คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คุณกลับมาทำไม........
แต่พอแกเข้าโรงพยาบาลและเรียนจบกลับมาแกก็ไม่เคยพูดถึงคนรักของแกอีกเลยนะ
แถมยังควงสาวๆกลับมาด้วยอีกต่างหาก ตอนแรกฉันก็สงสัยอะน่ะแต่ขี้เกียจถามแก
“แล้วเรื่องที่ฮยองจุนฝากมาบอกแกจะเอาไงล่ะ”
“ยังไงผมก็ไม่เลิกล้มความตั้งใจหรอกครับพี่จุง”
ผมพูดจบแล้วหันหลังกลับเดินขึ้นห้องและคิดตามคำพูดของพี่จุงที่บอกว่าคนรักของผม
หน้าคล้ายยองแซงด้วยหรือว่าจะใช่ยองแซงจริงๆเอาล่ะยังไงต้องลองหารูปถ่ายในห้องก่อน
แล้วค่อยโทรหาชีวอนเผื่อมันจะจำได้บ้าง แต่จะว่าไปรูปถ่ายของผมตอนมัธยมปลายตั้งแต่ผม
กลับมาจากอเมริกาผมก็ทิ้งเรียบเลย เวรแล้วไหมล่ะแล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าคนรักผมหน้าตายังไง
สงสัยพรุ่งนี้เช้าต้องแวะไปหาชีวอนมันซะแล้ว
ผมนั่งรอฮยองจุนที่กำลังอาบน้ำอยู่บนเตียงนอนของผม แต่ตอนนี้ในหัวของผมมีแต่คำถาม
มากมาย ทั้งๆที่คุณลืมผมไปหมดแล้วนะคยูจง ทำไมคุณยังจะมาหาผมอีกทำไม ผมไม่เข้าใจ
คุณจริงๆ ขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆฮยองจุนที่เดินจากห้องน้ำเดินมาทิ้งตัวลงบนที่นอน
ข้างตัวผมแล้วหยิกแก้มของผมเบาๆ
“ยังไม่นอนอีกเหรอ?ดึกแล้วนะ”
“ยัมมี่นั่งรอจุนนี่อ่ะ..คือว่าเค้ามีเรื่องจะปรึกษา”
ผมเกาะแขนฮยองจุนพร้อมทำหน้าอ้อนแบบฉบับของผมแล้วเอาหน้าซบแขนพร้อมทำเสียง
อ้อนนิดๆ
“นี่อย่าบอกนะว่านั่งรอจะถามเรื่องคยูจงกลับมาหานายใช่ไหม?”
“เออ..คือว่า..”
“ฉันฝากบอกพี่ชายขี้เก็กมันไปแล้วว่าไม่ต้องมายุ่งกับนาย”
ผมอึ้งไม่คิดว่าฮยองจุนจะเร็วขนาดนี้ยังไม่ทันจะเล่าเลยว่าคยูจงขอคบด้วยอ่ะ
“ทำไมจุนนี่ถึงทำแบบนี้”
“ฉันไม่อยากเห็นแกเป็นซอมบี้เหมือนเมื่อหลายปีที่ผ่านมาอีกแล้ว”
“ถ้าสมมุติว่าแกตกลงคบกับคยูจงอีกและถ้าเขาทิ้งแกอีกครั้งแกจะทำยังไง”
“ฉันมีพี่ชายคนเดียวคือนายนะ”
“ฉันขอสั่งให้นายเลิกยุ่งกับคยูจง”
“ยัมมี่นายนอนได้แล้วนะฉันจะไปนั่งทำงานที่ห้องทำงานของอาจองมิน”
หลังจากที่ฮยองจุนปิดประตูลงผมเอาคำพูดของฮยองจุนมานั่งคิด ใช่อย่าที่จุนนี่บอกเมื่ออดีต
ที่ผ่านมาผมร้องไห้สามเวลาหลังอาหาร ไม่พูดกับใครเหมือนซอมบี้ที่มีชีวิตแต่ไม่วิญญาณในร่าง
กว่าผมจะทำใจได้ก็หลายปีอยู่ ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว ผมนอนคิดจนหลับไป
ผมมีงานเป็นพิธีกรให้กับงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ถนอมผิวยี่ห้อนึง ผมเดินทางมายังห้างหรู
มีดารานักร้องหลายคนและมีพวกไฮโซทั้งหลาย เป็นการเปิดตัวผลิตภัณฑ์ที่ดูหรูหรามากๆ
การเป็นพิธีกรของผมเป็นไปด้วยดีจนจบงาน หลังจากที่ผมรับเช็คค่าตัวเรียบร้อยแล้ว
ผมเตรียมตัวกลับ ผมเดินมายังลานจอดรถและขับรถออกจากห้างดัง ระหว่างกลับบ้าน
ผมรู้สึกหิวนิดหน่อยเลยแวะซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวบ้าน ผมเดินเข้าไปซื้อสตอร์เบอร์รี่กับนมจืด
อย่างล่ะสองกล่องเพื่อนเก็บไว้เวลาหิวระหว่างรออาจองมินกลับจากไปเที่ยวกับคิบอม
ตอนผมขับรถเข้าบ้านเหมือนผมเห็นรถของคยูจงจอดใกล้ๆกับทางเข้าบ้าน แต่คิดอีกทีผม
อาจจะตาฝาดก็ได้เขาคงไม่มาแถวนี้หรอก ผมเดินลงจากรถเข้าบ้านตรงไปยังห้องครัวเพื่อเอา
สตอร์เบอรรี่และนมอีกอย่างละกล่องแช่ไว้ ส่วนอีกกล่องผมเดินกินมาตั้งแต่ออกจากซุปเปอร์แล้ว
ขณะที่ผมกำลังจะก้าวขาขึ้นบันไดก็ต้องตกใจแทบกรี๊ด(เออ..จริงๆผมต้องร้อยเฮ้ย555)
ก็ไม่ตกใจได้ไงล่ะคยูจงเข้ามาบ้านผมตอนไหนไม่รู้มาฉุดกระชากแขนผมขึ้นรถของเขาแล้ว
รีบขับออกไปทันทีที่ผมนั่งข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว
“นายจะพาผมไปไหน?”
“ -------- ” ไม่มีเสียงตอบ
“ฉันถามว่านายจะพาฉันไปไหน”
ผมเริ่มโมโหคนหน้าหล่อที่ขับรถนิ่งไม่ยอมตอบคำถามของผมจนต้องตวาดด้วยความโมโหแต่
มันได้ผลเขาหันมามองผมนิดนึงแล้วตอบว่า
“ผมจะพาคุณไปที่ของผม”
“ใครบอกนายว่าผมจะไปกับนายห๊า!”
“คุณนั่งเฉยๆได้ไหม”
“พาฉันกลับบ้านสิ”
“ถ้าไม่เงียบผมจะใช้ปากผมปิดปากคุณเอง”
“เออ..เงียบก็ได้ ชิ!”
ไรเตอร์มาอัพให้อ่านแล้วนะค่ะ
ไม่รู้ว่าจะสนุกถูกใจหรือเปล่า
แต่ก็จากใจของไรเตอร์เลยค่ะ
"ชองมัลคัมซาฮัมนีดา"
ความคิดเห็น