2. The Dragon World ศึกอภินิหารมังกรพิชิตโลก

ลำดับตอนที่ #1 : นักรบมังกร I กลับบ้าน/พบเจอกัน/ออกเดินทาง>อีกครั้ง

นักรบมังกร I กลับบ้าน/พบเจอ/เดินทาง>อีกครั้ง

พลิ้ว!!

".....รู้สึกว่าที่นี้หนาวกว่าเมื่อก่อนอีกแฮะ ต้นไม้ขึ้นเยอะอย่างกับป่าแนะจำแถบไม่ได้เลย" ที่แห่งนี้เป็นพื้นที่ราบกว้างใหญ่แต่บริเวณนี้ก็มีเศษซากปรักหักพังของอาคารบ้านเรื่อนมีหญ้าขึ้นปกคุมไปตามจุดต่างๆ อย่างกับว่าที่แห่งนี้เคยมีสิ่งปลูกก่อสร้างที่นี้มาก่อนนานแล้ว "แค่สองปีเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ.....แล้วบ้านเราจะยังอยู่หรือเปล่าเนี้ย!"

บุคคลคนปริศนาสวมเสื้อคุมทั้งตัวพร้อมกับแบกเป้ใบใหญ่ด้านหลังและเดินตรงเข้าไปด้านหลังของป่าต้นไม้ที่ขึ้นอยู่เต็มไปหมด เดินเข้าไปสักระยะหนึ่งก็พบบ้านหลังเล็กหลังหนึ่งที่ดูไม่เก่าหรือใหม่จนเกินไป ด้านข้างมีป่าไผ่ขึ้นอย่างงดงาม เสื้อคุมยาวถูกถอดออกกระเป๋าถูกพิงเอาไว้ข้างประตูเผยให้เห็นรูปร่างสันทัดของผู้ชายผมสีน้ำตาลที่กำลังบิดประตูเพื่อจะเข้าไปข้างในตัวบ้าน

"ล็อค! ปกติไม่เคยล็อคนี้น่า.....อ่ะลืมไปเลยว่าเราไม่ได้กลับบ้านมาสองปีแล้วนี้นา" ชายหนุ่มสายหน้าไปมากับความสะเพร่าของตนเองก่อนจะคุกเข่าควานหากุญแจเพื่อที่จะเข้าบ้าน "เอ๋.....อยู่ไหนนะ.......ของอะไรเยอะแยะไปหมด"

"ใครนะ!!"  เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังชายหนุ่มทำให้ทุกการกระทำต้องหยุดชะงัก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่ก็ยังไม่หันหลังไปดูว่าเสียงที่เรียกออกมาเป็นบุคคลที่เคยอยู่ที่นี้มาก่อนหรือว่าจะเป็นคนที่มาพักอาศัยชั่วคราวกันแน่ "ฉันถามว่าใคร.....มีธุระอะไรถึงมาที่นี้"

"ก็แค่....." ชายหนุ่มค่อยๆหันหลังมาช้าๆพร้อมกับพูดออกมาด้วย "อยากกลับมาบ้านอีก......นั้นมัน!!!"

บุ๋ม! บุ๋ม! บุ๋ม!

"โฮพ!อย่าพึ่ง!!!" ดูเหมือนว่าคนด้านหลังชายหนุ่มจะห้ามบ้างสิ่งบ้างไม่ทันเสียแล้วลูกบอลน้ำขนาดกลางสามลูกถูกปล่อยออกมาในระยะใกล้กันพุ่งใส่คนตรงหน้าอย่ารวดเร็วจนสายตาจับตามทันเลยที่เดียว "ให้ตายสิโฮพอย่าใจร้อนจะได้ไหม รอให้ฉันพูดคุยให้เสร็จเรียบร้อยก่อนสิ......เอ๊ะ!!"

ปิ๋ว! ปิ๋ว! ปิ๋ว!

