คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ★ Vagrant ★ 05 Chapter 5 - วันแรก คืนแรก เหตุการณ์แรก
Part 1 ★ Vagrant ★
Part 1 ★ Vagrant ★
-05- Chapter 5
วันแรก คืนแรก เหตุการณ์แรก
“จะกรี๊ดทำมะเขือมะม่วงอะไรครับ แถวนี้ตะโกนทีได้ยินไปทั่วซอย แล้วนี่เล่นกรี๊ด เขาเลยจะเข้าใจว่าฉันทำมิดีมิร้ายเธอ”
“แล้วที่นายทำอยู่มันไม่ใช่รึไง!!”
“ยัยทะลึ่ง! ฉันจะดูว่าเท้าเธอเป็นอะไรต่างหาก”
“...”
“...”เวรกรรม แดกจุด
“ละละ...แล้วทำไมต้องมาจับฉันลงบนเตียงเล่า! ใครๆ เขาก็คิดทั้งนั้นแหละ -///-”
“มีแต่เธอน่ะสิคิด ยัยโรคจิต” ว่าแล้วเขาก็นั่งยองๆ ลงที่พื้นก่อนจะเอื้อมมือมาจับเท้าฉันไปวางบนตักตัวเขาเอง “ทีนี้ก็นั่งเงียบๆ”
“…”
คราวนี้เจ้านั้นก็จับบริเวณแผลฉันทีละจุด พลางสำรวจด้วยตาพอประมาณ จากนั้นก็ลุกออกไปข้างนอก ก่อนจะกลับมาอีกครั้งในนาทีติดๆ กันด้วยมือเปล่า
“ที่นี่ไม่มียาว่ะ ฉันจะออกไปซื้อ เอาอะไรอีกไหม”
“นายมีเงินหรอ -0-”
“ฉันเจออยู่ในลิ้นชักเมื่อกี้ ห้าร้อย โชคโคตรช่วยเลย” ไม่พูดเปล่าเขายังคลี่แบงค์ห้าร้อยเก่าๆ หนึ่งใบขึ้นมาโชว์พลางฉีกยิ้มกว้าง ฉันยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะเริ่มไล่ลิสต์รายการ
“เอาแชมพูสระผมรีจอยส์ ครีมนวดด้วยนะ เอาที่มาร์คหน้า ที่ไดร์ผม เครื่องสำอาง อ้อ เอาพวกเครื่องประดับสวยๆ มาด้วย ถ้ามีรองเท้าสักคู่ยิ่งดี fitflop นะฉันชอบ เอาแค่นี้แหละ”
“มีห้าร้อยนะเว้ย ไม่ใช่ห้าล้าน -*-”
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะเอา! *^*”
“-____-”
เจ้าบ้านั่นทำหน้าเอือมระอาเสร็จก็เดินหนีหายออกไปข้างนอก เอาล่ะ ฉันก็คงทำได้แต่นั่งคอยสินะ ทีวีก็พัง ขอบคุณพระเจ้า =O=
ราวๆ ครึ่งชั่วโมงต่อมา...
เขากลับมาพร้อมกับข้าวของในถุงหนึ่งถุงก่อนจะเดินมาวางไว้ที่หัวเตียง และจับเท้าฉันไปวางไว้ที่ตักตัวเขาเองอีกครา พลันหยิบยาทาแผลทั่วไปขึ้นมาเปิดฝาและทาบริเวณเท้าให้ฉัน
“ขอบใจ -///-” ฉันว่าพลางเบือนหน้าหนี ให้ตายสิ นี่ฉันไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลยนะ
“ห้ะ?”
“ไอ้โรคจิต ของดีมีครั้งเดียวย่ะ” ว่าแล้วก็เชิดหน้า “เอ แต่จะว่าไป นายชื่ออะไร”
“อารมณ์ไหนมาถามเนี่ย”
“ฉันอยากรู้! รีบตอบมาสิ อย่าถามมาก” ร่างสูงที่ก้มๆ เงยๆ ทาแผลบริเวณเท้าฉันหยุดกระทำ ก่อนจะวางเท้าฉันลงที่พื้น
“ผมชื่อไทเลอร์ ยินดีที่ได้รู้จักครับแอชลีย์” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกขึ้นยืน พลันเอามืออีกข้างที่ไม่เปื้อนยื่นมาตรงหน้าฉันในเชิงทำความรู้จักพร้อมทั้งยักคิ้วหลิ่วตา ฉันเหยียดยิ้มเล็กน้อยพอเป็นพิธีก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเขาตอบ
“เช่นกันไทเลอร์”
เราทั้งสองจ้องกันอยู่พักหนึ่งก่อนจะรู้สึกว่าจับมือกันนานไป ฉันกระอัดกระแอมเสียงพลางมองไปที่มือเราทั้งคู่ซึ่งจับกันอยู่ ไทเลอร์ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจับแรงขึ้นกว่าเก่าอย่างยียวนกวนประสาท แน่นอนว่าฉันรีบสะบัดออกอย่างทันควัน
“ไอ้บ้า! เล่นอะไรของนาย -//-” ว่าแล้วก็รีบหันหน้าหนีเบนความสนใจไปที่ถุงพลาสติกแทน ฉันค้นของภายในนั้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบกับ “กรี๊ดดด แผ่นมาร์คหน้า ครีมนวดอะไรบลาๆ หายไปไหนหมดเนี่ย!!”
