คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ★ Vagrant ★ 07 Chapter 7 - เธอคือใคร ?
Part 1 ★ Vagrant ★
Part 1 ★ Vagrant ★
-07- Chapter 7
เธอคือใคร ?
จบประโยคเมื่อสักครู่เล่นเอาฉันค้างตามในทันที เมื่อกี้ว่าอะไรนะ? ผู้โชคดี? ลุงตะพาบจะยกกองมรดกขยะให้เราอย่างนั้นเหรอ แล้วมันจะน่าดีใจได้ไงกัน -0- ยิ่งคิดก็ยิ่งงง
“ครับๆๆ โอเคครับ ครับๆ” ไทเลอร์เออออไปตามปลายสายก่อนจะวางทันทีที่รับคำเสร็จ
“นี่ๆ ว่ายังไงบ้าง มีเรื่องอะไร” ฉันรีบคะยั้นคะยอถามไปตามประสาคนสอดรู้
“กะกะ...ก็เบอร์เมื่อกี้...ทะทะ...โทรมา เราได้ปะปะ...เป็นผู้โชคดี” เขาพูดด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ อาจจะเพราะความตื่นเต้นมากไปหน่อย จึงไม่ค่อยจะได้ความ
“ใจเย็นๆ ช้าๆ...ค่อยๆ พูด” ลุ้นจนฉี่จะราดแล้วเนี่ย --*
“เบอร์เมื่อกี้ คุณตัน ลุ้นโชครายวัน ทองคำมูลค่าหนึ่งล้านบาท เราคือผู้โชคดี”
“…”
“…”
“พูดจริงพูดเล่นเนี่ย -__-”
“เห็นแบบนี้คิดว่าล้อเล่นหรือยังไง”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ฉันจะรวยแล้ว ฉันจะรวยแล้ว ฉันจะรวยแล้ว ฉันจะรวยแล้ว!!” ฉันเดินไปเดินมาแต่งตัวในตอนเช้าเตรียมขึ้นศาล ซึ่งขณะนี้ก็พูดประโยคเดิมอยู่ราวๆ หนึ่งชั่วโมงเต็ม บวกลบกันก็พอๆ กับที่ร้องไห้ไปเมื่อวาน เรื่องโชคดีมักจะมาพร้อมโชคร้ายเสมอ มันเป็นอย่างว่าจริงๆ คิดแล้วก็อยากสครีมดังๆ อีกสักรอบ
“เฮ้ๆ เงียบสักห้าวินาทีจะเป็นไรไหม” ไทเลอร์ที่วุ่นกับการทำอาหารในครัวตะโกนออกมา ช่วยไม่ได้นี่ คนมันดีใจ
“หุบปากไปเลย มีหน้าที่ทำอะไรก็ทำไป วันนี้ฉันจะเอาหน้าสวยๆ ของฉันไปรับทอง”
“ดอกทองหรอ”
“ต๊ายตาย แน่ใจนะว่านั่นปาก --*”
“ก็เออสิครับ”
“เก็บไว้กินข้าวเถอะ”
“กินแน่แหละ จะว่าไปถ้าได้ทองมา อันดับแรกเธอจะเอาไปทำอะไร”
“แลกเป็นเงินก่อนเลย หลังจากนั้นก็จะเอาไปบำรุงทั้งตัว ก่อนจะหาจับผู้ชายรวยๆ คนใหม่ ชีวิตฉันก็จะกลับสู่โหมดปกติอย่างที่มันควรจะเป็น”
“คิดได้แค่นั้นหรอ ไร้สาระจริงจริ๊ง”
“จะไร้สาระหรือมีสาระมันก็เรื่องของฉัน!”
“เรื่องของเธอ แต่ขอโทษนะ เงินฉันทั้งหมด!”
