คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : My Doctor _[ชอบ?]
My Doctor _[อบ?]
#MDTHunhan
“ลู่หานหยิบนั่นให้พี่หน่อยสิ” แบฮยอนเอ่ยพลาหั่นเนื้อ่อ ิ้วเรียวมวเล็น้อย่อนะเยหน้าึ้นมอนทีุ่ย้วย
“ลู่ ลู่หาน”
“ะ รับ? พี่แบฮยอนว่าไนะรับ” ลู่หานทำาโมอแบฮยอน แบฮยอนหัวเราะน้อยๆ
“พี่วานหยิบเห็นั่นให้พี่หน่อย”
“อ่อ ไ้รับ ให้ผมหั่นให้มั้ยรับ?”
“เอาสิ เือนบาๆนะ แบบที่เอาไปย่าอ่ะ ทำเป็นมั้ย?”
“รับ” แบฮยอนพยัหน้า
“อบไอ้หมอเหรอ?” ลู่หานเยหน้ามอแบฮยอนพลาส่ายหน้า
“ปะ เปล่านะรับ”
“ไม่เป็นไรหรอ บอพี่ไ้ ูๆไปไอ้หมอ็ูแลเราีแปลๆอยู่นะ”
“รับ?”
“ไม่รู้นะ แ่วามรู้สึมันบอน่ะ ลอบหรือไม่อบ?”
“็...ไม่รู้สิรับ หมอเป็นที่พึ่เียวอผมในวันที่ผมลืมทุอย่า หมอ่วยีวิผม หมอ่วยผมทุอย่า ผมเหมือนมีแ่หมอ...”
“อบสินะ” แบฮยอนหัวเราะับท่าทีใอนัวเล็
“พี่ล้อเล่นน่ะ หั่นไป่อนนะ เี๋ยวไปามไอ้หูามา่อไฟ่อน”
“รับ” แบฮยอนยิ้ม่อนะเินไปหาานยอล เฮุน และไที่ำลั่วยันาเ็นท์อยู่
“หูา ไป่อไฟให้หน่อยิ๊” านยอลเยหน้ามอแบฮยอน
“นี่อวาม่วยเหลือ?” แบฮยอนยัไหล่
“เปล่า ูสั่” ไมอ่อนะหัวเราะ
“มึ็เรียเพื่อนีๆไม่ไ้เลยนะแบฮยอน”
“เรียไ้ แู่ไม่อยาเรีย ไปๆ เร็ว ะไ้ย่า ูหิวแล้ว”
“เออ พวมึทำ่อนะ” านยอลบอ่อนะเินนำไป
“ัันมาๆระวัเถอะ” เฮุนเอ่ยเสียเรียบ
“ระวัมึสิุหมอ เมื่อีูุ้ยับลู่หานเรื่อมึ้วยนะ” เฮุนเยหน้ามอพลามวิ้ว
“ูทำไม?”
“ไม่บอ ูไม่พอใมึัใูเมื่อี้” แบฮยอนยยิ้ม่อนะเินออไป
“อ้าว เฮ้ย แบฮยอน” เฮุนร้อเรีย่อนะถอนหายใ ไมอหน้ามพลายิ้ม
“เรื่อลู่หานนี่ไม่ไ้เลยนะมึ อยารู้อยาเห็นึ้นมาทันที”
“็มันบอุยเรื่อูป่ะวะ”
“ไม่เี่ยวอ่ะ ูว่ามึูสนใลู่หานนะไอ้ฮุน”
“ิมาน่า เาเป็นใร มีใรอยู่แล้วหรือเปล่า็ไม่รู้ ูะสนใอะไรเาไ้อีนอาในานะหมอับนไ้” เฮุนบอ่อนะลุึ้นพลามอไปยันัวเล็ที่เยหน้าึ้นมามอพอี นัวเล็ยิ้มเล็น้อย่อนะ้มลทำอาหาร่อ
“เอ้า มอๆ ับิว๊า ะาเสร็มั้ยืนนี้”
“พูมาริ เอามา” เฮุนอบ่อนะึเ็นท์อี้านออไป
“ื่มๆ” แบฮยอนบอพลายระป๋อเบียร์ึ้นนับไ
“มึนี่็ื่มไ้ลอ” านยอลเอ่ย่อนะเลื่อนานบาร์บีิวมารหน้าให้ แบฮยอนมอ่อนะยัไหล่
