ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ความสุขเพิ่งเริ่มต้น........
คยูจงพาผมไปคอนโดของเขาที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของผม (คยูให้เหตุผลว่าอากาศ
ข้างนอกมันเริ่มเย็นลงแล้วและเขาเริ่มหิวข้าวด้วย) ระหว่างเดินทางไปคอนโดคยูจง
ผมถามคยูว่าน้องผมรู้เห็นเรื่องนี้ใช่ไหม? ตอนแรกคยูจงได้แต่ยิ้มหน้าตายไม่ยอมบอก
ผมเลยต้องใช้ไม้ตาย(ก็ที่สวนไงที่คยูจงสัญญาว่ามีอะไรจะไม่ปิดบัง)ขู่ว่าผมจะกลับบ้าน
"ถ้าไม่ยอมบอกผมจะลงจากรถกลับบ้านทันที" คยูเห็นท่าทางจริงจังของผมเลยยอม
"ฮยองจุนช่วยคิดแผนและตามคุณออกมาน่ะ" อึ่ม!ไอน้องตัวดีเจอหน้าก่อนจะจับมา
ทำข้าวต้มหมัดแล้วนึ่งกินเลย
"ผมว่าเราต้องขอบคุณฮยองจุนมากกว่านะ^ - ^ "
"มันก็จริงอ่ะ...งั้นให้อภัยก็ได้"
เราใช้เวลาเดินทางไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงคอนโดคยูจง เขาพาผมลงจากรถเดินเข้าลิฟท์
ขึ้นไปชั้นสิบห้ามาหยุดหน้าห้อง501 คยูจงหันมายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ผม ผมเริ่มรู้
ชะตาของตัวเองแล้วว่าคืนนี้ผมมิรอดแน่นอน.... คยูจงใช้คีย์การ์ดเปิดห้องพร้อมหันมา
โอบผมเข้าห้อง หลังจากเสียงปิดประตูไิอ้ร่างสูงตรงหน้าผมมันหันมาบรรจงจูบ
ที่ริมฝีปากของผม "ยองแซงผมรักคุณ" คยูจงจูบกดหนักๆแล้วค่อยเล้มริมฝีปากบางของ
ผมพร้อมส่งเรียวลิ้นเข้ามาสำรวจความหวาน ผมรับรู้ถึงความรักที่ถ่ายทอดออกมาจาก
อ้อมแขนแกร่งนี้ จนผมหายใจไม่ออกเหมือนจะเป็นลมจนต้องทุบหน้าอกของร่างสูง
คยูจงยอมถอนจูบอย่างเสียดาย ผมยิ้มให้คยูจงด้วยความรู้สึกเดิมเหมือนอย่างที่เคย
เป็นเมื่อสองปีก่อน คยูจงโอบกอดผมไว้ในอ้อมแขนลูบผมให้อย่างแผ่วเบา คืนนั้น
คยูจงและผมไม่ได้กินข้าว....และผมก็ไม่ได้กลับบ้าน....ถูกต้องครับผมนอนค้างกับ
คยูจงรำลึกความรักในอดีต.....ฮิฮิฮิฮิ(คิดเอาเองล่ะกัน)
ตอนนี้ผมฮอ ยองแซง ได้ย้ายมาอยู่กับคยูจงแล้วแต่ไม่ใช่คอนโดของคยูจงนะ
เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวหลังเล็กไม่ใหญ่มีต้นไม้รอบๆบ้าน เหมือนบ้านในฝันของผมจริงๆ
แถมอยู่ติดกับบ้านนของฮยองจุนเสียด้วย.. เพราะที่รักของผมให้เหตุผลว่า
"ผมไม่อยากให้คุณเหงา....อยู่ใกล้กับน้องจะได้มีเพื่อนคุย"
พวกคุณรู้ไหม?...ก่อนที่คยูจงจะมาขอเริ่มต้นใหม่..ชีวิตของผมเหมือนต้นไม้ที่ใกล้ตาย
เพราะขาดความรัก.....แต่ตอนนี้ต้นไม้นั้นกลับมีชีวิตชีวาและสดใสกว่าเดิมหลายเท่า
ผมมีความสุขมากจริงๆ... จนบางครั้งคิดว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า? คยูจงรักและ
ดูแลเอาใจใส่ผมมากกว่าเมื่อสองปีที่แล้วอีกนะ เช้าก็ออกไปพร้อมกันแวะส่งผมที่ร้าน
ดอกไม้ของผม กลางวันก็มารับไปกินข้าว เย็นเลิกงานแล้วก็มานั่งรอผมปิดร้าน....
