คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : - 15 - รูปภาพ
- 15 -
รูปภาพ
เช้าวันต่อมา เจ็ดนาฬิกา ก็เช้าไป... (เพื่อ? =__=)
หลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินออกไปนั่งเล่นที่โซฟากลางห้องพลางมองไปรอบๆ ห้องรับแขกอย่างงุนงง ฉันเป็นใคร? มาอยู่ที่นี่ทำไม? อยู่ไปเพื่ออะไร? และทำไมต้องอยู่? =O= (เริ่มสับสนว่าเกิดมาทำไม? ไปๆ มาๆ จะเริ่มสับสนว่าทำไมต้องหายใจ? -[]- บ้าไปแล้วตู)
กระทั่งตอนนี้ข้อสงสัยข้อสุดท้ายฉันก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงมานอนบ้านผู้ชายอย่างหน้าตาเฉย แล้วตื่นมาพร้อมกันในสภาพกอดกันกลมดิ๊ก อาบน้ำแต่งตัวเดินเล่นอยู่ในบ้านเขาเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ ราวกับเป็นคู่ผัวตัวเมียกันเรียบร้อยก็ไม่ปาน =[]= (มันบ้าไปแล้วจริงๆ -*-)
คิดเรื่อยเปื่อยไปได้สักพักซีโอก็เดินออกมาจากห้องตนเองพลางจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ดั่งเมื่อคืน ความจริงฉันก็ชินแล้วนะ หรือความจริงยิ่งกว่าคือฉันชอบสายตาแบบนั้น? =[]= ขอให้เป็นอย่างแรกดีกว่า T^T
“นายทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” ฉันเริ่มบทสนทนา
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”
“เพราะถ้านายทำ ฉันก็จะตะโกนลั่นห้องลามไปถึงชั้นสาม แม่นายก็จะมาช่วยฉัน ^O^”
“เสียใจด้วย”
“ฉันต่างหากที่จะต้องพูดคำนั้นกับนาย!”
“แม่ฉันไปตลาดกลับมาคงสายๆ เกือบเที่ยง -__-” เจ้าตัวพูดหน้าตายพลางยักคิ้ว คำสวนกลับของฉันเหมือนถูกกลืนหายไปในลำคอ
“…”
“หืม ว่าไงจ๊ะสาวน้อยยอดยาหยี”
โอ๊...เย โอ๊เย โอ๊โอ๊เย โอ๊เย โอ๊เย โอ๊โอ๊เย~
จู่ๆ ก็เหมือนสวรรค์จะเข้าข้าง เสียงริงโทนโทรศัพท์เพลงคอนเสิร์ตคนจนแสนรักหนึ่งในดวงใจของฉันก็ดังขึ้นขัดบทสนทนา ฉันหันไปมองซีโออย่างมีชัย
“เสร็จภารกิจแล้ว ฉันกลับก่อนล่ะ”
“เฮ้ย! ยังกลับไม่ได้!”
ฉันไม่ฟังรีบกระโจนไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นไว้ในมือ และเมมเบอร์ที่ขึ้นโชว์ก็คงไม่ใช่ใคร เธอคือ ‘แอรอน’ เอาเถอะ อย่างน้อยฉันก็มีข้อแก้ตัวหาทางกลับ >O<
โอ๊เย โอ๊เย โอ๊โอ๊เย โอ๊เย โอ๊เย...~
ติ๊ด!
ฉันไม่ลังเลรีบกดรับก่อนจะเอาขึ้นแนบหู แต่ทว่ายังไม่ทันถึงหูก็โดนร่างสูงวิ่งเข้ามากระชากไปจากมือฉันเสียก่อน
ติ๊ด!
และแล้วเขาก็กดวางสายไป ก่อนจะหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้ฉันอย่างกวนประสาท แต่ขอร้องเถอะ...อย่าให้แอรอนโทรมาอีกครั้ง โทรศัพท์ฉันมีหลายเสียงเรียกเข้า และเสียงเรียกเข้าต่อไป...ไม่อยากจะคิด TTOTT
“อะ...เอามานะ!!!”
“เหอะ!”
“ไม่ต้องมาลีลา! บอกให้เอามาเดี๋ยวนี้!”
