คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เคยสัญญาไหม?.......
ไปกินข้าว เพียงใช้เวลามานนานคนร่างสูงก็พายองแซงมายังร้านอาหารริมแม่น้ำฮัน
หลังจากที่ร่างสูงจอดรถเสร็จก็รีบร้อนลงรถแล้วเดินมายังด้านข้างคนขับเพื่อเปิดประตู
ให้คนร่างบางได้ลงมา ยองแซงงงๆกับท่าทางของคยูจงพร้อมนึกว่าในใจ
"อย่ามาทำดีด้วยแล้วฉันจะใจอ่อนนะอ้ายบ้า"
คยูจงจูงมือนุ่มของร่างบางพาเดินเข้าร้านที่เขาได้โทรมาจองโต๊ะริมแม่น้ำไว้
พอถึงโต๊ะที่จองไว้คยูจงเลื่อนเก้าอี้ให้ยองแซงนั่งอย่างนิ่มนวลพร้อมเดินมานั่งฝั่ง
ตรงข้ามหลังจากที่ยองแซงนั่งลงเค้าเอ่ยถามคนหน้าหล่อทันที
"คุณชวนผมมากินข้าว..มีธุระอะไร?"
คนร่างสูงหน้าหล่อโปรยยิ้มหวานส่งให้ร่างบางแล้วตอบคำถามร่างบางทันที
"ผมไม่มีธุระอไรหรอก..เพียงแค่อยากชวนยองแซงมาทานข้าวด้วยกันเท่านั้น"
ยังไม่ทันที่ยองแซงจะสวนคำพูดที่อยากจะสวนกลับคนร่างสูงตรงหน้าเจ็บๆ
บริกรของร้านก็เดินเข้ามายังโต๊ะที่ทั้งสองนั่งอยู่เพื่อมารับออเดอร์อาหารด้วยความสุภาพ
"คุณยองแซงเลือกอาหารที่อยากกินเต็มที่เลยนะครับ"
ร่างสูงยิ้มหวานให้คนร่างบางพร้อมบอกให้สั่งอาหารที่ชอบ ยองแซงมองแบบหมั่นไส้
(ชิส์หมั่นไส้ตาบ้านี้เดี๋ยวเถอะพ่อจะสั่งให้หมดตัวเลยฉันรู้หรอกว่ารายอ่ะ)
"เออ..เอาอาหารที่แพงที่สุดของร้านนี้มาสามอย่างนะครับ"
"สามอย่าพอเหรอครับยองแซง"
คนร่างสูงถามร่างบางอมยิ้มนิดๆเหมือนกับจะรู้ว่าร่างบางคิดอะไรในใจ คนหน้าหวาน
เงยหน้าจากเมนูมองหน้าคนร่างสูงเห็นสายตัวรู้ทันของคนตรงหน้า คนหน้าหวานเบ๊ะ
หน้าด้วยความหมั่นไส้อีกรอบ(อึ่ยไอ้บ้า...รู้แล้วว่ารวยมากๆๆ)
"ผมว่าแค่นั้นพอหรือว่าคุณคยูจงอยากทานอะไรเพิ่มเติมอีก"
"ไม่แล้วครับเอาตามที่ยองแซงนั้นแหละ"
ร่างบางหันไปหาบริกรที่ยืนรอฟังพร้อมบอกว่าเขาเอาแค่นั้นก็รีบขอตัวเพื่อไปยังครัว
ของร้านทันที
คนหน้าหล่อยังคงจ้องมองหน้าคนหน้าหวานแทบจะกลืนกินไปทั้งตัว ร่างสูงยังจำ
กลิ่นหอมจากร่างบางได้ดี และคงอยากจะสัมผัสอีกครั้งจริงๆ
"หน้าผมมีอะไรติดหรือครับ"
"เปล่า...เพียงแต่จะบอกว่าคุณน่ารัก"
"แหวะ...เลี้ยนอ่ะ555ม่ายคิดว่าคุณคยูจงเพล์ยบอยตัวจริงจะมีมุขเสี้ยวๆแบบนี้"
ร่างสูงหัวเราะกับคำพูดตอกกลับเขาเสียหน้าหงายไม่มีชิ้นดี แต่นั้นแหละคือสิ่งที่เขา
รู้สึกถูกใจคนนี้จริงๆมันยิ่งทำให้เขาอยากได้คนนี้มาครอบครอง
"ผมพูดจริงๆ"
"ผมว่า...."
