สะดุดรัก...นายตัวแสบ(2HJ ss501)

ลำดับตอนที่ #5 : ความหวั่นไหว......

หลังจากประตูบานใหญ่ปิดลงฮยองจุนเดินกลับมานั่งทำงานที่โต๊ะตัวเองไปเรื่อยๆ

ไม่สนใจกับสิ่งรอบข้าง

"เลยเวลาเลิกงานแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ" เสียงทุ่มของฮยอนจุงดังขึ้นทำให้

ฮยองจุนที่นั่งทำงานเพลินๆถึงกลับสะดุ้งสุดตัว พร้อมหันไปมองทางต้นเสียง

"เออ...ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเิองได้ครับและตอนนี้ผมยังทำงานไม่เสร็จด้วย"

ฮยองจุนตอบพร้อมรอยยิ้ม แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ

"เรื่องงานเอาไว้ค่อยส่งพรุ่งนี้บ่ายๆก็ได้ นายกลับไปพัีกผ่อนเถอะวันนี้ไม่สบาย

ไม่ใช่เหรอ ผมไม่อยากเป็นเจ้านายที่ใจร้ายทำให้ลูกน้องต้องล้มป่วย"

เสียงฮยอนจุงยังดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ตัวฮยอนจุงยืนกอดอกพิงประตูมองมาคน

หน้าตุ๊กตา โดยมีรอยยิ้มน้อยๆสไตค์ของเขา  ฮยองจุนเงยหน้ามองเจ้านายหนุ่ม

หลังจากได้ยินจบประโยค แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไม่สนใจร่างสููงที่ยืนมอง

"ผมยังอยากทำงานให้เสร็จแล้วค่อยกลับน่ะครับ" ถึงฮยองจุนจะพูดแต่ยัง

ก้มหน้าทำงานไม่เงยหน้าเหมือนเดิม ฮยอนจุงที่ยืนมองอยู่พักใหญ่ก็ไม่เห็นคนหน้า

ตุ๊กตาแสนน่ารักจะเงยหน้ามา ยิ่งทำให้อารมณ์ของร่างสูงเริ่มหงุดหงิดหลายเท่า

"นี่เป็นคำสั่งของฉันนะ! ฉันสั่งให้นายกลับบ้านเดี๋ยวนี้" ฮยอนจุงพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้ม

เมื่อไม่เห็นว่าร่างบางตรงหน้าจะมีปฎิริยาใดๆ ไม่แม้จะเงยหน้ามามองเขา

ฮยอนจุงค่อยๆขยับเดินมาที่โต๊ะของฮยองจุน

"นี่มันนอกเวลางานแล้ว การที่ผมจะทำอะไรมันเป็นเรื่องของผม" อีกครั้งที่ฮยองจุน

พูดแต่ไม่เงยหน้าขึ้นมาจากงานสักนิด ฮยอนจุนเคาะโต๊ะก็แล้ว เอามือทุบโต๊ะก็แล้ว

ร่างบางหน้าตุ๊กตาก็ยังคงไม่มีการตอบสนองเขาเหมือนเดิม ฮยอนจุนเริ่มสำรวจ

ใบหน้าตุ๊กตาหน้าหวานอย่างเงียบๆ บางครั้งคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันและคลายออก

เป็นระยะๆ ดวงตากลมโตที่เป็นประกายกำลังเพ่งไปยังเอกสารตรงหน้า ดวงตาที่มัก

มีประกายเสมอภายใต้กรอบแว่นตา เท่าที่เขาจำได้ในครั้งแรกที่เจอร่างบางตรงหน้า

ไม่เคยใส่แว่นให้เขาเห็น แต่วันนี้กลับใส่แว่นตาจะว่าไปก็น่ารักไปอีกแบบเหมือนกัน

ในที่สุดร่างสูงก็คิดได้บางอย่าง พร้อมกับเอื้อมมือไปที่ร่างบางตรงหน้าดึงแว่น

จากใบหน้าร่างบางมาถือไว้

"นี้ทำอะไรน่ะ...เอาแว่นตาคืนผมมานะ" ฮยองจุนลืมตัวโวยวายเสียงดังพร้อมมือเรียว

ควานหาแว่นตาของเขา ในขณะที่คนแกล้งได้แต่มองคนตรงหน้าที่ตอนนี้ไม่มีแว่นตา

หนาเตอะมาบดบังอย่างเผลอไผล  จนกระทั่งมือที่ควานหาแว่นตาไปแตะที่อกกว้าง

ทำให้เขาตื่นจากภวงัค์ทันที

"ฉันไม่คืนจนกว่านายจะยอมกลับบ้านพร้อมฉัน" เสียงฮยอนจุงเข้มขึ้นพร้อม

ใบหน้าเจ้าเล่ห์

"จะบ้าเหรอผมไม่ไปไหนกับเจ้านายทั้งนั้นแหละ งานยังไม่เสร็จอย่าแกล้งกันอย่างนั้นสิ"

