คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ★ Vagrant ★ 09 Chapter 9 - จุดเปลี่ยน
Part 1 ★ Vagrant ★
จุดเปลี่ยน
“เขียนลงกระดานได้เลยครับ”
ฉันก้มหน้าลงเขียนอย่างลังเล จะเขียนของไทเลอร์ก็ไม่ได้ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเคยมีแฟนรึเปล่า แต่ถ้าเขียนของฉัน ไทเลอร์จะรู้มั้ย โอ๊ยให้ตายเถอะ แต่ท้ายสุดฉันก็เขียนลงไปว่า ‘ไมเคิล’
“ยกขึ้นโชว์เลยครับ” ว่าแล้วก็ทำตามอีกครา “ฝ่ายชายคู่สองตอบก่อนครับ”
“เลือกแฟนคนก่อนของผม” ฉันหันไปมองก็พบว่าฝ่ายชายและฝ่ายหญิงเลือกตรงกันที่ว่าแฟนเก่าของของฝ่ายชาย ส่วนชื่อถูกเขียนไว้ว่า ‘เอมมี่’
“ต่อไปชื่อแฟนคนก่อนของคุณครับ”
“ออ” อ อ่างถูกเอ่ยขึ้น มีสิทธิ์ถูกนะเนี่ย!
“ตอบตามความจริงนะครับ คนล่าสุด” พิธีกรย้ำ
“เอก อธิพงศ์ครับ”
“ห้ะ/ห้ะ/ห้ะ” ไม่ต้องถาม นั่นคือเสียงพิธีกร กรรมการ และอีกคนจะเป็นใครไปได้นอกจากฝ่ายหญิง
“…”
“…”
ภายในฮอล์ลตกสู่ความเงียบอีกครั้ง ดูเหมือนจะไม่เงียบธรรมดาเหมือนคราวก่อน เพราะคราวนี้เงียบจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงแอร์ หมอนี่เป็นเกย์หรอเนี่ย
“กรี๊ดดด ไอ้ผู้ชายเฮงซวย! ชอบกินไม้ป่าเดียวกันหรอ ฮะ!” ฝ่ายหญิงตะโกนพลางลุกขึ้นเอากระดานในมือไปตบหัวฝ่ายชายเสียงดัง อูยยย...เจ็บแทน ก่อนจะย้ายไปตีที่ต้นแขนล่ำๆ ตามจังหวะการพูด “ชอบขุดทองนักใช่มั้ย! ฮะ! ชอบมากใช่มั้ย!”
“ทท...ที่รัก นี่มันออกอากาศอยู่นะ” เจ้าตัวพูดเสียงสั่นอย่างกลัวเมีย
“เหอะ! อายหรอ อายหรอ! แล้วที่ตอบมาเมื่อกี้ไม่อาย!!”
“กก...ก็พิธีกรให้ตอบตามความจริงนี่ที่รักจ๋า”
“เถียงหรอ! ฮะ ฮะ ฮะ ยังมีหน้ามาเถียง!” ไม่พูดเปล่าร่างบางยังหยิกหูซะแทบบิดแบนพลิกกลับด้าน “แล้วที่นั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับวิธีเลี้ยงลูกนี่สอดไส้อะไรไว้ ฮะ! ตอบมาตามความจริง!”