จนคิบอมมันแซวแล้ว "จะสวีทหวานแหว๋วกันไปถึงไหนห๋า สงสารผมหน่อยสิมดกัด
เต็มตัวแล้ว หัดเกรงใจคนไม่มีหวานใจบ้าง"
"อ้าวแล้วคนตัวสูงไปไหนอ่ะ" ผมถามคิบอมด้วยความสงสัย
"เออ...ผมไม่เจอเข้ามาหลายวันแล้วล่ะ" คิบอมหน้าเศร้าทันทีจนผมอดสงสารน้่อง
ไม่ได้ "เดี๋ยวเขาคงมาละมั้ง? หรือกำลังยุ่งเรื่องงานอยู่"
คิบอมยิ้มให้ผมเล็กน้อยพร้อมพยักหน้า
ชีวิตของภรรยา.....
ผมตื่นหลังจากควานหาร่างบางของคนที่ผมนอนกอดทุกคืนไม่เจอ ผมลืมตา
มองหาอีกครั้ง.... แล้วอมยิ้มให้ตัวเองพร้อมเดินเ้ข้าไปอาบน้ำ.....
ผมลงมาหลังจากทำธุระเสร็จเรียบร้อย ผมเดินลงบันไดมายังห้องครัว ผมเจอยองแซง
กำลังจัดโต๊ะอาหารรอผมตื่นลงมาทานข้าวด้วยกัน ผมมีความสุขมากจริงๆผมยังคง
แอบดูยองแซงจากด้านหลังที่กำลังขมักเขม้นทำกับข้าวเตรียมทุกอย่างให้พร้อมก่อน
ผมลงมาจริงๆ การกระทำของยองแซงเป็นการกระทำของภรรยาทั่วไปที่คอยดูแลสามี
"อรุณสวัสดิ์จ๊ะที่รัก" ผมหอมยองแซงที่แก้มจากด้านข้าง
"อุ๊ย..ตื่นแล้วเหรอ" ยองแซงตกใจและเขินในเวลาเดียวกัน ผมชอบมองหน้ายองแซง
เวลาเขินน่ารักจริงๆ ผมเริ่มจูบที่ริมฝีปากหวานของยองแซงอีกครั้ง
"บ้า!คยูจงอ่ะ นี่แน่ะๆๆ" เขาเขินนะ ^ /// ^ ยองแซงตีผมไม่ยั้งมือ สงสัยเห็นผมเป็น
กระท้อนแน่ๆเลยที่ต้องทุบแล้วมันจะหวานอ่ะ
ผมรีบรวบมือยองแซงไว้แล้วอ้อมไปกอดด้านหลัง
"ฉันบ้า!แต่ก็บ้ารักนายน่ะแหละ ถ้าไม่อยากให้รักก็อย่าทำตัวให้น่ารักสิ"
ผมกระซิบข้างหูของยองแซงเสียงแผ่วๆ
"อ๋อ.เหรอ ! ถ้าฉันไม่ทำตัวน่ารักนายก้อจะไม่รักใช่ป่ะ งอนแล้วนะ" ยองแซงต่อว่าผม
แถมแก้มที่ป่องอยู่แล้วยิ่งป่องหนักกว่าเดิมอีก
"โอ๋ๆๆคยูล้อเล่นนะครับ ยังไงคยูคนนี้ก็รักยองแซงคนเดียวอยู่แล้ว ^ _^ "
"จริงนะ" ยองแซงมองผมด้วยแววแบ๋วใส
"ครับผม...ผมรักยองแซงมากๆๆๆๆ"
ผมบอกยองแซงพร้อมหอมหน้าผากมนและเลยมาประทับริมฝีปากบางเบาๆ ก่อนจะจูงมือ
ของยองแซงมานั่งทานข้าว
กลับมาแล้วค้า.......
