คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เราเริ่มกันใหม่นะ.........
ผมเดินกลับบ้าน.....ด้วยความสับสนในตัวเอง... ผมควรจะเชื่อเธอหรือเปล่า?
ถ้าหากเป็นจริงอย่างที่ซึงฮยอนบอกล่ะผมจะไปหาคยูจงที่ไหน?
ผมเดินมานั่งในสวนสาธารณะใกล้ๆบ้าน "เฮ้อ...." ผมถอนหายใจด้วยความป้ำเป๋อ
ของตัวเอง
ที่ไม่ยอมถามที่อยู่ของคยูจง ก่อนจะเดินเข้าบ้าน.......
ภายในบ้านช่างเงียบเหงา...... ผมคิดถึงเขา....ผมนี่โง่จริงๆที่ไม่ยอมฟังคยูจงเลย
let me be the one......เสียงโทรศัพท์เครื่องน้อยของผมเรียกสติของผมกลับมาอีกครั้ง
"สวัสดีครับ"
(พี่ยัมมี่...ตอนนี้พี่อยู่ไหน?)
"อยู่บ้าน!มีไรเหรอจุนนี่?)
(วันนี้1 ทุ่มพี่ออกมาสวนสาธารณใกล้ๆบ้านหน่อยสิ)
"ออกไปไมอ่ะ? พี่จุงมีธุระด่วนต้องรีบไปน่ะดิ! ผมเลยกลับคนเดียวอ่ะ
ผมกลัว! พี่มารอด้วยล่ะ บาย....)
"อือ..เฮ้ยแล้ว......." ผมงงๆอ่ะมันนั่งรถแท็กซี่มาถึงบ้านได้แล้วมันจะเดินทำไม?
แต่ช่างเถอะ...น้องผมมันกลัวความมืดอยู่แล้ว
ด้านจอมวางแผน
เฮ้อ...เกือบไปแล้วไหมล่ะดีนะที่ผมรีบตัดสายทันที
"พี่จุงคิดว่าพี่ยัมมี่จะออกมาไหม"
"พี่ว่าออกมาชัวร์ ^_^ ก็จุนเดินคนเดียวมืดๆไม่ได้อ่ะ"
"แล้วเขาจะคืนดีกันได้ไหมละเนี่ย?"
"มันอยู่ที่ฝีมือของพี่เขยแล้วล่ะ"
ผมก็คิดอย่างนั้น.....ผมช่วยเต็มที่แล้วน่ะ! อุตส่าห์หาโอกาสมาให้แล้ว
ฮยอนจุงโอบคนรักไว้แล้วพากันเดินไปที่สวนสาธารณะที่นัดไว้ฮิฮิ อย่างนี้ต้อง
แอบดูกันหน่อย
1 ทุ่มตรงขาเรียวเดินมาตามทางสวนสาธารณะใกล้บ้าน ความเงียบเข้าปกคลุม
ทั่วบริเวณมีเพียงสายลมเย็นๆกับแสงไฟสลัวที่ติดอยู่พื้นที่ตามทางเดิน
ยองแซงเดินไปตามที่ฮยอนจุนบอกให้เขารอบริเวณต้นไม้ใหญ่ที่มีชิงช้าแขวนอยู่
เมื่อหนุ่มหน้าหวานเดินมาถึงชิงช้าไม้ที่เชือกทั้งสองข้างถูกพันด้วยดอกไม้เถาวัลย์
อย่างสวยงาม ก่อนจะนั่งลงที่ชิงช้าออกแรงแกว่งเบาๆ บรรยากาศแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ลมเย็นๆของต้นฤดูหนาว กลิ่นหอมๆของดอกไม้หลากพันธุ์ที่พร้อมใจกันส่งกลิ่นหอมหวาน ยองแซงคิดแล้วอมยิ้มออกมาด้วยความสดชื่น
พรึบ! "อ๊ะ" เสียงหวานร้องด้วยความตกใจอยู่ๆแสงไฟสลัวบริเวณสวนหย่อมก็ดับลง
แต่ก็ไม่มืดมากเพราะยังมีแสงจันทร์กลมโตในคืนนี้ส่องสว่างอยู่
สายตาเพ่งมองไปข้างหน้า เห็นร่างของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ๆเขา
"นั่นใครน่ะ.....ฮยองจุนใช่ไหม?" ต้นไม้ใหญ่ที่บังแสงจากดวงจันทร์
ทำให้ยองแซงมองไม่เห็นใบหน้าของบุคคลตรงหน้า
"หลับตาสิครับ"ชายหนุ่มเอ่ยสังร่างบางที่ยอมหลับตาแต่โดยดี แต่ว่าเสียงนี้....