“วามสุูป่ะวะ แม่เรียะายละ มีแ่เรื่อ โนเรียเ้าไปุยเือบทุวัน” แบฮยอนบอพลายู่ปา่อนะหยิบบาร์บีิวที่อีนเลื่อนมาให้เ้าปา
“ินๆไปเถอะ เมาแล้วอย่าพูมาละัน ูรำา” ไบอ
“ูไม่เย” แบฮยอนยัไหล่
“ไม่เยน้อยอ่ะิ” เฮุนเอ่ยพลาเสมอลู่หานที่นั่หัวเราะอยู่้าาย
“ุยับูหรือใรวะ มอูิ” แบฮยอนเอ่ยพลายยิ้ม เฮุนหันมามอพลายัไหล่
“ิเอา”
“นั่นไ เอไปอ” ไหัวเราะ่อนะยื่นระป๋อเบียร์ที่เพิ่เปิให้ลู่หาน
“สัหน่อยมั้ยลู่หาน ไม่เมาหรอ ะไ้สนุ”
“ะีเหรอรับ” ลู่หานเอ่ยถาม่อนะหันไปอวามเห็นาเฮุน ึ่ร่าสู็พยัหน้า
“ื่มๆ มานับพี่” แบฮยอนบอ ลู่หานรับระป๋อเบียร์าไ่อนะยึ้นนับแบฮยอน
“เล่นเมันหน่อยป่ะ?” แบฮยอนเอ่ยถาม
“เมไรอมึ เมาแล้ว็ไปนอนไป” ไบอพลาันหัวแบฮยอนให้เอนไปทาานยอล ร่าสูมอเล็น้อยพลายิ้มบาๆ
“เมอ่ะเม มึลัวเหรอรับำ?” แบฮยอนถามพลาทำหน้าวนใส่
“เยอะละมึ เมไรว่ามาเลย ูอยาเล่นใะาละ” ไบอพลา้อหน้าแบฮยอน
“Truth or Dare” แบฮยอนอบพลายัิ้ว
“ี่รอบ?” านยอลเอ่ยถามึ้นบ้า
“สามพอ ู่ว” ไเสนอพลายับวามเมื่อยล้าเล็น้อย
“เออๆ สาม็สาม มาๆ ใระหมุน่อน”
“มึนั่นแหละ หมุนเลย” ไบอพลายื่นวให้แบฮยอน
“สบายรับ ผมั่อนเอ” แบฮยอนบอ่อนะหมุนวรหน้า วหมุนไปรอบๆสอรอบ่อนะ่อยๆหมุน้าลๆนหยุ
“ไอ้าน! มึโนรับ” ไบอพลาหัวเราะ านยอลลืนน้ำลายพลามอหน้าแบฮยอนที่ยิ้มร่าอยู่้าาย
“Truth or Dare รับุปาร์านยอล” แบฮยอนเอ่ยถามพลาเอียอมอ
“เอ่อ .... Truth”
“โหยยย ป๊อว่ะ” ไเอ่ยพลายิ้ม
“มึมาลอป่ะล่ะ มึูหน้านสั่ิ๊ วรล้ามั้ย?” านยอลเอ่ยถามพลาเสมอหน้าแบฮยอน
“มึว่าูเหรอหูา”
“เออูว่ามึ บนะ หนึ่ำถามับหนึ่ำอบที่เป็นเรื่อริ” านยอลยยิ้ม
“เฮ้ย ไ้ไวะ ูยัไม่ไ้ถามเลยนะ ไม่เอาๆ ูะถามอย่าอื่น” แบฮยอนโวยวาย
“็มึถามแล้ว ผ่านๆ าูหมุนบ้า” านยอลบอ่อนะับวหมุน
“ไม่ไ้นะเว้ย ไอ้ฮุน ่วยู” เฮุนเลิิ้วมอ
“็มึถามมันแล้ว และำอบที่มันอบู็ิว่าเรื่อริ”
“เ๊อออ ไอ้เพื่อนเลว แม่รุมู” แบฮยอนทำหน้าอ่อนะนั่มอปาวที่ำลัหมุนผ่านไปๆ และหยุล
“ุิมไ” านยอลเอ่ยื่อเพื่อนพลายิ้ม
“Dare อยู่แล้ว” ไบอพลายัไหล่
“ล้าี ั้นูะให้ราวัลสำหรับวามล้าอมึ ให้มึเลือละัน”
“เลือระหว่า?”
