที่ถูกเรียกแบบนั้น "เอานะ.....มาช่วยกันก่อนเดี๋ยวตั้งชื่อให้ใหม่"
'เฮอะ! ปากเจ้านายเสียชะมัด' แม้จะไม่พอใจแต่ก็ยอมทำตามคำสั่งมันจึงใช่หัวตัวเองดันไปพร้อมกับมือของผู้เป็นนายด้วย 'แต่เอาเถอะ ข้าก็ถือว่าได้รู้ตัวตนของลันด์เพิ่มขึ้นอีกหน่อยละกัน เอาหรือยังละเจ้านาย....'
"เอาละนะ หนึ่ง.....สอง....สาม ฮึบ!!" หนึ่งมุนษย์หนึ่งมังกรต่างร่วมมือรวมใจออกแรงอย่างเต็มที่จนในที่สุดประตูเริ่มขยับออกช้าๆ "อีกนิดเดี๋ยวใกล้แล้ว"
ปึง! ปัง!
"หืม!?.....ทำไมแสงมันสว่างจ้าแบบนี้ นี้ใช่ในบ้านเราหรือเปล่านะ" แสงส่องเข้ามาทำให้แววตาพลาดมัวไปชั่วขณะทำให้ต้องลับตาลงอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะก้าวออกไปด้านนอก เพื่อให้สิ่งที่ผิดปกติแบบนี้ "รู้สึกว่าจะมีลมด้วยแฮะ แล้วไงจึงเห็นท้องฟ้าละ......นี้มัน!!!"
"อืม.....พี่ลันด์ทำไมหนูถึงมานอนที่ห้องพี่ละ" เสียงของน้องสาวดังขึ้นก่อนที่จะก้าวตามขึ้นมาหาคนเป็นพี่ชาย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อเห็นสิ่งตรงหน้า "นี้มันเกิดอะไรขึ้นค่ะ.....ทำไม"
"พี่เองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น" ภาพเบื้องหน้าคือประตูหน้าบ้านยังคงอยู่ แต่ห้องนั่งเล่น ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องเก็บของหรือแม้แต่ทางเดินต่างก็เละไม่เป็นท่า กำแพงต่างพังทลายออกมาเป็นรูกว้างส่วนเพดานด้านบนบางส่วนก็ทล่มลงมาหลายส่วนจนเห็นท้องฟ้าได้ชัดเจน ดูท่าชั้นสองเองคนเละไม่มีชิ้นดีไม่ต่างกัน "ดูท่าแผ่นดินไหวครั้งนี้จะรุนแรงมากกว่าที่คิด แล้วด้านนอกละจะเป็นยังไง"
"พะ.....พี่ลันด์ หนูมึนมัวจังเลย" คนเป็นน้องร่างกายเกิดอาการเซไปเซมาก่อนพิงประตูพร้อมกับกุมที่หัวอย่างเหนือยหอบ "เหมือนกับหลับไปนานเลย"
'ก็ไม่น่าแปลกอะไรก็พวกเจ้านายหลับไปตั้งสามวันมาแล้ว' เสียงเด็กน้อยดังขึ้นมาในหัวอีกครั้ง เจ้ามังกรน้อยบินมาเกาะที่ไหล่ของชายหนุ่มโดยไม่สนใจว่าคนอื่นจะเห็นหรือไม่ ซึ่งดาลันด์ก็กำลังอธิบายให้น้องสาวฟัง 'อย่าห่วงไปเลยมีแค่คนที่ครอบครองพวกเราเท่านั้นที่จะเห็นได้......อีกอย่างน้องสาวเจ้านายยังไม่ถึงเวลาหรอกนะ'
"งั้นเหรอ......ลินเข้าไปข้างในก่อนเถอะตรงนี้มันอันตราย ในตู้เย็นพี่น่าจะมีอะไรลองท้องได้อยู่" เขาลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้าน "เดี๋ยวพี่ขอไปดูข้างนอกก่อนแล้วจะได้ตามหาพ่อกับแม่เราด้วย"
".....อะ..อืม"
ดาลันด์วิ่งไปที่ประเพื่อเปิดโชคดีที่ว่าประตูเปิดเข้าด้านในจึงเปิดได้ แต่โชคร้ายที่ว่ามีเศษซากต้นไม้หรือกำแพงน้อยชิ้นตกลงมาขว้างกั้นอยู่ จึงลำบากหน้าดูกว่าจะปีนขึ้นมาได้ ภาพเบื้องหน้ายิงทำให้ตกใจมากขึ้นกว่าเก่า
บ้านเรืองแต่ละหลังถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดีไม่ว่าจะเป็นพื้นดินที่ถูกแยกออกจากกันทำให้บ้านถูกแบ่งเป็นสองส่วน หรือไม่ก็บ้านเรืองถูกถล่มทับดูเศษก้อนหินใหญ่จากการภูเขาไฟระเบิดหรืออุกาบาตตกใส่ เพราะแผ่นดินจึงเกิดน้ำกระซัดกระเซมาบ้านยิ่งถล่มลงเป็นราบหน้ากอง ต้นไม้ต่างล้มลงระเนระนาดไปตามๆกัน ทุกอย่างพังพินาศจนไม่เหลือคำว่าหมู่บ้านที่คนเขาอยู่อาศัยเลยสักนิด
"ร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ!!! ทำไมกัน" ร่างชายหนุ่มเริ่มออกสำรวจไปตามจุดต่างๆอย่างตื่นตะหนกก่อนจะเริ่มวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆเมื่อไม่เจอสิ่งที่ตามหา จากที่เห็นมีแต่คนบาดเจ็บล้มตายกันตลอดทางเดินที่ตัวชายเริ่มวิ่ง ปากก็ตะโกนร้องเรียกสิ่งที่ตามหา "คุณพ่อคุณแม่ครับ!!!! พวกท่านอยู่ไหน!!!"