เสียงของใครคนนั้นที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น แต่ก็ทุกข์ในในเวลาเดียวกัน
"คยู...." เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาไม่ทันได้เรียกชื่อใครคนนั้น นิ้วชี้เรียวยาวแตะที่ริมฝีปากบางของเขา เมื่อยองแซงเงียบแล้วนิ้วเรียวๆค่อยถอนจากริมฝีปากบาง
"คุณคือดอกไม้ของผม...ไม่ใช่เพราะคุณเป็นดอกไม้ที่งดงามกว่าดอกไม้ดอกอื่น
คุณคือดอกไม้ของผม...ไม่ใช่เพราะคุณเป็นดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมกว่าดอกไม้ดอกอื่น
คุณคือดอกไม้ของผม....เพราะว่าตอนนี้คุณได้เป็นดอกไม้ในหัวใจของผม"
บทกวีถูกถ่ายทอดออกมาจากชายตรงหน้า น้ำเสียงอบอุ่น จริงใจ ยิ่งทำให้น้ำใสๆ
ไหลออกมาจากคนฟังที่ตั้งใจฟังอย่างไม่ขัดขืน และต้องเงียบฟังอีกครั้งเมื่อคนร่างสูง
เอ่ยคำพูด"ฮอ ยองแซง...ดอกไม้ของผม"พร้อมมงกุฏดอกไม้ถูกวางบนศีรษะของร่างบางที่นั่งชิงช้าอยู่ ตาคู่สวยค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆพร้อมแสงไฟหลากสีหลายดวงค่อยๆ
สว่างอยู่บนต้นไม่ใหญ่ "คยูจง" แก้มใสที่อาบไปด้วยน้ำตาของยองแซงเงยหน้ามอง
ร่างสูง คยูจงค่อยๆย่อตัวอยู่ตรงหน้า มือหนาทั้งสองข้างกุมมือบางไว้ ดวงตาคมจ้องลึกลงในดวงตาหวานอย่างสื่อความหมาย
"ให้อภัยคนเห็นแก่ตัวคนนี้ซักครั้งได้ไหม...ให้อภัยคนที่ขี้ขลาดคนนี้อีกซักครั้งได้หรือเปล่า"
ยองแซงยังคงเงียบ น้ำใสๆไหลอาบแก้มไม่หยุด มือหนาละจากมือบางยกขึ้นทาบที่แก้ม
ใสนิ้วโป้งทั้งสองข้างปาดน้ำตาออกช้าๆอย่างอ่อนโยน แล้วเลื่อนมากุมมือบางไว้เหมือนเดิม
"ขอโทษที่ทิ้งให้เหงาถึงสองปี....ขอโทษที่ทำให้เสียใจ....แต่ที่ผมทำแบบนั้นเพราะผมอยากตอบแทนบุญคุณปู่ที่จะมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน... ผมรักคุณนะยองแซง ........
เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม"
ยองแซงค่อยๆแกะมือของคยูจงออก ดวงตาหวานละสายตาออกจากใบหน้าคม
ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
"เราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้วล่ะ"
มือหนาที่วางอยู่บนตักบางค่อยๆร่วงหล่นลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลกอย่าง
หมดแรง ทุกอย่างที่ตั้งใจทำกลับสูญเปล่า ยังไงก็ไม่สามารถรั้งคนๆนี้ได้ในวินาทีสุดท้าย
ยังไงก็จะไม่มียองแซงยืนเคียงข้างเขาแล้วใช่ไหม? ใบหน้าคมค่อยๆสลดลง มองพื้นอย่างหมดหวัง ยองแซงลุกจากชิงช้าไม้มานั่งที่พื้นตรงหน้าร่างสูง คยูจงค่อยๆเงยหน้า
มองยองแซงที่มีรอยยิ้มบางๆ
"แต่เราเริ่มต้นกันใหม่ได้ไม่ใช่เหรอ"
ร่างสูงดึงร่างบางตรงหน้ามากอดด้วยความดีใจ
"ขอบคุณครับ...ขอบคุณ" คยูจงกระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิมหลายเท่าด้วยความดีใจ
มือบางตีที่ไหล่กว้างเมื่อเขารู้สึกหายใจไม่ออก
"อื้ม...หายใจไม่ออก" คยูจงคลายอ้อมกอดทันทีที่เสียงคนรักท้วง ยองแซงมองหน้า
คยูจงที่ยิ้มแก้มปริ แต่ตัวเองหุบยิ้มแล้วตีหน้าเข้มขึงจริงจัง
"แต่นายจะต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทิ้งฉันอีก และไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรต้องบอกฉัน
ตรงๆ...สัญญาสิ"
ยองแซงยกนิ้วก้อยมาอยู่ตรงหน้าคยูจง มือหนายกมือขึ้นมากุมมือบางที่ชูนิ้วก้อย
ขึ้นมา ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากบางเบาๆ
"เชื่อได้นะ....สัญญาของผม"
ข้อตกลงเจ้าค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องของboy love boy ค่ะ
ถ้าไม่ชอบและรับไม่ได้รีบปิดค่ะ
อย่ามาว่าคนอื่นเลยค่ะ ต้องแยกแยะ
ระหว่างความจริงกับนิยาย
เหมือนเดิมนะค่ะอ่านแล้วเม้นท์ด้วย
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ค่ะ
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกท่านค่ะ
ที่ติดตามผลงานของไรเตอร์
ถ้าตอนนี้ไม่สนุกต้องขอโทษด้วยค่ะ
ไรเตอร์ช่วงนี้งานเยอะค่ะ
แต่ถึงจี่กับยัมมี่เข้าใจกันแล้วก็ใช่ว่า
เรื่องราวจะจบนะค่ะ....ต้องติดตามค่ะ
ช่วงนี้ไรเตอร์จะไปเน้นเรื่องของ2hj ค่ะ
ลงไปแค่สองตอนเอง
ความคิดเห็น