“ูบลู่หาน หรือแบฮยอน”
“ห๊า/ห๊า?” ลู่หานับแบฮยอนอ้าปา้า
“มึพูบ้าไรวะาน?” ไเอ่ยถามพลามอหน้านัวเล็ทั้สอ
“ามนั้นรับ”
“มาไปป่ะวะ” เฮุนเอ่ยถามพลาลอบมอลู่หาน านยอลมอามพลายิ้ม
“มึูหน้าเพื่อนมึ่อนเลือนะไ” านยอลหัวเราะ ไลอบลืนน้ำลาย่อนะหันไปมอเฮุน
“เออๆ” ไอบ่อนะหันไปรั้เอวบา้าายเ้ามาใล้พลาประทับริมฝีปาหนาลบนริมฝีปาอีน่อนะผละออ ลู่หานทำาโ
“ไอ้ไ มึมาูบูทำไมเนี่ย” แบฮยอนโวยวายพลาเ็ปาัวเอ านยอลมอพลายิ้มบาๆ
“ล้าสมที่เลือวามล้ามารับ ามึ หมุนิ” านยอลยื่นวให้ไ
“เออ ูอให้โนมึ ะเอาให้มอหน้าไม่ิเลย” ไบอพลาหมุนวในมือ เฮุนส่ายหน้า่อนะมอลู่หานที่ยันั่นิ่้วยวามใับเหุาร์เมื่อี้
“เออ เอาืนใหู้เลย าูแม่็โ นี่ยัมาสั่ใหู้บูอี ูมีพ่อมีแม่นะ” แบฮยอนเอ่ยพลาหันหน้าหนีานยอล ร่าสูเสมอพลายิ้ม่อนะยมือหนาึ้นลูบหัวนัวเล็เบาๆ แบฮยอนวัสายามอพลาเบ้ปา
“ไม่้อมา้อูเลย ูอนมึ” านยอลหัวเราะ่อนะหันไปมอวที่ไหมุนึ่หยุลรหน้าลู่หาน
“เอ่อ...” ลู่หานเยหน้ามอไพลาลืนน้ำลาย
“เอาแล้วไ รับน้อใหม่เลยไ” านยอลเอ่ยพลายิ้ม ลู่หานส่ายหน้า
“Truth or Dare ีรับลู่หาน” ไเอ่ยถามพลายิ้ม
“เอ่อ...” ลู่หานมอหน้าเฮุนพลาเบ้หน้า เฮุนมอพลายิ้ม
“เลือสิลู่หาน พี่อยาเล่น่อแล้วนะ” แบฮยอนเอ่ยพลายยิ้ม
“Truth รับ” ลู่หานเอ่ยพลาพรูลมหายใ ไมอพลายิ้ม
“อืมมม...ไม่้อทำหน้าลำบาในานั้น พี่ไม่แล้เราหรอ พี่ะถามเรื่ออยารู้ละัน”
“โหยยยยยยย แม่ไม่ยุิธรรม ัหนัิว๊า” แบฮยอนยู่ปา
“เออน่า น้อเาเพิ่เยเล่นเมับเรา พี่อถามว่า อบไอ้หมอใ่มั้ย?” เฮุนเลิิ้ว่อนะหันไปมอหน้าไที่ยยิ้มส่มาแบบวนๆ
“เ็ว่ะ” านยอลเอ่ยพลายิ้ม
“เอ่อ...ือ...” ลู่หานมอหน้าเฮุนพลาเม้มปา
“เอาี้ๆ พวมึหลับา พี่เป็นนถามพี่รู้นเียว็ไ้”
“ไ้ไวะ อนมึูบู ยันัู่ทุนเลย”
“อันนั้นูอยาให้นเห็น แ่นี่น้อเาไม่อยาให้ใรรู้ บนะ หลับาๆ ูรู้ว่าใรแอบมอ ะแ่แม่เลย” ไเอ่ย่อนะหันมอเพื่อนทีละน
“แม่” แบฮยอนสบถ่อนะยอมหลับาล ึ่านยอลเอ็เ่นัน ส่วนเฮุนมอหน้าไพลาส่ายหน้าเล็น้อย ไยิ้มบาๆ่อนะยัไหล่ ลู่หานลอบมอพลาพรูลมหายใ
“พวมันหลับาหมแล้ว แ่พยัหน้าับส่ายหน้า็พอรับ” ลู่หานัริมฝีปาบาพลามอหน้าไ