“แอรอนเหรอ ถุ้ย!” เจ้าตัวพูดใส่หน้าจอโทรศัพท์ราวกับว่าไอ้นั่นคือแอรอน แต่อย่าถุยน้ำลายใส่เครื่องฉันสิยะ! TT^TT
อู๊ยยย...คันหู ไม่รู้เป็นอะไร~ เอาสำลี มาปั่นก็ไม่หาย~
ฉันบอกแล้วว่าอย่าโทรมาอีกครั้ง T..T ถึงเพลงคันหูยอดฮิตในดวงใจฉันมันจะเก่าแต่ฉันก็ยังชอบเหมือนเดิมนะจะบอกให้ >O< (ยังมีหน้ามาภูมิใจ)
“-__-+++” ซีโอจ้องมาทางฉันอย่างเอือมระอา ฉันยิ้มแห้งๆ กลับไปแทนคำตอบ ก็ฉันชอบจริงๆ นี่น่า O3O “เพลงโปรดเธอเหรอ -0-”
คันจริ๊ง~ คันอยู่ข้างใน คันหูทีไร ขนลุกทุกที~
“วะ...วางเถอะ TT_TT”
ติ๊ด!
แต่ทว่า...เขารับ
“โทรมาทำไม!”
“กรี๊ดดด~ เอาโทรศัพท์มานะเว้ยยย!!!” ฉันโวยวายพลางเข้าไปแย่ง พลันซีโอก็หันมาจ้องฉันอย่างเจ้าเล่ห์ราวกับเพิ่งคิดอะไรออก อย่านะ...สายตาแบบนั้น น่าไว้ใจที่ไหน T^T
(!@#$%^&*&^%$#@!@*&^%) และแน่นอนปลายสายโวยวายตามสไตล์ - -*
“ฟังดีๆ นะแอรอน…”
สิ้นเสียงท้าทายซีโอก็เดินตรงเข้ามาใกล้ก่อนจะจับเสื้อฉันและออกแรงดึงจนขาดวิ่น ฉันตาค้างด้วยความตกใจ ต่างจากซีโอที่มีรอยยิ้มประกฎอยู่มุมปาก ซาดิสต์!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ไอ้บ้า!! ไอ้โรคจิต!! ไอ้วิปริต!! มาฉีกเสื้อฉันทำม้ายยย!”
“เอาอีกๆๆๆ” ยังมีหน้ามาเชียร์ -*-
(@#$%^&*((*&^%$#@#$%^&*(*&^%$#@#$@#$%^&*#!!#%&%^)
“แอรอน! รีบมานะ!!”
“เดี๋ยวฉันจะส่งคลิปไปให้นะ ว่ะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ติ๊ด!
และแล้วเขาก็วางสายไปก่อนจะหันมาทางฉัน ฉันหลับตาปี๋อย่างหวั่นๆ (ความจริงรอเวลานี้มานานไม่ใช่ไง -0-)
“อย่า...อย่าทำอะไรฉันเลย ToT”
“…”
“กรี๊ดดด >O<”
“ทำไม่ลง และคงไม่ทำ -__-”
“เฮือก! =[]=” เหมือนโดนหนามทิ่มแทงที่กลางใจ... T[]T “ฉะๆ ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย เชอะ ( -^-)”
“มีเสื้อผ้าเปลี่ยนไหมนั่น” ซีโอเปลี่ยนเรื่อง
“จะมีได้ไงยะ! นี่ตัวสุดท้าย ฉันต้องใส่ชุดนี้กลับบ้าน!”
“เอามาน้อยจริง”
“ไอ้โรคจิต! ทำเสื้อฉันขาดแล้วยังมาบ่นอีก ถ้าฉันรู้ว่านายจะฉีกชุดฉันเล่นแบบนี้ฉันก็คงเอามาหมดตู้นั่นแหละ เหอะ!”
“ช่วยไม่ได้ ใส่ชุดฉันไปก่อนละกัน”
“ไม่!”
“จะใส่หรือไม่ใส่ -__-++” ร่างสูงจ้องฉันด้วยแววตาดุดันในเชิงคาดคั้นเอาคำตอบ ก่อนจะขยับเข้ามาเรื่อยๆ ฉันผงะถอยหลังหนึ่งก้าว โธ่...พ่อคุณ TT^TT
“…”
“หืม!”
“มะมะ...ใส่! TT^TT”
“...”
“O.O??”