“ฟฟฟฟ...ฟิค exo กับ SJ จ้าเมียจ๋า TT.TT”
“ไอ้ทุเรศศศศศศศศศศศศศ~”
คำพูดลอยหายไปตามระยะทาง สตาฟของรายการตามมาเก็บตัวไปที่ด้านหลัง เออ มาสักที รอตั้งนาน และฝ่ายชายก็เดินตามไปอย่างขัดเสียไม่ได้
“เรามาต่อกันดีกว่านะครับ =.,=”
The show must go on รายการยังคงดำเนินต่อไป หวังว่าฝ่ายตัดต่อจะตัดฉากแสนดุ๊กดุ๋ย (?) เมื่อกี้ออกนะ
“จะไม่มีการตัดต่อใดๆ นะครับ ถ่ายสด” เอิ่ม... “ฝ่ายชายคู่สามตอบเลยครับ”
“ไม่มีแฟน มีแต่คู่หมั้น คู่หมั้นชื่อไมเคิ่น” แหม่สำเนียง แต่ทว่า เฮ้ย ขายกันแบบนี้เลยรึไงวะ
“โอ้...กรรมการครับกรรมการ”
กล้องหมายเลขหนึ่งถูกส่งไปยังกล้องหมายเลขสองที่ถ่ายกรรมการ เจ้าตัวนั่งอ่านหนังสือด้วยท่าทางมาดขรึม แต่เดี๋ยวนะ พระเจ้า! เขาอ่านฟิคอยู่ -*- ชะนีไทยไร้ที่ยืน ผู้ชายหันหากันเอง
“ท่านครับ ถ่ายสดครับ”
“อ้าวหรอ...ลืมโทษที ตอบเหมือนกันใช่ไหม โอเคได้ผู้ชนะด่านนี้แล้วนี่”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด~” กล่าวจบฉันก็กรี๊ดออกสื่อทันทีก่อนจะวิ่งไปกอดกรรมการ ในที่สุดเราก็เป็นผู้ชนะในภารกิจที่สี่ อย่างน้อยก็ได้เจ็ดแสนไปในครอบครองแล้ว เยอะกว่าค่าชุดชั้นในนั่นอีก กรี๊ดๆๆๆ
“คะคะ...คุณครับ ยังเหลือภารกิจที่ห้าครับ เชิญนั่งที่ก่อน” ฉันหันไปยิ้มก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม อารมณ์ดี งดวีน งดด่าค่ะ ^^ “ภารกิจที่ห้า เกมทายใจ และคำถามสุดท้ายดูเหมือนง่ายแต่ก็ยากพอตัวนะครับ”
“…”
“สิ่งของที่นำมาคุณทั้งสองมาเจอกันคืออะไร”
นับเป็นคำถามโชคช่วย สำหรับคนอื่นอาจดูยาก แต่สำหรับฉัน ไม่เลย... ‘ชุดชั้นใน’ หวังว่าไทเลอร์จะตอบแบบเดียวกับฉันนะ ทันทีที่เขียนเสร็จฉันก็ยกกระดานขึ้นโดยไม่ต้องให้พิธีกรสั่ง
“ฝ่ายหญิงโชว์คำตอบแล้วนะครับ โอ้ว้าว -..-” พิธีกรสปอยด์ขนาดนี้ตอบผิดตบคว่ำนะไอ้โรคจิต “ฝ่ายชายตอบได้เลยครับ”
“ชุดชั้นในประมูล”
“...”
“…”
“มม...ไม่น่าเชื่อนะครับ” พระเจ้า! “ตอบตรงกันครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~” รอบนี้ฉันรีบกระโจนเข้าไปกอดไทเลอร์อย่างลืมตัว ร่างสูงเองก็เหมือนจะลืมเช่นเดียวกัน เขากอดตอบก่อนเราทั้งคู่จะกระโดดพร้อมๆ กันอย่างดีอกดีใจ
“เธอต้องขอบคุณฉันนะเนี่ย~” ร่างสูงว่าพลางยีหัวฉันจนเสียทรงอนึ่งผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก ฉันจ้องตอบก่อนจะเริ่มแว้ดใส่
“เอาดีเข้าตัวอีกแล้ว ไอ้โรคจิต -.- หยุดยีหัวฉันเล่นเดี๋ยวนี้นะเว้ย อุตส่าห์เซ็ทมาอย่างดี”
“เป็นประวัติการของรายการนะครับ ไม่มีใครสามารถผ่านภารกิจที่ห้าได้ เงินหนึ่งล้านตกเป็นของคุณครับบบ!”