“ก็บอกแล้วไงว่ามีแค่ห้าร้อย”
“แต่ที่นายซื้อมามันไม่ถึงสองร้อยเลยนะ!”
“คิดจะใช้วันเดียวหมดเลยรึไงยัยติงต๊อง”
“...”
“ฮะๆ!!”
“…” เออจริง “ตะตะ...แต่แชมพูสระผมฉันสั่งรีจอยส์นะ ไม่ใช่อีเจ้ย!”
“โถ่...ก็อีเจ้ยมันถูกกว่าครึ่งตัวเลยนี่ อย่าเรื่องมากน่า ใช้ๆ ไปเถอะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกหนีออกไปข้างนอก หน็อย! คนอุตส่าห์จะดีด้วยแล้วแท้ๆ มาหาเรื่องกันอีก ฉันสะบัดบ็อบอยู่คนเดียวก่อนจะค้นต่อ แล้วก็ยิ่งหนักไปอีกเมื่อพบกับ
“รองเท้าดาวเทียม! กรี๊ดดด ไอ้บ้า นายซื้ออะไรมาให้ฉันนน! คนแบบฉันไม่ใช้ดาวเทียมหรอกนะเว้ย!!”
“ไม่ใช้ก็เอาคืนมา!” ร่างสูงที่เดินออกไปนอกห้องเดินกลับเข้ามาใหม่พร้อมกับจะแย่งรองเท้าดาวเทียมคู่นี้ไป ฉันรีบกอดมันแนบอกอย่างหวงแหน
“ไม่ให้! ยังไงมันก็เป็นของฉันแล้ว ฉันใส่ก็ได้ -^-”
“ดีมาก เธอต้องมองมันเป็นของแพงรู้ไหม นี่ไม่ใช่ยี่ห้อดาวเทียมนะ นี่มันยี่ห้อสตาร์อาร์ทิฟิชเชิล”
“...” ศัพท์จะตรงตัวไปไหนคะเจ้าประคุณ -0-
“เออจะว่าไป เธออยากได้เงินมั้ย”
“อยากๆๆ *-*”
“งั้นก็มา ฉันจะพาไปหารายได้พิเศษ รวดเร็ว ว่องไว”
“กรี๊ดดด ไม่นะ ฉันไม่ทำงานแบบนั้นเด็ดขาด ฉันยังซิงอยู่นะ เอ๊าะๆ เลย TT^TT”
“ยัยโรคจิต ในหัวมีแต่เรื่องแบบนี้รึไงวะ - -*”
“อ้าว ไม่ใช่หรอกหรอ? -0-”
“หรือเธออยากทำ?”
“โนเวย์สเตย์ชั่น” ฉันว่าพลางส่ายหัวรัวๆ
“ฮะๆ ฉันเคยได้ยินแต่โนเวย์สเตย์นมยาน เหมือนกันปะ ^O^”
“จะทำงานพิเศษไม่ใช่หรอ รีบไปเถอะ -__-”
15.30 น.
แดดยามบ่ายส่องแสงแรงกล้าส่งผลให้หน้าขึ้นฝ้าและขึ้นกระ (กรรมผิด) คือที่ฉันจะสื่อจริงๆ ก็คือว่ามันร้อนน่ะ มันร้อนมากจริงๆ แดดเวลานี้วิตามินดงวิตามินดีก็ไม่ได้หรอกนะ จะได้ก็เพียงแต่ผิวคล้ำนี่สิ
“เฮ้! เก็บขวดเดี๋ยวนี้นะ!” ร่างสูงที่ก้มๆ เงยๆ เก็บขวดใส่ถุงขยะ ตะโกนบอกขณะที่ฉันยืนกอดอกทำหน้าบึ้งเป็นตูดลิงอยู่ราวๆ ครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้แล้ว
“นายเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันนน!!”