“ลมึะไม่เล่าริๆเหรอวะไ เมื่อืนลู่หานอบว่าไ ทำไมเ้านีู้หอยๆวะ?” แบฮยอนเอ่ยถาม
“อยารู้มารินะมึ เาอาะนอนไม่พอ็ไ้” ไอบ่อนะหันไปมอลู่หานที่เินเ้ามา
“เสร็แล้วเหรอลู่หาน” านยอลเอ่ยถาม
“รับ น่าะหมแล้ว เราะลไปเลยมั้ยรับ?” ลู่หานมอไปรอบๆที่มี้าวอวาอยู่
“โอเ ั้นลันเลยเถอะ วันนี้พี่แลับมา ืนลับมาไม่เอ มีหวัโน่า” แบฮยอนเอ่ยพลาทำหน้าสยอ่อนะ้มลหยิบเป้ึ้นมาแบไว้
“อพวนี้เอาไว้นี่แหละลู่หาน เี๋ยวมีนมาแบลให้ เอาแ่ออเรานั่นแหละ” านยอลบอเมื่อเห็นว่าลู่หานำลัะยถุเ็นท์
“อ่อ รับ” ลู่หานวาอลามเิม ่อนะหยิบระเป๋าอัวเอึ้นมาสะพายและเินามานยอลไป เฮุนมอาม่อนะยิ้มบาๆ
“ไม่รอพี่หน่อยเหรอ?” เฮุนเินึ้นมา้าลู่หานพลาเอ่ยถาม ลู่หานเยหน้ามอ
“ไม่รอรับ” เฮุนเลิิ้ว
“เป็นอะไร อนอะไรพี่” ลู่หานยู่ปา
“ไม่ไ้อนรับ” เฮุนยิ้ม
“ไม่อนแล้วเป็นอะไร ถามำอบำั้แ่เมื่อืนแล้วนะ”
“็พี่ฮุนไม่่วยลู่เลย”
“่วย?”
“ไม่รู้แล้ว ไมุ่ยับพี่ฮุนหรอ ปล่อยให้เพื่อนมาแล้ลู่อยู่ไ้”
“เอ่า อนที่พี่ไม่ห้ามพวมันเหรอ โอ๋ๆ ็มันเป็นเมะให้พี่ทำไล่ะรับ” เฮุนเอียอมอหน้าหวานพลายิ้ม
“ไม่รู้รับ” ลู่หานเอ่ยพลาเินนำไป เฮุนยยิ้ม
“ไป้วยันสิรับ” เฮุนเอ่ยพลายแนึ้นออนัวเล็ ลู่หานเสมอ่อนะยิ้มบาๆ
“แน่ใเหรอยอู?”
[แน่ใ]
“รอันที่นั่น ันะรีบไป”
[อืม มาถึแล้วโทรมาละัน]
“โอเ แล้วเอัน” เลย์วาสายพลาถอนหายใ
“อให้ไ้เรื่อทีเถอะ อให้นายปลอภัยนะลู่หาน”
“อาเลย์ุนหิวแล้วฮะ” เ็น้อยึายเสื้อเลย์เบาๆ
“หิวแล้วเหรอรับ ั้นเราไปหาอะไรินันนะ” เลย์อุ้มอุนึ้นพลายิ้ม
“ฮะ”
“เลย์ รถมาแล้ว ไปันเถอะ” แเอ่ยพลาเ็นระเป๋าเินนำไป เลย์ยิ้มให้อุน่อนะเินามไปอีน
“เราไปโรพยาบาลอยอู่อนนะแ” และสายาาถนนเสมอน้าาย
“ไปทำไม มีใรเป็นอะไร?”
“ยอูบอว่าไ้่าวน้อแล้ว แ่็ไม่แน่ใ ันอยาไปูเอ”
“ริเหรอ ิไม่ผิริๆที่วานยอู” แยิ้ม่อนะหันลับไปสนใถนน่อ
“ุนรับ อาเลย์อไปรับเพื่อนที่โรพยาบาล่อน แล้วเรา่อยไปหาอะไรอร่อยๆินันไ้มั้ยรับ ุนหิวมามั้ย?” อุนยิ้ม
“ไ้ฮะ แ่อาเลย์้อื้อนมทีุ่นอยาินให้หมเลยนะฮะ”
“ไ้เลยรับ เี๋ยวืนนี้อาะโทรหาุยายให้้วย ีมั้ยรับ?”