อีกครั้งที่ฮยองจุนลืมตัวทำหน้ายุ่งและบ่นออกมา ฮยอนจุงได้แต่มองคนตรงหน้า

ด้วยรอยยิ้ม เพราะอาการของคนตรงหน้ามันน่ารักมากๆ  ฮยองจุนที่พยายามคว้า

แว่นตาด้วขาที่ยังไม่หายดีทำให้ฮยองจุนเซจะล้มลง ทำให้ฮยอนจุงรีบมาประครอง

ร่างบางอย่างรวดเร็ว ทำให้ฮยองจุนอยู่ในอ้อมกอดของฮยอนจุงอย่างเสียไม่ได้

และหน้าของคนทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เหตุการณ์นี้ทำให้ฮยอนจุงมีโอกาสสำรวจ

ใบหน้าตุ๊กตาหน้าหวาน... ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใส... จมูกเป็นสันเชิดขึ้น

ดูรั้นนิดๆๆสมกับความดื้อรั้นของเจ้าของที่เป็นคนดื้อจนเขาอยากปราบพยศซะให้ได้

แก้มกระจ่างใสสีชมพูระเรื่อและดูนุ่มนิ่ม.....จนอยากใช้จมูกทดสอบว่าจะนุ่มนิ่ม

จริงอย่างเข้าคิดหรือเปล่า  ใบหน้าหวานๆๆที่ตอนเจอกันครั้งแรกที่ไม่น่าจดจำนัก

แต่เขายังจำได้ดีและคิดว่าเป็นผู้หญิงซะอีก  และริมฝีปากสีชมพูบางๆๆนั้นมันน่าลิ้มลอง

ว่าจะหวานสักแค่ไหน ผิวขาวละเอียดหอมที่น่าพิสูจน์ความหอมว่าจะหอมอย่างที่เขาคิด

หรือเปล่า แต่ถ้าเป็นเรื่องนั้นคงยังไม่ถึงเวลาแต่กับริมฝีปากบางแบบนี้มัน.................

ฮยอนจุงกำลังคิดพร้อมค่อยโน้มใบหน้าเข้าหาใบหน้าตุ๊กตาหวานอย่างช้าๆๆๆ

ในขณะที่ฮยองจุนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนไม่ทันระวังตัว ใบหน้าของคนตรงหน้า

กำลังเลื่อนเข้ามาใกล้เขา  ฮยองจุนสัมผัสลมหายใจร้อนเพราะอุณหภูมิของร่างกาย

ของคนตรงหน้าเต็มไปด้วยไฟปรารถนาที่กำลังกระพือลุกโชนอยู่ภายในร่างกาย

"เอ่อ....ปล่อยผมเถอะครับ" ฮยองจุนรีบพูดขึ้นมาทันทีหลังจากได้สติจากลมหายใจร้อน

พร้อมยกมือดันหน้าอกคนตรงหน้าให้ถอยห่างออกไป ทำให้ฮยอนจุงชะงักหน้าที่กำลัง

โน้มมาหาคนหน้าหวานตรงหน้า  หน้าคมเห็นแววตาหวั่นไหวของคนตรงหน้าทำให้

ฮยอนจุงกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

"ก็บอกแล้วว่าให้กลับบ้านไปพักผ่อน ผมให้เวลาคุณห้านาทีถ้าผมเดินออกมา

คุณยังนั่งทำงานอยู่ผมจะอุ้มคุณไปขึ้นรถเอง" ฮยอนจุงพูดเสียงเข้มเรียบๆๆ

ก่อนจะหันหลังเข้าห้องของเขาเพื่อเก็บของ

"ไอ้บ้า" ฮยองจุนว่าไล่หลังร่างสูงเบาๆๆ และรีบเก็บเอกสารและกระเป๋าทันที

เขากลัวไอ้บ้าที่เดินไปว่ามันจะทำจริงอย่างที่พูดไว้แน่นอน ไม่เกินห้านาทีร่างสูง

เดินมาที่ฮยองจุนนั่งอยู่

"ไปกันเลยสิยืนนิ่งทำไม?"