"อันตรายนะ.....รู้ไหมถ้าเป็นคนปกติธรรมดาอาจกระเด็นไปไกลจนบาดเจ็บได้เลยนะเพราะแรงดันน้ำของเจ้าลูกบอลนั้นนะ" ผ่านเบื้องหน้ามีควันอ่อนปกคุมไปทั่วก่อนจะค่อยหายไป ชายหนุ่มที่โดนลูกบอลน้ำมันยังคงอยู่ในสภาพดีทุกอย่าง ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่บุบสลายเลยสักชิ้น "เป็นการต้อนรับกลับบ้านที่แปลกนี้แหะ......อ๋อใช่ขอบใจ'ภักดี'ที่ช่วยชีวิตเอาไว้"

"นาย......" ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเงียบไป ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับอีกฝ่ายทันที หญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนกับดวงตาสีเดียวกันที่เบิกกว้างอย่างเห็นได้ชัด "เคย.....อยู่ที่นี้งั้นเหรอ"

"ใช่"

"ที่บ้าน....หลังนี้งั้นเหรอ" น้ำเสียงเริ่มมีอาการสั่นเครือออกมาเล็กน้อยทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วขึ้นมาก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อตอบคำถามอีกฝ่าย "งั้นช่วย....บอกหน่อยว่าบ้านหลังนี้มีใครบ้างแล้วเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น"

"......ที่บ้านหลังนี้อยู่กันแค่สี่คน มีพ่อ มีแม่ ฉันที่เป็นพี่ชายและ" ชายหนุ่มที่อ้างตัวเองว่าเป็นพี่ชายของบ้านหลังนี้ก่อนจะชี้ไปที่สาวน้อยตรงหน้า "เธอก็คือน้องสาวของบ้านหลังนี้ลินดา บริททาเนียส่วนเหตุการณ์ก็คงต้องบอกว่าแผ่นดินไหว อุกาบาตตกใส่ หมู่บ้านล้มสลาย จากนั้นฉันก็ไปฝึกวิชาสองปี"

"พะ.....พี่ดาลันด์งั้นเหรอ" หญิงสาวน้ำตาคอเบ้าออกมาก่อนจะวิ่งเข้าหาอีกฝ่ายด้วยความคิดถึง "พี่ค่ะ.....พี่"

"พี่บอกแล้วไงให้เรียกว่าลันด์ ดาลันด์มันเหมือนชื่อผู้หญิงไป มาสิลินดาน้องพี่ วิ่งเข้ามาสู่อ้อมอกของพี่ชายคนนี้เลย" คนเป็นพี่ชายก้างแขนทั้งสองข้างออกมาเมื่อเห็นวิ่งเข้าหาอย่างดีใจ "ไม่คิดเลยว่าเธอจะคิดถึ.....!!"

แอ็ก!! 

ร่างกายของชายหนุ่มเซถอยหลังไปเพราะถูกแรงกะแทกอย่างแรงจนเกือบล้มลงโชคดีที่ว่าตั้งหลักได้ ไม่อย่างงั้นคงล้มไม่เป็นท่าแน่เลย

"ไอพี่บ้าดาลันด์ ทำไมพึ่งโผ่มาตอนนี้ฮะ" เข่าลอยฟ้าซัดเข้าหน้าของชายหนุ่มอย่างเต็มที่โดยไม่สนใจว่าตัวเองจะใส่กระโปร่งหรือเปล่า "รู้หรือเปล่าพี่นะหายไปกี่ปี สองปี ตั้งสองปีที่พี่หายหัวไปแล้วทิ้งฉันนะ พอกลับมาแทนที่จะสำนึกผิดกลับส่งยิ้มออกมาแทน รู้งี้ให้โฮพจัดการไปเลยดีกว่า"

"น้องสาวใช้เข่าต้อยหน้าพี่ชายโหดไปไหม แล้วนี้ลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองใส่กระโปร่ง" ชายหนุ่มจับหน้าที่ถูกต่อยอย่างเจ็บปวดแล้วมองการแต่งตัวของน้องสาว "ถึงแม้ว่าจะยาวเลยเข่ามากพอสมควรก็เถอะ"

"แล้วสามารถเตะต่อยพี่ได้ปะละ" นั้นคือคำย้อนกลับ ก่อนหญิงสาวจะเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับหยิบกุญแจและเปิดประตูบ้านเข้าไปพร้อมกับถังที่ใส่น้ำอยู่ "จะเข้ามาไหมหรือว่าจะนอนอยู่ข้างนอกนี้"

"อ่ะ! เข้าสิเข้าสิ" เขาเอ่ยตอบอย่างจำยอม ชายหนุ่มต่างสำรวจภายในบ้านไปมาอย่างแปลกใจ "ที่นี้ดูเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ....ตอนนี้กลายบ้านชั้นเดียวแล้วงั้นเหรอ คงเพราะเหตุการณ์เมื่อสองปีนั้นสินะ"

".....อืม"

"ว่าแต่เจ้าที่อยู่ในนั้นถังน้ำนั้นชื่อโฮพสินะ" คนเป็นพี่ชายหันมามองหน้าน้องสาวก่อนจะชี้ไปที่ทั้งน้ำที่ถือเข้ามาด้วย "ธาตุน้ำสินะ ก็เหมาะกับเธอดีเหมือนกัน"

"เอ๋?!"