ยังไม่ทันที่คนร่างบางจะตอกกลับถ้อยคำเจ็บๆใส่คนร่างสูงเหมือนกรรมการบอกหมดยก
อาหารก็ถูกยกมาวางตรงหน้าคนทั้งสองเรียบร้อยแล้ว ร่างบางไม่รอช้าด้วยความหิว
เพราะร่างบางยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย โดยไม่สนใจว่าคนร่างสูงจะกินหรือไม่
หลังใช้เวลาไม่นานร่างบางที่เติมข้าวสามจานก็รู้สึกอิ่มแป้ลจนท้องจะแตกหันไปยิ้ม
ให้คนร่างสูงว่าเขาอิ่มแล้วไปกันหรือยัง คนร่างสูงหัวเราะกับท่าทางน่ารักของ
คนหน้าหวาน แต่ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ร่างสูงเอ่ยชวนคนหน้าหวานเดินเล่น
ชมบรรยากาศริมแม่น้ำฮันในยามค่ำคืน
"ยองแซงครับเราไปเดินเล่นริมแม่น้ำฮันกันนะครับ"
"ก็ได้...กำลังแน่นๆอยู่พอดี"
หลังจากที่ร่างสูงจ่ายเงินค่าอาหารเรียบร้อยแล้วคนทั้งสองก็เดินออกจากร้านเดิน
ไปตามทางเดินเลียบแม่น้ำฮัน สายลมเอื้อยๆๆปะทะตัวคนทั้งสองยองแซงยิ้มด้วย
ความรู้สึกผ่อนคลายนิดในบรรยากาศสบายๆริมแม่น้ำและผู้คนที่มานั่งชมแม่น้ำสายนี้
คนทั้งสองเดินมาเรื่อยๆจนมามาถึงที่นั่งชมวิวแม่น้ำยองแซงนั่งลงเพราะรู้สึกเหนื่อยแล้ว
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ๆพร้อมเอ่ยบางอย่างกับคนหน้าหวาน
"ยองแซงถ้าผมจะขอคบคุณมากกว่าคนรู้จักและมากกว่าเพื่อนจะได้ไหม?"
ยองแซงตกใจที่อยู่ดีๆคนร่างสูงเอ่ยคำนี้ออกมามันคล้ายๆกับขอคบเขาเลยจริงๆ
และไม่คิดว่าคยูจงจะเล่นลูกตรงขนาดนี้ เมื่อยองแซงตั้งสติได้ก็ถามกลับไปบ้าง
"คุณคยูจงเคยสัญญากับใครไว้บ้างไหมครับ"
"ไม่เคย"
ยองแซงได้ฟังคำตอบที่คยูจงตอบกลับมาทันทีโดยไม่ต้องคิด ยิ่งทำให้ยองแซงเจ็บจี้ด
ในอกน้ำตาปริ่มในดวงตาแทบจะไหลออกมา แต่ยองแซงพยายามสะกดกลั้นน้ำตาและ
ปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติก่อนที่จะเอ่ยคำพูดที่เขาอยากถามคนตรงหน้าจริงๆ
"คนที่ผมรักมากที่สุดเขาเคยสัญญากับผมว่าเขาจะกลับมาหาผมทันทีหลังจากเรียนต่อ
4 ปีที่อเมริกา"
"แต่ว่า..ตั้งแต่วันที่เขาไปเขาไม่เคยกลับมาหาผมอีกเลย..ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นอีก"
"ยองแซงทำไมเขาใจร้ายจัง"
"ใช่(ตวาด)เขาใจร้ายมากที่ทำร้ายหัวใจผม"
ร่างบางอยากกลับบ้านเร็วๆเพราะเขาจะเก็บน้ำตาที่มันไม่รักดีคอยจะไหลออกมา
จนต้องบอกคนร่างสูงว่าเขาอยากกลับบ้าน
"ผมขอตัวกลับก่อนนะครับดึกแล้ว"
"เดี๋ยวฉันไปส่ง"
ณ บ้านยองแซง
คนหน้าหวานเดินลงจากชั้นสองของบ้านหล้งจากได้ยินเสียงรถของยองแซงที่ขับเข้า
บ้านแล้ว แต่คนหน้าหวานลงมากลับไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกพี่ลูกน้องของเขา
คนหน้าหวานหันไปถามแขกที่นั่งที่โซฟายิ้มหวานให้เขา
"นี่คุณฮยอนจุงเห็นยองแซงเดินเข้าบ้านบ้างไหม?"
"อ้อ..เข้ามาแล้วแต่เขาไปกินข้าวกับคยูจงแล้ว"
"อ้าวไหนคุณบอกว่าเราจะไปพร้อมกันไง"
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน..อยู่ๆคยูจงมันก็ลากยองแซงไปขึ้นรถ"
"แล้วเราจะไปกันหรือยังครับ"
"งั้นฉันไม่ไปแล้ว...ฉันจะรอยองแซงอยู่บ้าน"
"อ้าว...แต่ว่าผมหิวแล้วนะครับ"
"เฮ้อ...เอางี้เดี๋ยวฉันจะหาอะไรให้กิน..นายนั่งรอตรงนี้แล้วกัน"
คนหน้าหวานเสียงดุหันมาบอกชายหนุ่มพร้อมหันหลังเดินเข้าไปยังครัวเพื่อทำอะไร
ง่ายๆให้คนร่างสูงทาน
ไรเตอร์มาอัพเพิ่มให้อีกนิดค่ะ
เพิ่งแต่งสดๆตอนพิมพ์เลยค่ะ
ถ้าไม่สนุกอย่างที่หวังไว้ต้องขอโทษ
รีดเดอร์ทุกท่านด้วยค่ะ จะพยายามมาอัพ
ให้วันล่ะนิดนะค่ะ ขอบคุณมากๆๆค่ะ
ความคิดเห็น