“จะเก็บไม่เก็บ -*-” ไทเลอร์เงยหน้าขึ้นมาจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อกันเสียตรงนี้ ฉันสะดุ้งในใจเล็กน้อยก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ
“เออเก็บๆ! เก็บค่ะเก็บ” ฉันพูดพลางก้มเก็บขวดโซดาที่พื้นขึ้นมาหนึ่งขวด แต่ก็ดูเหมือนจะยังไม่ถูกใจเจ้าบ้านั่น ฉันเลยตัดสินใจถามไปเพื่อความแน่ชัด “จะเอาขวดอะไร”
“เอาขวดอิชิตัน -w-”
“จะลุ้นโชคใต้ฝาก็ไม่บอก โด่”
“อย่ามารู้ทันน่า!” เขาพูดปัดๆ ก่อนจะเก็บขวดต่อ
เวลาไปผ่านไปนานพอสมควร พวกเราก็ได้ขวดเต็มถุงขยะคนละสองถุง โดยเฉพาะขวดอิชิตันที่ไม่มีฝา =..= เจ้าของร้านไม่ถือสาสักเท่าไหร่ เพียงแต่หักออกร้อยนึง -___- เงินทั้งหมดที่เราได้จึงเป็นจำนวนเพียงแค่แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของทั้งหมด สรุปคือวันนี้พวกเราได้กลับมาทั้งหมดสี่ร้อยบาท
คือเอาจริงๆ นะ... เกิดมาฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ชีวิตบนกองเงินกองทองมันช่างสะดวกสบาย อยากได้อะไรก็ซื้อ อยากกินอะไรก็กิน อยากทำอะไรก็ทำ ซึ่งแตกต่างจากตอนนี้มาก! ชีวิตตอนนี้ต้องเรียกว่าตกอับขั้นโคม่าเลยเถอะ ชีวิตบนดินโคลนชัดๆ ทำไมเงินมันหายากขนาดนี้วะเนี่ย!
“อะไรเล่าอะไร วันนี้ได้มาตั้งสี่ร้อยบาท ยังมาทำหน้าบึ้งอีก” ไทเลอร์พูดทักขึ้น ฉันหันไปค้อนตาใส่ก่อนจะสวนกลับในทันที
“สี่ร้อยมันจะไปพอกินอะไรเล่า แค่เดรสตัวเดียวก็ซื้อไม่ได้ละ”
“ก็เพราะแบบนี้ไง เธอน่ะสนใจแต่อะไรที่มันไร้สาระ ของพวกนั้นน่ะ-”
“กรี๊ดดด พอๆๆ!! หยุดร่ายมนตร์ได้แล้ว ฉันไม่อยากฟัง! นี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย ฟ้าเริ่มมืดแล้วนะ ฉันหิว!”
“เฮ้ น้อยๆ หน่อย บ้านนี้ก็บ้านประจำตำแหน่งงานฉัน เงินนี่ก็เงินฉัน ยังจะมีหน้ามาออกคำสั่งอีก ยัยโรคจิต -_-**”
“เออสิ! ฉันโรคจิตก็ดีกว่านายแล้วกัน ไอ้คนเร่ร่อน!!”
“…”
“นี่! ฉันว่านายนะ เงียบทำไมเล่า”
“ฉันกำลังประมวลผลคำที่เธอด่าเมื่อกี้อยู่น่ะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ทำท่าทียียวนเหมือนจะเยาะเย้ย มีหรือฉันจะไม่แว้ดใส่
“อะไร! อะไรๆๆ!”
“ก็ที่เธอด่ามาเมื่อกี้นี้เนี่ย ฉันคิดว่ามันเหมือนจะเข้าตัวใครบางคนด้วย”
“ใครล่ะ ห้ะๆ”
“ส่องกระจกสิ เงาหน้าต่างก็ได้นะ”
ว่าแล้วฉันก็ทำตามอย่างว่าง่าย ทว่าทันทีที่หันไปมองเงาสะท้อนบนหน้าต่างเล่นเอาฉันแทบกรี๊ด จะไม่กรี๊ดได้ไงล่ะ ก็มันฉันนี่! สภาพหัวกระเซอะกระเซิงซะขนาดนั้น แถมหน้านี่โคตรเยิน ราวกับไม่ได้รับการดูแลมาสามปี จะเปรียบกับคนร้อยไหมแล้วไหมหย่อนคล้อยก็ได้นะ ไม่ต่างกันเท่าไหร่
“เธอเห็นด้วยกับฉันมั้ย J”
“กรี๊ดด-”
“เฮ้ย!” ยังไม่ทันได้ระบายเสียงกรี๊ดออกมาแทนคำพูดร่างสูงที่ยืนยียวนอยู่ก็รีบเอื้อมมือมาปิดปากฉันไว้อย่างทันท่วงที อาจจะเพราะกลัวใครได้ยินเหมือนเคยๆ “กล่องเสียงเธอทำมาจากอะไรวะเนี่ย!”
