คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ★ Vagrant ★ 01 Chapter 1 - ผมหวังดี...จริงๆ นะครับ
Part 1 ★ Vagrant ★
Part 1 ★ Vagrant ★
-01- Chapter 1
ผมหวังดี...จริงๆ นะครับ
ย่านใจกลางเมืองชื่อดังผู้คนเดินพลุกพล่านกันอย่างชุลมุน แต่ละคนล้วนแล้วแต่เป็นเซเลบผู้มีชื่อเสียงมีหน้ามีตาในสังคมทั้งนั้น ผมซึ่ง (เคย) เป็นหนึ่งในผู้คนเหล่านี้ก็ได้แต่เดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย เพียงหวังว่าจะเจอเพื่อน หรือใครสักคนก็ได้ที่รู้จักผม ผมจะได้ขอความช่วยเหลือ
แต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ทำไมทุกคนพากันมองผมแบบนั้น เดินเลี่ยงซะแทบติดผนังร้านค้าแบรนด์เนม นี่ถ้าเป็นสไปเดอร์แมนจะไม่ชักใยเกาะเพดานโหนหนีแล้วเรอะ บ้าจริง คนแค่ไม่อาบน้ำแปรงฟันสามอาทิตย์ ทำกันได้ถึงขนาดนี้ อย่างน้อยผมก็ใช้น้ำสะอาดบ้วนปากนะ เลิกมองแบบนั้นสักที ทำอย่างกับผมเป็นคนบ้า -_-* โอยยย ว่าแล้วก็คันแก้มก้น เกาหน่อยละกัน (ยืนยันทีว่าไม่บ้า)
“เฮ้ยยย! หยุดนะ!!” นั่น...ผมล่ะเกลียดเสียงนี้จริงๆ “อย่าขยับนะเว้ย!!”
เขามาพร้อมกับเสียงและร่างกายกำยำ จะเป็นใครไปได้นอกจากตำรวจ แล้วผมทำไง? โห่ ไม่ต้องถาม วิ่งสิครับ วิ่งงง!!
“บอกให้หยุดไงวะ! หยุดดด!”
หยุดก็โง่สิครับคุณ - - โธ่ๆ น่ารักเชียว มาตามผมคนเดียวมากันทั้ง สน. เกลียดสถานการณ์แบบนี้ที่สุด นี่พูดเลย โมเม้นต์แบบนี้ช่างเป็นสัจธรรมสะท้อนชีวิตจริงๆ ถ้าไม่ใส่เสื้อผ้าเครื่องประดับรองเท้าแบรนด์เนมราคาแพง มีบอดี้การ์ดชุดดำเดินตามหลัง สังคมก็ไม่ต้อนรับ กี่ครั้งแล้ววะที่วิ่งหนีแบบนี้
หลังจากวิ่งมาสักพักพอพ้นจากสายตาตำรวจแล้ว ผมก็มานั่งพักหายใจอยู่ตีนบันไดหน้าร้านร้านหนึ่ง หวังว่าเจ้าของร้านคงใจดีไม่ตามมาไล่หรอกนะ
ติ๊งงง! ตึง!
เสียงสัญญาณประตูร้านเปิดออก มาพร้อมของแถมเต็มๆ หลัง เล่นเอาซะผมหงายเงิบ ให้ตายเถอะ จะเข้าจะออกช่วยดูคนหน่อยได้มั้ยยย
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
ยังมีหน้ามากรี๊ดอีก -_- คิดแล้วผมก็หันกลับไปมองหน้าตัวปัญหา หญิงสาวร่างบางหุ่นเพรียวดูไฮโซอยู่กันเป็นกลุ่มหันมากรี๊ดใส่ผมพร้อมกันประหนึ่งนัดกันมา คุณพระคุณเจ้า อย่างน้อยโชคก็ช่วย ถึงผมจะไม่อาบน้ำสามอาทิตย์และไม่หวีผมเลย สาวๆ กลุ่มนี้ก็ยังมองเห็นความหล่อลึกๆ ในตัวผม ช่างน่ายกย่อง -//-
“ยามๆ! รปภ. ตำรวจ หรือใครก็ได้ มาเก็บหมอนี่ที!! กรี๊ดดด!” สาวเสียงแหลมหนึ่งในกลุ่มแว้ดๆ เสียงดังอย่างน่ารำคาญ มาหลอกให้ดีใจแล้วปล่อยลอยแพเลยรึไงวะ
“เฮ้! น้อยๆ หน่อยน้อง” ผมว่าพลางลุกขึ้นเดินเตรียมจะเดินเข้าไปใกล้แต่แล้วก็โดนถุงเสื้อผ้าที่หล่อนถืออยู่นั้นฟาดเข้าเต็มแรงที่หน้า
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!! ไอ้โรคจิต!”