“กรี๊ดดดด เอาอะไรมาพูด มันต้องแปดสิบยี่สิบสิ”
“เธอยังจะหวังยี่สิบอยู่หรอ”
“ไม่ย่ะ ของฉันแปดสิบ นายยี่สิบ”
“ฮ่ะๆ หวังกำไรสูง แต่ลงทุนต่ำ เงินก้อนนี้เธอไม่ได้มีส่วนในการร่วมสร้างมันขึ้นมาเลย เมื่อวานก็มีแต่ฉันนั่งกดโทรศัพท์มือหงิกมืองอ ส่วนเธอก็เอาแต่ร้องห่มร้องไห้ คิดดีๆ สิ เธอทำอะไรบ้าง”
“...” คิดไม่ออกเลยทีเดียว =_=
“ฮะ!”
“กะกะ...ก็ไปซื้อโทรศัพท์ไง นั่นมันเงินชุดชั้นในฉันนะ!”
“ได้ข่าวว่าฉันอุตส่าห์เก็บมันมา”
“แต่อย่างน้อยมันก็เป็นชุดชั้นในฉัน!”
“โอเคๆ ยอม ถือซะว่าสงสาร ฉันให้เธอยี่สิบเปอร์เซ็น”
“แหวะ ยี่สิบเปอร์เซ็น? ใช้ซื้อข้าวก็หมดแล้วพ่อคุณ”
“งั้นสิบเปอร์เซ็น?”
“ฉันว่าอันแรกก็โอเคแล้วล่ะ ไม่ต่อแล้ว TT^TT”
“ดีมากก มีธุระอะไรก็รีบไปทำไป วันนี้ฉันจะทำงานไปรอทองคำหนึ่งล้านไป โคตรมีความสุขเลยว่ะ ลันล๊า” ร่างสูงพูดด้วยใบหน้าและน้ำเสียงอภิรมย์พลันเดินออกจากห้องครัวและมานั่งกินข้าวอย่างสบายใจเฉิบ ฮึ่ย คนอะไร งกเป็นบ้าเลย อย่าให้ถึงคราวฉันบ้างนะ
ปังๆ! ปังๆ!
“เป็นอันปิดคดี” ผู้พิพากษาว่าพลางใช้ค้อนน้อยๆ ทุบเหมือนคราวก่อนๆ
คดีถูกปิดลงด้วยเหตุผลที่ว่า ผู้ร้ายไม่ได้มีเจตนาที่จะฆ่า ซึ่งตอนนี้ก็ได้จ่ายเงินปรับและค่าเสียขวัญแก่ครอบครัวฝ่ายผู้ตายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงแม้จะมีข้อสงสัยและความไม่พอใจอยู่ (มาก) บ้าง ? ก็ต้องยอมรับกันไป ทำไงได้ ไมเคิลรวยล้นฟ้าชนิดแจกเงินเป็นใบปลิวแบบนั้น ค่าปิดปากและค่าเสียขวัญไม่น้อยกว่าครึ่งสิบล้านแน่ๆ ยุคสมัยนี้มีเงินอย่างเดียวก็อยู่รอดในสังคมจอมปลอมที่ใส่หน้ากากเข้าหากันได้ ซึ้งในสัจธรรมจริงๆ
ฉันเดินออกมาจากศาลอย่างชิลๆ เพราะวันนี้ไม่ได้โดนสอบถามอะไรมาก แต่จะไม่ชิลก็เพราะภาพตรงหน้าตอนนี้นี่แหละ เจนนิเฟอร์ในชุดเดรสรัดรูปก้าวลงมาจากรถสปอร์ตสีแดงคันงาม เจ้าตัวเดินกรีดกรายตรงมาทางนี้ พลันชายหางตามองมาที่ฉับแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินผ่านไป ให้หมาเดาก็เดาได้ว่าหล่อนไปหาไมเคิล
ไม่รู้เพราะเหตุใด ทั้งๆ ที่ไม่อยากกลับไปร้องไห้แท้ๆ แต่ฉันดันหันตามไปในทันที ร่างบางสูงยาวเข่าดีดูมีสกุลของหล่อนถูกโอบรัดและกระชับเข้าใกล้ตัวด้วยแขนของไมเคิล ช่างเป็นภาพที่บาดตา TTOTT ทั้งคู่เหมาะสมกันดี กระซิกๆ และนั่นอะไร! มีกระจุ๋งกระจิ๋งหอมนิดหอมหน่อยอย่าลงไปซอกคอเชียวนะ กรี๊ดดด
และแน่นอนว่าฉันหันกลับสู่ทางเดิมอย่างทันควัน ทนดูไม่ได้ ทนดูไม่ไหว สุดจะทนจริงๆ ต่อหน้าสาธารณะชนแท้ๆ ทำไปได้ยังไง้ และยิ่งมีฉันยืนอยู่ตรงนี้! เห็นฉันเป็นหมาหัวเน่าแล้วใช่มั้ยยย แต่ถ้าย้อนมองดูตัวเองอีกที เออมันใช่ว่ะ สภาพตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากไอ้ไทเลอร์เร่ร่อนนั่นเลย ฮือออ คิดแล้วดราม่า
ขวับ!