"สองปีมานี้ เธออายุยี่สิบปีแล้วสินะ.....พี่จำได้ว่าเธอเคยได้รับจดหมายเหมือนกัน" ชายหนุ่มเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรกินก่อนหยิบน้ำขึ้นมาดื่มพร้อมกับหยิบแซนด์วิชขึ้นมากินต่อ "แต่ตอนนั้นเกิดเรื่องเสียก่อนที่จะได้อ่านจบ.....อ่ะนี้ของขวัญเธอถึงจะมาไม่ทันวันเกิดก็เถอะ แต่พี่ก็รีบกลับมาเลยนะ"

"นะ......นี้มัน" กล่องสีดำเงากว้างประมาณสิบเซนติเมตรยาวสิบเซนติเมตร พอเปิดข้างในก็มีตุ๊กตารูปคล้ายสัตว์เลือยคล้านแต่มีปีกตัวสีฟ้ากำลังเต้นรำไปมาบนแผ่นกระจกพร้อมกับเสียงดนตรีที่ดังขึ้น "กล่องดนตรีงั้นเหรอค่ะ"

"ใช่แล้ว ด้านข้างมีหมายเลขหนึ่งถึงห้าลองกดดูสิ แต่ปิดฝาก่อนนะ" ลินดาทำตามคำสั่งของพี่ชาย เมื่อลองเปิดข้างในดูพบกับช่องว่างอยู่สิบช่องเล็ก "มันเป็นช่องเก็บของนะไม่ว่าจะเล็กแค่ไหนหรือใหญ่กว่านี้ก็ใส่เข้าไปได้ ศึกษาไปเดี๋ยวก็ใช้ได้จนชินเองนั้นแหละ" 

"และกล่องนี้มีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่เปิดได้เพียงแค่ใช้เลือดป้ายไปที่ใต้กล่องแค่นั้นก็เรียบร้อย" คนเป็นพี่ชายยืดอกอย่างภูมิใจ "เป็นไงชอบหรือเปล่า"

"ชอบค่ะ หนูชอบของขวัญชิ้นนี้มากเลย" สาวน้อยกระโดดเข้ากอดอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มและน้ำตาใหลออกมาอย่างดีใจ สรรพนามเปลี่ยนไปเล็กน้อย "แงๆๆๆพี่รู้ไหมว่าหนูรอคอยและเหงามากด้วยตั้งแต่พี่จากไปจนถึงพวกคนในหมู่บ้านต่างก็พากันทิ้งที่นี้กันหมด เหลือแค่หนูคนเดียว แล้วก็คิดอยู่เสมอว่าพี่จะไม่กลับมาจะทำยังไง ฮือๆๆๆๆ"

"โอ้ๆๆ เด็กดีนะเด็กดีนะ พี่ก็กลับมาแล้วไง และเธอเองก็มีเจ้าตัวนั้นคอยดูแลปกป้องอยู่แล้วนี้" คนเป็นพี่ลูบหัวน้องสาวตัวเองอย่างน่ารักเอ็นดู "จริงไหมละ"

"อื้ม!! นี้พี่สัญญานะว่าคราวนี้จะไม่จากหนูไปไหนอีกนะ อึก!อึก!" สาวน้อยผลักจากอ้อมกอดพร้อมเผชิญหน้ากับคนตรงหน้าตรงๆ "ใช่ไหม"

"เออ.....คือว่าเรื่องนี้นะ ลินดา" สีหน้าลังเลของชายหนุ่มทำให้คนเป็นน้องขมวดคิ้วอย่างส่งสัย "พี่กะจะเอาของขวัญมาให้ แล้วจะไปจากที่นี้พรุ่งนี้นะ"

".....ห๋า!!!! ไอพี่บ้า!!!!"