นอกจากไม่ขอโทษแล้วยังด่าใส่หน้าทิ้งท้ายอีก สวยแต่รูปจูบไม่หอมก็ไม่มีใครเอานะเว้ย วินาทีต่อจากนั้น สาวๆ ทั้งกลุ่มก็วิ่งหนีกันไป -_-
แต่เดี๋ยวนะ นี่มันแบรนด์ชุดชั้นในชั้นนำเลยนะเฮ้ย ของแบบนี้รวยอย่างเดียวซื้อไม่ได้ ต้อง...มีสไตล์ด้วย -..- เพราะแต่ละตัวออกแบบมาเพียงแค่ตัวเดียวในโลกเท่านั้น! และกว่าจะได้นี่ต้องผ่านการประมูลกันอย่างเมามันส์จากเหล่าผู้บ้าคลั่งยี่ห้อ ทั้งๆ ที่ชุดชั้นในเวลาใส่ออกงานก็ไม่ได้ไปเปิดให้ใครดู ไม่เข้าใจว่าจะแย่งกันซื้อแพงๆ ทำไม ตัวละเกือบเหยียบแสนทั้งนั้น ว่าแต่ผมจะมาพล่ามอะไรให้ยืดยาว รีบตามสิ ตาม! สงสารเงินพ่อแม่เอามาใช้ประมูลชุดชั้นใน -*-
หลังจากนั้นผมก็ออกตัววิ่งตามอย่างว่องไว แต่เหมือนจะไม่เป็นผล สาวๆ กลุ่มนั้นวิ่งหนีกันอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะวิ่งทัน แล้วซอกแซกแทรกซอนกันไปคนละทิศละทาง ให้ตาย แล้วอย่างนี้จะหาเจอได้ยังไง
15 นาทีต่อมา
เฮ้อออ เบื่อกับการตกเป็นเป้าสายตาของประชาชี (ถ้าเป็นในทางที่ดี จะไม่ว่าอะไรเลย - -) เพราะตอนนี้ทุกคนต่างมองผมด้วยสายตาจับผิด บ้างก็มองด้วยสายตาแวววาวแพรวพรายเป็นประกายระยิบระยับ อ้อ ไอ้ระยิบระยับนี่ไม่ได้มองผมหรอก มองถุงชุดชั้นในยี่ห้อเดรสคลาสอินราคาเกือบแสนเนี่ย ส่วนสายตาจับผิดก็มองว่ามันไปขโมยของใครมา ให้ทายผมว่าอีกสักพักคงจะได้เห็นหน้าตำรวจ
อื้อหือ ร้านอาหารไฮโซตรงหน้า นี่มันร้านประจำผมเลยนะ อาหารอร่อยแทบเลียจานถึงราคาจะแพงหูฉี่แต่ก็ถือว่าคุ้ม ยังไงซะ (ตอนนั้น) ก็มีบัตรเครดิต รูดปู๊ดๆ เป็นอันจบ ไม่ต้องมาห่วงเรื่องเงินให้ยุ่งยาก ดูนั่นๆ กุ้งล็อบสเตอร์ตัวใหญ่ ปลาแซลมอนย่าง พาสต้าอบชีส คิดแล้วก็น้ำลายไหล และเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่หน้าผมมาแนบอยู่กระจกใสบานใหญ่หน้าร้าน เป็นไปได้ผมคงกระโจนเข้าไปกิน ถ้าไม่ติดที่ว่าผมยังพอมีจรรยาบรรณอยู่
ดูสิ...ทุกคนเริ่มสนใจผมอีกแล้วล่ะ มองอย่างกับมองคนบ้า ทำไมมองแบบนั้น ผม (อดีต) ไฮโซรูปหล่อนะครับ ไม่ได้บ้า ไม่ได้บ้าจริงๆ - -
วิ้งง!