ตึกๆ ตึกๆ!!
ไม่ว่าจะไปทางไหนก็ไม่เจอคนที่ตามหา ความกังวลใจของคนเป็นลูกก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆอย่างบอกไม่ถูก ความหวาดกลัวในสิ่งที่คิดเมื่อเห็นการตายการพลาดจากของบุคคลเป็นที่รัก จู่ๆก็รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาหัวใจเต้นเร็วขึ้น ร่างกายเหนื่อยหอบออกมาสาเหตุมาจากการที่นอนหลับสามวันเต็มๆโดยไม่มีอาหารหรือน้ำตกถึงท้อง ไม่แปลกอะไรที่จะทำให้คนที่ออกกำลังกายทุกวันอย่างดาลันท์จะเหนื่อยได้ง่ายแบบนี้ไม่แปลกอะไรที่จะทำให้คนที่ออกกำลังกายเกือบทุกวันอย่างดาลันท์จะเหนื่อยได้ง่ายแบบนี้
"แหะ.....พวกท่าน.....หายไป.....ไหนกัน.....โธ่โว๊ย!!!! อ๊าก!!!"
"พะ.....พี่ลันด์ ทะทำไมถึงกลับมาสภาพแบบนี้ค่ะ" เสื้อผ้าเปียกปอนเพราะเหงื่อยที่ใหลออกมาจากทุกส่วนของร่างกายที่วิ่งอยู่ตลอด และตามตัวก็มีลอยปนเปื้อนจะดินและโคลน เส้นผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิง ดวงตาสีน้ำตาลฉายความอ่อนล่าออก ร่างกายหมดแรงที่จะเดินต่อจึงล้มไปต่อหน้าต่อตาคนเป็นน้องสาว "พี่ลันด์! พี่ลันด์! ทำใจดีดีเอาไว้ระคะ"
"พะพี่ไม่เป็นไร.....แค่เหนื่อยเล็กน้อยนะ" น้องสาวค่อยๆพาร่างพี่ชายเข้ามาในบ้านอย่างทุลักทุเลสุดท้ายก็เอามาพิงกับกำแพงใกล้ พร้อมกับเดินเข้าไปหาน้ำกับผ้าขนหนูมาให้ "ขอบใจ.....ลินดา"
"อืม......พี่ลันด์.....พ่อกับแม่ละ" เมื่อเห็นว่าพี่ชายตัวเองเริ่มค่อยยังชั่วจากการได้พักผ่อนมาพอสมควรจึงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือเล็กน้อย ".....ปลอดภัยดีใช่ไหม.....ค่ะ"
"....."
"พี่ลันด์.....พ่อแม่.....ปลอดภัยดี.....ใช่หรือเปล่า" เมื่อเห็นพี่ชายไม่ตอบน้องสาวก็ถามย่ำอีกครั้งผลก็คือพี่ชายนิ่งเงียบไม่หือไม่อือเลยสักนิด ลินดาเข้าไปใกล้พี่ชายมากขึ้นก่อนจะเขย่าแขนพี่ชายแรกพร้อมกับเสียงที่สั่นเครือมากขึ้นน้ำตาเริ่มคลอจนจะเอ่อล้นออกจากดวงตาที่แสนงดงามนั้น "พี่ลันด์ พี่ลันด์ ตอบหนู.....มานะ.....อึก!! พ่อกับแม่.....ละ......อึก! พี่ลันด์!!!!"