“อ่อยเอี๋ยวอี้อะ!”
“ฉันไม่ได้อ่อยเธอสักหน่อย -3-”
“-___-”
“อิอิ ล้อเล่นน่ะ -0-” ว่าแล้วเขาก็ปล่อยให้ปากฉันเป็นอิสระ
ฉันกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะเดินเชิดไปหาอะไรกินในห้องครัว แล้วทันทีที่เดินเข้าไปก็พบเพียงเศษของเก่าๆ อี๋แหวะ
“โอ้” ร่างสูงที่เพิ่งเดินตามหลังเข้ามาก็ถึงกับต้องอุทานเช่นเดียวกัน “เดี๋ยวฉันจะออกไปหาซื้อข้าวมาให้ แล้วจะรีบกลับมา”
“เฮ้ยไรอ่า! ไม่ยุติธรรม ทิ้งฉันไว้ในบ้านเพียงลำพัง เดี๋ยวมีใครเข้ามาทำมิดีมิร้ายฉันแล้วใครจะรับผิดชอบยะ”
“ก็เพราะแบบนั้นไง หรือเธอจะไปซื้อล่ะ ทางเปลี่ยวๆ ร้างผู้คนด้วยนะแถวนี้”
“เออ อยู่นี่ก็ได้ -^-”
“ก็แค่นั้น” ไทเลอร์พูดพลางไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
คราวนี้ก็เหลือฉันคนเดียว -0- ฉันเดินไปเดินมาเพื่อหาอะไรทำฆ่าเวลา และแล้วก็พบคำตอบ ตู้เสื้อผ้าเก่าๆ หนึ่งตู้ ภายในนั้นมีผ้าขนหนู และเสื้อผ้าลายพื้นบ้านอีสาน ถ้ามองอีกแง่ในแง่ดีก็ถือว่าเป็นลายสก็อตนะ กำลังอินเทรนด์ ^O^ และฉันก็รู้ว่าฉันกำลังปลอบใจตัวเอง ไม่ต้องห่วง พูดง่ายๆ ก็คือฉันกำลังจะอาบน้ำ หลังจากเน่ามาทั้งวัน ถึงแม้จะไม่มีรีจอยส์ก็ช่างมันเถอะ ณ เวลานี้เรื่องมากไม่ได้ ใช้อีเจ้ยไปก่อนละกัน จบข่าว
[แอชลีย์]
ดูเหมือนว่าผมจะใช้เวลาในการซื้ออาหารอยู่นานพอสมควร ทำไงได้ เกิดมาไม่เคยจ่ายตลาดสักกะที และอาหารที่ได้ในวันนี้ก็คือข้าวหนึ่งถุง และไข่อีกสิบกว่าฟอง (ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันนานได้ยังไง) ครู่เดียวขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น ก็มีชายหนึ่งคนวิ่งหน้าตั้งมาทางผมราวกับเจอผีขนุนมาก็ไม่ปาน
“คุณใช่-” เสียงคนที่วิ่งมาขาดหายไปเพราะความเหนื่อย เจ้าตัวหายใจเสียงดังฟืดฟาดแสดงให้เห็นว่าวิ่งมาไกลจริงๆ
“ใจเย็นครับลุง ผมไม่หนีหรอก ค่อยๆ ว่ามา ^O^” ผมพูดยิ้มๆ อย่างใจเย็นซึ่งขัดกับลุงตรงหน้าเสียเหลือเกิน
“คุณใช่คนที่อาศัยอยู่ตรงบ้านร้างหลังซอยโรงเก็บขยะหรือเปล่า”
“…” คำถามนั้นเล่นเอาผมงงไปชั่วขณะ ลุงแกรู้ได้ไงเนี่ย หรือว่าจะทำงานอยู่ที่โรงเก็บขยะด้านหน้า อาจจะจริงอย่างว่า
“ใช่ไหม!” เสียงเข้มถามต่ออย่างคาดคั้น
“ชะชะ...ใช่ๆ ใช่ครับ มีอะไรรึเปล่า?”
“ก็ผู้หญิงที่อยู่ในบ้านน่ะสิ กรี๊ดเสียงดังไม่หยุดเลย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
แอชลีย์...!!
เป็นยังไงบ้างกับตอนนี้ เม้นท์ให้ไรต์ชื่นใจหน่อยเร้ววว
ตกอับพอหรือยัง? แอชลีย์เป็นอะไร?
ติดตามได้ตอนหน้านะค๊าบ
รักและรักมาก ♥
ความคิดเห็น