“จะรออะไรอยู่เล่า! ไปเปลี่ยนสิ -0-”
“กักขังฉันเถิดกักขังไป...~” ฉันร้องขึ้นเมื่อนึกเวทนาตนเองอีกครั้ง T^T
“ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า ~” ซีโอร้องตอบ *-*
“อย่าขังหัวใจให้ทรมาน…” มีหรือฉันจะไม่ครื้นเครงตาม >O<
“ให้ฉันเศร้าโศกา~”
“เหมือนว่าฉันเป็นเช่นดังจำเลย…~”
“พอ! -0-”
“อะ...โอเค ไปก็ไปค่ะนายท่าน -__-”
เวลาผ่านไป...
หลังจากนั้นฉันก็แต่งตัวเสร็จสรรพ ฉันก็ยืนมองหญิงสาวในกระจกอย่างเอือมระอา กระจกวิเศษจงบอกข้าเถิด...ใครงามเลิศในปฐพี (ไม่ใช่ละ -*-) เสื้อเชิ้ตสีขาวของผู้ชาย ตัวใหญ่เทอะทะยาวบังต้นขาโดยใส่ขาสั้นซ้อนไว้ข้างใน ใยสาวร่างบางอย่างฉันจึงต้องใส่ชุดแบบนี้ด้วยนะ ไม่กล้าออกจากบ้านเลยทีเดียว T^T
ไม่นานนักหลังจากติดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ ฉันก็เตรียมเดินออกจากห้องเพราะฉันอยู่ในห้องนี้มานานพอควรราวกับจำศีลก็หาไม่ =O= แต่แล้วสายตาฉันก็ดันไปสะดุดเข้ากับรูปภาพที่วางอยู่ตู้ข้างเตียง ทำไมฉันเพิ่งมาเห็นนะ... ซ้าย ขวา (o_o ) ( o_o) ไม่มี...
และด้วยความเจ๋อมีหรือฉันไม่เข้าไปหยิบ >O< ที่ตู้ข้างเตียงมีอัลบั้มรูปภาพเต็มไปหมด ฉันหยิบอัลบั้มแรกลายดอกขึ้นมาดูก่อน ทันทีที่เปิดออกก็พบกับภาพเด็กน้อยแบเบาะที่นอนอยู่ในเปล เปิดไปอีกก็เป็นตอนอาบน้ำ เปิดไปอีกก็เป็นตอนกินข้าว เปิดไปอีกก็เป็นตอนนอนหลับน้ำลายยืด บลาๆ ให้ทายว่าเขาคือซีโอแน่นอน ตอนเด็กก็น่ารักน่าเอ็นดูหรอกนะ ทำไมโตมาเป็นแบบนี้หว่า -3-
คราวนี้ฉันก็หยิบอีกอัลบั้มขึ้นมาดู ฉันเดาว่าอัลบั้มนี้คงจะสำคัญมากเพราะเขาใช้ปกอัลบั้มเป็นสีทองหรูหราแวววาวอย่างดี
“เฮ้ย! นานเกินไปแล้วนะ!” จู่ๆ เสียงซีโอก็ดังขัดขึ้น
“…”
“จะเข้าไปแล้วนะเว้ย!”
ไม่เอา! ฉันต้องได้ดูก่อน TT_TT
แกรกๆ...
ฉันไม่สนเสียงตะโกนของเขา ในทางตรงกันข้ามก็รีบเปิดออก จังหวะเดียวกันกับเสียงลูกบิดประตูที่หมุนพอดิบพอดี แต่ทว่าทันทีที่เห็นทำเอาฉันแทบช็อก
“อุ๊ยตาย! พ่อ แม่ ปู่ ย่า ป้า ลุง น้า อา ตา ยาย O_o”
“ไม่ต้องเอามาทั้งตระกูลก็ได้มั้ง =_=”
“…”
“เฮ้! ทำไรอยู่น่ะ”
“…”
ฉันไม่ตอบพลางมองรูปในอัลบั้มมือสั่น ภาพของเด็กตัวเล็กๆ ในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนอนุบาลเป็ดน้อย ดวงตาสีเทาควันคู่สวยคู่นี้
...ฉันจำได้ไม่มีวันลืม!
To Be Continued…
นิดนึงงงง ต้องขอเปิดเวอร์ชั่นนี้นะึคะ
เดี๋ยวเปิดอีกเวอร์ัชั่นแล้วจะเป็นเรื่อง
5555555555555555555555555
ความคิดเห็น