กล่าวจบเสียงปรบมือก็ดังขึ้นก้องสนั่นทั่วทั้งฮอล์ล เราเป็นคู่แรกสินะที่ผ่านมาจนถึงตรงนี้ แต่ดูเหมือนกรรมการเจ้าของรายการจะเป็นลมไปแล้ว ขนหน้าแข้งจะร่วงมั้ยนั่น ครู่เดียวเราทั้งคู่ก็ถูกเชิญไปข้างหน้า ป้ายใหญ่ๆ ที่เขียนเหมือนใบเช็คเป็นจำนวนเงินหนึ่งล้านถูกพิธีกรยื่นให้พวกเราแทนเจ้าของรายการที่ดมยาดมอยู่หลังฉาก ให้ตายเถอะ นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยเนี่ย > <
“อีกทั้งเรายังมอบโน้ตบุ๊กยี่ห้อลำไยจากภารกิจที่สอง ซึ่งคุณคุ้ยมาได้ให้ด้วยนะครับ”
แปะๆๆๆ ~
เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง ฉันยิ้มโชว์ฟันทั้งปากจนเหงือกแทบแห้ง ไปทางกล้องทั้งหลายที่สาดแฟลชใส่ ในทางตรงกันข้ามฉันเพิ่งสังเกตไทเลอร์ซึ่งทำให้ทิศทางตรงกันข้าม เขาจับหมวกบังหน้าอยู่ตลอดเวลา ซึ่งถ้ามองเผินๆ อาจดูเหมือนท่าเก๊กจับหมวกธรรมดาเสียมากกว่า แต่ถ้าจ้องดีๆ แล้วเหมือนเขากำลังปิดบังอะไรสักอย่าง
ช่างมันเถอะ! ฉันเลิกสนใจก่อนจะยิ้มให้กล้องดังเดิม ไม่เห็นจะต้องคิดมากเลย จะอะไรก็ช่างสิ ได้เงินล้านมาแล้วนี่ J
“หยุดก่อนครับหยุดก่อน!” ทว่าจู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัด พร้อมการปรากฏตัวของคุณตัน! O_O โอ้มาดก็อด คุณตันตัวเป็นๆ ร่างนั้นเดินมาทางพวกเราก่อนจะขออนุญาตเจ้าของรายการผ่านทางกล้องที่กำลังถ่ายสด“ไม่ทราบว่าใช่คุณไทเลอร์หรือเปล่า”
เขาพูดพลางหันมาถามไทเลอร์ที่เอาหมวกปิดหน้า เจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ คุณตันยิ้มก่อนจะขอดูฝา ไทเลอร์เหมือนจะพกฝาที่แทนทองมูลค่าหนึ่งล้านบาทอยู่ตลอดเวลาหยิบขึ้นมาก่อนจะยื่นให้ ทางรายการรวยเปรี้ยงหรืออะไรสักอย่างฉันก็ไม่แน่ใจ เช็คดูความเรียบร้อยพลันพยักหน้าประมาณว่าใช่ฝานี้จริงๆ
“รหัสถูกต้องนะครับเป็นฝาจริง รับทองคำแท้มูลค่าหนึ่งร้อยบาทไปเลยครับบ!”
“มหัศจรรย์คู่รักจริงๆ เลยนะครับ” พิธีกรคู่รักลุ้นล้านว่าเพื่อเรียกจุดโฟกัสในกล้อง “อาจจะเป็นคู่รักที่โชคดีที่สุดแห่งปี วันเดียวได้เงินไปถึงสองล้านบาท! ผู้ชมทั้งทางบ้านและในฮอล์ลของทั้งสองรายการ คงตาร้อนไปตามๆ กัน รวมถึงพิธีกรด้วย ฮ่าๆ น่าอิจฉามากเลยทีเดียว”
“รู้สึกยังไงกับการเป็นผู้โชคดีบ้างครับคุณไทเลอร์”
“หลังจากได้เงินจะนำเงินไปทำอะไรบ้างคะ”
“ขอสัมภาษณ์หน่อยได้มั้ยคะ”
และอีกคำพูดคำถามมากมายจากทั้งสองรายการที่ประเดประดังเข้ามาถาม ชีวิตนี้คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้วแน่ๆ นึกว่าปีนี้จะเจอแต่เรื่องโชคร้ายซะแล้ว
18.51 น.
ตกเย็นเกือบจะมืดเรากลับบ้านมาพร้อมกับเงินสดหนึ่งล้านบาทด้วยใบหน้าชื่นมื่น พร้อมทั้งทองแท่งแท้อีกหลายแท่ง ชีวิตของฉันกำลังจะกลับสู่ความสงบ ได้แหวกว่ายบนกองเงินกองทองอย่างที่มันควรจะเป็นสักที
“ผมเอาดอกไม้มาให้ครับคนสวย” จู่ๆ ไทเลอร์ก็เดินเข้ามาหาฉันพร้อมพูดประโยคชวนอ้วกนั่น อารมณ์ไหนของเขาเนี่ย รู้ไว้ซะด้วยว่าฉันไม่เขินหรอก
“ไหนดอกไม้ -///-”
“แล้วไหนล่ะคนสวย”
“...” แดกจุด จากนั้นเจ้าตัวก็หัวเราะร่วนอย่างชอบอกชอบใจ “ไทเลอร์ร์ร์!! กรี๊ดดดดดด”
“โอเคๆ ไม่หัวเราะก็ได้ โอ๊ย น้ำตาไหล”
“สนุกมั้ย -3-”
“สนุกดิ ได้โน้ตบุ๊กมาใหม่ทั้งที นี่ฉันไปกดไลค์เพจฮาขี้แตกมาเชียวนะ ได้มุขมาเยอะเลย เอาอีกปะ”
“พอเลยตาบ้า สนุกอยู่คนเดียว จิ๊”
“โอ๋เอ๋ งอนเป็นเด็กไปได้ ขอโทษนะที่พูดความจริง”
“ไทเลอร์ร์!!”