"พี่ไม่รู้ลินดา.....พี่ไม่รู้ว่าพวกท่านทั้งสองคนอยู่ที่ไหน......พี่ตามหาทั่วหมู่บ้านแล้ว.....แต่ก็ไม่เจอ" ดาลันด์ตอบน้องกับด้วยเสียงอันแผ่วเบาเหมือนกับว่าไม่อยากให้น้องสาวตัวเองได้ยินในสิ่งที่พูดออกมาเลยก็ว่าได้ "ตอนนี้ไม่เหลือเค้าโครงของหมู่บ้านอยู่เลย ผู้คนล้มตายเกินไปกว่าครึ่ง คนที่ยังมีชีวิตอยู่ก็บาดเจ็บไม่ต่างกัน.....พี่ไปถามหาคนที่มีชีวิตอยู่แต่ทุกคนแทบจะไม่มีสติอยู่ดีกันเท่าไรเมื่อเจอเหตุการณ์ตัวต่อแบบนี้หรือแม้แต่หากระทั่งศพที่นอนตามพื้นเกลื้อนกลาด......แต่ก็นะลินดาพี่ไม่เจอพวกเขาเลย"
".....พี่ลันด์.....จะบอกว่าพ่อกับแม่...........ตาย" ดูเหมือนว่าน้องสาวจะบ่อน้ำตาแตกแล้ว จากนั้นก็ปล่อยโฮออกมาอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ ที่จริงชายหนุ่มก็ไม่อยากคิดอย่างนั้น แต่จากสิ่งที่เห็นเปอร์เซ็นต์ในโอกาสที่พ่อแม่เขาจะรอดนั้นน้อยเต็มที ถ้าจะรอความหวังว่ารอดแต่ต้องรอคอยอย่างทรมาณใจ สู้ให้คิดว่าตายไปแล้วเสียใจไปครั้งเดียวเพื่อจะได้ลุกขึ้นสู้ต่อไปยังจะดีกว่า ลาลันด์ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนดึงร่างน้องสาวเข้าไปกอดแล้วปลอบใจเบา "ฮือๆๆ พ่อกับแม่......ฮือๆ อึก! พ่อกับแม่......พ่อกับแม่อึก! ฮือๆฮือๆๆๆๆๆๆ...แล้ว..."
" ......ร้องออกมาให้หมดซะ พี่จะผ้าซับน้ำตาให้เอง" ในระหว่างที่ปลอบน้องสาวของตนเอง ชายหนุ่มก็เหลือบมองไปเห็นอะไรบ้างอย่าง "ลินพี่ขอดูหน่อยว่ากระดาษอะไรติดหัวน้องเพราะกับกิ๊บหนีบผมนะ"
"อืม......ฮึก! หนูไม่รู้ตัวเลยว่ามีกระดาษติดบนกิ๊บหนีบผมด้วย" เด็กสาวสายหน้าไปมาเมื่อเห็นว่ามีกระดาษติดอยู่จริง "ไม่รู้ว่าใครมาติด ตกลงมันเขียนว่าไงหรือค่ะ พี่ลันด์"
"....." เพราะกำลังอ่านสิ่งที่เขียนอย่างตั้งใจจริงไม่ได้ตอบคำถามน้องสาวตัว ก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้าอีกครั้ง "......ลินพี่คิดว่าจะต้องออกเดินทางเพื่อต้องไปฝึกวิชาเอาไว้สักหน่อย นั้นก็เพื่อตัวเธอและพี่เองด้วย"
"หมายความว่าไงพี่ ขอหนูอ่านกระดาษใบนั้นหน่อย" ว่าแล้วก็หยิบกระดาษในมือพี่ชายขึ้นมาอ่านบ้าง "ดาลันด์ลูกจงแข็งแกร่งขึ้นเพื่อให้เหมาะกับการเป็นผู้ถูกเลือกออกเดินทางฝึกฝนตนเองและลินดารักษาเนื้อรักษารอพี่เขากลับมา ระหว่างนั้นหาให้เจอ ลูกสองคนคือสิ่งสำคัญ ขอบคุณที่เกิดมาเป็นลูกพวกเราลาก่อน รักจากพ่อและแม่.....นี้มันคืออะไรกันพี่ลันด์"
"......อย่างที่เห็นจดหมายลา" พี่ชายตอบตามตรงอย่าไม่มีปิดบัง "ส่วนเนื้อหาพี่ก็รู้เท่าเรานั้นแหละพี่เพียงแค่ทำตามคำสั่งของพ่อกับแม่เท่านั้น"
".....พี่จะไปจริงๆเหรอ ไม่ไปได้ไหม" น้องสาวมองหน้าพี่ชายอย่างออดอ้อน "ฉันพึ่งจะสิบแปดเองนะ พี่ไม่ห่วงเลยหรือไง"
"ไอห่วงมันก็ต้องห่วงอยุ่แล้ว แต่อย่าลืมสินี้คำสั่งสุดท้ายของพ่อแม่นะ" มือลูบหัวคนเป็นน้องสาวอย่างเอ็ดดูก่อนโยกหัวไปมา "แล้วลินดาน้องพี่ก็เก่งอยู่แล้วอีกอย่างหมู่บ้านนี้ก็ล้มสลายไปแล้ว ตอนนี้ผู้คนที่มีชีวิตอยู่ก็ทยอยออกจากที่นี้ไปอยู่ที่อื่นส่วนใหญ่ พี่คิดว่า.....น้องอยู่ได้อยู่แล้ว"
".....แล้วจะกลับมาเมื่อไร นานหรือเปล่า"
"อืม.....พี่คิดว่าคงไม่นานหรอก.....มั่งนะ"
ความคิดเห็น