ร่างสูงเดินนำคนหน้าตุ๊กตาเข้าลิฟท์ผู้บริหารเพื่อไปยังรถของเขา ในลิฟท์ฮยองจุน

พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดและก้มหน้าไม่ยอมเงยมามองคนตรงหน้า จนลิฟท์มาถึง

ลานจอดรถร่างสูงเดินนำมายังรถ Porsche carreras coupe pdk (997) สีดำเรียบๆ

ซึ่งเหมาะกับบุคลิคเจ้าของมากๆ  ร่างสูงเดินไปยังท้ายรถเพื่อเก็บของส่วนตัวและ

หันมามองคนหน้าตุ๊กตายืนเก้ๆๆกังๆๆเขาจึงเดินมาใกล้ๆพร้อมอมยิ้มกับท่าทางน่ารักๆ

พร้อมกดสัญญาณให้ประตูเปิดเองและดันหลังร่างบางเบาๆให้เข้าไปนั่ง ส่วนตัวเองเดิน

มายังด้านคนขับและกดปิดประตู ฮยอนจุงหันมาเจอคนหน้าหวานของเขานั่งเกร็งตัว

นึกอยากแกล้งพร้อมเอื้อมมือไปทางร่างบางแกล้งให้จมูกโด่งของเขาให้เฉียดแก้ม

ของคนหน้าตุ๊กตา ทำให้ฮยองจุนสะดุ้งตกใจหัวใจแทบวาย ฮยอนจุงแอบยิ้มจับสายเบล

มาคาดให้ร่างบางพร้อมกระซิบข้างหูเบาๆ

"หอมจัง"  ฮยอนจุงคิดอยากสัมผัสจริงๆแต่ต้องอดใจไว้กลัวคนร่างบางจะหนีเขา

ฮยองจุนหน้าแดงหว่าเดิมและก้มหน้านิ่ง ทำให้ฮยอนจุงหัวเราะออกมาเบาๆและ

หันกลับมาให้ความสนใจกับการขับรถตรงหน้า

"บ้านคุณไปตรงไหนช่วยบอกด้วยผมจะไปส่ง"

"เอ่อ....ผมว่าไปส่งผมที่ป้ายรถเมล์ข้างหน้าก็ได้ครับ"

ฮยอนจุงหันกลับมามองหน้าร่างบางด้วยใบหน้านิ่งเงียบด้วยความไม่พอใจเล็กๆๆ

"ผมบอกว่าจะไปส่ง เข้าใจหรือเปล่า?"

"งั้นเลยไปจากตรงนี้อีกสองป้ายรถเมล์ครับ" ฮยองจุนรีบบอกเส้นทางทันทีแต่เขา

ไม่ยอมให้ร่างสูงอพาร์ทเม้น์ เพียงแค่จอดก่อนถึงตึกของเขาประมาณห้าร้อยเมตร

ไม่นานรถจอดสนิทตามที่ร่างบางบอกเป๊ะ ร่างบางหันไปกล่าวขอบคุณ

"ขอบคุณนะครับเจ้านายที่มาส่งผม" และกำลังจะหันไปเปิดประตูเพื่ออกจากรถ

แต่ต้องตกใจที่ฮยอนจุงดึงแขนเขาและเอาใบหน้าโน้มมาหอมแก้มเขาทันที

"คำขอบคุณของคุณผมขอแค่นี้" ฮยอนจุงยิ้มและยอมปล่อยร่างบางให้ลงจากรถไป

อย่างเสียดาย แต่เข้ามีเรื่องต้องกลับไปคุยกับพ่อและแม่ของเขาเรื่องคู่หมั้น.....


ไรเตอร์มาอัพแล้วนะค่ะ
อาจจะไม่ค่อยสนุกสำหรับตอนนี้
อยากบอกว่าไรเตอร์แต่งสดอ่ะ(เพิ่งคิดและอัพเลย)
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านเช่นเคยค่ะ
ที่สนับสนุนไรเตอร์เสมอมา
ขอบคุณมากนะค่ะ
"คัมซาฮัมนีดา"