จู่ๆ เหมือนมีพลังงานอะไรบางอย่างดึงดูดให้ผมหันไปมองคู่รักคู่หนึ่งที่กำลังนั่งจ้องตากันปิ๊งๆ ส่งสายตาหวานซึ้งแทนคำรัก แต่สิ่งที่สะดุดตาคงไม่ใช่อะไรนอกเสียจากฝ่ายหญิง นั่นมัน...เจ้าของชุดชั้นในนี่! ว่าแล้วก็ไม่รอช้า ผมรีบเดินผลักประตูเข้าไปอย่างเร็วรี่ไม่เกรงใจสายตาประชาชีและยามที่ด้อมๆ มองๆ อยู่แถวนั้น ตรงไปที่โต๊ะของสองคนนั้นอย่างว่องไว แหม...คนอื่นเขามองกันหมด สองคนนี้หวานกันซะไม่ลืมหูลืมตาดูบ้านดูเมือง เจริญซะประเทศไทย คนอุตส่าห์แบกเอามาให้ ไม่สนใจกันเล้ย -*-
“กรี๊ดดดดดดดดดดด! อะอะ...ไอ้โรคจิต! อะอะ...ไอ้คนเร่ร่อน! นี่มันเข้ามาได้ยังไง! คะคะ...ใครให้มันเข้ามา! กรี๊ดด! เอามันออกไปสิ! หน่วยรักษาความปลอดภัยอยู่ที่ไหน! ตะคริวกินขาอยู่รึไง! รีบมาเร็วๆ เส้!!!”
เป็นการทักทายที่น่ารัก -0- ถ้าจะสนใจกันแบบนี้อย่าสนใจเลยดีกว่า เจอปุ๊บวีนปั๊บ เสียงของยัยนี่มันแสบแก้วหูมาแต่ไกลระยะพันไมล์ บ้านกินลำโพงเป็นอาหารรึไงนะ
“นี่คุณ”
“กรี๊ดดด! อย่าเข้ามา! หยุดตรงนั้นแหละ!”
“ผม…”
“กรี๊ดดด!”
“ผม-”
“กรี๊ดดด!”
“เฮ้ย!!! เงียบ!”
“OxO”
“ฉันเอานี่มาให้ เธอลืมไว้เมื่อกี้ ดูสิ!” ว่าแล้วผมก็หยิบชุดชั้นในในถุงตัวแรกขึ้นมาโชว์เป็นหลักฐาน แหม่ ลายเสือดาวซะด้วย สวยจริงๆ
“อะอะ...ไอ้-” คนฟังถึงกับพูดไม่ออก
“แอชลีย์!” ยัย เอ่อ...ที่น่าจะชื่อแอชลีย์ ยังไม่ทันได้อ้าปากด่า ว่าที่สามี? ฝ่ายชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็ตะโกนแทรกขึ้นมาก่อน “ที่แท้คุณมาช้าก็เพราะแบบนี้เองหรอ...นี่กิ๊กคุณใช่มั้ย!”
เมื่อกี้ไอ้หล่อไฮโซนี่ว่าไงนะ กิ๊กหรอ? โอะตาย ไปกันใหญ่ - - อย่าถามว่าผมทำยังไง ไม่ทำไงหรอก ผมก็ยืนมอง แต่เดี๋ยวก่อน ชุดชั้นในชุดนี้มีเพชรด้วยหรอเนี่ย บ้าจริง ขายได้เท่าไหร่กันนะ เจ้าชุดชั้นในนี่น่าสนใจกว่าผัวเมียทะเลาะกันเยอะ อีกอย่างถ้าชิ่งได้ผมคงเอาไปขายต่อ ไม่น่าเป็นคนดีเอามาคืนเล้ยยย
[แอชลีย์]
“อะไรนะไมเคิล! คุณคิดว่าหมอนี่เป็นกิ๊กฉันเรอะ!” ฉันแผดเสียงแหลมถามด้วยความตกใจ ตายจริง การศึกษาก็สูง รูปก็หล่อ พ่อก็รวย แต่เรื่องแบบนี้ออกมาจากปากได้ยังไง ใช้อะไรคิด! ตาตุ่มรึไง!!