ทว่าไม่ทันได้ขยับหรือก้าวเดินใดๆ ก็มีร่างหนึ่งพุ่งมาจากข้างหลังมาล็อคคอฉันไว้ และยังไม่ทันได้กรี๊ดตามสัญชาตญาณ เจ้าบ้านั่นก็เอื้อมมือกร้านมาปิดปากฉันเสียก่อน นี่มันโจรยุคสมัยไหนวะเนี่ยยังใช้มุขเดิมอยู่อีก เซาะกราวจริงๆ
“หยุด! นี่คือการปล้น มีเท่าไหร่เอามา 5 บาท”
และนั่นคือเสียงอันน่าเกรงขามที่ถูกเปล่งออกมา แต่เอ๊ะเดี๋ยวนะ เสียงติงต๊อง สำเนียงการพูดบ๊องๆ แบบนี้… ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!
ไทเลอร์ -__-
“อ่อยไอ้แอ้ว”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้จะอ่อยเธอ”
“=__=”
“ฮี่ๆ ปล่อยก็ได้” จากนั้นเจ้าตัวก็เอามือลงเมื่อรู้สึกได้ว่าฉันไม่เล่นด้วย
“นายตามฉันมาทำไมเนี่ย”
“ไม่ได้ตาม ฉันก็แค่คิดว่าเธอน่ะแอบชิ่งเอาทองหนึ่งล้านฉันไป”
“ทองก็ไม่โผล่ แถมยังเป็นคนโง่ให้เขาเขี่ยทิ้งอีก กระซิกๆ YOY”
“ดราม่าไร”
“เออขอโทษค่ะ!” เจ้าบ้านี่
“สรุปว่าเธอได้เอาไปมั้ย!”
“นายเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย ฮะ! คิดว่าฉันจะ-”
“หยุดหาเรื่องทะเลาะเดี๋ยวนี้เลยนะยัยโรคจิต จะดราม่าทำฟักทองอะไร ฉันก็แค่ถาม เธอก็แค่ตอบ”
“ไม่ได้เอาไป จบมั้ย!”
“ก็แค่นั้น -___-”
“แล้วทำไมนายคิดว่าฉันเอาไปเล่า”
“ก็วันนี้คุณตันไม่โผล่หน้ามาเลยน่ะสิ เลยเข้าใจว่ายัยจอมวางแผนอย่างเธอจะแอบลักลอบไปเอาที่บริษัทจากนั้นก็เก็บไว้คนเดียว และทำเนียนเป็นไม่รู้ไม่เห็น”
“ใครกันแน่ที่จอมวางแผนวะ”
“พูดจาดีๆ มีหางเสียงหน่อยสิครับ ส่วนแบ่งยี่สิบอาจถูกหักน้าา -3-”
“!@#$%^&*()(*&^%$#@#$%” หมดคำจะพูดกับหมอนี่จริงๆ กวนประสาท! ยียวนบาทา! ไอ้โรคจิต! ไอ้บ้า! ไอ้เร่ร่อน! ความจริงอันท้ายแอบกระทบเบาๆ คราวหลังไม่พูดแล้วล่ะ
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
ไม่ทันขาดคำ เสียงริงโทนจากโทรศัพท์แสนถูกถึกและบึกบันก็ดังขึ้น ไทเลอร์มองหน้าฉันก่อนจะหยิบมันขึ้นมาและกดรับ แน่นอนว่าตามสัญชาตญาณ ฉันเงี่ยหูฟัง -0- วินาทีติดๆ กัน เจ้าบ้านั่นก็ดันหัวฉันออก ชิ ไม่ฟังก็ได้
“ใช่ครับ ครับๆ อ้อไม่เป็นไรครับ ฮ่าๆ ครับๆ โอเคครับ แล้วเจอกันครับ”
ติ๊ด! จากนั้นก็วางสายไป
“มีอะไรๆ”
“คุณตันติดงานที่เชียงใหม่น่ะสิ มาไม่ได้”
“เห็นมั้ยยย! ที่แท้ก็แบบนี้ มาคิดว่าฉันเอาไป ดูคิดซิดูคิด ความคิดสกปรกโสมมมาก”
“เออๆ รู้แล้วน่า ขอโทษค้าบบ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงออดอ้อนเลย”
“ขอ! โทษ!”