ขอโทษนะค่ะรีดเดอร์ทั้งหลาย
ไม่รู้จะสนุกรึเปล่านะค่ะตอนนี้
ไรเตอร์แต่งสดนะค่ะ(ไม่มีเวลาอ่ะT_T งานไรเตอร์ยุ่งมากๆ)
แต่ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านเช่นเคยค่ะ
อ่านแล้วช่วยเม้นท์ด้วยนะค่ะ ไรเตอร์เห็นนะ
มาดูเฉยๆแต่ไม่เม้นท์ให้อ่ะ...ใจร้ายมากๆเลย
ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงพรุ่งนี้ไรเตอร์จะมาลงตอนต่อไป
และเรื่องของ2HJ นะค่ะฝากติดตามด้วย
ไรเตอร์รักรีดเดอร์ทุกคนที่สุด.....^ - ^
ข้างนอกมันเริ่มเย็นลงแล้วและเขาเริ่มหิวข้าวด้วย) ระหว่างเดินทางไปคอนโดคยูจง
ผมถามคยูว่าน้องผมรู้เห็นเรื่องนี้ใช่ไหม? ตอนแรกคยูจงได้แต่ยิ้มหน้าตายไม่ยอมบอก
ผมเลยต้องใช้ไม้ตาย(ก็ที่สวนไงที่คยูจงสัญญาว่ามีอะไรจะไม่ปิดบัง)ขู่ว่าผมจะกลับบ้าน
"ถ้าไม่ยอมบอกผมจะลงจากรถกลับบ้านทันที" คยูเห็นท่าทางจริงจังของผมเลยยอม
"ฮยองจุนช่วยคิดแผนและตามคุณออกมาน่ะ" อึ่ม!ไอน้องตัวดีเจอหน้าก่อนจะจับมา
ทำข้าวต้มหมัดแล้วนึ่งกินเลย
"ผมว่าเราต้องขอบคุณฮยองจุนมากกว่านะ^ - ^ "
"มันก็จริงอ่ะ...งั้นให้อภัยก็ได้"
เราใช้เวลาเดินทางไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงคอนโดคยูจง เขาพาผมลงจากรถเดินเข้าลิฟท์
ขึ้นไปชั้นสิบห้ามาหยุดหน้าห้อง501 คยูจงหันมายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ให้ผม ผมเริ่มรู้
ชะตาของตัวเองแล้วว่าคืนนี้ผมมิรอดแน่นอน.... คยูจงใช้คีย์การ์ดเปิดห้องพร้อมหันมา
โอบผมเข้าห้อง หลังจากเสียงปิดประตูไิอ้ร่างสูงตรงหน้าผมมันหันมาบรรจงจูบ
ที่ริมฝีปากของผม "ยองแซงผมรักคุณ" คยูจงจูบกดหนักๆแล้วค่อยเล้มริมฝีปากบางของ
ผมพร้อมส่งเรียวลิ้นเข้ามาสำรวจความหวาน ผมรับรู้ถึงความรักที่ถ่ายทอดออกมาจาก
อ้อมแขนแกร่งนี้ จนผมหายใจไม่ออกเหมือนจะเป็นลมจนต้องทุบหน้าอกของร่างสูง
คยูจงยอมถอนจูบอย่างเสียดาย ผมยิ้มให้คยูจงด้วยความรู้สึกเดิมเหมือนอย่างที่เคย
เป็นเมื่อสองปีก่อน คยูจงโอบกอดผมไว้ในอ้อมแขนลูบผมให้อย่างแผ่วเบา คืนนั้น
คยูจงและผมไม่ได้กินข้าว....และผมก็ไม่ได้กลับบ้าน....ถูกต้องครับผมนอนค้างกับ
คยูจงรำลึกความรักในอดีต.....ฮิฮิฮิฮิ(คิดเอาเองล่ะกัน)
ตอนนี้ผมฮอ ยองแซง ได้ย้ายมาอยู่กับคยูจงแล้วแต่ไม่ใช่คอนโดของคยูจงนะ
เป็นบ้านไม้ชั้นเดียวหลังเล็กไม่ใหญ่มีต้นไม้รอบๆบ้าน เหมือนบ้านในฝันของผมจริงๆ
แถมอยู่ติดกับบ้านนของฮยองจุนเสียด้วย.. เพราะที่รักของผมให้เหตุผลว่า
"ผมไม่อยากให้คุณเหงา....อยู่ใกล้กับน้องจะได้มีเพื่อนคุย"
พวกคุณรู้ไหม?...ก่อนที่คยูจงจะมาขอเริ่มต้นใหม่..ชีวิตของผมเหมือนต้นไม้ที่ใกล้ตาย
เพราะขาดความรัก.....แต่ตอนนี้ต้นไม้นั้นกลับมีชีวิตชีวาและสดใสกว่าเดิมหลายเท่า
ผมมีความสุขมากจริงๆ... จนบางครั้งคิดว่าตัวเองฝันไปหรือเปล่า? คยูจงรักและ
ดูแลเอาใจใส่ผมมากกว่าเมื่อสองปีที่แล้วอีกนะ เช้าก็ออกไปพร้อมกันแวะส่งผมที่ร้าน
ดอกไม้ของผม กลางวันก็มารับไปกินข้าว เย็นเลิกงานแล้วก็มานั่งรอผมปิดร้าน....