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วที่คุณหาเรื่องไปเที่ยวบ่อยๆ ที่แท้ก็ไปหาไอ้นั่นนี่นะ!”
“ไม่นะไมเคิล คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีทางไปหาคนโรคจิตแบบนั้นแน่ๆ” ฉันทำเสียงหวานออดอ้อน อย่างน้อยก็เพื่อให้เขาใจเย็นลง เพราะตอนนี้พวกเราตกเป็นเป้าสายตาของประชาชนรอบๆ ไปซะแล้ว ให้ตายสิ แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“อย่ามาเถียง! ดูซิ หลังฐานคาหนังคาเขา”
“อะไรกันคะที่รัก คุณก็เห็นว่าฉันเพิ่งซื้อมาใหม่”
“เป็นคำแก้ตัวที่สิ้นคิดมาก!”
“แต่ไมเคิลคะ มันไม่ใช่แบบนั้น ถามหมอนะ-” ยังไม่ทันจะโยนขี้ไปให้ หันไปก็เจอหมอนั่นหยิบชุดชั้นในออกมาดูเล่นราวกับเป็นอัญมณีล้ำค่า -*- คนบ้าก็คือคนบ้าอยู่วันยังค่ำน่ะนะ คนเขาทะเลาะกันขนาดนี้ยังไม่สนใจ ก็เห็นๆ อยู่ว่าโรคจิตแอนด์บ้าขนาดนี้ ไมเคิลยังไม่เชื่อ คู่หมั้นเฮงซวยเอ้ย! ถ้าไม่รวยฉันไม่หมั้นหรอกนะ! ฮึ่ย
“ข่อยรับบ่ด้ายยย!”
สิ้นเสียงสำเนียงภาษาบ้านเกิดของไมเคิล -..- อาหารสองจานและเครื่องดื่มในถาด ก็ถูกไมเคิลปัดออกจากมือพนักงานผู้โชคดี ส่งผลให้กระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง และแน่นอนว่ามันกระเด็นมาทางฉัน อี๋แหวะ ไอ้บ้าเอ้ย!
“ไมเคิลคะ ฉันว่า- กรี๊ดดด”
โครม! โคร้ง! เคร้ง! คร้าง! ปู้ม! เพล้ง!
ยังไม่ทันได้ส่งเสียงออกความเห็น อาหารบนโต๊ะที่เรากำลังกินก็ถูกปัดตกลงพื้นซะหมด ทุกอย่างแตกเป็นเสี่ยงๆ ยังไม่พอ ความบ้าคลั่งของไมเคิลยังไม่จบง่ายๆ เขาลามไปถึงโต๊ะอื่น อาหารบนโต๊ะทุกอย่างถูกปัดออก พนักงานเริ่มเข้ามาห้าม แต่แล้วก็โดนลูกหลงซ้ำอีก ช่างเป็นภาพที่ไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่นัก - -*
และดูเหมือนว่าฉันจะเห็นเนื้อหมูบินผ่านหน้าฉันไป เท่านั้นยังไม่พอ ไส้กรอกรมควันก็เหมือนจะปลิวอยู่ด้านข้างฉันด้วย ราวกับขณะนี้กำลังสโลวโมชั่นทุกคนเชื่องช้าดุจหอยทากเป็นตะคริว แล้วก็นั่น ข้าวผัดลอยฟ้า ผักบุ้งเริงระบำ เห็ดหลินจือกระพือปีก
แต่ทุกอย่างยังไม่เลวร้ายเท่าสิ่งที่ไมเคิลกำลังทำปัจจุบัน มือของเขาเอื้อมไปคว้าแจกันราคาแพงหลายแสนที่ตั้งประดับ ยังไม่ทันได้ขว้างลงพื้น พนักงานคนหนึ่งก็เข้ามาห้ามอย่างทันท่วงที แต่เสียใจจ้ะ ห้ามไม่ทัน อีกทั้งยังพลอยได้รับมรสุมลูกใหญ่ แจกันกระแทกใส่ตัวเขาเต็มๆ วินาทีต่อมาพนักงานผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นก็สลบไป แต่ความบ้าคลั่งของไมเคิลยังไม่จบเพียงเท่านั้น เขายังคงทำลายข้าวของพร้อมกับบ่นพึมพำเรื่องที่ฉันนอกใจเป็นภาษาบ้านเกิด -..- โอยย ฆ่าฉันเถอะแบบนี้!
