ตามหารัก....(kyu+saeng)ss501

ลำดับตอนที่ #6 : ผมขอโทษ.....ที่รัก

ผมนอนร้องไห้จนหลับไปและสะดุ้งตื่่นตอนที่ฮยองจุนมาเคาะประตูห้อง
"ก๊อกๆๆพี่ยัมมี่นอนยังผมซื้อเค้กร้านที่พี่ชอบมาฝาก"
"          " เงียบไม่มีเสียงตอบ
"ก๊อกๆๆๆพี่ยัมมี่เป็นอะไรหรือเปล่า"เมื่อผมไม่ขานตอบฮยองจุนกระหน่ำเคาะประตู
"แกร็ก" ผมเปิดประตูออกมาพร้อมโถมตัวเองหาฮยองจุน
"ฮยองจุน ฮือๆ ..พี่เจอเขาแล้วฮือๆ"
ฮยองจุนตกใจที่อยู่ดีำๆพี่ชายร้องไห้และโผกอดเข้าแน่น
มือเรียวโอบกอดยองแซงไว้พร้อมลูบหลังเบาๆเพื่อปลอบโยนและพายองแซงมานั่งคุย
ที่ห้องรับแขกที่ฮยอนจุงนั่งรอทานเค้กอยู่
ยองแซงพยายามสูดลมหายใจลึกๆเพื่อหยุดอาการสะอื้น
"วันนี้ที่ซุปเปอร์ใกล้บ้่านเราพี่เจอเขากับผู้หญิงอีกคน"
ยองแซงเอ่ยได้แค่ันั้นน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้เริ่มไหลอีกครั้ง
"พี่เจอเขาเหรอ"
"อือ"
"แล้วได้คุยกับเขาหรือเปล่า"
"พี่ไม่กล้า...พี่กลัวเลยหลบเขา"
"อย่าเสียใจไปเลยครับพี่ ตอนนี้พี่จะได้ตัดเขาจากใจพี่จริงๆเสียที"
"พี่จะพยายามนะฮยองจุน.. ขอบใจนะที่คอยอยู่เคียงข้างพี่ตลอด"
"ผมรักพี่นะครับ"
ผมลูบหัวทุยของน้องชายเบาๆและกอดเขาไว้
"พี่ก็รักนาย"
ผมพาพี่ยองแซงมาส่งที่ห้องนอนและอยู่เป็นเพื่อนจนพี่ยองแซงหลับผมถึงออกจากห้อง

แสงแดดส่องผ่านม่านเ้ข้ามาถึงตัวร่างหนุ่มหน้าหวานเริ่มขยับตัว
พร้อมลืมตามองออกไปที่หน้าต่าง"ฮ้าว...เช้าแล้วเหรอ"
ผมลุกจากเตียงอาบน้ำแต่งเพื่อจะเตรียมอาหารเช้าให้น้องชายและน้องเขย
"พี่ยัมมี่ตื่นแต่เช้าเลย" เสียงใสของน้องชายเขามาก่อนตัว
"ตื่นแล้วเหรอจุนนี่มาทานข้าวกันฮยอนจุนละ่"
"กำลังลงมาฮะ"
หลังจากที่เราสามคนทานข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว
ทั้งสองคนบังคับให้ผมนั่งรถไปกับพวกเขา
"พี่ยัมมี่รอผมก่อนนะเลิกงานแล้วจะมารับกลับบ้านนะครับ"
"อือ" ผมรับคำพร้อมลงจากรถเดินเข้าร้าน ไม่รู้จะห่วงอะไรกันฉันโตแล้วนะ
ผมเปิดประตูเข้าร้านเจอคิบอมเปิดร้านเรียบร้อยแล้ว
"มาเช้าจังคิบอม"
"ครับ...เถ้าแก่ไม่สบายหรือเปล่าครับหน้าซีดๆ"
"อือ..นอนน้อยน่ะเดี๋ยวก็ดีขึ้น"
"กรุ้งกริ่ง"เสียงประตูร้านเปิดออกพร้อมลูกค้าเดินเข้ามา
"สวัสดีครับ"คิบอมเดินไปที่เคาห์เตอร์ต้อนรับลูกค้าทันที
"สวัสดีครับผมอยากให้จัดดอกไม้ให้หนึ่งช่อครับ"
"ได้ครับดอกอะไรดีครับ"
"ทิวลิป"
"เออรบกวนนั่งรอตรงโซฟาสักครู่ครับ เราเพิ่งเปิดร้านยังจดร้านไม่เสร็จ
ต้องขอเดินไปที่ตู้แช่หลังร้าน"
คิบอมบอกลูกค้ารูปหล่อและหันไปเรียกเถ้าแก่ทันที
"เถ้าแก่ครับฝากหน้าร้านหน่อยผมจะไปดูดอกไม้หลังร้าน"
"อือได้" ผมเดินออกมาหลังจากรับปากคิบอมพร้อมหันไปยิ้มให้ลูกค้า
แต่ลูกค้าของคิบอมทำให้ผมตกใจมาก"คยูจง"
ผมเอ่ยชื่อเขาออกมาเหมือนคนละเมอ
ร่างสูงก็ตะลึงไม่ต่างจากผมสักเท่าไร
"ยองแซง" ร่างสูงเดินมาหาผมทันที
มือหนาดึงผมเข้าไปกอดไว้ทันที "ยองแซงผมคิดถึงคุณ"
ผมพยายามดิ้นและดันตัวเองออกมาจากอ้อมกอดที่โหยหา
"กรุณาเรียกผมว่าฮอด้วยครับเราไม่ได้สนิทพอที่จะเรียกชื่อตัว"
"ยองแซงผมรักคุณนะ ได้โปรดฟังผมอธิบายก่อน"
"พอเถอะคยูจงคุณมีคนใหม่แล้ว และผมก็เจ็บมามากพอแล้ว"
"คิบอมได้ของหรือยัง?"
"ได้แล้วครับเถ้าแก่"
"ฉันไปหลังร้านน่ะ"
ผมรีบเดินออกจากตรงนั้นเพราะน้ำตาที่ผมกลั้นไว้มันจะไหล
ให้คนใจร้ายเห็น
คยูจงรับดอกไม้พร้อมเดินจากไปพร้อมน้ำตาคลอเช่นเดียวกับผม
หลังจากนั้นคิบอมก็ส่งดอกไม้ให้ผม
"ลูกค้าคนตะกี้ฝากให้เถ้าแก่ครับ"
"อือขอบใจ"ผมยิ้มให้คิบอมพร้อมรับดอกไม้
เพียงแค่ผมเห็นดอกไม้น้ำตาผมพาลจะไหลอีกครั้ง

เพราะมันคือดอกฟอร์เก็ตมีนอท....
ความหมายของมันคือ"อย่าลืมฉัน"
มีการ์ดหนึ่งแผ่นแนบมาพร้อมกับข้อความ
"อยากให้เราเริ่มต้นกันใหม่และขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา
ยกโทษให้ผมน่ะที่รัก"