“ีฮะ ุนิถึุยาย ิถึ...” เลย์ลูบหัวหลานเบาๆ
“เ็บไว้บอเาเอนะรับ อีหน่อย็ไ้เอแล้ว” เลย์มอหลานพลายิ้ม
“ะไ้เอริๆเหรอฮะอาเลย์” อุนมวิ้ว
“ไ้เอสิรับ ุนอยาเอมั้ย?” อุนพยัหน้า
“ุนเป็นเ็ีทุวันเลยฮะ ุนิถึ แุ่นอน” เ็น้อยออพลาเิหน้า
“เอาไว้้อันเอละันนะรับนี แเร็วเถอะ ันร้อนใ เี๋ยวหลานปวท้อ้วย” แยิ้มพลาพยัหน้า่อนะเร่วามเร็วมุ่หน้าไปยัโรพยาบาล
“ลู่หานล่ะไอ้ฮุน?” เฮุนเยหันไปมอแบฮยอนที่เพิ่ึ้นมานั่บนรถ
“้ามไปื้ออฝั่โน่น เห็นพวมึไปเ้าห้อน้ำนาน” เฮุนอบ่อนะเปิระรถมอไปยัฝั่ร้าม ลู่หานที่ยืนรอ้ามถนนอยู่ นัวเล็ยิ้มบาๆพลาูอในมือใหู้ เฮุนยิ้ม่อนะวัมือเรีย
“ลู่หานอย่าเพิ่้ามมา!!!” เฮุนหันไปมอไที่ยืนอยู่ริมถนน่อนะหันไปมอลู่หาน ลู่หานเยหน้ามอพลามวิ้วพร้อมับสอาลับ้าวลมาลาถนน
“ลู่หาน!!!” เฮุนะโนพลาเปิประูออมา ลู่หานหันไปทาเฮุน่อนะเบิาว้า รถยน์ที่ผ่าไฟแำลัพุ่รมายัเา ่อนทุอย่าะับวูบล
“มีอะไรวะ ะโนเสียั” แบฮยอนออมาารถมอหน้าเพื่อนที่ยืนนิ่ทัู้่ เฮุนที่เหมือนะไ้สิ่อนรีบวิ่เ้าไปลาถนนประอร่าบาึ้น
“เฮ้ย ลู่หานเป็นอะไรวะ?” แบฮยอนร้อถาม่อนะวิ่ามไเ้าไปหาเฮุน านยอลเปิประูออมา่อนะวิ่ามไปอีน
“ปะ เป็นอะไรหรือเปล่าะ ันไม่ไ้นนะะ” เ้าอรถพูพลาส่ายหน้า
“ลู่หานๆ” เฮุนเอ่ยเรียพลาบแ้มใสเบาๆ
“ูว่าพาไปโรพยาบาลเถอะฮุน” เฮุนพยัหน้า่อนะอุ้มนัวเล็ไว้ในอ้อมแน่อนะวิ่ไปที่รถ
“ผมอเบอร์ิ่อุไว้่อนละันนะรับ ไ้เรื่อยัไผมะิ่อไป” านยอลเอ่ยพลายื่นมือถือให้สาวสวยเ้าอรถเบอร์ให้
“ไ้่ะ ยัไ่วยโทรหาัน้วยนะะ”
“รับ” านยอลอบ่อนะวิ่ลับไปที่รถ
“ฮุนเี๋ยวูับเอ” านยอลบอ่อนะเ้าไปนั่ฝั่นับ โยมีแบฮยอนึ้นมานั่้านับแทนลู่หานที่เฮุนประอไปนั่้านหลั
“นเหรอวะเมื่อี้ ทำไมเลือไม่ออ?” านยอลมอระหลัพลาเอ่ยถาม
“ูว่าไม่นะ ใ่มั้ยฮุน” เฮุนพยัหน้า
“อืม แ่็อน่ะ แ่ลู่หานเยโนรถนมา่อน ้อรวละเอียหน่อย เผื่อมีอะไร” านยอลพยัหน้า
“ไม่อันรายใ่มั้ย?” แบฮยอนหันมาถาม
“อืม แ่สลบไป ีพรเ้นเร็วว่าปิเล็น้อย รีบไป่อนละัน เราวาใอะไรไม่ไ้”
“เออๆ เหยียบมิเลยมึ” แบฮยอนหันไปบอานยอลพลาพรูลมหายใ
....................................................................................................
อโทษที่มา้าน๊าาาา ่วนี้ยุ่มาเลย แ่ะพยายามมาอัพให้บ่อยที่สุเท่าที่ะทำไ้
แ่รับรอไ้ว่าไม่ปล่อยร้า ปล่อย้านานน๊าาาาา รัๆ เม้นๆุยันน๊าาา แท็ลุ้น เิน ฟิน #MDTHunhan
ความคิดเห็น