ยังไม่ทันได้พักหายใจ เสียงไซเรนของรถตำรวจก็ดังตามมาติดๆ ดูเหมือนจะไม่ได้มาน้อยคันซะด้วยสิ ฉันหันซ้ายหันขวาหาตัวช่วยแต่ก็ไม่มี ซ้ำร้ายยังเห็นไอ้โรคจิตนั่นมองดูชุดชั้นในไม่วางตาอีกด้วย หน็อย! มันไม่คิดจะสนใจสิ่งรอบข้างเลยใช่มั้ย!
[แอชลีย์]
นี่มันเพชรราคาแพงจากเมืองนอกเลยนะเนี่ย โอะโอ อัญมณีแห่งท้องทะเลที่พวกเซเลปชอบใส่ออกงานกันนี่ ผมรู้แล้วล่ะว่าทำไมถึงแย่งกันประมูล และราคามันถึงได้แพงล้นฟ้าขนาดนี้ ไม่แปลกเลยจริงๆ อย่างน้อยผมก็คิดถูกแล้วล่ะที่เอามาคืนให้ยัยนี่ ไม่งั้นคงร้องไห้ไปสามปีแน่ๆ กว่าจะเก็บเงินซื้อได้ เสียดายแย่ แหม...คิดแล้วก็ภูมิใจตัวเอง น่านับถือเสียจริง เป็นคนดีแบบนี้ ควรได้รับรางวัลนะเนี่ย
คิดเพลินๆ ไปเพียงแค่พักเดียว เสียงไซเรนก็ดังขึ้น ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่นี้ ฮืม เป็นคนดีก็แบบนี้ล่ะนะ ตำรวจคงมาแจกรางวัล ว่าแล้วก็หันหน้าไปโชว์ตัวหน่อยละกัน ^^ แต่ทว่าทันทีที่หัน...
“ฉันพลาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย?”
มาอัพตามสัญญาแล้ววว
เห็นมั้ยว่าไม่ขี้โกง (อวดๆๆ) ฮ่าาาา
อัพวันต่อวันแบบนี้เลย รีดเดอร์น่ารักเกิน เม้นท์ซะ
5555555555555555555555
ขอบคุณมากๆ ค๊าบ แต่รอบนี้หมดโปรแล้วนะ -^-
เม้นท์ครบ 50 จากวันนี้ (28/4/56) เมื่อไหร่ค่อยอัพ
(เหตุที่พูดอย่างนี้เพราะรู้ว่าไม่มีทางเป็นจริง กร๊ากก)
ยังไงซะก็ไม่ถึง เพราะฉะนั้นเจอกันสัปดาห์หน้านะคะ
กำลังรีบปั่นให้จบเรื่องก่อนเปิดเทอมอย่างสุดชีวิต
อยากได้กำลังใจมากๆ ขอแค่เม้นท์คงไม่มากไปใช่มั้ย
(30/4/56) แก้คำผิด ขอบคุณพี่ตาณมากๆ ค่า ♥
เม้นท์ + โหวต + แอด fav. = กำลังใจอันล้นหลาม
© Tenpoints!
ความคิดเห็น