“เฮ้ หาไรกินกันดีกว่า เย็นแล้วเนี่ย” พูดตัดบทเสร็จเจ้าตัวก็เดินไปค้นอาหารในครัว ก่อนจะเดินออกมาพร้อมประโยดที่สุดแสนจะไม่อยากฟัง “อาหารหมดว่ะ ไข่ฟองเดียวไม่พอกินแน่ๆ”
“และนายก็จะทิ้งฉันไว้คนเดียวตอนค่ำๆ อีกแล้วใช่มั้ย”
“ทำไงได้เล่า เอางี้ ฉันจะออกไปซื้ออาหารมื้อใหญ่มาฉลองความสำเร็จของเรา”
“ดีเลย ฉันล่ะเบื่อไข่เจียวจากไข่ไก่ราคาถูกเต็มทน”
“ฉันก็เบื่อที่จะทำไข่เจียวเหมือนกันน่ะแหละ ผู้หญิงบ้าอะไร ทำอาหารไม่เป็นสักอย่าง”
“ไอ้-”
“บายยย” ไทเลอร์หันมาโบกมือทิ้งท้ายก่อนจะปิดประตูดังปัง! ออกไป หน็อย! หมอนี่หยามฉันอีกแล้ว ตั้งแต่ตอนออกรายการ
อย่างนี้มันยอมไม่ได้ ต้องโชว์ฝีไม้ลายมือกันสักหน่อย
[ไทเลอร์]
และแล้วก็เป็นหน้าที่ผมอีกล่ะครับที่ต้องมาหาซื้อของกินให้ยัยคุณหนูตกกระป๋องนั่น แต่โชคดีที่คราวนี้มีเงิน (มากกก) หน่อย จึงสะดวกขึ้นเยอะ เอาล่ะ มื้อนี้จะซัดแบบไม่เกรงใจใครเลย มีเงินสองล้านติดบ้านติดตัวอยู่แล้วนี่ จะซื้อกินเผื่อชาติหน้าเลยก็ได้ ชีวิตไฮโซเริ่มกลับมาอีกครั้งแล้ววว!
“เอานี่ให้ผมสองที่ด้วยครับ ใช่ครับ นั่นด้วย โอเค ดีเลย ได้ครับ ตกลง”
ดูเหมือนว่าสิ่งที่อัดอั้นมานานหลายอาทิตย์จะทำให้ผมสั่งแบบไม่ยั้งเลยทีเดียว หวังว่ามื้อนี้จะไม่ถึงหมื่นหรอกนะ คิดไปเพลินๆ ก็ได้อาหารพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือ ทว่าเสี้ยววินาทีผมก็เหลือบไปเห็นร้านเสื้อผ้า ให้ตายสิ ในที่สุดก็มีเงินซื้อ (ฟังดูตกอับยังไงชอบกล) แต่โชคคลับคล้ายคลับคลาว่าไม่เข้าข้างอีกแหละ ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปเสียงริงโทนโบราณจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นกะทันหัน
“ว่าไงครับลุงตะพาบ”
(ทะทะ...ไทยล้าน อยู่ไหนเนี่ย)
“ไทเลอร์ครับไทเลอร์ --*”
(อย่าเพิ่งสนใจเรื่องชื่อเลย มีสิ่งที่ต้องสนใจมากกว่านั้น)
“อะไรลุง อย่าบอกนะว่ามีคนขโมยเงินสองล้านผมไปน่ะ!”