“ไม่ทำเสียงออดอ้อนก็ไม่ได้หมายความว่าตะโกนสักหน่อยนะ!”
“อ่ะแฮ่มๆ” ทว่าจู่ๆ เสียงกระอักกระแอมเสลดติดคอก็ดังขึ้นชัด เราทั้งคู่หันไปตามเสียงก่อนจะพบกับเจนนิเฟอร์และไมเคิล ฮึ่ยยย บาดตา บาดใจ L “ขอโทษนะ เรามาขัดจังหวะรึเปล่า”
“อย่ามาพูดจาไร้สาระ จะไปไหนก็ไปเลยไป” ฉันรีบต่อว่าสวนทันที
“แหม...ฉันก็แค่มาทักทาย อย่าใจดำไปหน่อยเลย เห็นพวกเธอก็มีความสุขกันดีนะ อย่างนี้พวกเราค่อยโล่งอกหน่อย”
“โล่งอกที่แย่งแฟนคนอื่นไปได้สำเร็จหรอเจน”
“…!”
“อ้อไม่สิ คู่หมั้นต่างหากไม่ใช่แฟน คู่หมั้นของเพื่อนรักซะด้วยนะ ด้านจริงๆ”
“หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะยัยบ้า ไมเคิลคะ” หล่อนพูดพลางหันไปขอความช่วยเหลือจากไมเคิลด้วยสายตาออดอ้อน และแน่นอนว่าไมเคิลหันมามองฉันด้วยสายตาตำหนิ นี่ยัยเจนไปเล่นคุณไสยมนต์ดำที่ไหนมารึเปล่าวะเนี่ย
“ฉันว่าเธออย่าหาเรื่องเจนเลยดีกว่า ที่เธอพูดมันก็ถูก...ถ้าเป็นอดีต แต่ตอนนี้มันปัจจุบัน เราตัดขาดกันแล้ว ฉันล่ะขี้เกียจพูดกับเธอจริงๆ”
“คิดได้แค่นี้หรอ”
“แอชลีย์...” เสียงหนึ่งที่เงียบไปนานพูดขึ้นพลันบีบแขนฉันหน่อยๆ เป็นเชิงให้ใจเย็นลง
“นายน่ะเงียบไปเลยนะไทเลอร์”
“เธอนั่นแหละ พอได้แล้วน่า” ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวยังดึงแขนฉันให้เดินตาม ฉันขัดขืนพองามแต่ก็ไม่เป็นผล หน็อย ฝากไว้ก่อนละกัน ไอ้คู่รักนรกส่งมาเกิด หญิงร้ายชายเลว ชั่วทั้งสองเลย!
