ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พบกันครั้งแรก
"รีบอุ้มคนไข้ขึ้นเตียง"
"ไม่ได้..ฉันต้องไปหาแจจุง"
"อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวสิ..ฉีดยาระงับประสาท"
"ยองแซง"
"อ้าว..แจงจุงกลับมาแล้วเหรอ"
ยองแซงถามลูกพี่ลูกน้องที่แวะมาทักทายถึงห้องครัว
"ฉันมีคนจะมาแนะนำให้รู้จัก...นี่คุณคิม คยู จง"
คนหน้าหวานแก้มป่องเงยหน้าตามที่ญาติผู้พี่บอกถึงกับตะลึง จนแจจุงที่แนะนำต้องหัวเราะและ
เอ่ยแซวเบาๆ
"เป็นไงล่ะ..เขาหล่อใช่มั้ยล่ะ..ฉันจะแต่งงานกับคนนี้แหละ"
เรื่องนั้นเริ่มต้นเมื่อหกปีก่อน ตอนที่ผมยังอายุ19และกำลังเรียนอยู่ในวิทยาลัยพยาบาล
คิมคยูจงฉันเคยได้ยินชื่อของเขาเพราะเขามีชื่อเสียงในฐานะแพทย์ผู้เชียวชาญ
ทางด้านโรคหัวใจที่มีฝีมือเป็นเยี่ยม เขาเป็นคนสง่างามมากและเวลาที่เขาสวมสูทสีเข้ม
ผมจะไม่สามารถละสายตาจากเข้าได้เลย ใบหน้าคมสัน นัยน์ตาสีเข้ม
แค่แวบเดียวที่เห็นผมก็ตกหลุมรักเขาเข้าแล้วล่ะ แต่มันกลับกลายเป็นความรักที่น่าเศร้า
เพราะเขสคือชายหนุ่มที่แจจุงลูกพี่ลูกน้องที่มีใบหน้าหวานกว่าผู้หญิงจริงๆ และมีอายุแก่กว่า
ผมห้าปี เลือกที่จะแต่งงานด้วยจากบรรดาหนุ่มๆมากมายที่มาขอแจจุงแต่งงาน
หลังจากวันนั้นก็มาถึงวันที่แสนจะเจ็บปวดสำหรับฉันเพราะมันเป็นวันแต่งงานของแจจุง
กับคิมคยูจง ในพิธีแต่งงานของทั้งสองจัดขึ้นอย่างสวยงามและทั้งคู่มีความสุขมาก
ท่ามกลางเสียงอวยพรของผู้คนมากมายที่มาร่วมงานในครั้งนี้ แต่ผมต้องแอบยืนอยู่ในมุมหนึ่ง
ของงาน ได้แต่แอบมองคนทั้งสองด้วยความเจ็บปวดและความอิจฉาที่ทำอะไรไม่ได้เอาไว้ในใจ
หลังจากนั้น 1 ปี ผมก็ได้เป็นบุรุษพยาบาล และโรงพยาบาลที่ผมทำงานอยู่เป็นหนึ่งในสาม
โรงพยาบาลที่คยูจงไปตรวจ เขาจะเข้ามาที่โรงพยาบาลที่ผมทำงานสัปดาห์ละ 2 ครั้ง
แต่ก็เพียงได้พบเท่านั้น ผมไม่เคยแม้แต่จะทักทายเขาเลยสักครั้งได้แต่มองอยู่ห่างๆ
และบ่อยครั้งที่ผมได้เห็นเขาเดินออกจากห้องผ่าตัด แค่ผมเห็นแว๊บแรกก็รู้ว่าการผ่าตัด
ในวันนั้นของเขาเป็นยังงัย แต่ทำไมสายตาของเขาถึงมองผมเป็นสายตาที่เย็นชา
จนผมรู้สึกว่าเขาเกลียดผม แต่ผมก็ไม่รุ้ว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่แทบจะไม่ได้คุยกันสักเท่าไร
จนมาวันนึงเขาเดินมาหาผมที่เคาน์เตอร์พยาบาลและเอ่ยเรียกชื่อผมเป็นครั้งแรก
"ยองแซง"
"มะรืนนี้เป็นวันเกิดของคุณลุงพ่อของแจจุง คุณจะไปด้วยหรือเปล่า"
"ไม่หรอกครับ..เพราะผมไม่ได้รับเชิญ"
"ยองแซง..ถึงคุณจะออกจากบ้านเมื่อปีที่แล้วแต่นั้นก็เป็นคุณลุงที่เลี้ยงคุณมานะ"
"คุณน่าจะไปอวยพรท่านหน่อยสิ"
ฉันเข้าใจที่เขาพูดออกมานั้นมันก็ถูกต้องแต่น้ำเสียงของคยูจงไร้ความเมตตาเลยจริงๆ
เอามาให้อ่านกัน 50 % นะค่ะ
แล้ววิจารย์ด้วยนะค่ะว่าสนุกหรือเปล่า
ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านค่ะ
"ไม่ได้..ฉันต้องไปหาแจจุง"
"อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวสิ..ฉีดยาระงับประสาท"
"ยองแซง"
"อ้าว..แจงจุงกลับมาแล้วเหรอ"
ยองแซงถามลูกพี่ลูกน้องที่แวะมาทักทายถึงห้องครัว
"ฉันมีคนจะมาแนะนำให้รู้จัก...นี่คุณคิม คยู จง"
คนหน้าหวานแก้มป่องเงยหน้าตามที่ญาติผู้พี่บอกถึงกับตะลึง จนแจจุงที่แนะนำต้องหัวเราะและ
เอ่ยแซวเบาๆ
"เป็นไงล่ะ..เขาหล่อใช่มั้ยล่ะ..ฉันจะแต่งงานกับคนนี้แหละ"
เรื่องนั้นเริ่มต้นเมื่อหกปีก่อน ตอนที่ผมยังอายุ19และกำลังเรียนอยู่ในวิทยาลัยพยาบาล
คิมคยูจงฉันเคยได้ยินชื่อของเขาเพราะเขามีชื่อเสียงในฐานะแพทย์ผู้เชียวชาญ
ทางด้านโรคหัวใจที่มีฝีมือเป็นเยี่ยม เขาเป็นคนสง่างามมากและเวลาที่เขาสวมสูทสีเข้ม
ผมจะไม่สามารถละสายตาจากเข้าได้เลย ใบหน้าคมสัน นัยน์ตาสีเข้ม
แค่แวบเดียวที่เห็นผมก็ตกหลุมรักเขาเข้าแล้วล่ะ แต่มันกลับกลายเป็นความรักที่น่าเศร้า
เพราะเขสคือชายหนุ่มที่แจจุงลูกพี่ลูกน้องที่มีใบหน้าหวานกว่าผู้หญิงจริงๆ และมีอายุแก่กว่า
ผมห้าปี เลือกที่จะแต่งงานด้วยจากบรรดาหนุ่มๆมากมายที่มาขอแจจุงแต่งงาน
หลังจากวันนั้นก็มาถึงวันที่แสนจะเจ็บปวดสำหรับฉันเพราะมันเป็นวันแต่งงานของแจจุง
กับคิมคยูจง ในพิธีแต่งงานของทั้งสองจัดขึ้นอย่างสวยงามและทั้งคู่มีความสุขมาก
ท่ามกลางเสียงอวยพรของผู้คนมากมายที่มาร่วมงานในครั้งนี้ แต่ผมต้องแอบยืนอยู่ในมุมหนึ่ง
ของงาน ได้แต่แอบมองคนทั้งสองด้วยความเจ็บปวดและความอิจฉาที่ทำอะไรไม่ได้เอาไว้ในใจ
หลังจากนั้น 1 ปี ผมก็ได้เป็นบุรุษพยาบาล และโรงพยาบาลที่ผมทำงานอยู่เป็นหนึ่งในสาม
โรงพยาบาลที่คยูจงไปตรวจ เขาจะเข้ามาที่โรงพยาบาลที่ผมทำงานสัปดาห์ละ 2 ครั้ง
แต่ก็เพียงได้พบเท่านั้น ผมไม่เคยแม้แต่จะทักทายเขาเลยสักครั้งได้แต่มองอยู่ห่างๆ
และบ่อยครั้งที่ผมได้เห็นเขาเดินออกจากห้องผ่าตัด แค่ผมเห็นแว๊บแรกก็รู้ว่าการผ่าตัด
ในวันนั้นของเขาเป็นยังงัย แต่ทำไมสายตาของเขาถึงมองผมเป็นสายตาที่เย็นชา
จนผมรู้สึกว่าเขาเกลียดผม แต่ผมก็ไม่รุ้ว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่แทบจะไม่ได้คุยกันสักเท่าไร
จนมาวันนึงเขาเดินมาหาผมที่เคาน์เตอร์พยาบาลและเอ่ยเรียกชื่อผมเป็นครั้งแรก
"ยองแซง"
"มะรืนนี้เป็นวันเกิดของคุณลุงพ่อของแจจุง คุณจะไปด้วยหรือเปล่า"
"ไม่หรอกครับ..เพราะผมไม่ได้รับเชิญ"
"ยองแซง..ถึงคุณจะออกจากบ้านเมื่อปีที่แล้วแต่นั้นก็เป็นคุณลุงที่เลี้ยงคุณมานะ"
"คุณน่าจะไปอวยพรท่านหน่อยสิ"
ฉันเข้าใจที่เขาพูดออกมานั้นมันก็ถูกต้องแต่น้ำเสียงของคยูจงไร้ความเมตตาเลยจริงๆ
เอามาให้อ่านกัน 50 % นะค่ะ
แล้ววิจารย์ด้วยนะค่ะว่าสนุกหรือเปล่า
ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น