จนคิบอมมันแซวแล้ว "จะสวีทหวานแหว๋วกันไปถึงไหนห๋า สงสารผมหน่อยสิมดกัด
เต็มตัวแล้ว หัดเกรงใจคนไม่มีหวานใจบ้าง"
"อ้าวแล้วคนตัวสูงไปไหนอ่ะ" ผมถามคิบอมด้วยความสงสัย
"เออ...ผมไม่เจอเข้ามาหลายวันแล้วล่ะ" คิบอมหน้าเศร้าทันทีจนผมอดสงสารน้่อง
ไม่ได้ "เดี๋ยวเขาคงมาละมั้ง? หรือกำลังยุ่งเรื่องงานอยู่"
คิบอมยิ้มให้ผมเล็กน้อยพร้อมพยักหน้า
ชีวิตของภรรยา.....
ผมตื่นหลังจากควานหาร่างบางของคนที่ผมนอนกอดทุกคืนไม่เจอ ผมลืมตา
มองหาอีกครั้ง.... แล้วอมยิ้มให้ตัวเองพร้อมเดินเ้ข้าไปอาบน้ำ.....
ผมลงมาหลังจากทำธุระเสร็จเรียบร้อย ผมเดินลงบันไดมายังห้องครัว ผมเจอยองแซง
กำลังจัดโต๊ะอาหารรอผมตื่นลงมาทานข้าวด้วยกัน ผมมีความสุขมากจริงๆผมยังคง
แอบดูยองแซงจากด้านหลังที่กำลังขมักเขม้นทำกับข้าวเตรียมทุกอย่างให้พร้อมก่อน
ผมลงมาจริงๆ การกระทำของยองแซงเป็นการกระทำของภรรยาทั่วไปที่คอยดูแลสามี
"อรุณสวัสดิ์จ๊ะที่รัก" ผมหอมยองแซงที่แก้มจากด้านข้าง
"อุ๊ย..ตื่นแล้วเหรอ" ยองแซงตกใจและเขินในเวลาเดียวกัน ผมชอบมองหน้ายองแซง
เวลาเขินน่ารักจริงๆ ผมเริ่มจูบที่ริมฝีปากหวานของยองแซงอีกครั้ง
"บ้า!คยูจงอ่ะ นี่แน่ะๆๆ" เขาเขินนะ ^ /// ^ ยองแซงตีผมไม่ยั้งมือ สงสัยเห็นผมเป็น
กระท้อนแน่ๆเลยที่ต้องทุบแล้วมันจะหวานอ่ะ
ผมรีบรวบมือยองแซงไว้แล้วอ้อมไปกอดด้านหลัง
"ฉันบ้า!แต่ก็บ้ารักนายน่ะแหละ ถ้าไม่อยากให้รักก็อย่าทำตัวให้น่ารักสิ"
ผมกระซิบข้างหูของยองแซงเสียงแผ่วๆ
"อ๋อ.เหรอ ! ถ้าฉันไม่ทำตัวน่ารักนายก้อจะไม่รักใช่ป่ะ งอนแล้วนะ" ยองแซงต่อว่าผม
แถมแก้มที่ป่องอยู่แล้วยิ่งป่องหนักกว่าเดิมอีก
"โอ๋ๆๆคยูล้อเล่นนะครับ ยังไงคยูคนนี้ก็รักยองแซงคนเดียวอยู่แล้ว ^ _^ "
"จริงนะ" ยองแซงมองผมด้วยแววแบ๋วใส
"ครับผม...ผมรักยองแซงมากๆๆๆๆ"
ผมบอกยองแซงพร้อมหอมหน้าผากมนและเลยมาประทับริมฝีปากบางเบาๆ ก่อนจะจูงมือ
ของยองแซงมานั่งทานข้าว
กลับมาแล้วค้า.......
ขอโทษนะค่ะรีดเดอร์ทั้งหลาย
ไม่รู้จะสนุกรึเปล่านะค่ะตอนนี้
ไรเตอร์แต่งสดนะค่ะ(ไม่มีเวลาอ่ะT_T งานไรเตอร์ยุ่งมากๆ)
แต่ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านเช่นเคยค่ะ
อ่านแล้วช่วยเม้นท์ด้วยนะค่ะ ไรเตอร์เห็นนะ
มาดูเฉยๆแต่ไม่เม้นท์ให้อ่ะ...ใจร้ายมากๆเลย
ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงพรุ่งนี้ไรเตอร์จะมาลงตอนต่อไป
และเรื่องของ2HJ นะค่ะฝากติดตามด้วย
ไรเตอร์รักรีดเดอร์ทุกคนที่สุด.....^ - ^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น