“นายไม่น่าพาฉันออกมาเลยนะไทเลอร์ ฉันน่าตบมันสักฉาดให้สะใจ แล้วผลักให้ตกบันไดแถวๆ นั้นซะ เอาให้กระดูกหัก! พิการ! เป็นอัมพาต! ตกนรกทั้งเป็นไปได้ยิ่งดี” ฉันบ่นฉอดๆๆ ขณะที่รอรถเมล์ อากาศก็ร้อนๆ เพิ่มความร้อนระอุในตัวฉันยิ่งขึ้นไปอีก รอดูละกันนะ ใครมาเดินชนจะวีนซะให้เส้นเสียงอักเสบ
“เลิกบ่นสักสองวิได้มั้ย ขอร้องล่ะ รำคาญว่ะ”
“…” หนึ่ง สอง “รำคาญหรอ!”
“ฉันบอกให้หยุดสองวิไงวะ”
“ฉันก็หยุดสองวิแล้วไง นับในใจด้วย”
“โฮกกกกก รู้มั้ยว่าฟังเสียงยุงบินผ่านหูตอนนอนยังไม่น่ารำคาญเท่าเสียงเธอบ่นเลย”
“ไม่ต้องมาทำเสียงหมาหิวน้ำเลยนะ น่ารำคาญพอกันแหละ”
“ฉันไปทำตอนไหนกัน!”
“ก็เมื่อ-”
ผลั่ก!
พูดยังไม่ทันจบประโยค ร่างหนึ่งก็วิ่งชนฉันเต็มๆ โชคดีที่ฉันเซเล็กน้อย แต่แม่นางนั่นล้มลงพื้นเต็มๆ ร่างบางรีบเก็บเอกสารที่กองๆ กันอย่างเร่งรีบ บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาชนนน!
“กรี๊ดดด! เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยรึไง ขอโทษสักคำก็ไม่มี”
“ขอโทษ พอดีฉันรีบ” เจ้าตัวยังคงก้มๆ เงยๆ เก็บของอย่างไม่สนใจ ภายนอกก็ดูเป็นผู้ดีอยู่นะ แต่ขอโทษเถอะ ฉันหมั่นไส้
“ถ้าไม่เต็มใจอย่าพูดเลยดีกว่า”
“เอ๊ะ คุณจะเอายัง-” เสียงหวานขาดหายไปเมื่อเงยหน้าขึ้นสบตากับฉัน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้สบตากับฉันหรอก คนด้านหลังฉันมากกว่า
...ไทเลอร์
ฉันหันหลังตามสายตาของหล่อนอย่างนึกสงสัย ก็พบกับไทเลอร์ที่มองอย่างสงสัยไม่แพ้กัน มึนงงดีแท้น้อ เจ้าของใบหน้าหวานผิวขาวราวกับสาวเกาหลีเบิกตาโตขึ้นอนึ่งตกใจเล็กน้อยถึงปานกลาง
“อะไร เงียบทำไม”
“ปะ...เปล่า ขอตัวนะ”
ขวับ!
ฉันรีบคว้าข้อแขนไว้ก่อนจะเธอเดินหนี ร่างบางเมื่อเห็นดังนั้นก็ยิ่งตื่นตัวเป็นหนูติดจั่น ฉันจ้องลึกเข้าไปในดวงตาด้วยสายตาเอาจริงเอาจังเค้นหาความลับราวกับโคนันก็ไม่ปาน
“เดี๋ยว!”
“นี่ฉันรีบๆ อยู่นะ!”
“พวกเธอรู้จักกันหรอ”
“คะ...ใคร อะไร รู้จักใคร อย่ามาพูดอะไรปัญญาอ่อน ฉันมีธุระ”
“ไทเลอร์น่ะ”
“…”
“ฮะ ว่าไง”
“มะ...ไม่รู้จัก! ไม่รู้จักใครทั้งนั้นแหละ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะไปละ ยัยบ้าเร่ร่อน” คำเมื่อครู่ทำเอาอ่อนแรง เจ็บจี๊ด สาวเกาหลีนั้นฉวยโอกาสสะบัดมือฉันออกและเดินฉับๆ หนีไปที่รถสีขาวหรูหราอย่างเร็วรี่ รวยใช่เล่น
แต่เดี๋ยวก่อน สองคนนี้มีความลับสัมพันธ์อะไรซ่อนอยู่กัน
สัมพันธ์สวาทอะไรแบบนั้นรึเปล่า ?
ความคิดเห็น