(ไม่ๆๆๆ)
“แล้วอะไรล่ะครับลุง”
(ก็หนูผู้หญิงที่อยู่ในบ้านน่ะสิ ชื่ออะไรนะ อะอะ-)
“แอชลีย์ =_=”
(เออนั่นแหละ กรี๊ดใหญ่เลย เสียงดังมาหลายนาทีแล้วเนี่ย ไม่รู้เกิดเรื่องอะไร)
“สงสัยรอบนี้เจอกิ้งกือมั้งครับลุง อย่าไปสนใจเลย”
(จะไม่สนได้ยังไงล่ะไทยล้าน)
“เออนี่ลุง ผมได้เงินมาซื้ออาหารเต็มไม้เต็มมือเลย ซื้อเผื่อลุงด้วยเนี่ย เดี๋ยวมากินด้วยกัน”
(จริงหรอ อย่าหลอกคนแก่นะ ลุงอยากกินอาหารดีๆ มานานแล้ว)
“โธ่ ผมไม่หลอกหรอกครับลุงตะพาบคุง”
(ใจดีจริงๆ เลยนะ เจริญๆ)
“ขอบคุณครับลุง ไม่ต้องบอกผมก็เจริญอยู่แล้ว ^O^” แหม่ คิดแล้วภูมิใจเสียจริง
(เฮ้ย ไม่ใช่เวลามาอวย รีบกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้เลยนะไทยโล้น แม่หนูแอ็ดกรี๊ดใหญ่แล้วเนี่ย)
“ผมไม่ได้ชื่อไทยโล้นครับ ผมชื่อไทยล้าน”
(อ่อไทเลอร์ บ้าจริง! พอได้แล้ว ลุงวางสายแล้วนะ รีบกลับมา เดี๋ยว-นี้!)
ติ๊ด! และแล้วสัญญาณก็ถูกตัดไป ผมไม่สนใจก่อนจะก้าวเข้าร้านเพื่อดูเสื้อผ้าต่อ ยัยนั่นนี่ชอบสร้างเรื่องจริงๆ กรี๊ดเป็นว่าเล่นไม่ห่วงความรู้สึกคนอื่นบ้างเล้ย คนอื่นที่ว่านี่คือลุงตะพาบนะครับ รอบนี้ถ้ากลับไปแล้วเจอข้ออ้างว่าเห็นกิ้งกือหรือตัววรนุชนี่ผมจะจับโยนใส่หน้าเลยนะ อย่าท้าทายเชียว
เวลาผ่านไปราวๆ ห้านาที ผมเพิ่งเลือกเสื้อผ้าหญิงชายได้อย่างละชุด เสียงริงโทนโบราณก็ดังขึ้นอีก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครเป็นคนโทรมา
“ไม่ต้องห่วงยัยนั้นหรอกลุงตะพาบ! อาบน้ำสวดมนต์นอนได้เลย”
(เห็นทีจะทำแบบนั้นไม่ได้แล้วล่ะไทยล้าน! ตอนนี้บ้านหลานน่ะไฟไหม้ควันฟุ้งเลย แต่ไม่ต้องห่วงมาก รถดับเพลิงกำลังมา ลุงเพิ่งโทรเรียกไปเมื่อกี้)
“ห้ะ! อะไรนะลุง ไม่ต้องห่วงมาก!? ลุงจะบ้าหรอ แอชลีย์ออกมารึยัง ตอนนี้ยัยนั่นอยู่ไหน นี่ไฟไหม้ไปกี่นาทีแล้วเนี่ย แถวนั้นก็มีแต่ป่า เฮ้ลุง อย่าเงียบได้มั้ยตอบมาสิวะ”
(เล่นไม่เว้นจังหวะให้ลุงตอบแบบนี้จะตอบได้ยังไง)
“บอก-ให้-ตอบ!”
(ลล...ลุงไม่รู้ว่าไหม้ไปกี่นาทีแล้ว แต่ถ้านับจากเสียงกรี๊ดก็เกือบๆ สิบนาทีได้แล้วมั้ง ใจเย็นๆ นะไทยโล้น)
“แอชลีย์ออกมารึยัง!”
(ยย...ยังไม่เห็นเลย ลุงกำลังจะรีบไปดูให้นะ รอเดี๋ยวเดียว)
“โธ่เว้ย!”
ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลง ทั้งร่างกาย สิ่งแวดล้อม และ ...ความรู้สึก...
17/10/13 ไม่มีเม้นท์ไม่อัพนะ -^-
THE★ FARRY
ความคิดเห็น